zondag 29 januari 2017

De wereld wordt er niet beter op !!!

Het circus is bijna voorbij
De clowns kunnen de arena verlaten
En ophouden met het publiek te vertellen
Waarom ze die ander zo haten
En wie er ook wint, de zege is zuur
Het wordt nooit meer als tevoren
Met alles wat is gezegd en gedaan
Is er heel veel verloren

Goeiemorgen lieve mede wereld bewoners,

Op 6 november 2016 schreef ik bovenstaande regels en ik hoopte dat het niet waar zou worden maar nu, al binnen twee weken na deze nieuwe president is de wanhoop groot en de hoop vermindert elke minuut met maatregelen die wreed zijn. America first, ja maar ten koste van wat. Ik las gisteren dat de laatste keer dat de Amerikaanse grenzen gesloten werden voor vluchtelingen in de jaren veertig was en als dat toen niet besloten was, zou Anne Frank nu een 77 jarige schrijfster zijn die in Boston leeft, haar vader's visum aanvraag werd van de tafel geveegd door de maatregel die toen genomen werd voor Joodse mensen die uit Nederland en andere landen wegwilden, alleen omdat ze banden met Duitsland hadden ze kwamen er vandaan of hadden er familie en Amerika was oh zo bang dat er spionnen binnen kwamen, daarvoor werden ook alle Japanese mensen in interneringskampen gestopt.

Gaa we terug naar die tijd, het lijkt er veel op, willen we terug naar die tijd, ik niet, ik geloof in vrijheid en vrede voor een ieder.

Het was een moeilijke week in alle opzichten en het was zo zwaar om mijn lichtpuntjes te vinden.

Zondag begon ik mijn onderrug te voelen, al jaren geen last meer van en nu kon ik amper lopen, zitten of liggen. Ik gooide het op het steeds veranderende weer, koud, nat, zonnig koud, nat. Dus met tylenol was het te harden op het werk, maandag en dinsdag.

Woensdag was ik vrij en ondaks dat ik met beroerd voelde toch naar de film, La La Land was zeer entertaining maar toen ik naar huis reed, niezen, snotteren, koortsig.

Toch maar werken donderdag maar om 12 uur hield deze dame het voor gezien, ik kon amper lucht krijgen en ging van warm naar koud naar warm dus naar huis en het bed in.
Natuurlijk ook elke keer weer het bed uit, voor wat te drinken, te eten want zoals papa altijd zei, je lichaam heeft brandstof nodig om de ziekte te bestrijden en ik had honger, in zout spul. Ik had woensdag een flinke pan erwtensoep met worst gemaakt maar ik kan maar zoveel soep eten dus de rest zit in de vriezer. Vrijdag maakte ik verse kippensoep met prei ringetjes en het ging beter maar ik ben niet meer gaan werken deze week.

Vanmorgen weer vroeg op zoals altijd maar ik moest eerst gaan shoppen met Raini en die heeft me net een lekker ontbijtje gemaakt, roerei met spek, dat is krachtvoer en morgen moet ik weer werken.

Vrijdag morgen belde Susan, heb je het nieuws gezien gisteravond, nee, ik lag vroeg onder de wol. Heb je iets gezien over een vermiste vrouw? Ja, een foto op de nieuws website maar ik had Janice er niet in herkend. Janice is de oud overbuurvrouw van Susan, ze verhuisde ik denk twee jaar geleden, ik mocht toen haar paperwhite narcisjes uitgraven – die bloeien nu trouwens samen met mijn citroen boompje en de Carolina jasmijn – ze verhuisde naar een huis, twee drie deuren verder van mij naar de andere kant en een paar maanden geleden kocht ze een groot mooi huis in een buurt ongeveer twee km van hier. We zouden nog steeds gaan kijken, Susan en ik maar het kwam er nooit van.
Toen ze hier nog woonde trok er een neef bij haar in, 37 jaar oud (Janice was 74), de zoon van haar overleden zus die net 4 jaar in de gevangenis has gezeten voor inbraak en misbruik van de financiele middelen – lees creditcard – van een oudere man waar hij mede voor zorgde.

