zondag 25 augustus 2013

Even pas op de plaats


Miene ingel

 

Ich geleuf

In eine ingel

Dae euver mich waakt

Dae altied bie mich is

Ziene wach noeits staakt

Dae met mich mei lupt

Mien ganze verdere  laeve

Mich altied omringt

En mich ut beste wil gaeve

Ich geleuf

Dat ich dae ingel good ken

Dat dae wet wao ich haen wil

Precies  wie ich ben

Ich veul um in mien hert

Daag en nacht

As ich wakker wer fluustert hae gooje morge

As ich sjlaope goan

Huur ich welteruste kiendje, sjlaop zacht

 

Goeiemorgen lieve mensen

 

Het is 3.25 am, nog pikkedonker buiten en ik ben wakker sinds een uur. Zit hier met koffie en vraag me af wat ik moet schrijven vandaag sinds er zo ontzettend veel gebeurd is deze afgelopen week maar zo weinig wat ik op dit moment delen kan.

Martin en ik zijn vrijdag naar de dokter geweest voor de uitslag van de borstscan en het is niet goed maar in feite weten we niet veel meer dan dat dus ik wil niet speculeren, niets vertellen voordat we zelf weten wat er aan de hand is, wat er nu verder gaat gebeuren en het vooral zelf een plek kunnen geven. We hebben zelf het gevoel in een stroomversnelling te zitten, meegesleurd, buiten controle en vooral, wakker te willen worden met het zo bekende goede gevoel, dit was gewoon een hele nare droom. Maar zo gaat het niet in het leven, je moet de dingen nemen zoals ze je gegeven worden en er mee omgaan en je kunt alleen maar hopen en bidden dat het goed komt.

 

Als je daar mee te maken krijgt is het heel onwerkelijk dat buiten je kleine wereldje de grote wereld gewoon doorgaat alsof er niks aan de hand is. Op het werk gisteren was het fijn. Stephanie en Ashley hadden bagels en croissants en een lekkere verse fruitsalade meegebracht en deden echt alles om me te verwennen. Jammer genoeg had een van onze teamleden het nodig gevonden om vrijdag zoveel mogelijk mensen te vertellen dat er wat aan de hand was en daar werd ik even ontzettend kwaad over, dat was niet nodig, dat had ik zelf willen doen maar ja, het kwaad is geschiedt ofschoon kwaad is waarschijnlijk helemaal het verkeerde woord hiervoor.

 

Ravyn slaapt in onze logeerkamer, gisteren belde Martin me op toen ik bijna thuis was om te vragen of ik wilde babysitten en toen was een omweggetje snel gemaakt om haar bij haar vader op te halen. Ze huppelde direct naar me toen en zei, oma can I spend the night. Gegeten had ze al dus was er tijd om te spelen en samen hebben we naar Fantasia gekeken, de muziek vond ze heel mooi, ze danste rond  als een kleine ballerina en ze had al gezegd dat ze niet zou huilen als ze moest slapen zonder tv en dat deed ze dan ook helemaal niet. Ze blijft hier tot Raini afgewerkt is rond 2 uur en als het droog blijft gaan we  vanmorgen naar het park zodal we kunnen wandelen en wat spelen. Martin blijft waarschijnlijk thuis, hij kan niet zo ver lopen, te pijnlijk. Hij was alweer 3 kg afgevallen en weegt nu nog maar 65 kilo en zijn botten steken echt overal uit.

 

Nadat Ravyn vanmiddag weer weg is ga ik met Susan naar de navy basis. Er is een supermarkt die producten van over heel Amerika verkoopt. Dingen die je normaal hier niet in de winkel krijgt vind je daar en omdat Gil, Susan’s man in de Navy is geweest hebben beiden een pas voor de basis, ze gaan er bijvoorbeeld ook naar de dokter en het ziekenhuis. Ze zei gisteren, I want a girl’s afternoon with you. Ze is zo ontzettend lief en een geweldige steun voor ons en komt steeds lekkere dingen brengen. Afgelopen zondag zijn we samen druiven gaan plukken bij de Italiaanse familie in de buurt. Voor ik het wist had ik 8 pond geplukt, muscadines, dikke blauw/paarse druiven die van oorsprong hier ook in het wild groeien. In feite kunnen we ze gewoon bij het viaduct in het bos plukken maar die wilde druiven blijven wel kleiner. Die ik nu in de koelkast heb zijn groot en als je in de knapperige druif bijt is het bijna net het vruchtvlees van een pruim.

