zondag 29 mei 2011

Sluierbewolking

ze zjweve zachtkes oppe windj
de toene van dit leed
ze make mich weemoedig
maar toch, ich geneet
van al ut moeije, al ut fijne
geneet van ut laeve
ut groete wonjer in ut kleine
vandaag
want wat de toekomst bringt
daovan hubbe wae nog genne weet


Hallo leef luuj

Ik zit hier te balen want peelmaas.com blijft dezelfde track spelen, over en over voor 15 seconden en stopt dan dus geen Minse Winse vandaag naar het schijnt. Ze zijn op locatie in Baarlo in het verzorgingstehuis en jammer genoeg kan ik dus niks horen, Aodemnoet zou zingen maar niet voor mij vandaag. Martin heeft he took al geprobeerd op zijn computer, hetzelfde resultaat dus het is niet mijn laptop.

Het was een hete week, recordtemperaturen van 96F (ruim 35C) en zwoele nachten. We hadden gelukkig wel regen, onze planten snakten naar water en nu is de grond redelijk vochtig. De boontjes groeien als kool en ook Martin’s planten doen het heel goed.

Van de week was de ontknoping van American Idol, het ging tussen Scotty en Lauren, beiden zingen country en de twee uur durende finale was spectaculair met optredens van de 12 hoogst geeindigden. Zo zong Scotty met Tim McGraw, Lauren met Carrie Underwood, James met Judas Priest en Casey met Jack Black. Ook gaf Steven Tyler een optreden met mijn favoriete Aerosmith song Dream on en Lady Gaga en JLo’s man Marc Anthony rockten de stage. Op het einde bleek dat Scotty de meeste stemmen had, miljoenen stemden en hij werd dan ook gekroond tot winnaar.


http://www.youtube.com/watch?v=rHi3ZLtZAHU&playnext=1&list=PLE1F7519D90452F0E
Vorig weekend waren Susan en Gil in South Carolina en ze brachten Rheannon mee. Zondag avond kwamen ze even langs om hallo te zeggen. Ian en Ravyn waren hier en Ravyn was erg onder de indruk van Rheannon. Ze speelden samen wat. Maandagmorgen ging ik zoals altijd bij Susan aan en de hele bubs stond me al op te wachten, het eerste wat ze zeiden was, klappen in de handjes en ik was het eerste kwartier bezig met het vermaken van de kinderschaar. Jackson vindt het allemaal geweldig en vooral deze vuist op deze vuist heeft nu zijn hart gestolen.
De afgelopen week werden we natuurlijk ook opgeschrikt door allemaal het natuurgeweld in Missouri, Kentucky en Tennessee. Joplin, een stadje in Missouri werd bijna compleet weggevaagd door een tornado die met name veel schade toebracht aan de plaatselijke school en het ziekenhuis. 142 Mensen verloren het leven en er zijn nog bijna 100 vermisten. Ook 2 at&t mensen waren onder de slachtoffers. Een vrouw die voor sales werkte thuis en een medewerker van een at&t winkel verloor het leven toen die winkel werd geraakt. Het lijkt wel of de wereld van slag is met allemaal dat geweld en je zou geneigd zijn om al die voorspellingen over het einde van de wereld te gaan geloven. Vrijdag was ik lunchen met meemaw, de grootmoeder van Raini en Ian, ze had me al een paar keer gevraagd. Ze gaat elke dag rond het middaguur naar Krystal’s, een fastfoodrestaurant om haar kipburgertje te eten. Ze bestelde voor mij een milkshake, ze is Jehova getuige en vertelde me dat het einde nadert en dat zij er sterk op telt dat ze dus niet zal overlijden maar naar de hemel gaat op de laatste dag. Ze hoopt in oktober 90 jaar te worden, is nog vrij vitaal en ja, ze rijdt nog auto. Ik vond het niet zo’n veilig idee om me door haar te laten rijden in haar grote Cadillac slee dus we gingen met de Volvo.
Woensdagmorgen had ik een afspraak bij de cardioloog, ik moest al om 8.45 uur daar zijn en begon met zo’n 7 formulieren in te vullen. Daarna werd ik naar een onderzoek kamertje gebracht en nam de zuster mijn bloeddruk op en deed een test voor mijn hartslag te meten met allerlei plakkertjes op mijn lichaam. De dokter komt zo vertelde ze me en liet me alleen in dat piepkleine kamertje waar ik maar liefst tot 11.15 uur wachtte om daarna de dokter voor nog geen 5 minuten te zien. Hij stelde me wat vragen over hoe ik me nu voelde en stelde voor om over 3 weken wat vervolgtesten te doen, onder andere een foto onderzoek naar de gesteldheid van mijn nek aderen en een bloedonderzoek. Ik kreeg wel weer een voorraadje van de dure pillen voor twee weken. Als ik de pillen weer moet bestellen gaan we Plavix proberen, ze zouden iets goedkoper moeten zijn maar de apotheekassistente kon me niet vertellen hoeveel ze kosten, ik zou ze officieel moeten bestellen om dat uit te vinden en ik heb nu nog voorraad voor 6 weken. Ik heb wel de rest aangevuld en moest alles bij elkaar 24 dollars betalen. Ik kreeg ook de rekeningen, voor de testen in het ziekenhuis, 404 dollars die de verzekering niet betaald, en voor de ambulance. Dat ritje gaat me 735 dollars kosten, ik moet de rekening declaren bij de verzekering en weet niet wat ze gaat vergoeden. Ik heb een eigen risico van 1200 dus we zien wel. Het ziekenhuis heeft tenminste een mogelijkheid om gespreid te betalen.
Om je een idee van burocratie te geven, dondermorgen ging ik weer bij de dokter langs, op mijn weg naar at&t om het formulier op te halen dat ze zouden invullen voor FMLA, de aanvraag voor een aantal onbetaalde dagen per maand die ik zou kunnen gebruiken voor afspraken etcetera. De assistente had me woensdag verzekerd dat de papieren diezelfde  middag zouden worden ingevuld. Ik heb daar dondermorgen 25 minuten zitten wachten en toen kon een andere dame me eindelijk vertellen dat er niks met de papieren was gedaan, ze moesten worden opgestuurd naar een ander kantoor en het zou een week duren voordat ze terug waren, ook zal ik waarschijnlijk 25 dollar moeten ophoesten voor het invullen.
Morgen is het Memorial Day, dat betekent een betaalde vrije dag en een lang weekend voor mijn begrippen. Memorial Day is altijd op de laatste maandag van mei en het is het onofficiele begin van de zomer dus dat betekent barbecuen.

