zondag 26 juli 2015

Itsy bitsy spider

waers se zoemaar gebete, door un sjpin

Hallo lieve lezers,

Weer een turbulente week...vervelen, dat is een woord dat ik beslist niet ken!!

De week begon met een naar bericht, mijn oud collegaatje Missy die samen met haar Man Chris een heel tijdje bij ons werkte was ziek. Ze had een beet op haar borst en die was ontstoken. Zondag voelde ze zich zo ziek dat Chris met haar naar de eerste hulp ging. Daar kwamen ze erachter dat het een spinnenbeet was die zo erg ontstoken was met die nare vleesetende bacterie en doordat ze diabetisch was, wat ze niet wist, was er voor de doktoren geen andere keuze om haar leven te redden dan maandag morgen een van haar borsten te amputeren. Ze was op het randje van de dood die dag en de dag erna, ze moesten weer opereren maar gelukkig geen verdere amputaties. Op dit moment is ze stabiel, ze moeten de wonden openhouden voor reiniging wat natuurlijk heel erg pijnlijk is maar ze gaat er wel doorkomen.

Ik leefde de hele week erg met hen mee, het is tenslotte niet niks, ze is 47 en heeft een heel erg lange weg te gaan om weer helemaal de oude te worden.

Op het werk was het zoals gewoonlijk druk druk en gelukkig gingen de dagen snel voorbij.

Het gras moest weer gemaaid en ik ga eens eindelijk beginnen met opruimen had ik me voorgenomen al is het ontzettend heet maar dat houdt nog zeker weken aan en iedere dag een beetje helpt denk ik wel.

Donderdagavond wist ik dat ik Raini niet hoefde op te halen dus snel de nachtpon aan toen ik thuis kwam maar toen ik vanachter mijn computer uitkwam om in de woonkamer naar de tv te kijken voelde ik dat iets me gebeten had. Muggen is normaal, ik hoef maar naar buiten te lopen en ze komen direct op me af maar deze beet zat aan de bovenkant van mijn dijbeen aan de binnenkant dus normaal komt daar geen mug. De enige andere optie...een spin. Nu zijn de boosdoener spinnen hier de black widow (zwarte weduwe) en de brown recluse en beiden zijn heel klein dus je ziet ze niet altijd. Ze zitten in kleine hoekjes, onder meubels dus ook onder je stoel, in kieren en soms zelfs tussen je kleren.





De beetplek was rood, een beetje opgezwollen en brandde en jeukte dus ik maakte het schoon met bacterie dodend spul en ging naar bed.
Ik had een hele onrustige nacht, sliep met vlagen, vreemde dromen en was niet echt top op vrijdag morgen. Ik hoefde pas om 12 uur op mijn werk te zijn dus deed rustig aan maar was uitgeput en duizelig wat later veel erger werd.
Toen ik op het werk kwam was ik echt ziek, licht in het hoofd, emotioneel, duizelig en heel slap. Het leek heel veel op de symptomen van een wespesteek waar ik allergisch voor ben maar ik wist zeker dat het geen wespo was geweest want die had ik zien wegvliegen en weer, de plaats was niet logisch.
Lori gaf me beadryl, een middel tegen allergieen, nadeel, het maakt je heel slaperig maar ik worstelde toch de hele shift tot 9 uur.

Op weg naar huis was ik nog steeds ziek en toen ik over de Fleming Island brug reed hoorde ik een stem in mijn hoofd, je gaat nu naar de eerste hulp. Misschien vind je het gek maar ik luister naar stemmen in mijn hoofd want dusver gaat dat altijd goed.

In plaats van rechtdoor naar huis sloeg ik links af op Kingsley naar Orange Park ziekenhuis waar Martin in 2012 drie weken doorbracht toen hij bijna overleed aan die verkeerde medicatie.

Ik was vrijwel direct aan de beurt en werd naar een kamertje gebracht, uitkleden, op het bed en mijn boeddruk en hartslag kontroleren. Mijn hartslag is altijd hoog maar was nu 97 en dat voelde ik ook goed. De bloeddruk was 158/82 en even later 172/93. De dokter kwam en keek naar de beet. Hij was het met me eens dat het een spinnenbeet was, er was eerder een bruin speldenprik grote vlek in het midden, nu was die vlek beduidend groter geworden.
Wat hij wel vond was, vreemd genoeg, dat de symptomen die ik had niet van de beet kwamen dus hij luisterde naar hart en longen, vroeg een bloedtest en een hartfilmpje aan.