 

We gaan alweer de laatste week van augustus in en in september ga ik op zaterdag laat werken, van 12 tot 9, ik heb dan alle vrijdagen vrij om afspraken te maken als het nodig is, ik heb nog twee weken vakantie tegoed en ga afspraken maken met onze HR afdeling zodat ik, als het nodig is, extra vrij kan nemen. Door de week werk ik gewoon 6 tot 9. Ofschoon het nog heet is, nog steeds in de dertig graden worden de nachten iets koeler en je kunt toch de naderende herfst aan voelen komen, De eerste blaadjes aan de popcorn boom in onze tuin worden al geel en vallen, de bloemen bloeien nog volop, hibiscus, rozen en mijn 4 o’clocks fleuren de tuin op. Onze kleine gast zit elke avond trouw langs de achterdeur te wachten tot ik de kattenbrokjes in een schaaltje schudt, hij springt er gelijk op af zo gauw ik wegloop en je kunt zien dat hij groeit als kool. Zijn linkeroog dat helemaal dicht zat, ontstoken en vol met pus in het begin is helemaal beter en hij is echt een schatje. Ik heb hem Rascal gedoopt , kleine deugniet.

 

Nog een kop koffie en dan toch maar proberen wat te slapen want anders wordt het toch wel een heel erg lange dag dus het was een kort verslag vandaag maar de volgende keer meer.

 

Geniet van jullie nieuwe week, wij proberen dat ook

 

Liefs…Mariet xxxx

 

 

zondag 18 augustus 2013

Plusjes en minnen


ozze zomer is nog lang neet euver

wae puffe nog os bes

de aircondition op volle krach

naeve mich un keule fles

 

met water det is vanzelf sjpraekend

al det sokkerwater is neet good

ut maakt dich hyper, is sjlech veur de lien

en mugge haojje mier van zeuter blood

 

half augustus, nog werm toet kerst

de trui blief inne kas

de topjes, die belaeve hoegtij dage

en ze neme auch neet zoevuul plaats in, inne was

 

Goeiemorgen lieve vrienden,

 

Deze week was een zoals ze hier zeggen, eye opener. Ik ben een hoop aan de weet gekomen, leuk en beslist ook minder leuk, dat is zeker dus hier gaan we dan weer, het verslag.

Allereerst aan het begin van de week werden we, alweer, onaangenaam verrast. Toen Martin dinsdag thuiskwam was het een zootje in de huiskamer en je raadt het al, ongewenst bezoek. Er was geen geld in huis en de inbreker was voor de rest maar geinteresseerd in een ding, pillen. Mijn pillen lagen op de grond, de zijne, echte stevige pijnstillers – 5 dollars per stuk of meer op de zwarte markt – waren foetsie. Dat betekent geen verlichting tot komende vrijdag dus balen. Je kunt dit huis gewoon niet zo afsluiten, je hoeft maar even tegen een dichte raam te duwen en je bent binnen. We hebben allebei het idee dat dit geen onbekende was maar iemand die op de hoogte was van de situatie maar bewijzen kun je niks natuurlijk.

Vrijdag morgen om acht uur zaten we weer bij Signet, na een hele stapel papieren te hebben ingevuld – hebben die mensen nooit gehoord van archiveren en gegevens bewaren in de computer – werd er contract vloeistof in Martin’s ader gespoten en 15 minuten later stonden we weer buiten – uitslag volgt komende vrijdag bij het volgende doktersbezoek.

Na diverse gesprekken, met zus Ine, met andere mensen, gebruik van google en wikipedia ben ik ervan vast van overtuigd dat Martin de ziekte van Crohn heeft. Alle symptomen kloppen precies. Alles beter dan kanker denk ik maar, als dit zo is en hopelijk geeft de dokter daar een antwoord op, moet hij zijn dieet stevig gaan aanpassen, niet gemakkelijk. Morgen gaan we bellen voor een afspraak voor het maag en darm onderzoek, daar kregen we deze week ook een brief over, de dokter had zijn huiswerk goed gedaan.

 

Ook hadden we vrijdag een afspraak met de hypotheker, half uurtje door verkeer, over de Buckman Bridge, eindelijk persoonlijk kennis maken met Julieana en een uur later stonden we buiten met eindelijk een duidelijke blik op het gehele proces.

Als je in Nederland een hypotheek afsluit/sloot, mijn ervaring is natuurlijk van een heel aantal jaartjes geleden, is er veel van de kosten verwerkt in die hypotheek. Niet hier, officieel 10% voorschot voorop cash, daarvoor had ik dus een eerste kopers subsidie aanvraag ingediend. Nu betekent dat geen extra kosten maar als die andere dingen die mij niet verteld waren. Nu is het beslist zo dat mensen die dit werk elke dag doen, vergeten snel dat een leek is wat het woord zegt, een leek.

Notaris, schattingen, belastingen, zegeltje hier en daar, alles bij elkaar 2400.00 dollars. 400 vooraf en dan de rest bij het tekenen van het contract, kassa !!! Verder nog 350.00 naar de makelaar voor onderzoek op mankementen van het huis en bewijzen dat je zo’n 1000.00 op je rekening hebt voor de eerste twee hypotheek aflossingen en daar mag je pas weer aan nadat de koop is gesloten. Ik dacht, ik heb deze vragen al weken gesteld, wat gaat het kosten en nu ik het eindelijk dan op papier zag schrok ik toch wel. We gingen met een kater gevoel naar huis want hoe we het ook draaiden, we komen tekort. Nu blijkt na een gesprek met Sylvia, onze makelaar gisteren aan de telefoon dat de enige manier om mijn good faith money terug te krijgen dat ik al betaald had is om de hypotheek aanvraag afgekeurd te krijgen, ook iets wat niet goed gecommuniceerd was. Dus, nog niet helemaal besloten dat het niet doorgaat maar in mijn hart al afscheid genomen van het groene huis, er komt wel weer een kans en ik ga er dan in met heel wat meer ervaring en kennis. Weet je, als het niet zo bestemd is, moet je het niet tegen alle keer in door willen duwen en Martin bekende me gisteren dat hij eigenlijk helemaal geen pijn heeft als het niet doorgaat, hij had toch veel aan te merken op dit huis - vertelt hij me nu achteraf, leuk he J

 

Lichtpuntjes waren er beslist ook, een heel fijn gesprek met de liefste zus van de wereld, Ine, gisteren op skype. Ik heb dat gewoon heel erg nodig soms, mailen is geweldig maar even een stem die me weer moed geeft om alles bijeen te rapen en verder te gaan. Ine voelt dat feilloos aan maar ze kent me dan ook door en door en is er altijd voor me, zou alles voor me doen zonder te vragen en dat is een heel bijzondere band.

Verder op het werk gaat het lekker, aan de telefoon is helemaal niet zo erg als ik dacht, ik zag er erg tegenop maar ik krijg geen bedrijven met ingewikkelde opstellingen meer en zover ook geen nare gesprekken.

De vakbond is eindelijk ingegaan op het att aanbod voor het contract voor de komende 3 jaar, wij als leden moeten er natuurlijk nog wel over stemmen en de details zijn nog niet naar ons gecommuniceerd maar ik heb gehoord, 6% loonsverhoging over 3 jaar, dat betekent 2% per jaar (wow dat is nog eens een bedrag), verder aanpassingen in de medische verzekeringen en de bonusbedragen worden verhoogd. Dat is leuk als tenminste de drempel niet te hoog wordt gelegd, we wachten met spanning af om alles te weten te komen. Ook werd bekend gemaakt dat de winst bonus die we in oktober krijgen zo’n 1600.00 dollars zal zijn, gaat natuurlijk wel belasting van en het is net te laat voor het huis maar ik denk maar, dat gaat naar het volgende project.

 

Ik vermeldde eerder de Buckman Bridge, het is een lange brug over de rivier, 4 banen aan elke kant, mensen rijden als een gek daar en er gebeuren geregeld zware ongelukken. In Nederland kende in het fenomeen niet maar ik heb hier al veel mensen gesproken die als de dood zijn om over een brug te rijden, ze zouden liever 20 km omrijden als over die brug. Ik geniet van bruggen, een wijds uitzicht naar alle kanten, een gevoel van vrijheid, al dat water dat er uitziet als kwikzilver in de zon, nooit geen probleem. De brug is bijna 5 km lang, bijna meer een dam, en de breedte per richting is bijna 11 meter. Aan de ene kant kijk je over een super brede river, de Maas is er een beekje bij, naar het centrum van Jax met zijn skyline, aan de andere kant zie je op een mooie heldere dag – en dat hadden we vrijdag – de electriciteits centrale van Palatka, zo’n 40 miles naar het zuiden.



 
 

We hebben nog steeds een gast in onze tuin, een jong katje, zwart met een wit befje, net een slabbertje en witte buik. Zij/hij is heel nieuwsgierig en zit vaak aan de achterdeur naar binnen te kijken. Ushuaia weet niet goed wat ze er aan moet. Ik heb een zak kattenbrokken gewonden met het opruimen van de kast in de oude kamer van Chris die over het hoofd werd gezien met verhuizen dus onze kleine gast, ik noem hem/haar Rascal (deugniet) heeft geluk, behalve de brokjes staat er ook restjes van ons eten op het programma. Ik weet het, is eigenlijk niet goed voor een kat maar je kostje bij elkaar scharrelen op de straat, dan eet je wat er is.

 

Het belooft weer een warme dag te worden al wordt er ook regen voorspeld, whats new, gisteren hadden we een stevige onweers storing die overtrok nadat ik terug was van at&t na 20.00 uur. Ik hoop tenminste voor een tweetal droge uurtjes want ik heb een hele stapel was en raak door mijn  topjes heen. Ik kan niet alles meer naar het werk dragen, sommige topjes bracht ik mee toen ik verhuisde en je kunt je voorstellen na 5 jaar intensief dragen is er een rafeltje hier en daar. Talking about that, je gelooft niet wat mensen dragen naar het werk, te enge kleding, heel normaal, sommige staan erop alsof ze naar de disco gaan, kort, bloot, doorzichtig en met hakken schoenen, ik word duizelig als ik ernaar kijk. Andere dragen verschoten shirts, met gaten of verfplekken en soms komt er iemand naar het werk, op een dag dat het zo’n 30 tot 35 graden wordt in een spijkerbroek en lange mouwen, jasjes, zelfs een trui want – het is koud binnen  -, de airco staat op 23 graden, perfecte temperatuur voor mij.

 

Och ja iedereen is anders en al die variaties maken de wereld interessant, met die gedachte sluit ik voor vandaag af. Op 24 augustus is mijn jongste zoon Frank jarig, hij wordt 32 jaar en ik wens hem een hele fijne dag, proficiat lieve schat. Toen hij geboren werd, thuis legde de vroedvrouw hem op mijn buik, hij hield op met schreeuwen en keek mij aan, de band tussen moeder en zoon, heel bijzonder !!

 

Fijne week allemaal en …wordt vervolgd

 

Mariet xxxx

 

 

 

 

 

 

 

 

 

zondag 11 augustus 2013

Groen is een leuke kleur !!!


wae hubbe un huuske gevonge
ut is greun as ut graas in de wei

sjteit midde in unne sjoenen haof
met unne vlaggemas en unne waterkei

 
noe nog alle pepeere
en den is ut van os same

un sjeetgebedje is oppe plaats
danke leeve hierke...ame

 

Hallo lieve mensen

 

Ja hoor, het is echt waar, we hebben een huis !!! Na lang zoeken, wikken en wegen is het dan eindelijk binnen bereik, ons eigen paradijsje en boy, hebben wij dat nodig.Hoe gaat dat nu allemaal hier, wel het was een spannende week. Maandag morgen kreeg ik eindelijk na een week een mailtje van Sylvia, onze makelaar dat ons aanbod niet was geaccepteerd. De eigenaar wilde het alleen verkopen voor de volle mep dus graag zo spoedig mogelijk bericht wat we wilden. Ik hoefde er niet lang over te denken en mailde gelijk terug, ja, we gaan ervoor. Gauw de papieren uitprinten, ik heb geen scanner op het werk dus tekenen, na Martin te hebben geraadpleegt, die zei als je het wilt, fantastic !! Toen op de fax en tien minuten later de bevestiging, Sylvia had het gekregen. De agent van Watson zat in New York en kwam woensdag avond weer naar Jax maar was nu wel op de hoogte van het bod. Uiteindelijk kregen we vrijdag laat in de middag dan het verlossend bericht, we waren de eersten met het volle mep bod dus het was geaccepteerd en van ons, nu snel de 500 dollars opsturen en het huis staat officieel onder contract. Dit betekent natuurlijk dat niemand anders aan de bak komt voordat wij of het gekocht hebben of dat er door omstandigheden een kink in de kabel komt en het weer terug op de markt komt want niet te hopen is. Ik heb de money order gisteren op de post gedaan dus die moet morgen aankomen. Nu is het wachten op de hypotheker om alles op te starten. Sylvia belde me gisteren even, ik had haar laten weten van de money order, ze had me de vorige week al doorgegeven waar die naar toe moest, ik had die persoon even gebeld om het mail addres te laten bevestigen. Sylvia zei letterlijk : you are two steps ahead, I am so impressed and you even thought for yourself (je bent me al twee stappen voor, ik ben erg onder de indruk en je dacht zelfs zelf na). Martin vertelde me toen ik dat tegen hem zei, kun je nagaan dat de meeste mensen hier niet echt slim of alert zijn. Die 500 dollars gaan naar een zogenaamde escrow agent, een derde onpartijge persoon die deze borgsom beheert, als we kopen gaat het van de koopsom af, kopen we niet dan krijgen we het terug. De volgende stap is de home inspection, een specialist gaat naar het huis en kijkt voor gebreken met name aan de muren en het dak en voor termieten. Daarna wordt het huis opnieuw op waarde geschat en is er een survey.  Dat is na nakijken op google een opmeting van het kadaster.


Sylvia vertelde me ook dat als alles goed verloopt wij al over 30 dagen zouden kunnen verhuizen, nu denk ik zelf dat het niet zo snel zal gaan want we moeten aanvragen voor overheidssteun met de aanbetaling, we zullen zien, wordt vervolgd maar ik kan in ieder geval beginnen met inpakken.

Dan was die ook de week om terug te gaan naar de dokter, je kunt je voorstellen wat we allebei onder enorme spanning stonden. Om 12 uur zaten we samen in de wachtkamer, al die stress vergde extra van Martin, een heleboel pijn en niet het allerbeste humeur. We moesten anderhalf uur wachten wat de zaak niet verbeterde maar de dokter was heel aardig en we hadden allebei het gevoel dat hij ons nu wel degelijk serieus nam. De bloedtest was goed, behalve een tekort aan vitamine B12 wat hij niet zwaar opnam was er niks geks te zien. Nu is dat tekort wel vreemd want vitamine B12 krijg je binnen door zuivel en vlees te eten en dat krijgt Martin volgens mij ruim voldoende binnen. Op de catscan was op de onderste helft niks te zien, maag, alvleesklier, lever, nieren en darmen allemaal heel duidelijk en geen vreemde dingen. Hij zei dat dit vreemd was, waar kwam die pijn dan vandaan en wil dat Martin een maag en darm onderzoek laat doen maar de catscan laat ook de punten van zijn longen zien en daar was wel wat, aan allebei de kanten dus nu moet de komende week weer een scan gemaakt worden, deze keer van de borstkast met contrast vloeistof.  Ook wil hij na die scan – we moeten over twee weken terug naar de dokter voor de uitslag – dat Martin naar een long specialist gaat. Vreemd misschien maar ik was ergens opgelucht, ik en hij ook, was zo bang dat er een tumor zou opduiken op de scan of dat er helemaal niks zou zijn en dat de dokter zou denken dat het allemaal fake was om pillen te krijgen, heel normaal hier in de States. De dokter snapt er ook niks van maar neemt het wel degelijk heel serieus en dat voelde dus heel goed. We kregen een recept voor eindelijk de juiste pijnstillers die tenminste wat doen en zullen dus over twee weken wel weer meer weten hopelijk. Morgen moet ik even met de nieuwe team manager LuAnn praten want vrij vragen is niet gemakkelijk, alle dagen zijn al vol voor de komende drie weken maar LuAnn’s man Ron, onze big boss is eerder dit jaar ook aan darmkanker geopereerd dus ik denk dat zij wel begrip heeft voor de situatie en dat we wat kunnen regelen, ik wil tenslotte niet extra vrij maar gewoon kunnen schuiven.

 

Na al die tijd zitten bij de dokter en daarna nog eens een uur wachten voor de pillen en wij waren allebei aan de pin, daarbij is het ook nog eens heel heet en ontzettend vochtig klam. En toen kwam dus, perfect getimed het great news over het huis. Gisteren werken, officieel 4 uur aan de phone en 4 uur supervisor maar ja, dat was slecht gepland want met twee mensen die op verschillende tijden beginnen kun je dat niet zomaardoen zonder te zorgen voor back up voor de lunches en pauzes en zo dus even Joe thuis lastig vallen (die zit toch te werken ofschoon hij vrij is) en wat organiseren met workforce, resultaat maar 1.5 uur aan de telefoon en al die tijd klanten terugbellen, ik was erg blij dat het 7 uur was en ik naar huis kon want het was vrij intensief en er spookt toch van alles door je hoofd.

Gelukkig heb ik goed geslapen ondanks alles de laatste dagen, ik denk dus dat alles goed komt, mijn onderbewustzijn  stelt me gerust en Martin heeft net de tweede nacht bijna de hele nacht doorgeslapen door een goede slaap pil. Na nachten van 2 tot 3 uur de laatste weken werd hij vanmorgen om half zes en gistermorgen zelfs na zessen wakker, dat heeft natuurlijk ook een positieve invloed op zijn lichaam en hopelijk kan hij nu ook iets aankomen.

 

Vrijdag maakte ik ook kennis met de nieuwe buren van Susan, een moeder en dochter die de trailer langs haar gehuurd heb (over de beek) hielden een yardsale en daar liep ik even naar toe op weg naar Susan om het nieuws over de uitslag van de dokter te vertellen. Ik vond een keimooie houten sorteerdoos met plastic schuifdeksel vol met kraaltjes, schelpen en vlinders om te knutselen, de doos is ook beschilderd, ook vlinders en een hele doos met kralen en pareltjes om te rijgen samen voor een dollar. De vrouw was heel aardig en stelde me voor aan haar 13 jaar oude dochter Pebbles. Ik had zoiets van wow, dat is apart. Pebble is mijn chatname since begin 2000 en ik word nog steeds door heel veel internet vrienden zo genoemd.

 

Gisteravond had ik een hele heftige ervaring die bijna verkeerd afliep. Martin had zin in een swiss burger, een hamburger met een champignon ragout dus ik reed even na het werk naar Hardee’s. Ik reed gelukkig niet erg hard, op de stoep liepen een paar jongeren die ik goed in de gaten had. Ineens springt me daar een van die snaken zomaar op straat nadat een andere een soort schijnaanval tegen hem lanceerde, spelen natuurlijk maar ik schrok me rot, net voor mijn auto. Ik kon uitwijken want er was gelukkig niemand langs me in de middenbaan en tegelijkertijd op de rem, het was bijna raak. Ze vonden het blijkbaar grappig maar ik schrok me een hoedje. Had ik sneller gereden en niet zo goed opgelet dan was dit niet zo goed afgelopen. Je moet hier konstant alert zijn met alles.

Ik ben weer moe van het typen dus even lekker terug naar bedje met een mooie film, ik ben Dreamchild aan het kijken, een film over de echte Alice in Wonderland.

Ik wil nogmaals Rezie en Jan Bouten-Hanssen feliciteren met hun 25 jarig huwelijk gisteren, ook is mijn petekind Ruud Heines vandaag 30 jaar geworden en hij heeft al samen met zijn Klari een heel feestweekend achter de rug. Morgen is Helene jarig, ik wens haar van harte en een fijne dag morgen met Bert en de kids.

Allemaal een fijne week gewenst en de volgende week hopelijk weer allemaal positieve dingen om over te schrijven !!!

 

Liefs…Mariet xxxxx

zondag 4 augustus 2013

Schilpad plat


Hae wilde euversjtaeke

nao de angere kantj van de sjtraot

heij al links en rechts gekeke

dach aan mooder's goeje raod

 

zoe sjnel zien puutjes um drooge

toet midde oppe sjtreep

toen zoog hae leeg komme, donderbiej

ich wed det hae um kneep

 

den maar truuk, hae haolde ut bienao

maar bienao is soms neet zat

de auto raakte um inne flank

en de sjilpad, die waas plat

 

noe ligt zien sjild in ozze göt

al laeg gegaete door de vleege

ich ving ut zoe zielig

wat un akelig inj

haet dit prachtige bies gekrege

 

Goeiemorgen lieve mensen,

 

We hebben augustus in ons midden verwelkomt, dat betekent hier de heetste tijd van het jaar maar zover valt het mee, we hebben al weken dezelfde temperaturen, met een gemiddelde 33 graden in de middaguren.Ook de nodige onweersbuiten ontbreken niet en deze week was het flink raak in Arlington, een gedeelte van Jax naar het oosten toe. Ze hadden noodweer met overstroomde straten en een heuse tornado die een paar huizen zo erg beschadigde dat de bewoners tijdelijk ergens anders onderdak moesten vinden. Gelukkig was het alleen maar materiele schade en werd niemand gewond.

 

Het huis dat we op het oog hebben werd afgelopen zondag bezocht na een afspraak te hebben gemaakt met Sylvia Albers, de makelaar die me trouw elke dag een lijstje met huizen te koop stuurt. Om half toen reden we voor, ze wachtte al buiten en aangezien Martin zich helemaal niet lekker voelde en ook een hekel heeft, heb ik gemerkt, aan die rondleidingen waren we binnen 15 minuten weer klaar. Het huis is echt heel erg groen, niet dat mij dat stoort en niet erg groot. Kleine woonkamer die vergroot kan worden door een tijdelijk wandje naar de family room te verwijderen, kleine keuken, wel redelijk nieuw en met alle apparatuur, kleinere slaapkamers dan die we nu hebben en maar een piepkleine badkamer met douche en bad in een maar die tuin doet het voor mij. Toen ik door de achterdeur stapte wist ik het al. De tuin is net zo groot als wat we nu hebben, geen bomen, omheind met een hoog houten hek en een dottig schuurtje. Het huis is heel goed onderhouden, dak vernieuwd in 2010 en ik wil het !!! Sylvia had haar broer bij zich die de dag ervoor met zijn gezin uit Israel overkwam voor vakantie. Hun ouders zijn Duits, uit Gelsenkirchen(de wereld is weer eens klein), haar moeder Joods, ze was in de oorlog in een kamp en ze emigreerden direct na de oorlog naar de States. We beloofden haar zo snel mogelijk te laten weten wat we deden en ze legde me uit hoe bieden en kopen gaat. Martin  en ik ontbeten bij Country Cabin en toen naar huis. Hij was er niet voor om te kopen en wilde nog op iets beters wachten, we zetten alle pro’s en contra’s op een rijtje en ik vroeg hem of hij zeker wist dat hij er geen spijt van zou kijken om die tuin te laten schieten en toen zei hij ineens, ok, jij wint, ga er maar voor. Ik mailde Sylvia met ons bod. De man die het verkocht vroeg 50.000, wij hebben 42.000 geboden. De gemiddelde prijs in die buurt die je kunt vergelijken met dit huis gingen voor 39.000 in de laatste maanden. De formulieren werden getekend en door gemaild (ik ben voor de zoveelste keer heel blij met de printer/scanner die we van Carla kregen) en nu afwachten. Hoe dat hier gaat? Je doet een bod en betaald money of good faith, een soort borg dat je serieus bent, dat is 500 dollars. Ik ben nog aan het wachten tot ik dat kan betalen. De verkoper krijgt het bod gepresenteerd en dan heeft hij 3 dagen om te beslissen of hij het aanneemt. Is dat zo, dan wordt het huis geinspecteerd voor termieten en schade, is dat ok dan krijgen we toestemming van de hypotheker om te tekenen en kunnen we verhuizen. Ik kreeg het rapport van de verkoper, hij is 85 jaar en hijzelf heeft het huis gekregen voor de prijs van – love and affection – en heeft er symbolisch 100 dollars voor betaald.

 

Dinsdagmorgen was ik te laat op werk, de acculader hield er mee op en ik moest eerst naar de winkel om een nieuwe te kopen, je wilt tenslotte weten voordat je vertrekt of die accu genoeg geladen is. Martin ging diezelfde dag terug naar de dokter omdat de pillen die hij kreeg voor geen meter werken en hem misselijk maken. Hij kreeg de dokter nooit te spreken, moest natuurlijk wel betalen en de assistente vertelde hem dat voordat de uitslagen van bloied en catscan binnen zijn, de dokter niks sterkers geeft. Nou dat humeurtje was helemaal niks natuurlijk toen ik thuis kwam.

Donderdag avond zou ik de barium, die hij moest drinken voor de catscan, gaan halen bij het center waar we vrijdag morgen om 8 uur moesten zijn maar er kwam een kinkje in de kabel. Halverwege hoorde ik een vreemd geluid en ja hoor, binnen 10 dagen een platte band, nee niet diezelfde als de vorige week. Ik kon net bij een tankstation parkeren en wat toen. Als je langs de weg staat met je knipperlichten aan kan iedereen zien dat er wat mis is en stopt wel iemand zoals de politie agent maar bij een tankstation is dat iets anders. Ik had al de reserve band langs de auto staan samen met de krik maar zielig kijken werkte niet echt. Na 5 minuutjes kwam er een mevrouw naar me toe lopen die zei, meid, je moet gewoon een man aanklampen. Het was heel komisch maar ik had weinig keus dus liep ik naar een man in een werktruck die stond te wachten op zijn collega die het tankstation binnen was gelopen. Ik vroeg hem of hij mij kon helpen met die band en hij sprong gelijk uit de truck enzei, ik heb een vrouw en die zou ook hulp nodig hebben. Binnen 5 minuten was het gepiept, hij maakte een klein krasje op de auto maar ik zei, geen zorg, dat interesseert  me echt niks. Ik was nog ruim op tijd om de barium containers op te halen.Twee plastic containers, ze deden me denken aan de plastic containers met kaarsen in die 7 dagen branden, vol met een witte vloeistof. De mevrouw die ze aan mij gaf raadde aan om maar bij mijn echtgenoot uit de buurt te blijven als hij dit dronk. Ik kwam dan ook thuis en het eerste wat ik hoorde, dat kan ik nooit drinken.Vrijdagmorgen toen ik om 7 uur opstond was echter container een al leeg en de tweede ging er bijna helemaal in. Toen met een hoop gemopper (en dat kan hij als geen ander) naar Roosevelt Boulevard naar het centrum. Een hoop papierwerk verbeterde de stemming niet, allemaal die overbodige vragen, waarom om 8 uur hier zijn als ik pas na 45 minuten aan de beurt ben, ik kan nooit zolang stil op mijn rug liggen etc maar toen hij dan om kwart voor negen aan de beurt was ging het best wel goed.

Om 11.40 moest ik bij de tandarts zijn. In de stoel werd eerst mijn tandvlees verdoofd met gel, ze zou over een paar minuten terugzijn met de tandarts voor de spuiten, die mag de assistente niet zetten maar ze lieten me daar 25 minuten wachten. Twee wattenstaafjes in mijn mond en gaasjes en maar zeveren. Ik had wel het ding bij de hand om speeksel af te zuigen maar het water bleef maar langs mijn kin druppelen en eindelijk kwam de dokter, zette de spuiten en toen gelijk beginnen. Het schoonmaken viel mee, veel minder pijnlijk en het duurde ook korter als de andere kant maar toen ik klaar was was het ondertussen twintig voor een. De dokter vroeg weer wanneer het gebit erin kon, ik vertelde weer, ik zet het even in de koelkast en ook dat de cardioloog mij verteld had te wachten op de stress test. De tandarts mevrouw zei dat ze contact wilde hebben met mijn cardioloog om uit te leggen wat er ging gebeuren en dat hij dan wel overstag zou gaan. Ik zei, niks ervan, ik legde uit wat n hoe, van de hartaanval, de medicatie en toen ging ze ineens heel anders praten. Terwijl een aantal weken geleden er nog geen sprake kon zijn van in gedeeltes trekken, alles in een keer was de enige manier, kon het nu ineens wel, eerst achter boven, eventueel in twee keer, dat laten genezen en dan de voortanden, onder was het minder urgent. Ik zei ok, maar eerst die stress test want ik luister in de eerste plaats naar mijn cardioloog, dat kon ze begrijpen.

Dus, wat met die tand met dat gat in, ze keek erna en zei, nu niet. Maar zei ik, dat heb ik de vorige keer er bij uit gehouden dat die of gevuld of eruit gaat vandaag, ik heb al dagen geen bloedverdunners geslikt. Ja zei ze, ok maar ze hadden om een uur lunch dus dan moest ik om twee uur terugkomen! Aangezien er niks anders opzat toog ik huiswaarts en was na een uur weer terug. Weer de gel, toen een paar gemene spuiten in mijn gehemelte en nadat ik twee bladzijden had getekend (om te voorkomen dat ik aanklaag voor verkeerde tand, verkeerde info etc) was het zo gepiept, nummer 5 rechts boven lang op de tafel, de wortel had een kronkel maar dat mocht de pret niet drukken. Toen kon ze ook zien dat de tand ernaast een gaatje had dus die mag er binnenkort misschien ook uit en dan kan ik niet meer zo glimlachen als ik gewend ben. Een gaasje werd op de wond gedrukt, ik kreeg er nog mee en een papier met de nabehandeling. Mij werd verteld dat ik heel dapper was (ik voelde me weer even 4 jaar oud maar kreeg geen lollie) en ik kon naar huis. Na een uurtje en nog een gaasje haalde ik alles weg, bah, al die troep in je mond is niks, het bloedde toen al niet meer maar ik moest alleen voorzichtig zijn met drinken en eten. Rijstebloempap voor avondeten is erg lekker en ik sliep als een roosje, geen druppel bloed op mijn kussen en gistermorgen om 8 uur weer op mijn werk. Stephanie had lekkere croissantjes van Panera meegebracht, de echte en die kon ik goed eten samen met mijn komkommersalade en tomaat en ei. De wond geneest heel goed (heb ik nooit veel problemen mee trouwens) en ik heb gisteravond al bijna normaal kunnen eten. Over een maand terugkomen voor controle van de wond !!! Ik vind het een beetje overdreven maar ja.