Janice, een schat van een mens – we kregen ook deze Kerst heerlijke koekjes van haar – en heel beinvloedbaar, naief _ 6 keer getrouwd geloof ik waaronder 3 keer met dezelfde man en weer gescheiden – altijd klaarstaan voor iedereen om te helpen.

Deze Janice werd vermist opgegeven door een kleinzoon die probeerde haar te bellen en niemand pakte op, hij ging met zijn broer naar het huis en vond niemand thuis maar de badkamer was afgesloten, ze broken de deur open en belden de politie. Een crime scene noemen ze dat en reden voor de politie om direct een opsporingsverzoek uit te laten gaan, vermist, man, vrouw en auto.

Diezelfde dag om 10 uur 's avonds werd de mobiel van de neef getraced in Georgia, net onder Atlanta, zo'n 450 km noordelijker. De plaatselijke politie vond de auto bij een benzine station, de chauffeur, lees neef, werd aangehouden omdat ze een paar gram weed vonden en in de auto werd het zielloze lichaam van, ja, Janice aangetroffen.

De familie werd vrijdag morgen ingelicht, haar dochter woont in de straat achter mij en het waren haar zonen die de politie waarschuwden.

Er werd eerst weinig info gegeven maar uit het beetje wat de media schreven kun je opmaken dat ze in haar badkamer werd vermoord, blunt force trauma – lees slagen op je hoofd/lichaam – en wounds, steek of schotwonden, dat wil de politie nog niet vrijgeven. Arme vrouw, zo goed voor iedereen en dan zo te moeten gaan, angst, paniek en niemand om te helpen.

En dan begint het circus, ik wist wel dat journalisten erg zijn maar nu maakte ik even van dichtbij mee.
Die vrijdag morgen twee nieuw busjes in de straat, met camera om met mensen te praten want tot op die tijd had de politie niet bekend gemaakt wat de relatie tussen Janice en haar neef was dus alles wat de pers wist was, 74 jarige vrouw woont samen met 37 jarige man, smeuig toch of niet.

Ze belden Susan want die staat in het telefoon boek maar zij nam niet op en reageerde niet op de voicemail met verzoek om terug te bellen. Later kwam er een snuiter met kladblok aan mijn deur maar ik liet Ian open maken en die vertelde aan de jouranalist, ik woon hier net – niet gelogen – en ik ken niemand in deze buurt. Ze gingen echt van deur tot deur en alleen Sidney van twee deuren verder gaf een verklaring, op tv natuurlijk. Verder ook de buren in haar nieuwe woonwijk.

En nu is het even stil, geen nieuws en natuurlijk ander nieuws dat het oude verdringt, de neef wordt teruggebracht naar Jax om te worden beschuldigd van moord en de familie zwijgt en vraagt om privacy.

http://www.news4jax.com/news/jso-searching-for-missing-74-year-old-woman-who-may-be-with-37-year-old-man

Janice was het 12de slachtoffer dit jaar van geweld in Jacksonville (vorig jaar hadden we 120 moorden) en sindsdien zijn er weer mensen doogeschoten dus het wordt er niet beter op.
Het blijft vaak ver van mijn bed totdat op een dag het zo dichtbij komt, ik kon niet anders dan er heel veel aan denken, arm vrouwtje want zo'n einde verdient niemand.

Iemand vroeg me gisteren, ben je niet bang dat je niet meer terug kunt komen van vakantie in april en ik dacht, who cares, als iemand die beslissing voor mij maakt is het ok, ik worstel en kom boven, hoe dan ook, elke keer weer !!!

Woensdag is mijn lieve Anne jarig, mijn petekind en zaterdag Willemien en ik wil jullie allebei een hele dikke felicitatie sturen en een mooie dag.

Ik ga vandaag weer zonnestraaltjes zoeken al is het maar een vuurtje in mijn open haard want het is koud, dinsdag morgen verwacht men vorst.

Geniet van elkaar en van onze mooie wereld waar nog steeds mooie dingen wachten, om de hoek al zijn er heel veel nare mensen die proberen die tegen te houden.

