As de nacht
op zien donkerst
De niejen daag verwach
Lig ich met aope auge
Alle gedachte zien al gedach
Alles in ut hoes is sjtil en klaor
En ik realiseer mich, ut is al bienao un jaor
Det wae afsjied nome
Wao blieft den tied
Nog altied sjpiet
Det ich neet mier euver kos kome
Misse gaet noet euver
Vergaete is noeits gedaon
Leefde blieft, un laeve lang
Heimwee nao uch zal veur ieuwig besjtaon
Hallo lieve
lezers,
Dit weekend
is het een jaar geleden dat ik voor de allerlaatste keer de stem van mijn
moeder hoorde, door de telefoon. Ze kon al niet veel meer zeggen en ons korte
gesprek eindigde met een snik aan haar kant, de allereerste keer in al die
jaren dat haar stem brak en ik wist, dit is die laatste keer waar ik zo
ontzettend tegen opkeek. Wat volgende was een tijd van afwachten tot het
onvermijdelijke moment, dat hartbrekend moment dat ik een telefoontje kreeg en me
op moest maken om heel snel over te komen om haar te begraven. Als ik nu, na
bijna een jaar terugkijk voel ik nog steeds spijt dat ik e niet bij was maar
ook weet ik dat het goed was, dat alles was gedaan om de overgang voor haar
gemakkelijk te maken, dat haar kinderen haar met liefde omringden en dat we
haar een afscheid konden geven waar ik nog altijd met liefde aan terug denk.
De anticlimax
na al die gedachten – het leven gaat gewoon verder. Als je door zo’n moeilijke
tijd door bent dan lijkt het of de kleine ongemakken even aan de kant zouden
moeten worden gezet maar dat is natuurlijk niet hoe het werkt. Je wordt nog
steeds verkouden, je struikelt nog steeds op de stoep en je krijgt nog steeds
een gaatje in je kies.
Nu, dat
gaatje was er al langer en eindelijk hakte ik de knoop door om maar weer eens
een tandarts te bezoeken. Nou dat was een downer eerste klas, dat kan ik wel
zeggen. Na een hele hoop gedoe op vrijdag morgen zat ik op de gevreesde stoel.
Eerst kon ik het niet vinden, een gebouw met suites (zo heet dat hier, A, B
etc), de enige die echt open was, daar stapte ik binnen en vroeg aan de
receptioniste of dit de office van dokter Comerford (de naam op mijn
verzekeringslijst) was, ze keek me aan of ik Chinees sprak en schudde nee. Ik weer naar buiten maar er was dus echt
geen ander kantoor open. Leve de cellphone dus bellen, waar zitten jullie. Ze
zijn suite C, ikke weer, maar daar was ik net binnen en werd mij verteld dat
dit het niet was. Ze verontschuldigde zich, ze was aan de telefoon en hoorde
mij niet echt, die dokter werkte er al lang niet meer maar ik was wel op de
goede plek. Dus 5 lijsten invullen en natuurlijk de nodige foto’s maken met zo’n
naar plaatje in mijn mond geduwd. De tandarts was een tenger klein Chinees
vrouwtje die heel zacht praatte, haar mondmasker voorhield en ik had de
grootste moeite om haar te verstaan. Het kwam er op neer wat mijn Nederlandse
tandarts mij al jaren geleden voorspelde, een slagveld in mijn mond. Mijn
tandvlees verder terug gegaan, meer dan de helft van mijn bijtertjes staan niet
meer in bot, ernstige botvermindering en verschillende gaatjes dus….bijna niks
meer te redden.
Ze adviseerde
om een paradontist te raadplegen, alles goed schoon te laten maken om te kijken
wat nog te redden was en eventueel bot transplantatie zou kunnen maar
garanderen, nee dat niet en het zou duizenden dollars gaan kosten. Ik vroeg,
wat kunnen jullie hier, ja diepte reiniging en dan hetzelfde , kijken wat er te
redden valt maar volgens haar alleen voor onder dus een heel bovengebit en
partial onder. Nou dat was wel even slikken over wat ik daar voor de kiezen
kreeg maar als er iets ik wat ik goed kan, beslissen daar en dan dus ik zei doe
maar. Ik kreeg een werkplan, wat er allemaal moest gebeuren, wat het ging
kosten en zo. Het totaal plaatje, zo’n 15 duizend dollar maar voor mijn eigen knip
blijft er ongeveer 3700 dollars over. Ik kon me een medical creditcard
aanvragen om in termijnen te betalen en dat werd ook direct gedaan. De komende
vrijdag beginnen we al, twee keer reinigen en dat meten en trekken. Ik krijg
direct de tanden na het trekken, een zogenaamd healing gebit en daarna het
echte. Ze zei dat ik moest tellen op 4 tot 6 maanden tot alles weer normaal
was, het gebit zou niet zo passen als normaal door dat botverlies maar, we
moeten het doen met wat we hebben toch.