Ik vertelde hem dat ik nooit hoge bloeddruk had dus het moest wel daar van komen maar hij dacht dat het anxiety was, zeg maar paniek. Hij vroeg me,heeft u ooit paniekaanvallen en nu u weet dat de beet niet ontstoken is, bent u nog steeds duizelig...nou ja zeg...wat een stomme vraag. Ik zei tegen hem, ik ben cool, heb net mijn man verloren aan kanker, heb hem 16 maanden verpleegd en gesteund, ben nooit ingestort en weet zeker wat ik voel, ik luister naar mijn lichaam en dit is nooit eerder gebeurd tot vandaag. Mijn bloeddruk is nog nooit zo hoog geweest als vandaag. Hij zei weer, het heeft niks met die beet te maken, zelfs toen ik vertelde dat ik allergisch voor wespensteken ben en dit hetzelfde aanvoelde. Soms wens je dat een dokter naar een patient luistert !!

Het hartfilmpje was perfect, de bloedtesten kwamen allemaal terug, niks geks gevonden dus hij vertelde me dat ik de komende vijf dagen mijn bloeddruk moet opmeten, je kunt dat hier in supermarkten doen en als het daarna nog niet over is, naar de huisarts want dan moet hij medicatie voor hoge bloeddruk voorschrijven, ook schreef hij een recept voor antibiotica voor die beet als voorzorg.

Ik liet de zuster voor ik ging de bloeddruk nog eens opmeten en toen was hij 153/78 dus flink gezakt. Ik was net na middernacht thuis en zo moe dat ik niet kon slapen maar gelukkig zaterdag vrij.

Zaterdag morgen werd ik wakker, de beet was niet meer gezwollen, nog wel rood en het is nu een flinke donkerbruine punt in het midden, ik was nog maar een heel klein beetje duizelig en toen ik naar de supermarkt ging voor mijn bloeddruk was die nog maar 147/72 dus bijna normaal. Ik haalde mijn pillen op en haalde brood bij de kerk voor Thomas en zijn familie.

Om een uur moest ik bij de Toyota dealer zijn want ik had een safety recall in de post voor mijn auto, er moest een onderdeel vervangen worden dat te maken had met de airbag, het is gratis en zou een uurtje duren. Ik sprak met de manager en die vertelde me dat er ook wat met de stoelen moest gebeuren, het zou een paar uurtjes duren en een chauffeur kon me naar huis brengen en later weer ophalen als de auto klaar was dus dan hoefde ik daar niet te wachten.

Thuisgekomen belde ik Susan en we gingen samen naar de Walmart en de Kmart want ik wilde kijken voor een diepvries kist. Het vriesgedeelte van mijn koelkast lijkt niet zo goed te werken maar hij is dan ook poepie vol en ik was al langer aan het denken aan een kist, kasten zijn hier veel duurder en ze hebben geen lades, alleen maar vakken.

Bij Kmarkt vonden we de juiste maat, een Kenmore – uitstekend merk – en 60 dollar afgeprijst dus hij werd bij Susan in de station wagen geladen en we sjouden hem samen in huis, hij staat nu midden in de woonkamer in een grote doos en we hebben besloten hem in de eetkamer te stallen maar dan moet ik spullen verplaatsen en voordat ik die spullen – boekenkasten – kan verplaatsen moet ik eerst de hobbykamer onder handen nemen want daar gaan die kasten naar toe. Ik denk dat het wel een week werk is, uurtje hier en daar en dan ook nog garage want daar ga ik de eetkamter tafel neerzetten, we gebruiken hem alleen om er spullen op te dumpen, voornamelijk Raini dan en ik ben dat al heel lang moe.

Gisteravond was ik zo moe dat ik zelfs niet meer de film die ik van Redbox had heb aangezet, ik moet Raini om 22.30 halen en toen snel in mijn nest.

De beet is er, nog een beetje rood, geen zwelling en geen jeuk en sinds ik gisteren zoveel met spullen gesjouwd heb 's middags en niet meer duizelig geweest ben denk ik dat het onder controle is...gelukkig want ik moet er niet aan denken wat er zou kunnen gebeuren.

Spinnenbeten van deze twee kriebelbeestjes zijn gevaarlijk, het gif bevat een onderdeel dat je vlees oplost maar meer gevaarlijk als je gaat krabben en je krijg gemakkelijk een staf infectie hier. Kijk maar eens op google naar de foto's, dan weet je genoeg. Martin had jaren geleden een spinnenbeet op zijn onderbeen, was drie weken in het ziekenhuis en kwam heel close – ze hadden bijna zijn onderbeen geamputeerd want soms is dat de enige manier om de verspreiding van de bacterie te stoppen, hij had een groot rond lidteken ter grootte van een 2 euro munt er van overgehouden.

Voor de rest is alles ok, ik ga zo dadelijk was rommelen in huis, de was ophangen en vanmiddag in mijn koele bedroom dan toch eindelijk die film bekijken, morgen ook weer de late dienst en dan is juli al bijna weer voorbij.
De komende week vrijdag ga ik met Kim, haar dochter Jenny en haar vriend Tiant die de BOB speelt voor ons naar een concert, in een tentje genaamd Freebird aan het strand. Mijn collega Troy speelt in een Metallicca coverband en zijn treden op samen met een AC?DC coverband dus een avondje hardrock en ik heb er keiveel zin in. Het is direct aan de beach dus als we het binnen te warm krijgen lopen we zo naar buiten met de voetjes in de oceaan.

Deze komende week is Tim v.d. Kerkhof jarig en ik wens hem en Sabine een hele fijne dag maar ook verwachten zijn broer Rik en Martine hun eerste baby, spannend hoor !!

Ik wens jullie allemaal een hele fijn en vooral gezonde week toe


Liefs...Mariet

zondag 19 juli 2015

Een beetje vrede...

volgend jaor

Goeiemorgen lieve mensen,

En dan is het weer zondag na een drukke maar ook een hele vreemde week en dat had alles te maken met het afgelopen weekend en alle dingen die toen en daarna gebeurden.

Dit alles zorgt dat ik tot rust gekomen ben, vrede heb, nog meer dan ik al had omdat ik nu zeker weet dat alles goed is, dat Martin bij me is en altijd zal zijn en dat hij mij af en toe een kadootje stuurt, heel klein en onopvallend maar net genoeg om mijn aandacht te krijgen, ik let gewoon nog beter op wat er om me heen gebeurt en het voelt gewoon heel goed.

Het slapen gaat ook weer beter, rond het weekend werd ik gewoon elk uur wakker maar dat is ook weer voorbij, gelukkig want het was heel vermoeiend.

Deze week heb ik eindelijk een strimmer gekocht, het is ook een kantjes ding, Black en Decker met batterij dus geen benzine of kabel, ik ga het vandaag uitproberen.

Gisteren moet ik werken dus vandaag is mijn enige vrije dag deze week, de volgende dag is volgende week zaterdag en op a.s. Vrijdag de late dienst. Het was hardstikke druk, gisteren het grootste gedeelte van de dag code red en omdat het zo warm en vochtig is was iedereen een beetje gestresst. Gelukkig was ik maar twee uur aan de telefoon en voor de rest van de tijd heb ik geprobeerd wat entertainment te brengen wat best goed lukte. We hebben weer eventjes prijsjes weg te geven en als is het maar een kleinigheid, je merkt dat de collega's het op prijs stellen.

Ik moest gisteren veel denken aan de vakanties van weleer, in het verre Unterammergau. Die weemoed en heimwee naar de bergen krijg ik altijd om deze tijd omdat we natuurlijk altijd in de schoolvakanties gingen. Mijn jongens herinneren zich nog die gekke mama die als we aankwamen naar het midden van een wei rende en ronddraaiden terwijl ik...the hills are alive....uitblerde.

Ik mis de wandelingen, de wind, de bloemen, de koeien, de gezelligheid bij het eten en het bier !!!!

Hier heb je ook bergen, 10 uurtjes rijden naar het noorden en je zou zeggen, bergen zijn bergen maar ik weer zeker dat het niet hetzelfde is.

Ik herinner me het verse hooi – af en toe ruik ik die geur als ik gras gemaaid heb – het ijskoude water van kabbelende beekjes, het Gruss Got en die superdikke steelkoteletten bij de slager, de verse broodjes elke morgen van de bakker en hoe wij genoten van dit alles....Frank die elke keer weer verrukt naar die trein die langskwam keek, Rob die helemaal gek was van de kristallen bol die hijzelf kocht. Het magnifieke uitzicht als je dan eindelijk na uren lopen boven op die top stond, het sprookjesachtige kasteen van Neuschwanstein.

Die tijd komt nooit meer terug en dat weet ik wel maar gelukkig heb ik heel fijne herinneringen en heel veel foto's.

Genoeg gemijmerd, het heden is nu en hier en het heden is ok.

Over tien dagen is het augustus en dan krijg ik mijn bonus, wat ik ermee ga doen, rekeningen betalen maar ook wat opzij leggen voor september want dan gaan Kim en ik een weekeinde naar St Augustine. We blijven waarschijnlijk een nachtje in een B&B en we gaan 's avonds uit, meidenavond met hoogstwaarschijnlijk genoeg drank om me om te krijgen. Nu is dat geen kunst want ik ben niks gewend en als het zo warm is gaat het veel harder natuurlijk, we zullen zien, als we maar een leuke tijd hebben.

Vanmiddag ook even naar de fleamarket want ik heb helemaal geen Creoolse kruiden meer en die zijn zo lekker op vlees en kip. Dan ga ik zeker ook langs bij het plantenvrouwtje daar, ik heb daar o.a. Mijn rozen gekocht, ze heeft kwaliteitsplanten en ze is niet duur.

Van de week kocht ik bij Walmart eerst mijn guava struik, toen ik terug ging voor een tweede voor de voortuin waren ze al op maar ik vond wel twee mandevilla's en hele mooie blauwe campanula's voor bijna niks, ze was 75% afgeprijsd. Ook stond daar een kleine lila orchidee, ze zag er zo breekbaar uit dus nu heb ik 4 orchids op mijn bedtafeltje, het word druk daar.









Gisteren even yardsalen voor het werk en ik kwam thuis met een heus aquarium, grote plastic bak met verlichting, filters, alles erop en eraan, zelfs het visvoer en de man deed er een hele grote bus met allemaal mooie gekleurde glazen stenen bij, de meesten zijn blauw en ik kan ze ook heel goed bij het knutselen gebruiken.

Ik heb nog niet besloten of de goudvissen erin gaan of dat ik toch een meer tropische vis ga kopen die de filters en zo nodig hebben, we zullen zien.

Ik wens jullie een week vol geluk, liefde en vooral vrede met jezelf want dat is een groot goed dat iedereen nodig heeft.

Rik en Martine, ik wens jullie sterkte voor de komende dagen en hoop dat ik snel het mooie bericht hoor dat jullie baby geboren is en dat alles goed is gegeaan, ik kijk uit naar het kaartje en natuurlijk ook voor de opa en oma's...bijna !!!

Liefs...Mariet




maandag 13 juli 2015

Georgia on my mind

Sterren zijn oneindig
verlichten mijn donkere nacht
zo vertrouwd en zo ver weg
staan ze trouw op wacht
ze zeggen me, er is iets wat blijft
ook al ben jij allang weggegaan
ook jij bestaat uit sterrestof
en blijft zodanig eeuwig bestaan

Goeiemorgen lieve mensen

Een dag later dan jullie van mij gewend zijn, ik had andere dingen gisteren die ontzettend belangrijk waren, ik was niet thuis en ben even helemaal weggebleven van internet, geen mail, geen Facebook, zelfs geen telefoon want ik was niet bereikbaar, even helemaal uitschakelen.

Het was een lange en moeilijke week voor mij, afscheid en verdriet, ook bevrijding en verlichting, het lag allemaal heel dicht bij elkaar.
Afscheid van iemand die me heel lief was, verdriet om haar heengaan maar ook de verlichting dat er geen pijn meer is, geen lijden en angst, geen donkere nachten maar licht en liefde.

Woensdag moest ik mezelf alle moed inspreken die ik had om te gaan werken want het was precies 6 maanden geleden dat Martin overleed en mijn tranen zaten die dag heel erg hoog. Lori voelde het direct aan toen ik binnenkwam, ze kwam naar mijn desk en probeerde me op te fleuren. Ik worstelde door de hele dag, ging ook niet eerder naar huis.

Alles leek leeg en eens temeer vroeg ik me af, wat doe ik hier, waarom pak ik niet mijn spullen en ga terug naar huis maar ook daar kwam ik met mezelf weer uit, je moet tenslotte ook logisch denken, niet alleen met je gevoel, donkere dagen worden gevolgd door zonnige dagen al zijn die hier ontzettend heet.

Vrijdag middag zat ik weer buiten op mijn werk en ik praatte tegen mezelf, ok, ik heb na vandaag 3 dagen vrij en ik moet iets doen, een stem in mijn hoofd zei, Kelly, die stem bleef praten, de hele avond en was er direct toen ik zaterdag morgen opstond dus ik pakte mijn telefoon en belde Kelly.
Ik had geluk, ze had zaterdag en zondag vrij en zei direct, natuurlijk kun je komen, bel Misty maar en laat haar weten, ze is in McClenney, een vriend heeft een yardsale en ze verkoopt haar spulletjes en helpt.

Snel nog wat boodschapjes, film van Redbox wegbrengen en een cobler gemaakt van blauwe bessen die ontzetten goed lukte, tasje met pyama in de auto, wat te drinken voor de avond en op weg. Ik had niet eens mijn GPS nodig, naar McClenney is gewoon via de autoweg en Misty wachtte daar op mij, ik reed gewoon achter haar aan. Ze wonen bij McClenney, wat nog Florida is net over de grens in Georgia in een kleine gehucht genaamd Moniac, als er 20 huizen zijn is het veel, geen winkels, zelfs geen benzine station. Het is echt platteland, heel uitgestrekt en 's nachts kun je een speld horen vallen, een prachtige sterrenhemel (als het tenminste niet bewolkt is zoals zaterdag) en echt bloedjeheet, zaterdag middag was het
voor het gevoel 46 C maar gelukkig was er een pool, een vrij groot zwembad, het water was niet echt verfrissend maar het hielp een beetje.

Kelly en Misty wonen in een zogenaamde double wide, een prefab huis maar best wel heel ruim en mooi van binnen, overal stonden ventilators te draaien, airco op volle toeren, zo was het enigzins uit te houden, de twee meiden vonden het wel tof dat ik er was en ik kreeg heel wat knuffels, zelfs van het hondje Coco.

Wat we voornamelijk deden was praten, heel veel praten met lachen en tranen, herinneringen ophalen, ik had al onze oude foto's mee en ben weer heel wat wijzer geworden. Na een lekker avondmaal van spaghetti en knoflook brood aten we de cobler als toetje en toen een lekker koud flesje bier. Ik had er drie meegenomen maar na ee flesje was ik zo ontzettend moe dat ik om toen uur in het logeerbed lag. Het was een vreemde nacht met ontzettende krampen in mijn rechtervoet, met heel vaak wakker worden wat de laatste dagen ook thuis gebeurd maar evengoed uitgerust wakker worden, met vreemde dromen en altijd weer Martin in mijn hoofd en hart.

Zondagmorgen was Misty op tijd weg om kasten op te halen en de meisjes waren naar de kerk en zondagschool en toen hadden Kelly en ik eindelijk tijd om alleen te praten, dat gebeurt bijna nooit, altijd zijn er anderen bij en ik had daarom ook bewust Raini verteld dat ze niet mee kon.

Kelly was 14 en Martin was 12 toen ze vrienden werden, veel later veranderde dat en werden ze een stel, ze trouwden toen hij 19 en zij 21 was. Ze kent hem beter dan iemand anders op deze wereld denk ik en via haar heb ik heel veel antwoorden op vragen gekregen. Ze vertelde me dat ze zo blij was dat ik gekomen was en dat we vrienden waren. Ze vertelde me ook hoe hij haar diverse keren verteld had hoeveel hij van me hield en hoe dolgelukkig hij was dat we samen waren. 

Gistermiddag zei mijn stemmetje, nu is het tijd om naar huis te gaan. Ik vond mijn weg gemakkelijk terug en het werkte prima, binnen een kwartier nadat ik thuis was kregen we een hevige onweersbui over ons heen.
De rest van de avond heb ik nagedacht maar ook geprobeerd te relaxen, alles nog eens op een rijtje gezet, dingen opgezocht en vandaag heb ik een missie, een klad papiertje wat in mijn ogen heel belangrijk is, proberen te vinden, ik denk dat ik nu weet waar ik moet zoeken.


Heftig allemaal maar ook dat hoort erbij, luisteren naar stemmen in je hoofd kan ook heel verwarrend zijn, onrust veroorzaken en misschien je logisch denken beinvloeden maar ik weet dat ik op de goede weg ben.

Ik wens jullie allemaal een goede week

Mariet xxxx


zondag 5 juli 2015

Lief en leed

In ut vinster van dien auge
al is der auch verdreet
dao laes ich en ich sjrief oppe raam
ich hoj van dich, vergaet mich neet

Goeiemorgen lieve lezers

De rook is opgetrokken, ik heb me wat afgehoest gisteravond, de hele stad lag onder een dikke deken van de rook veroorzaakt door al het vuurwerk dat was en werd afgestookt. Tot diep in de nacht knalde het maar gelukkig slaap ik aan de achterkant van het huis, de raam was dicht, de ventilator zoemde me zachtjes in slaap nadat ik de jongedame naast mij flink de wacht aan had gezegd, stil liggen of je kunt in de kamer alleen op de bank slapen. Blijkbaar maakt dat indruk en we vielen snel in slaap. Daaraan vooraf drama. Raini kwam me vragen om kwart over negen nadat ik een klein slokje van mijn welverdiend koud Stellaatje had genomen of ik zin had om in het centrum naar het vuurwerk te kijken, tenslotte gaan Indepence Day en vuurwerk samen. Nou nee, geen interesse, ik ga niet voor vuurwerk daar in de drukte naar toe, of ik haar en Star dan naar Ricky kon brengen. Ok, stap maar in, door veel geknal en rook reden we naar Ricky, haar plan was om Ravyn mee te nemen maar Ricky gaf geen toestemming, April, Ravyn's mama had uitdrukkelijk gezegd dat Ravyn niet naar het vuurwerk mocht, geen grote mensenmassa's want er waren waarschuwingen afgegeven dat er terroristische bedreigingen konden zijn en Ricky was onverbiddelijk (en ik was het er volkomen mee eens, waarom risico's nemen) dus Raini was niet gelukkig. Ik nam het touw in handen en kreeg natuurlijk van Ricky toestemming om Ravyn met mij mee te nemen naar huis. We konden voldoende vuurwerk onderweg en bij ons huis bekijken. Raini en Star gingen dus gewoon alleen en Ravyn en ik reden langzaam naar huis. Ze was helemaal niet geinteresseerd trouwens in vuurwerk, ze heeft het al vaak gezien want hier wordt het verschillende keren per jaar afgestoken, ze wilde spelen met de barbie's en tv kijken. Ik keek Indepence Day met haar, een film die door een zender de hele dag wordt uitgezonden, anders niks als dat.

Toen naar bed en we sliepen tot half tien, lekker na deze drukke week.
Afgelopen maandag zou ik naar Leah gaan en Raini en Star wilden mee maar ik heb afgebeld want bij ons was het mooi weer maar Leah aan het strand had flinke onweersbuien en door de regen rijden, daar had ik geen zin in dus ik besloot 's middags een matineetje te pakken in de bioscoop, een entree kaartje kost dan maar 5.50 en ik heb lekker in mijn uppie genoten van Inside out, een animatie van Disney en Pixar en beslist de moeite waard, ook voor een volwassene. Na afloop een ijsje en toen naar huis.

Dinsdag begon de laatste dag van juni en het begin van een drukke werkweek, geen tijd om te rusten tussen de telefoontjes, de druk van proberen die nummertjes groen te houden maar gisteren kwam de verlossende uitslag...alles is en blijft groen dus de bonus in de knip !!
Ik had zelfs 0.00 % voor de maand juni en dat heb ik nog nooit gehaald – het moet onder de 34% blijven – dat betekent dat ik waarschijnlijk weer heel hoog in die quintile ga eindigen, ik ga voor nummer 1 !!

Door de hitte en broeierigheid en natuurlijk ook werkt de volle maan niet mee is het geweld weer een beetje opgelaaid, verschillende schietpartijen in de buurt, branden en natuurlijk al de discussies over die oude vlag, mensen die deze gebeurtenissen aangrijpen om dingen te doen die er helemaal niks mee te maken hebben, aanvallen op de politie, besmeuren van standbeelden en zo.

Ook zijn er bizarre gebeurtenissen, zo is gisteren een meisje van 7 overleden doordat een grote steur (vis) in hun boot sprongen en haar en haar familie verwondden, zij overleefde dit niet. De vis viel niet aan , ze springen gewoon zoals dolfijnen en veel andere vissen doen, vreemd en bizar maar dat toont eens te meer dat je altijd toch voorzichtig moet zijn in de natuur.

Lief en leed deze week, een bruiloft in het vooruitzicht. Wouter en Laura gaan trouwen en ik wil hun van harte feliciteren met hun verloving, voor mij weer een reden temeer om in de zomer van 2017 naar Kessel te komen. Ook is Laura vandaag jarig, want een fantastische weekend voor die twee !

Ook Marijn van ozze Hay is vandaag jarig, van harte !!

Gisteren had ik dus mijn extra werkdag en het viel reuze mee, het begon heel rustig, later werd het wat drukker maar ik was toch blij dat ik naar huis kon gaan. Ik had een lekkere moot verse zalm gekocht vrijdag dus koude zalm was mijn lunch, die was al op voordat mijn lunch officieel begon dus ik had voldoende tijd om even naar de dollar store te gaan. Ik ben bezig aan een leuk project, Lori's oudste dochter Erin is zwanger en Lori hoorde woensdag dat het een meisje wordt, ze heeft al een kleinzoon dus ze was in de wolken. Ik ga een kurkbord maken voor de babykamer en heb verschillende ideeen in mijn hoofd, het wordt waarschijnlijk met behulp van een lijst een soort raam met buiten de blauwe lucht met wolkjes, een wei met bloemen en vlinders en natuurlijk een lieveheersbeestje (Lori's achternaam is Melady – lieveheersbeestje in het Engels is ladybug- en dit kevertje is het symbool van ons team). Ik ga zelf prikkertjes maken voor het bord, knippen en plakken maar waarschijnlijk pas als het heel wat koeler is, ze is 5 december uitgeteld dus tijd genoeg. Als dit goed lukt, maak ik er misschien wel meer.

Geluk en verdriet, het ligt zo dicht bij elkaar en het hoort bij het leven, dat denk ik maar steeds want aanstaande woensdag is het 8 juli, een half jaar geleden dat ik voor de laatste keer in de ogen van lief keek voordat hij ze voorgoed sloot, hij is elke dag bij mij, ik hoor zijn stem in mijn hoofd en als ik mijn ogen sluit zie ik zijn glimlach. Ik praat veel tegen hem vooral in de auto en in bed en mis hem steeds meer.
Maar alles komt goed, dat weet ik, ik heb alles onder controle. Afgelopen zondag kwam Thomas de nieuwe hordeur erin zetten en het ziet er pico bello uit, mooi wit en hij sluit heel goed.
Als bedankje had ik voor hem, Asha en Ben een pan tomatensoep gemaakt met ribjes en gehaktballen en ze vonden het heerlijk, een kersen kruimel cake erbij en Asha hoefde eens niet te koken. Het is zo fijn om mensen om je heen te hebben die klaar staan zoals Thomas en Susan en Kim, ik voel me gezegend.

Ik ga ontbijten met Ravyn, ze is tekenfilms aan het kijken en daarna gaan me met Susan naar Sam's club, fijne zondag gewenst en tot de volgende week !!

Mariet XXX