Liefs van Mariet

zondag 22 januari 2017

Januari stormen

Misschien dacht hij, dat is een lantaarnpaal
of een boompje in het gras
ik stond heel stil, ja dat is waar
en zag het niet komen tot het te laat was
die hond, die plaste tegen mijn been
gatverdammie, dat was pas naar
zoiets moet mij nu gebeuren
ik voelde mij bezeikt...
echt waar !!!


Goeiemorgen lieve mensen,


Het gedicht is over het oudjaars weekend toen ik natgeplast werd door de hond van de buren van Misty en Kelly, echt een vieze boel, moet me er nog van schudden maar och ja, douchen en de wasmachine leverden een bijdrage om me weer schoon te voelen.


Het was me weer een weekje zeg. Op zondag de nieuwjaarsborrel van Nederlanders in Jacksonville, Hennie (uit Echt) en ik togen rond half drie uur richting St Augustine, een uurtje rijden met een trommel versgebakken hartjes wafels, het is tenslotte traditie in mijn familie en het restaurant waar we bijeen zouden komen lag tussen de rivier en het strand, Caps on the Water, met een Nederlandse eigenaar – die we niet zagen – het was een gezellige rit er naar toe. Hennie zou rijden maar haar gewrichten speelden op dus namen we mijn autootje. Een aantal Dutchies waren er al dus een gezellig onthaal met de nodige knuffels en kusjes. Ik ontmoette een aantal mensen die ik nog niet had gezien zoals Els en Karen en het was supergezellig. De wafels waren op in no time, vooral de kids van Sabina en Bas en van Diana wisten er wel weg mee.


Het was mooi, daar aan de rivier, knus terras met leuke hoekjes en een mooi uitzicht, vooral toen de zon onderging en ik maakte een aantal mooie foto's. Ook aten we Belgische frieten en ja hoor, sate saus, yumm !!!!


Rond 6 uur reden we weer huiswaarts, ik rijd liever niet in het donker maar voor we wisten, met al het gekwebbel, in het plat natuurlijk, waren we in no time thuis.


Ravyn was niet opgehaald dus die bleef nog een dag, de scholen waren vrij maandag voor Martin Luther King Day.


Die zondag was ik begonnen aan nieuwe medicatie, toen ik in oktober naar de cardioloog ging schreef hij mij Zetia voor als extra aanvulling op mijn Lipitor voor de cholesterol om mijn lever te helpen maar Zetia is duur, 60 dollars per maand voor 30 pillen en aangezien volgens internet er een generic (goedkopere versie, zeg maar eigen merk) op de markt zou komen, wachtte ik af. Die generic haalde ik dus zaterdag op, nu hoefde ik maar 10 dollars voor 30 pillen te betalen. Ik begon dus zondag en maandag morgen voelde ik me raar. Om niet het risico te lopen dat het van de pillen kwam en niet van het stressige weekend meldde ik me ziek en sliep bijna de hele dag.


Maandag morgen ontsnapte ook Scarlett, ze moet met iemand naar buiten zijn geglipt en we konden haar nergens vinden, waarschijnlijk hebben de buitenkatten Sandy en Freckles haar weggejaagd en het duurde tot woensdag morgen toen ik gemiauw hoorde, dat ik haar buiten bij het schuurtje terug vond. Ze zijn goed gewend, die twee al is er van zusterlijke liefde geen spraken, ze grommen tegen elkaar en zo. Scarlett slaapt bij mij op bed, liefs onder de deken en Melly gewoon op mijn buro of in de kast in een mand.
Deze week was er dus maar een dag dat ik echt 8 uur werkte, ik nam hier en daar een uurtje vrij en vrijdag zelfs twee en ging het nieuwe huis van Diana, Edwin en kids bewonderen. En mooi dat het was, oergezellig en met een screened in buitengedeelte met zwembad dat bijna net zo groot was als het huis zelf, ideaal voor het weer hier, geen muggen en lekker buiten zitten tot in de late uurtjes.


Donderdag een geweldig bericht toen ik thuis kwam, Janine en Tom hadden hun zoontje Timo verwelkomt die morgen, weliswaar twee weekjes vroeger als verwacht maar alles ging goed en snel en het is een mooi kindje, oud tante Mariet heeft het kadootje al klaarliggen als ik hem in april ga bewonderen.


Vrijdag dan de dag dat Trump officieel president werd, weer een hoop larie met de pers die vandaag werd beschuldigd van het vervalsen van nieuws en foto's over het aantal mensen dat aanwezig was. Als dit de toon zet tot de komende 4 jaar houd ik mijn hart vast.
Gisteren een massale opkomst voor alle vrouwenmarsen over het hele land en in Europa voor gelijke rechten voor iedereen en alles verliep vredig en zo hoort het ook !!


Vrijdag avond kwam Ravyn weer voor het weekend, onderhand traditie en op dit moment is ze aan het spelen buiten met de dochter van de achterburen, Nia, in hun tuin en ik houd vanaf mijn woonkamer een oogje op die twee. Het kan nu nog want later vanmiddag worden er flinke buien verwacht met onweer, hagel en zelfs kans op tornado's. Deze storm die naar ons onderweg is heeft in verschillende staten heel slecht weer veroorzaakt en verscheidene doden dus oppassen geblazen, hopelijk trekt hij snel langs zonder al te veel schade.


Gisteren was het lekker, zonnig en warm met zo'n 26 graden dus we gingen yardsalen, was al een tijdje geleden en Susan ook mee. Ik vond eem foodprocessor/blender voor een tientje (ben allang op zoek naar zoiets voor mijn groentes en zo) en een buggy voor 3 zodat Darian die niet mee hoeft te slepen als ze op bezoek komt met de kids. Ook een mooi metalen rek en en een leuke trui met capuchon voor Ravyn. Er waren niet zoveel yardsales, ze hadden het slechte weer eerder verwacht dan vanmiddag dus om 12.30 was het welletjes voor ons.


Raini kwam terug van Georgia, Star van Daytona en ik had een hartig woordje met Ian daar doordat hij vrienden hier had op vrijdag (en feitelijk elke avond deze week) en ik steeds maar wakker werd van deuren die niet zachtzinnig geopend en gesloten werden en daarbovenop zijn hond nog begon te janken wat mijn nachtrust verstoorde, verzoek, dat niet meer te doen, hij voelde zich schuldig en gisteravond was het een stuk rustiger.


Ik heb vanmorgen al met Rob, Sylvia en de meiden geskyped en ga zo dadelijk een beschuitje met muisjes eten op de kleine Timo.


En voor de rest van de dag, we zien wel, komende week gewone diensten maar wel zaterdag werken en woensdag vrij dus eens kijken wat er zoal draait in de bioscoop en dan de week erop, allemaal late diensten, 12.30 – 9.30 en 11.00 – 8.00 dus balen maar ja, niks aan te doen. Ik kreeg wel 100 dollars bonus voor mijn Uverse verkopen en hopelijk mijn kwartaal bonus op de volgende paycheck. Ook moet ik aan de belasting papieren beginnen, ben benieuwd wat ik terug krijg, mijn eerste keer dat ik alleen voor mezelf invul.


Ik wens jullie allemaal een mooie, vredige en zonnige week !!!


Liefs van Mariet xx

nieuwe wereldburger Timo

en trotse oma Ine

Caps on the river

met Hennie - Francisca

met Els en Karen

Melly

Scarlett

Nieuw en groter oorbellen rek








zondag 15 januari 2017

Verlies en winst rekening

wat ben ik blij met een glimlach
een kusje op mijn wang
je hand die even over de mijne strijkt
het is alsof ik alle zonlicht vang
wat ben ik blij met gewoon een woord
gewoon maar zo speciaal
er is niets mooiers op deze morgen
dan pure liefde's taal

Goeiemorgen lieve mensen

Dit gedichtje schreef ik vandaag 3 jaar geleden en toen Facebook mij vanmorgen hier aan herinnerde en ik de regels las, besefte ik eens te meer hoe belangrijk die kleine tederheid en het delen van gevoelens is en hoe ik dat het allermeeste mis.

Ze zeggen wel eens dat een kind behoefte heeft aan liefde en waardering maar als volwassene is dat natuurlijk niet anders. Het zijn de kleine alledaagse dingen die ik zo ontzettend nodig heb en de laatste dagen kreeg ik het tegenovergestelde.

Na afgelopen zondag waar ik alleen doorheen ging behalve Susan dan, die me steunde en me mee winkelen nam was er niet veel steun thuis. Het was voor iedereen een gewone dag, ik snap dat wel maar het hielp niet echt. Ik pakte dan ook om 4 uur mijn boeltje en ging alleen eten, soms is alleen met je gedachten beter dan eenzaam tussen mensen.

De hele week was moeilijk maar omdat ik nu weer vakantie en pdo tijd heb, pakte ik gewoon elke dag een uurtje eerder vrij en dat hielp een beetje.

Woensdag het verschrikkelijke bericht dat de 32 jarige zoon van een collega omgekomen was, een brand in de trailer waar hij sliep en hij kon er niet op tijd uit. Kathy is een beetje jonger dan ik, ook weduwe (wat een zwaar beladen woord vind ik dat toch) en Matt, haar zoon was de oogappel. Als kind was hij heel ziek, leukemie en dus ging de familie door een hel en nu dit, weggerukt door de vlammen en de rook.

Donderdag was Ravyn er ineens weer toen ik thuiskwam, ze gaan verhuizen dit weekend. Ze hadden eindelijk een mooi huis en twee weken terug was er een schietpartij in de straat and lag er een dode man in de voortuin dus boeltje pakken. Alles in storage en zolang bij de pa van April's vriend Shawn totdat ze wat anders vinden dus Ravyn werd hier gedropt.

Donderdag morgen vertrokken Susan, Gil en Todd voor familie bezoek in South Carolina, zo'n 6 uur rijden van hier, zoals Todd me vertelde, Mum wil iedereen nog eens bezoeken voordat er iemand doodgaat. Ze waren vrijdag middag al weer terug.

We hebben al de hele week Kendra, een nichtje en haar vriend Buddy, een oude vriend van Ian, hier, ze blijven tot 's avonds laat, eten natuurlijk mee en met Ravyn ook hier voel ik me soms een vreemde in mijn eigen huis. Dat bleek gisteren heel duidelijk.

Op mijn vrije zaterdag was het plan om de garage op te ruimen en met name al het speelgoed uit te dunnen. Eerst even naar Thomas en Aisha want die hadden bij Cosco een heerlijk stuk Nederlandse jonge kaas meegebracht, supergoedkoop daar, maar 4.60 per pond maar toen ik wilde betalen zei Thomas, geen sprake van, je hebt zoveel voor ons gedaan, nu is het onze beurt.

Dus thuis de oude kleren aan, de garage deur open en sorteren. Eerst twee zakken kleren van mij zodat ik weer plaats heb in de kast en toen een hele hoop speelgoed. Alles waar niemand meer mee speelt, kapotte barbies, oude kleurtjes enzovoort. Opeens komt Raini de garage in, wat ben jij aan het doen. Ja, wat denk je...maar daar spelen ze mee en dat mag niet weg en toen een heel drama over een oude tas die bijna uit elkaar viel en waar ik oude spullen instopte. Ze zei letterlijk, ik wil eerst door de spullen gaan voordat je iets wegdoet. Ondertussen stopte er een mevrouw die een charity heeft voor daklozen en die begon alles in de truck te zetten en ik hielp mee. Raini bleef jammeren over die oude tas . Ik zei, luister, ik kan niet eens meer door mijn garage lopen, er komt maar steeds meer spul, ook van jou en Ian en jullie zeggen wel dat jullie het uit gaan zoeken maar niks gebeurt. Ik heb deze spullen gekocht dus heb ik alle recht om het weer weg te geven. Ze was al kwaad op mij omdat ik niet met haar en Ravyn naar de film wilde en daarna eten dus ze werd bozer en bozer maar ik negeerde dat. Uiteindelijk liep ik naar Susan en zei, ik heb behoefte aan het gezelschap van aardige mensen.

Susan en ik gingen naar de Navy basis en ik heb weer rolmops en al die lekkere dingen die ze daar hebben. Toen we terugkwamen was Ian weg, naar een vriend voor de avond. Raini verveelde zich te pletter natuurlijk, dat was de reden van haar boosheid en ik zei, ik kook niet, vlees en verse groenten in de koelkast, ik ga eten met Susan. Ze zei, tja, ik en Ravyn weer alleen thuis en geen eten in huis....excuse me ?

Na een lekker etentje met zijn vieren gingen we nog naar Walmart want Todd wilde een barbecue kopen en toen ik thuis kwam was de voordeur gesloten, gelukkig kan ik door de garage naar binnen. Ik heb de hele avond alleen doorgebracht en ik kon eindelijk tot rust komen, wat een genot om alleen te zijn. De katten die heel erg goed gewend zijn, om me heen, Scarlett steeds op schoot en Melly die zwierf rond, een goeie film die ik al tig keer heb gezien maar die nooit verveelt ( The last of the Mohicans), een traantje wegpinkte zo nu en dan en naar bed.

En vanmorgen is het weer stil, Ravyn slaapt nog en Raini is werken. Vanmiddag hebben we de nieuwjaarsborrel van de Nederlandse club hier in Jax, we gaan naar St Augustine, een uurtje rijden en komen bij elkaar in een restaurant bij het strand met Nederlandse eigenaars. Fran – die eigenlijk Henny heet maar dat werkt hier niet – en ik rijden samen en ik heb haar een etentje beloofd want ze was afgelopen week jarig.

Weet je, als al deze dingen gebeuren denk ik zo vaak, wat doe ik hier maar dan is er Susan en de collega's en natuurlijk ook de kleinkids.

Ik ga volgende week kaartjes bestellen, op 18 februari is er een rock avond bij Maverick's in het centrum van Jax aan de rivier met 4 bands, allemaal tribute, voor Metallicca, AC/DC, Slayer en Deftones (mijn collega Troy speelt bas in de Metallica band en ik heb hen al zien spelen in de Freebird aan het strand) en Todd en ik gaan samen. Ik verheug me op goeie muziek en uitstekend gezelschap !!

Ik ga even buiten het zonnetje zoeken, ik was het even kwijt maar het is er zeker weer en we gaan gewoon door en ik laat me niet van streek maken door puber gedrag, dit is mijn huis en mijn regels.

Liefs van Mariet

zondag 8 januari 2017

Van wat was en is...

Vandaag twee jaar
was dat pas gisteren
soms lijkt het al een eeuwigheid
dat jij de drempel over stapte
met jou raakte ik een deel van mijn hart kwijt

maar liefde is oneindig
zo groot en ook zo sterk
de band wordt nooit verbroken
dat is wat ik elke dag weer merk

soms komen nog de tranen
maar jouw glimlach, die nooit vervaagt
die laatste blik, dat laatste moment
is wat al mijn duisternis verjaagd

Goeiemorgen lieve mensen

Twee jaar geleden, op een ijskoude donderdag morgen verloor ik mijn lief en vandaag werd ik wakker op die tijd en ik dacht, het is goed. Vervaagd schijnt het immense gevoel van verdriet en wat blijft is een glimlach, weliswaar met een leegte in mijn hart maar ook met de wil, ik moet door want er is nog zoveel in dit leven dat ontdekt en gekoesterd moet worden. Ik draaide me nog eens om onder mijn warme dekens want ja, ook vanmorgen is het ijskoud, de daken en het gras zijn wit en de katten willen naar binnen, ik viel direct weer in slaap en werd later wakker met een warm poezenlijfje tegen me aan maar dat vertel ik later.

Vorig weekend was ik in Georgia, met Ravyn en we bleven tot maandag laat middag, het was gezellig en chaotisch want, er was een nieuwe hond die Misty zondag morgen ophaalde van een adoptie home.
Ze is een mix van Duitse herder en nog wat, 5 maanden oud en lekker klungelig. Na uren over een naam te hebben gepraat werd het in eerste instantie Savannah, mijn idee maar ondertussen is dat geloof ik weer veranderd , in wat...geen idee.