Raini wil koken, waarschijnlijk voor een hele bubs en wij zijn natuurlijk ook uitgenodigd. Ze heeft een kleine veranda dus daar kunnen we neerstrijken. Ravyn houdt ervan om met haar opa op de trappen te zitten en net te doen alsof ze ook volwassen is, ze imiteert bewegingen en blijft aan het babbelen in een taaltje dat wij niet verstaan op enkele woorden na zoals outside, inside en shoes. Ze heeft wat met schoenen, ze trekt ze uit en dan weer aan of loopt rond op elk paar andere schoenen dat ze kan vinden, bij voorkeur flipflops (badslippers).

Morgen is het precies drie jaar geleden dat ik verhuisde, ik ben nog steeds op nieuws over mijn verblijfsvergunning aan het wachten maar de card die ik nu heb is verlengd voor een jaar dus blijkbaar hebben ze bij de overheid geen enkele haast. Morgen is Maud ook jarig en ik wil haar van harte feliciteren. Morgen is Sylvia ook uitgeteld dus spannend !!! Ook was het morgen de trouwdag van Ma en Pa, ze trouwden in 1944 en dit is de eerste keer dat ze er beiden niet meer zijn op deze dag.

3 Juni is Els jarig en dat zal zeker wel gevierd worden, meisje, als je dit leest, van harte gefeliciteerd en stuur me eens een foto van je kleindochter Jip, ik heb haar nog steeds niet kunnen bewonderen.

Drie jaar hier, een hele hoop wijzer en ik heb er nog steeds geen spijt van dat ik deze stap genomen heb, we hebben het fijn samen ondanks alle moeilijke dagen die we af en toe hebben. We kunnen nog steeds uren kletsen en genieten van elke dag dingen en de tijd die we samen doorbrengen zoals nu, ik zit te typen en Martin luistert naar muziek en af en toe zingt hij mee of vertelt me iets over de band of het liedje. Het wordt licht buiten maar de sikkel van de maan is nog zichtbaar en het is stil, bijna geen verkeer op de autoweg en de krekels schijnen ook eindelijk in slaap te zijn gevallen, onze favoriete tijd van de dag, een koel briesje maakt het aangenaam buiten en alles ruikt lekker fris.

Wij gaan van dit weekend genieten, we hopen dat jullie hetzelfde doen !!!

Liefs…Mariet


zondag 22 mei 2011

Nog eventjes !!!

Ut laeve greuijt
in mooders boek, verborge
ut is bienao klaor veur deze waereld
waet nog niks van kommer en zorge
wae verwelkome ut gaer
ut bringt leeg in os daag
unne jong of un maedje
un idder geval unne gezonje blaag
dae oetsjriewt van vreugde
zich luut huure, toet vreugde van groete zus
dus kom maar gauw leef kindj
en van oma unne dieke kus

Hallo lieve mensen in het Limburgse land en ook daarbuiten

Weer een zondag, dat betekent dat we het einde van de wereld gisteren toch wel weer allemaal overleefd en dat we er gewoon nog een tijdje aan vast plakken. Dat is goed ook want er staat nog zoveel op mijn lijst om te doen. In de eerste plaats natuurlijk weer oma worden, het is bijna z over en we houden u op de hoogte !!!

Het is warm, lieve mensen, zeg maar gerust heet met temperaturen ruim boven de dertig graden en met een airco die het niet doet is het soms geen pretje. Vooral na de  middage wordt het sticky en gisteren hebben we dan ook meestal gebivakkeerd in de slaapkamer waar de raam unit de zaak wel goed gekoeld houdt. Met een filmpje en pizza was dat net alsof we een uitje hadden, extra kussens op bed, Ushuaia op het voeteinde (want als die er niet bij is, is het volgens haar niet compleet) en een lekker koud drankje (rootbeer in mijn geval) hadden we een relaxte avond want ja, ik had vrij gepakt zomaar, om me te verwennen.
Ik had vrijdag mijn vrije dag dus een superlang weekend. Volgende week heb ik twee dagen want de maandag is dan een nationale feestdag, Memorial day, een van de paar betaalde feestdagen in het jaar.
Afgelopen week begon het officiele zomerseizoen bij at&t in de vorm van de jaarlijkse picnic. We kregen een uurtje extra lunchtijd en er werd eten geserveerd. Gerookte kippeboutjes, mac and cheese, maiskolven en als toetje een cupcake met een lekker koud blikje drinken. Binnen konden er spelletjes gespeeld worden zoals dammen, schaken en kaarten en buiten werd ere en voetbalvariatie gespeeld op baseball. Nu werd het alweer bijna dertig graden dus de mannen hadden het warm maar we hebben ze goed aangemoedigd. Het zomerseizoen dus dat betekent dat de shorts uit de kast mogen, zolang de lengte halverwege de bovenbenen komt, mag dat aan naar het werk.

Susan is met haar man Gil naar South Carolina waar David, Susan’s jongste zoon met zijn vrouw Angie en dochterje Rheannon woont. Ze komt vandaag weer terug en brengt de jongedame mee terug voor een aantal weken totdat haar ouders haar op 4 juli (Independence Day) weer ophalen. De laatste keer dat Rheannon hier was, was op de donderdag voor Pasen, ik zag haar eventjes en die nacht ben ik natuurlijk naar het ziekenhuis gebracht en toen ik weer thuis kwam waren ze alweer huiswaarts vertrokken. Susan had me al een paar keer dvd’s geleend om te bekijken. Zo maakte ik kennis met Temple Grandin.  Ze is een Amerikaanse vrouw van 63 en professor in animal behaviour, het gedrag van dieren voornamelijk van koeien. Het bijzondere aan haar is dat ze op jonge leeftijd, 4 jaar, werd gediagnotiseerd als zwaar autistisch, ze sprak nog niet op die leeftijd en haar ouders werd aangeraden haar in een inrichting te plaatsen omdat ze nooit zou spreken of zou kunnen communiceren. Haar moeder legde zich echter niet neer bij dat oordeel en ging aan het werk met haar dochter. Na speciaal onderwijs was Temple in staat naar de universiteit te gaan. Ze had een speciale connectie met dieren en was in staat zich in hun wereld te verplaatsen, zo maakte ze ondermeer voor haarzelf een toestel dat ook bij koeien gebruikt wordt, de zogenaamde hug box om rustig te worden na een paniekaanval en ze is vooral bekend voor het aanpassen van slachthuizen, De koeien worden veel diervriendelijker behandeld, ze worden natuurlijk nog steeds geslacht aan het einde maar speciale parkoersen zorgen ervoor dat de dieren rustiger worden en er geen panieksituaties ontstaan. Ik was zeer onder de indruk van de film die beslist een aanrader is.


Vrijdag was dus mijn vrije dag en ik ging al vroeg op weg naar Riverside waar behalve het ziekenhuis ook de kantoren van mijn cardioloog is, dokter Leon die me had verteld dat ik samples (monsters) kon ophalen van pillen. Ik had al gebeld donderdag en vrijdag tot mijn verrassing lagen er pillen klaar voor de komende 4 weken, 170 dollars gespaard wat natuurlijk altijd welkom is. De rest moet ik komende  vrijdag ophalen bij de apotheek maar die kosten maar 27 dollars allen tesamen. Ook heb ik a/s woensdag een afspraak voor dokter Leon voor een controlebezoek. In juni (waar blijft de tijd!!) heb ik ook vrijdags vrij en voor de eerste week werk ik van 11 tot 8 en de rest van 11.30 tot 9.30 dus helemaal niet gek. Hopelijk werkt skype dan ook mee en kunnen we weer wat meer kletsen (Ine, goed dat je bijna vakantie hebt, ik mis onze kletsuurtjes).

Gisteren gingen Martin en ik even naar Ian, ik had een spijkerbroek, spiksplinternieuw op de kop getikt voor een dollar, hij had Ravyn daar maar die was moe en lastig dus bleven we niet te lang, ze moest nodig haar middagdutje doen. Op de terugweg naar huis stopten we bij de veteranen autoshow en ik vind het jammer dat ik mijn camera niet bij me had. Er waren tientallen oude auto’s, meestal de grote sleeen uit de jaren vijftig en zestig in allerlei meestal pastelkleuren met bijpassend interieur in top conditie, echt een pracht om te zien. Er schalde muziek uit die tijd uit de luidsprekers over het terrein aan de rivier en het was er heerlijk toeven. Je kon je zo voorstellen om in zo’n auto naar de openluchtbioscoop te gaan of voor een milkshake naar Sonic’s.
Een auto bracht speciaal bij Martin nostalgische gevoelens naar boven ,hij had diezelfde auto, een Chevrolet Impala van 1963, hij noemde haar Jill omdat haar nummerbord de letter Jil had en er hangt een foto van haar op onze slaapkamermuur.

Het  is nu half zeven en het is al warm, buiten wordt het licht en dat betekent dat de zon weer begint te branden, mijn plantjes hebben het zwaar ondanks dat ze elke avond een koele doucht krijgen met de tuinslang. De bonen groeien als kool langs een metalen frame dat we in elkaar geknutseld hebben van tuinhekjes en de komkommers hangen slap in de hitte. De tomaten in de emmers staan wel in de schaduw nu, mijn kruidenrekje aan de muur met de thijm en citroenmelisse probeert het hoofd koel te houden.
De magnolia bomen bloeien volop, ook de mimosa staat overal te pronken met haar roze/witte poederdons bloemen en in onze tuin ruikt het vooral zwaar naar kamperfoelie. De struiken met bosbessen in onze buurt torsen een zware last, de bessen verkleuren langzaam blauw en vanaf 28 mei kun je zelf gaan plukken. De bramen zijn alweer op, de meesten in onze tuin werden gegeten door de vogels maar ja, die moeten nu veel hongerige mondjes vullen dus dat is goed besteed.

Ik sluit vandaag af met de jarigen van de komende week. Op dinsdag 24 mei is May Peeters jarig en ook Ria Joosten, de vrouw van Minse Winse Jacques is jarig, van harte allebei. Een dag later, op 25 mei is de verjaardag van Gerry Severins en we wensen jou ook een fijne dag.

Allemaal een fijne week gewenst…en geniet van het leven….Mariet xxxxxxxx


zondag 15 mei 2011

Kruutske

Zilver sjittert taege mien broene hoet
ich vuul mich zoe geborgen
ut besjermt mich taege al wat kumt
taege taegesjpood en zorge
ich kreeg ut up dae lentedaag
50 jaor geleje , wao blieft den tied
mien oma goof ut veur mien communie
en ich wil ut noeijts mier kwiet
mooder van mien mooder
oma Hanssen, ich zeen nog her leef gezich
op unne daag zal ich ut aan Fenna gaeve
en den weit ich, oma waakt auch euver dich

Hallo lieve mensen

Ik kan me de dag nog heel goed herinneren, Hemelvaart 1961, het was op 11 mei en natuurlijk een donderdag zoals elke Hemelvaartsdag. We hadden er weken naar uitgekeken, intense voorbereidingen op school en thuis. Ik heb nog het groene boekje, een noveen die moeder met me deed, 10 dagen bidden. Op school kwam kapelaan met ons oefenen en natuurlijk praten over de grote dag. We oefenden biechten met het grote telraam dat in de klas stond. Kapelaan was nog jong en grappig en dat maakte het toch wat speelser allemaal. Ik geloof dat het kapelaan Hoogers was, ik zie zijn gezicht nog zo voor me. Op de grote dag zelf, het was mooi weer en ik kreeg mijn witte jurk aan, stond er piekfijn op. In de kerk duurde het wel lang maar daarna naar huis waar lekker eten wachtte en allebei mijn oma’s waren er natuurlijk ook. Ik weet nog dat we rosbief aten en natuurlijk hemelse modder (chocolade mousse). Ik kreeg ook kadootjes, niet zo gek als tegenwoordig, ik weet nog dat ik een schilderijtje kreeg met het onze vader afgebeeld, verder een rozenkrans en een wit tasje met een spiegeltje in en van mijn oma Hanssen kreeg ik een zilveren kruisje met markesietjes in. Nu draag ik dit kruisje bijna iedere dag, ik droeg het toen mijn jongens geboren werden, toen ik met Martin trouwde, toen ik naar het ziekenhuis ging een aantal weken geleden en ook vanmorgen siert het mijn hals. Ik voel me meer geborgen, beschermd als ik het draag, het hoort bij mij. Het doet me denken aan die eerste Communiedag in 1961, alweer 50 jaar geleden toen ik de wereld nog door kinderogen zag, 7 jaar oud en helemaal klaar voor de wereld en de toekomst. Het doet me ook denken aan mijn oma’s die zo ontzettend verschillend waren. Oma Hanssen gaf me dit kleinood en ik weet nog dat ze zei dat dit namens opa was, die mijn peter was maar een paar jaar daarvoor overleden was en die ik me nog alleen heel vaag kan herinneren. Er zijn een paar foto’s van die dag, eentje met onze gezin waar Paul toen nog geen deel van uitmaakte, hij zou twee jaar later pas geboren worden (altijd weer een gek idée dat Martin in datzelfde jaar geboren werd, ik was al tien toen hij op de wereld kwam), eentje met mijn twee oma’s en dan nog eentje met ons Ine gemaakt door pap in het plantsoentje bij de kerk voor de blauwe sparren (weet ik ook nog goed). Kwam er nog meer familie op bezoek, ik denk het niet, communie was toen voornamelijk een religieuze aangelegenheid en aangezien iedereen toch ook een aantal kids had, hadden ze waarschijnlijk zelf ook communiefeest of waren ze eens blij om een jaartje over te slaan.

We hebben de afgelopen avond en nacht eindelijk de langverwachte regen gekregen en dat ging vergezeld met flinke onweerbuien. Nu viel het hier wel mee maar met name aan de strandkant van de stad waar Carla woont heeft het flink huisgehouden. Ze hadden zelfs schade aan het dak. We hadden ook weer een behoorlijk droge periode achter de rug, mijn bonen waarderen dit uitermate en je ziet ze gewoon groeien. Ik heb ook tomatenplanten in emmers staan en komkommers. Verder ook wat hangers met vlijtig liesje en lobelia die door de supermarket waren afgeschreven en voor 2.50 de deur uitgingen. Ook kreeg ik van Susan voor moederdag een roze ballon en een gardenia met heerlijk geurende gele bloemen die ik gelijk in een grotere pot heb gepland. Zodra mijn terra seen beetje op orde is zal ik foto’s maken, ik kan nu weer foto’s plaatsen bij dit verslag.



Ik heb hier gardenia heggen gezien, de plant kan in dit klimaat maar liefst 2 meter hoog worden.

De droogte heeft ook bosbranden doen ontstaan, door blikseminslag in Okefenokee swamp, een groot moerassengebied net over de grens in Georgia ten noorden van ons. Het is een national park en al ruim een vijfde is in vlammen opgegaan. Het was deze week zo erg dat je de rook kon ruiken en dat er as neerdaalde. Ruim 2000 brandweermannen doen er alles aan om te blussen maar moeras/veenbranden smeulen vaak ondergronds verder en er is veel water, lees regen nodig dus of de buien van gisteren genoeg waren, het is twijfelachtig. Nu gebruiken ze in het park vuur bewust om de groei van struiken en struikgewas onder controle te houden maar dit is een beetje veel van het goede, er is zelfs sprake om woonbuurten te evacueren. Het is zo droog dat zelfs de beek achter Susan’s huis droog staat op een klein poeltje na onder de weg. Arme vissen, diegene die het overleefden spartelen wat rond in dat beetje water.

Op het werk hadden we de man van de bank op bezoek, ik heb een spaarrekening bij die bank en elke twee weken gaan er automatisch 10 dollars naar die rekening. Het is niet veel maar ik mis het ook niet echt natuurlijk en ze deden een kleine loterij. Nu werd tot mijn verrassing mijn naam uit het potje gehaald en ik kreeg een prepaid card met 25 dollars, natuurlijk een leuk extraatje want de nieuwe pillen komen eraan over een weekje of zo. Ik ben er druk mee bezig trouwens om wat extra korting te krijgen via cards.

Gisteren hadden we Ian en Ravyn hier, ze waren blijven slapen en het was erg gezellig. Ik had Ravyn gistermorgen meegenomen in de buggy naar de vijver, er waren een aantal baby eendjes en we namen oud brood mee, ze at net zoveel als de eendjes en vond het allemaal geweldig. Ze babbelt de hele dag, doet niets liever als buiten in het gras lopen met oma’s badslippers (ze wiebelt met haar teentjes en blijft shoe zeggen), de zonnebril gaat op als je wat vraagt zegt ze NO op een heel besliste toon. Ze vond mijn eten erg lekker gisteren, rijst met rundvlees en champignons en stukjes perzik en ook de yoghurt ging erin als koek.

Ik had maar een halve dag gisteren net als donderdag, dus kon ik donderdag kijken naar de uitslag van American Idol waar nummer 4 eruit ging, er werd afscheid genomen van James, een hele goede zanger maar alle mensen die overbleven zijn erg goed en we zijn nu bezig aan de laatste drie, Scotty, Haley en Lauren. Scotty en Lauren zijn vooral country en Haley kan eigenlijk alles zingen dus het wordt spannend. Mijn stem gaat naar Haley maar jammer genoeg kan ik de komende weken alleen via internet naar de optredens kijken, mijn vrije dagen zijn op behalve wat ik voor de vakantie heb gereserveerd.



Ik sluit vandaag af met twee mensen van harte te feliciteren, beiden zijn vandaag jarig. Ik begin met Frits, de man van mijn lieve vriendin Marianne een fijne verjaardag te wensen en dan natuurlijk ook Jeanette in Noordwijk die we ook een hele fijne dag wensen, proficiat !!!!

Liefs…Mariet

Ik kreeg dit 50 jaar geleden van oma Hanssen voor mijn eerste communie

11 mei 1961 met mijn beide oma's

mijn eerste communie op 11 mei 1961

zondag 8 mei 2011

Moederdag




Un mooder haet ut ieuwige laeve
in idder kinjer hert
ze is der altied veur os
and as ich ens bedinke kos
wat mien mooder allemaol veur os deej
den waas die lies zoe ontzettend lank
dus zek ich moeder ...bedank
veur al die lange nachte
det gae euver mich waakte
veur al det lekker aete
det gae altied veur os maakte
veur alle kusse op kapot gevalle kneen
veur alle gebedjes veur ut sjlaope gaan
veur al ut moeije det gae os leet zeen
veur alle zorge en alle leid
veur mien zorgeloze kinjertied
veur det leuke nieje kleid
veur alle dreume die mich werde gesjonke
veur appelvlaai en hemelse modder en tiej dae were gesjonke
veur sjteun en toeverlaot, auch toen in zelf mooder waas
veur gehaakte kleidjes en bloome in unne vaas
de lies is te lang, ich kos nog oere verdergaon
ich ken ich noeijt genog bedanke
veur wat gae veur mich en der mien hubt gedaon

Hallo lieve mensen

Allereerst natuurlijk van harte gefeliciteerd voor alle moeders vandaag, jullie worden vandaag extra in het zonnetje gezet en jullie verdienen dat voor 100%. Ik ga vanmiddag mijn moeder bellen en begon vandaag met een gedicht speciaal voor haar.

De komende week is heel speciaal, dinsdag wordt Fenna 2 jaar, ze is al een hele grote meid aan het worden, afgelopen zondag hebben we geskyped en ze bleef aan het zwaaien en zong ook een liedje voor oma. Op diezelfde dag zou mijn vader 90 jaar zijn geworden, ik ben blij dat met Fenna’s verjaardag ook zijn herinnering levendig wordt gehouden, hij zou dol zijn geweest op die kleine meid.
Ik was aan het uitpluizen over iets uit mijn jeugd, namelijk mijn communie, dit jaar 50 jaar geleden en dankzij Ine en Hay ben ik erachter dat dit is op 11 mei 1961, op deze heugelijke dag kreeg ik een kadootje van mijn oma Hanssen, daarover ga ik de volgende week uitgebreid schrijven.

De afgelopen week had ik nog een aantal dagen de tijd om op te knappen na mijn avonturen in het ziekenhuis. Tenminste dat was het plan maar wat was er ook veel stress. Je moet hier echt achter alles zelf aan, Martin vertelde me echter dat ik blijkbaar het talent tentoonstel om alles gedaan te krijgen. Volgens mij is het echter gewoon zelf de handen uit mouwen steken en alles drie dubbel nagaan en niet ervan uitgaan dat het door anderen geregeld wordt. Op maandag belde at&t over de temporary disability. Als je hier meer dan 8 kalenderdagen ziek bent val je in die regeling, zeg maar tijdelijk invalide. Er moeten dan papieren ingevuld worden door je dokter zodat ze kunnen controleren of alles echt is en niet gefaked. Wordt dit niet gedaan dan krijg je niet uitbetaald over die dagen en dat kan ik echt niet hebben. Het bleek dat ze mijn nieuwe huisarts al op vrijdag gebeld hadden en een bericht hadden achtergelaten maar ze hadden niks gehoord. Nu stuurden ze me de papieren voor de dokter en mijn toestemming om dit naar at&t te faxen. Ik belde dus direct naar mijn dokterpraktijk en toen begon het gevecht met het system. De receptioniste vertelde me dat ik geen patient was en dat ze dus niks voor mij kon doen, ik legde de situatie uit, ja, ik was daar nog nooit geweest voor een bezoek maar…de dokter had mijn geaccepteerd als patient en die papieren waren belangrijk. Het was net alsof ik tegen een muur praatte, ze bleef maar doorpraten over het feit dat ik officieel geen patient was, zelfs toen ik vroeg om een berichtje voor mijn dokter achter te laten kreeg ik dit voor de vierde keer te horen. Gelukkig belde dokter d’Souza mij dinsdag middag wel terug, toch een voordeel om een opvallende naam te hebben in dit land denk ik. Ik legde haar de situatie uit en zij beloofde dat als ik de papieren op het centrum afgaf op dinsdag of woensdag, dat zij zed an door zou faxen, deadline was vrijdag avond. In de veronderstelling (doe dat nooit in dit land) dat alles geregeld was reed ik woensdagmorgen naar de praktijk die tegenover het ziekenhuis ligt en gaf de envelop met instructies en het faxnummer af met het verzoek om dit in mijn dokter’s postvak te leggen. Donderdag ging ik richting at&t om weer te werken. Ze hadden me de hele dag op training gezet, ik deed een klas van twee uur en kon toen de dag doorbrengen met gesprekken met mijn manager en HR, ze vertelden me dat ik me de komende 2 weken niet ziek mag melden of te laat mag komen, dan val ik direct terug in de ziektewet. Ook zijn mijn ziektedagen voor het hele jaar op maar ik kreeg wel een formulier dat ik ga laten invullen door de cardioloog. Als dit wordt goedgekeurd heb ik elke maand recht op een aantal uren extra vrij die ik kan gebruiken voor doktersafspraken en lab werk (bloedprikken en zo), die uren zijn dan wel onbetaald maar ook kan ik me ziek melden met een bepaalde code als het nodig is, het worden waarschijnlijk 2 of 3 dagen per maand. Dat zal goed van pas komen want mijn adv dagen (7 dagen per jaar) zijn op en ik heb nog wel 2 weken vakantie staan maar die zijn nodig als ik naar Nederland kom. 
Na een lange dag op het werk (met name de laatste uren duurden eeuwig, niemand om mee te praten dus mijn legpuzzel schiet goed op) ging ik weer huiswaarts, niks doen is vaak vermoeiender dan de hele dag aan de phone. Omdat ik in de ziektewet begon deze week was mijn schema maandag tot vrijdag en met zaterdag vrij. Vastbesloten om vrijdag gewoon te werken was ik die morgen al vroeg op. Rond 10 uur ging mijn telefoon, at&t over de formulieren die vandaag ingeleverd moeten worden. Mijn case manager daar vertelde me dat ze eerder die morgen de dokterspraktijk had gebeld en ze was ingelicht dat ik geen patient was en dat ze contact moest opnemen met het ziekenhuis (zou je receptionists niet af en toe was doen !!!) Ze vertelde me toen ik de situatie uitlegde (nieuw in dit alles, nog geen bezoek aan huisarts) dat dat niet relevant was en dat ik tot maandag de tijd had om alles te regelen, anders zou het afgewezen worden dus niet betaald. Met andere woorden, het intereseert me geen barst, maak het maar in  orde. Ik belde maar weer naar de dokter en hoorde dat ze niet aanwezig zou zijn voor die middag 13.30 en had de stille hoop, ze hebben niet met de dokter gepraat, ik vertrouw die dokter dus misschien is alles ok maar kon toch niet het risico lope nom hier blindelings op te vertrouwen. Nu raak ik zelden in paniek maar die was even meer dan ik kon hebben op deze dag, ik zat echt te trillen en belde at&t, ik moest tenslotte zo’n uurtje later gaan werken en de dokter voor wie ik een berichtje met het verzoek om terug te bellen kon mijn niet bereiken op mijn werk. Ik belde workforce met een verzoek voor een vrije dag, het bandje zei niet date r geen tijd beschikbaar was dus was ik opgelucht tot ik 30 minuten later gebeld werd, nee, de vrije dag was afgewezen, er was geen tijd meer beschikbaar. Nu was ik helemaal van slag en belde mijn manager op haar voicemail, ze belde direct terug en ik legde de situatie uit. Ze zou het opnemen met haar manager Ron, hij heeft drie maanden geleden hetzelfde gehad als ik, is een aardige man dus ik had er alle vertrouwen in dat hij zou helpen. Een uur later belde ze terug, ik had mijn vrije dag. Na nog een keer de praktijk te hebben gebeld belde dokter d’Souza eindelijk rond 4 uur terug, ja, ik hoefde me geen zorgen te maken, ze had de papieren ingevuld en rond 1 uur doorgefaxed, ik moest at&t maar bellen en als ze ze niet hadden gekregen het laten weten, dan zou ze ze nog een keertje faxen, ze had zelfs mijn ontslagpapieren van het ziekenhuis opgevraagd en doorgefaxed. Wat is he teen fantastisch gevoel dat ik een dokter heb uitgekozen die ik vertrouwen kan, die doe twat ze beloofd, een rariteit in dit land en ik had even het gevoel van…ja…dit is goed na al dit gestress. Nadat ik bij at&t gecontroleerd had dat ze inderdaad de papieren hadden gekregen kon ik eindelijk opgelucht adem halen en eindelijk mijn weekendgevoel toestemming geven om in the kicken. Ik ging boodschapjes doen voor lekkere hamburgers (nee, geen mayonnaise voor mij of ketchup, gewoon naturel met bruine bonen) en een film, we kozen voor de nieuwe Narnia, best wel de moeite waard vond ik.
Zaterdag wilde ik een yardsale doen maar Martin had niet veel moeite om me dat uit mijn hoofd te praten (you don’t really want that, do you) en ik ging in plaats daarvan met hem naar de Fleamarkt waar we Raini en Christ troffen en wat rondliepen, Mijn Avon kraam was er en ik heb weer even wat voorraad deorollers (ze kosten daar maar 75 cent per stuk), ook kocht ik wat plantjes, thijm en citroenmelisse en ook een tomatenplant, ik kreeg er nog eentje van de hele aardige man kado.
Daarna nog even de church sale, de plaatselijke kerk had een rommelmarkt en je kon een plastic zak vullen voor 1 dollar. Ik vond een spiksplinternieuwe fondue voor chocolade van Hersheys en een aantal Tupperware vormen voor pudding


de fondue pot is gemaakt van aardewerk en we gaan hem zeker binnenkort proberen als de kids hier zijn.
Ook vond ik een aantal houten dieren die er erg mooi uitzien op mijn nieuwe kast in de badkamer. Susan heeft haar badkamer deze week laten opknappen en ze gaf mij haar kast/ombouw voor rond het toilet, ik zal de komende week wat foto’s plaatsen.
De rest van de middag werd doorgebracht in en zeer relaxte staat nadat bij de bieb de films waren opgehaald. Vrije dagen schijnen altijd weer veel sneller om te gaan en dit is vandaag alweer de laatste tot de komende week vrijdag. Vandaag geen echte plannen, we hoeven niet naar Raini, zij gaat met Ian en Chris en Darian en wat vrienden naar Rockville, een muziekfestival in Metro Park, Godsmack speelt daar en Puddle of Mud (hun Blurry is een van mijn favoriete nummers) en nog een aantal andere bekende bands. De entrée is 40 dollars, niet slecht voor dit evenement. Het is geweldig weer voor een buiten evenement, rond de 30 graden, het park ligt aan de rivier en er zijn overal bomen en struiken.

Dit was weer mijn verhaal voor deze week, hopelijk is de komende week weer alles normaal. Ik wil Fenna een dikke dikke kus voor haar verjaardag sturen en sluit af met lieve groetjes voor ieder van jullie

Mariet xxxxxxxx

zondag 1 mei 2011

Harteleed



Hertedeef

Mien hert is vol met herinneringe
met haop en met leefde
allemaol gedachte en zinne
die ut laeve veur mich weefde
miense die verlaore zien
in de ruumte en de tied
gebeurtenisse, lang geleeje
sommige geweldig, sommige vol sjpied
ut blood det mich mien laeve geuft
sjtreumt door det hert gevuld met aom
ich deil it met zovuul miense
as un rivier, unne laeves sjtraom

bienao waas mich det ontsjtaole
ich hoj ut vast en heb ut nog mier leef
mien laeve, mien femilie en vrinj
miene hertedeef

Hallo mijn lieve vrienden

Na een weekje overgeslagen te hebben (niet vrijwillig hoor) weer een verslag van mij en het wordt anders dan anders door de gebeurtenissen van de afgelopen weken.

Op donderdag 21 april was ik vrij zoals elke donderdag in april en ik had een lekker relaxte dag. Ik had al zo’n 10 dagen vage klachten vooral als ik ‘s avonds in bed lag en me op een zij draaide. Krampen in mijn borst die zodra ik me op mijn rug draaide weer weggingen, pijn in mijn nek en vage pijn in mijn linkerschouder en bovenarm. Nu hebben we allemaal denk ik wel zoiets soms van, niet aan denken dan gaat het wel over. Martin en ik hadden al besloten om toch maar eventueel naar de eerste hulp te gaan als het weer gebeurde. Donderdag echter was een geweldige dag, we haalden Ian op en hebben samen gezellig de middag doorgebracht. Na hem ‘s avonds naar huis te hebben gebracht ging ik rond half twaalf naar bed. Zodra ik het licht uitdeed was de pijn er weer maar heftiger dan voorheen en ze gin gnu ook niet weg. Martin kwam naar de slaapkamer en vertelde me dat ik me moest aankleden zodat we naar het ziekenhuis konden gaan maar ik weigerde om zelf ernaar toe te rijden en toen heeft hij direct 911 gebeld, het Amerikaanse alarmnummer. Nu is dit soort dingen de verantwoordelijkheid van de brandweer, we hebben twee kazernes direct in de buurt en echt binnen 5 minuten stormden 6 brandweermannen  onze slaapkamer binnen. Ik moest toestemming geven, schriftelijk om naar het ziekenhuis te worden gebracht. De pijn ebte ondertussen na 15 minuten weer iets weg maar ik besloot om nu toch door te zetten en niet hiermee de nacht in te gaan. Na snel een trainingspak aangetrokken te hebben liep ik met steun van Martin naar buiten en werd op de brandcard gesnoerd. De halve straat was op want de ambulance en de twee grote brandweerauto’s met alle lichten en toeters trokken wel de nodige aandacht. Na 10 minuutjes arriveerden we in St Vincent’s, het ziekenhuis dat het dichtsbij gelegen is en waar Martin trouwens geboren is


Een van de brandweermannen had al een infuus aangebracht in mijn arm en ik werd aan de monitor gekoppeld voor bloeddruk en hartslag. Er werd bloed afgenomen en ook werden er foto’s gemaakt van longen en hart. Na een uurtje kwam de dokter me vertellen dat alle organen in orde leken te zijn en ook de bloedwaarden waren allemaal ok. Vanwege mijn leeftijd, mijn familie historie (mijn moeder had hartproblemen op mijn leeftijd en ook een paar ooms hadden hetzelfde) en het feit dat ik rookte besloten ze me de nacht te laten blijven en vrijdags meer onderzoeken te doen. Martin was ondertussen na 2 uur in de wachtkamer te hebben gewacht ook langs mijn bed komen zitten maar die heb ik toch maar huis laten gaan want het was ondertussen 2 uur en hij kon toch weinig doen daar. Rond 5 uur in de vroege morgen brachten ze maar een kamer op de hart afdeling van het ziekenhuis. Een kamer voor mij alleen met een eigen badkamer/toilet maar nog geen rust voor mijn vermoeide lijf want ze bleven binnenlopen met allerlei vragen en testen. Ik moest wachten met eten en drinken tot de dokter was geweest, de hoofdcardioloog dr Constantin, een hele aardige man en je typische mooie dokter als uit de film. Hij legde me uit dat ze een stress test wilden doen en dat gebeurde rond de middag. Ik kreeg een vloeistif ingespoten via het infuus en na 40 minuten ging ik in een soort scanner, daarna moest ik op een lopende band in een flink tempo lopen om mijn hartslag flink te laten stijgen en toen weer in die scanner. Daarna ging ik terug naar mijn kamer waar ik eindelijk wat te eten kreeg. In de loop van de middag kreeg ik de uitslag, mijn cholesterol was te hoog (ik wist dat al sinds zo’n 20 jaar en hield hier ook al lang rekening mee met eten) en de test toonde een geringe abnormale uitslag dus de dokter had gelijk een zogenaamde heart catherezation (in Nederlands dotteren) voor maandag gepland. Dat betekende voor mij dus, geen paasdiner bij Raini maar het weekend in bed en geen gelegenheid om mijn blog te plaatsen. Wel kon ik mijn mailtje dat ik al klaar had naar de radio voor Minse Winse sturen met mijn gedicht en de felicitaties voor de jarigen via Raini’s mobieltje toen zij samen met Martin later op zaterdag me kwamen opzoeken. Ik besloot toen ook om nog niemand iets te laten weten, ik zou toch dinsdag naar huis komen en ik kon het beter aan iedereen uitleggen dan dat ik Martin dat in het Engels liet doen. Ik wilde ook niemand ongerust maken , wat natuurlijk toch gebeurde doordat ik mijn blog niet plaatste en niet liet weten waarom niet waarvoor mijn excuses.
Zaterdag, zondag, ze gingen langzaam voorbij, aan bed gekluisterd, niet echt veel nachtrust doordat elke twee uur mijn bloeddruk werd opgenomen, overal pleisters van het prikken en wachten op bezoek van mijn schat, veel tv kijken en lezen maar ook lekker eten (buiten verwachting goed zelfs). De verpleegsters waren geweldig en er werd echt alles gedaan om het mij naar de zin te maken (ze vonden dat ik een geweldige patient was vertelde een zuster me omdat ik niet belde voor wissewasjes) en ook kreeg ik bezoek van de kapelaan die me ze ziekenzalving bracht (een vreemd moment maar wel een goed gevoel). Eindelijk was het maandag morgen en werd ik om 8 uur naar de dotter afdeling gebracht. Ik werd daar voorbereid en werd in een ruimte op het bed gelegd met ontzettend veel apparatuur om me heen, er werd weer eens wat in mijn infuus gespoten om me een beetje rustig te houden. Dat had tot resultaat dat ik binnen een paar minuten wegdoezelde. Later werd ik tussendoor een keer wakker en ik kon op de monitoren mijn hart zien kloppen en ook mijn kransslagader was goed in zicht. Ik werd weer wakker op mijn kamer en rond 2 uur kwam een verpleger om de slang te verwijderen die aangebracht was in mijn linkerlies en vanwaar de dokters een slang inbrachten die helemaal rond mijn hart ging. Ze hadden een vernauwing gevonden in de kransslager boven mijn hart en hadden twee stents geplaatst, een soort tube om  mijn ader open te houden


Nadat de verpleger de slang verwijderd had drukte hij zo’n 15 minuten met alle macht op die plaats om de bloeding te stoppen maar dat lukte niet direct. Ik kreeg bloedverdunners en dat hielp niet mee dus werd er een plastic gordel aangebracht en mijn voeten werden aan het uiteinde van mijn bed gebonden zodat ik stil bleef liggen, dit moest 6 uur zo blijven en het waren lange uren want ik kon niet naar het toilet en me amper  bewegen. Eindelijk om 8 uur ‘s avonds kon het eraf en was alles weer ok. Mum zat de meeste tijd van de dag langs mijn bed en Martin kwam laat met Barbara, Jacks girlfriend. Eindelijk dinsdag mocht ik naar huis, dat werd mijn ‘s morgens rond 8 uur verteld maar het duurde toch nog tot 4 uur voordat ik echt kon vertrekken met een hele tas vol recepten en instructies en nieuwe afspraken voor controles. We gingen gelijk door de apotheek om mijn vier maandrantsoenen voor medicatie op te halen, ik kreeg asperine, dan een bloeddrukmiddel dat ook de rekbare wanden van mijn aders onder handen neemt, Crestor om mijn cholesterol onder controle te houden en Effient wat met de stents werkt. Het laatste is vrij nieuw en er is dus geen generic voor (goedkopere versie), het gaat me maar liefst 170 dollars per maand kosten, de Crestor is 100 dollars maar ik kreeg een kortingpasje ervoor zodat het maar 25 dollars per maand is. Ook natuurlijk nog meer op mijn voeding letten en roken, tja, dat is verleden tijd. Het gaat me goed af zover, alle asbakken zijn uit het huis en Martin gaat naar buiten als hij wil roken.
Over een week weer terug naar mijn nieuwe huisarts, Jennifer d’Souza, een van de doktoren die ook in het ziekenhuis werkt en me direct heel sympathiek was en dan over 3 weken naar de cardioloog.

Dinsdagavond kon ik dan ook eindelijk Rob en Frank laten weten wat er aan de hand was en woensdagmorgen na een goede ononderbroken nachtrust de rest van de familie. Nu is het zondag en het plan was om morgen weer te gaan werken, overigens met goedkeuring van mijn dokter maar ik heb toch maar besloten om nog wat extra dagen rust in te lassen, ik kan dat tot twee weken rekken en heb dit ook nodig denk ik. Gisteren zijn Martin en ik lekker naar de arts and crafts markt geweest aan de rivier


en gisteravond hebben Susan en ik een uur gelopen wat ook heel goed ging dus ik ga de komende dagen nog wat extra’s doen aan beweging om weer fitter te worden.

Het doet toch wel wat met je, ik geef het toe, het was een close call en de dokter vertelde me ik een goeie engelbewaarder heb (dat wist ik al) en dat ik net op tijd was om een hartaanval te voorkomen (dus geen beschadigingen aan mijn hart) en nu ik thuis ben en ik me realiseer wat er gebeurd is moet dat toch echt ook even zakken.

Dan heb je natuurlijk ook hier de vreselijke beelden elke dag van de gigantische stormen die in de staten rondoms ons en met name in Alabama heel veel schade en leed veroorzaakten met tot nu toe 340 doden en tienduizenden huizen/gebouwen verwoest, hele buurten weggevaagd en mensen die alles verloren hebben. De grootste ramp sinds Katrina, we kregen het staartje van deze stormen maar het veroorzaakte hier alleen wat onweer en regen.

Ik heb natuurlijk ook genoten vrijdag van het huwelijk in London, zelfs Martin heeft samen met mij gekeken voordat hij naar zijn werk ging, de plechtigheid was op tv om 6 uur ‘s morgens maar ik ben nog steeds niet terug om mijn slaapschema en ben vroeg op. Ik wilde gisteren ook naar de koningin kijken in Thorn en Weert maar daar ben ik dan weer doorheen geslapen. Vandaag is het alweer zondag en gaan we lekker relaxen, misschien wat in de tuin werken, alles is geplant en gezaaid en het weer is heerlijk. De storm heeft afkoeling gebracht en het is zo’n aangename 26C.

Vanuit een nog donker Jacksonville wens ik jullie een fijne rest van het weekend en een mooie komende week van Mariet xxxxxx