 

Over komkommersalade gesproken, de afgelopen week gebeurde er iets bijzonders. Ik kreeg op Facebook een friends request van iemand wiens naam mij heel bekend voorkwam, Hub Moens en toen ik zijn pagina opende en de foto’s bekeek wist ik het meteen, de foto’s toonden hem nu natuurlijk maar ik kon me weer die jongen voor de geest halen die ooit heel lang geleden bij mij in de klas zat op Blariacum in Blerick. Hij liet me weten dat hij mijn blog vond doordat hij op google naar een resept voor komkommer salade aan het zoeken was, hoe bijzonder is dat !!!

 

Donderdag op het werk moesten we bij Joe komen, ons werd verteld dat de grote baas had besloten dat we als team voor het centrum minder produktief waren (niet dat we ons werk niet goed doen), we zijn bijna konstant code red, te weinig mensen aan de phone (geen wonder als ze iedereen ontslaan voor belachelijke dingen) en dat we dus met ingang van maandag (morgen) voor halve dagen terug aan de telefoon gaan. Natuurlijk moeten we ook tevens nog dezelfde taken afwerken, ben benieuwd hoe dat gaat lopen. Ik ga dus morgen middag een paar uurtjes meeluisteren met collega’s want ik ben sinds september 2012 niet meer aan de telefoon voor inkomende gesprekken geweest en er is ontzettend veel veranderd qua systemen.Natuurlijk, we zijn hier niet blij mee maar we kunnen nog steeds ons eigen schema vaststellen als groep en krijgen ook nog steeds extra betaald maar nu moeten we ook al onze cijfertjes halen en kan Lori zomaar besluiten om mij weer helemaal terug te halen als mijn cijfers niet goed zijn of als ze mij nodig heeft om de teamcijfers op te krikken.

 

We hadden een slachtoffer in de straat, in het begin van de week lag er ineens een grote schildpad met een geplet schild midden op de weg en later in onze goot. Dit was een waterschildpad, diezelfde die bij jullie in de dierenzaak te krijgen zijn in een plastic bakje met een palmpje alleen was hij wat groter, omgeveer een doorsnee van 30cm. Binnen no time was het dier bedekt met dikke zwarte vliegen, het schild was aan de zijkant open en je kon dus precies zien hoe het er van binnen uitzag. De geur was minder in de dagen erna maar nu ligt er een leeg schild met zielig verschrompelde beentjes, kop en staart.

Aan de andere kant van het huis was het weer druk met de kolibries, er bleef er zelfs een zitten op een paaltje, net lang genoeg voor een foto. Ook onze tuingast, een schattig zwart met wit katje dolt rond, het is net of het een wit slabbertje voorheeft en als ik buiten ben wordt ik bespied. Ik laat zo nu en dan wat eten voor het katje achter, ik schat het op zo’n 12 weken oud en heel erg parmantig.
in het midden van de foto op het paaltje, een kolibrietje

mijn mandarijnen boompjes

 

Er zijn twee kerken in de buurt te koop, gebrek aan parochianen is debet aan de verkoop van de kerk een straat verder, van de andere weet ik de situatie niet. Kerken, daar moest ik gisteren ook aan denken toen ik de krant las via internet en zag dat Ellie Kusters overleden was. Ellie was jarenlang de organiste van de kerk in Panningen en een goede vriendin van Ma Janssen. Ze kwam veel bij Lauri thuis en muziek was haar lust en leven. Ze speelde in de kerk toen wij trouwden en ik weet nog dat ze I don’t know how to love him uit Jesus Christ Superstar speelde op ons verzoek. Ze was de zus van de koster uit Kessel, Leo Niessen.

 

Onder het genot van een twee kop koffie, nog voorzichtig drinken, rond ik dit verslag af. Een van harte gefeliciteerd voor Charissa Wijnands die op 7 augustus jarig is, verder voor mijn petekind Ruud die op 11 augstus 30 jaar wordt, net terug is van drie weken Amerika met vader Jan en nu gaat samenwonen met zijn vriendin Klari, wij wensen jullie alle geluk. Op 12 augustus is Helene jarig, mijn lieve vriendin uit Egchel, ook voor haar van harte en een dikke knuffel !!

De volgende week zijn we er weer met hopelijk heel goed nieuws aangezien we vrijdag voor de uitslagen van de tests naar de dokter gaan en ook nieuws hoop ik over het huis.

Fijne week en dikke knuffel…Mariet xxxx