Toen ik maandag met Ravyn en Ian die maandag door Misty was opgehaald weer naar huis reed was ik weemoedig. Een einde aan een heerlijk weekend, druk ja met de kinderen en de honden en katten maar ik was er gewoon ook een keertje twee uur tussenuit geglipt en heb heerlijk rondgereden, genieten van de stilte. Twee dagen mijn eten plus de traditionele Nieuwjaars dis, gekookte varkenshiel met black eyed peas en collar greens, een soort andijvie.Dit moet je eten voor geluk en voorspoed dus dat deed ik ook ofschoon de andijvie, nee niet mijn ding.

Dinsdag begonnen we aan nieuwe werkweek in het nieuwe jaar, terug naar nul met alle cijfertjes.
Mijn jaar 2016 was helemaal groen, superjob zoals mijn manager zei en het lijkt dat mijn bonus ook goed is, we zullen zien in februari als het in mijn loonzakje zit.

Het was superdruk, de hele week, veel code red, veel lastige klanten en ik nam gelijk wat uurtjes vrij als we even niet code red waren, op dinsdag twee en op donderdag maar liefs 5. Het was Darian's verjaardag en ik had een slechte nacht gehad, sliep om 2.30 nog niet en werd om 6 uur weer wakker van het gegil van de kids. Raini had voor Darian een verjaardags etentje gekookt en Kelly, Misty en de kids kwamen vanuit Georgia. Ravyn was er nog steeds ofschoon de afspraak was met April dat ze haar al op maandag zou ophalen maar dat werd elke dag weer met 24 uur verlengd.
Vrijdag was tandenbijten, geen extra vrij en na twee late diensten, tot 10 was ik dolgelukkig dat het weekend er was ofschoon ik niet echt wist wat ik met dit weekend aan moest, met de herinnering aan twee jaar geleden en zo.

Gisteren was het regenachtig en na de regen kwam de kou, naarmate verder in de dag werd het steeds kouder dus een lekker vuurtje in de open haar en gewoon relaxen in pyama totdat Raini boodschappen wilde doen. Ik dacht , tijd voor lekkere uiensoep en ik maakte een redelijke pan, is helemaal op, met geroosterd bruin brood en kaas vond iedereen het heerlijk en ik bracht Susan ook een dampende kop die gelijk verorberd werd.

Ik had een paar dagen geleden op een facebook pagina een post ontdekt, een mevrouw zocht een thuis voor twee poezen, twee zusjes, graag niet gescheiden en ik reageerde voordat ik er erg in had. Een witte met oranje die precies als een volwassen versie van Charlie was en een donkere.
Gistermiddag kwam ze met haar dochter en de poezen. Het was hartverscheurend, ze was verhuisd en de mensen waar ze nu mee samenwoonde, warenb allergisch dus de katten moesten weg, de dochter huilde, heel zielig.

Scarlett en Melly (ik heb ze andere namen gegeven) worden in april twee, ze zijn gesteriliseerd en hebben alle shots gehad. Melly, de witte, vond al snel een warm plekje in mijn klerenkast in de slaapkamer en heeft daar de nacht doorgebracht maar Scarlett zat onder bank in de kamer en kwam er niet uit. Tegen half elf gisteravond kwam ze ineens tevoorschijn en sprong op mijn schoot dus ik nam haar mee naar de slaapkamer. Ze sliep op mijn bed.

Zo zie je maar weer, soms komt er iets op je pad wat er moet zijn, ik ben blij dat ik gewacht heb en niet meteen een nieuwe kat genomen heb, deze twee hadden een goed thuis nodig en we zien wel hoe dat gaat, ze hebben elkaar en dat is alles wat telt.

Ik ga weer terug naar de woonkamer want het is bar koud op mijn slaapkamer, buiten schijnt de zon en zo meteen gaat de was op de draad. Ik ga later boodschappen doen met Susan denk ik en Todd natuurlijk en dan zien we wel voor de rest van de dag.

Het nieuwe jaar is begonnen en het wordt een super jaar, ik voel het en ik omhels dat gevoel.

Liefs van Mariet