Toen ik
thuis kwam zei Martin, second opinion maar ik vertelde hem, ik wist al dat dit
gebeuren zou, ik zag de foto’s en ik zag het zelf ook wel dat dit er
uiteindelijk toch van komt dus dan nu maar, waarom geld uitgeven voor
tijdelijke dingen en dan het volgend jaar of zo dan toch dat gebit. We houden
jullie op de hoogte over de bijtertjes.
Nu is het
dus des te meer belangrijk dat dat huis
er komt. Ik hoorde maar weer niks van Michelle, de Vystar dame en ik dus maar
weer eens de email gestuurd. Woensdag avond kreeg ik dan ook een berichtje
terug, madam Touron verhuisde terug naar la douce France en gaf mijn zaak over
aan Pravesh (uit India) die me prompt donderdag morgen belde, alles wilde
weten, een afspraak maakte om vrijdagmiddag hier te komen (wat uiteindelijk
niet doorging want ze had het te druk) en mij een lijstje stuurde van huizen in
de buurt. Ze verklaarde dat er een tekort aan huizen in de omgeving was (waar
komen dan al die bordjes ‘te koop’ vandaan), dat er weinig te vinden was in de
prijsklasse en zo maar door. Ik dacht echt, misschien ben ik maar een kleine
klant en niet interessant genoeg.
Dus maar
weer zelf op zoek en ja hoor, ik vond weer iets en ging er gisteren na het werk
gelijk op af. Leuk huisje, 4 slaapkamers, twee bad, een omheinde tuin en de
buurt is niet verkeerd dus daar gaan we waarschijnlijk later vandaag even samen
naar kijken. Gelijk de makelaar gebeld die vermeld stond op het bord, ze gaat
me vandaag of morgen even info sturen want het is een zogenaamd HUD huis. HUD
staat voor US Department of Housing and Urban Development. Zij zorgen er
bijvoorbeeld ook voor dat mensen met weinig tot geen inkomen een goedkoop huis
of appartement kunnen krijgen, huursubsidie en zo. Je kunt dus alleen maar op dit soort huizen
bieden door een makelaar die HUD goedgekeurd is maar ja hoor, ik heb er eentje
bij Vystar gevonden. Nu hebben we nog to 8 juli de tijd voor een bod als we dit
huis willen want tot dan kunnen particulieren bieden, daarna is het ook open
voor investors. Een ding is zeker, ik leer een hele hoop !!
Op het werk
was een hectisch, ik was niet open voor telefoontjes behalve na 17.00 uur, ik deed
de callbacktracker met Gina (die werken stressig maakt, dat kan ik nu met
zekerheid zeggen – drama alom) en gisteren was de laatste dag. De dag dat ik
alleen werkte omdat ze vrij had ging prima maar gisteren was het weer raak, op
alles commentaar, niks was goed, de hele dag mopperen, ik was blij dat het
avond was. De komende donderdag is het 4th of July, nationale
feestdag en ik ben vrij, doordat ik komende zaterdag werk, met Laura, heb ik
vrijdag vrij.
Rheannon
gaat morgen weer huiswaarts, Angie is bij Susan sinds vrijdag en neemt haar
weer mee morgen richting Zuid Carolina en dan is die vakantie ook weer voorbij.
Vandaag staat op het programma om naar het stand te gaan later in de morgen, we
moeten even bekijken wat het weer gaat doen, er is regen voorspeld later in de
middag. Ik heb er wel zin om weer de oceaan te zien, niet zwemmen want de
vorige week is een meisje nog gebeten daar door een haai maar gewoon lekker
slenteren door het zand en schelpen zoeken. Gisteren gingen ze naar de flea
market en yardsalen maar dat moest jammer genoeg zonder mij.
Ik vond
vrijdag morgen nog wel een prinsessen serviesje van Disney, nog een echte
Mattell barbie en een barbie jeep, roze natuurlijk en compleet, allemaal samen
voor 2 dollars. Nu heb ik alles wel zo’n beetje bij elkaar voor de jongedame.
Martin is
Gone with the wind aan het bekijken, een dvd die ik afgelopen zondag op de
fleamarket met Susan op de kop tikte voor een paar cent en ik ga zo dadelijk
lekker bij hem op de bank zitten.
Vandaag is
Brigit Geuyen jarig, op 1 juli kunnen we Bert van Helene feliciteren en op 5
juli is het de beurt van Marijn van Knippenberg, allemaal van harte !!!
Fijne week
gewenst en tot schrijfs….Mariet xxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten