zondag 25 januari 2015

Engeltjes en goudvissen

de hemel zet even de sluizen open
de wereld huilt tranen met tuiten
ik kijk er naar vanachter mijn raam
het is bar en boos daar buiten
mijn blik is even een dichte mist
een traan aan mijn wimpers, ze rolt
zomaar over mijn wang, ik mis jou zo
terwijl jij daar hoog boven waarschijnlijk met de engeltjes dolt !

Hallo lieve lezers,

Soms lijkt het een boze droom en denk ik, ik word zo wakker en dan ligt Martin gewoon naast me of is in de keuken koffie aan het maken, ik hoor dan bijna het klingeling van het lepeltje als hij roert in zijn beker.

Op het werk is het nog altijd super rustig wat me veel tijd geeft om te denken en alles nog eens in mijn gedachten op te roepen en wat mij bezighoudt dan, die laatste minuut toen Martin naar me glimlachte en toen zijn ogen naar het plafond richtte, alsof hij geroepen werd of wat zag...heel intrigerend voor mij. Er is zoveel gebeurd en je kunt erin lezen wat je wilt maar er was iets en dat geeft me ook een rustig vredevol gevoel.

Op het werk heb ik een uur lang met een van de managers Paula gepraat, ze heeft in de afgelopen zes weken haar moeder en haar schoonmoeder verloren. Ze heeft me ingeschreven voor een online klas over betekenissen van woorden en hoe om te gaan met dit alles. Ook had ze een start pakketje scrapbooken gekocht voor mij, heel erg lief.

We hebben nog niets van medCure gehoord dus neem ik aan dat Martin uiteindelijk toch geaccepteerd is voor hun onderzoek. Jack deed er ook aan mee maar zijn as was al binnen een week terug bij de familie. Ook heb ik nog steeds geen death vertificate ontvangen dus alle papierwinkel moet nog wachten, belasting en zo want ik heb daar dat certificaat voor nodig.

Vrijdagmorgen had ik ervoor gezorgd dat ik 's middags vrij had dus een superlang weekend, tot dinsdag geen werken. Ik heb me bij Susan een stapel films gehaald, ze kopen heel vaak de nieuwste uitgaves. Op weg naar huis heb ik mezelf getrakteerd op een heerlijke lunch bij Longhorn, mijn favoriete soep daar is garnaal en krab bisque met versgebakken brood, zoete boter en een kleine salade, die laatste ging mee naar huis voor 's avonds.
Zaterdag morgen kwam Raini met een verzoek, of ik met haar ging lunchen voor dat ze moest werken, ze hoopte natuurlijk dat ik zou betalen :) en dat deed ik dan ook. We gingen naar een nieuwe Chinees en het was heerlijk. Daarna haalden we Ravyn op want die had ik een logeerpartijtje beloofd. We dropten Raini op werk en gingen toen naar huis. De hele middag lekker tutten, films kijken, de Boxtrolls en de little mermaid en Sneeuwwitje. Rond acht uur zei de kleine dame, ik wil een mermaid en ik dacht, waarom niet, we deden de jassen aan want het was koud en gingen naar Walmart. Daar hebben we drie goudvissen gekocht die zij uitzocht, verder voer, een kom had ik thuis. Ze heten Pebble, Damage en Bumblebee !!

Ik had gekookt en zij en ik hebben veel gepraat. Ze is heel wijs voor haar leeftijd, op een gegeven moment zei ze, waarom vraag je niet of grandpa terug komt, ik zei, dat kan niet. Ze zei : oma dont cry, everyone has to pass on, that's life.

Rond elf uur viel ze in slaap, ik had er wat meer moeite mee. Het was vreemd iemand langs je hebben liggen met haar hoofdje op het kussen van haar grandpa en vanmorgen lag ze helemaal opgerold tegen me aan.

Ik krijg nog steeds hele fijne reacties van mensen en het doet goed. Ik verheug me erop om Joke en Nico die in Jacksonville zijn, te ontmoeten. De laatste keer waren ze hier op bezoek en ze hebben Martin toen niet gezien want hij was die dag erg ziek en wilde in bed blijven.

Ik ga voor een lieve jongedame ontbijt maken, een fijne week gewenst en tot schrijfs

Mariet xxxxx

zondag 18 januari 2015

Het leven zonder....

Martin's gedenkhoekje



ik verdronk in jouw ogen
dansend in een sterrenvlucht
het leek een eeuwigheid te duren
maar misschien was het niet langer
dan een zucht

hallo lieve mensen,

Veel later als ik van plan was maar vandaag was zo'n dag die helemaal niet verloopt zoals je het gepland had maar er daarom niet minder om is.

Maar laten we bij het begin beginnen, zondag kwamen Martin's kids allemaal langs al was het heel laat, na tienen, er werd gekookt en gegeten, deels van Raini, deels wat Lillie bracht, maar ik ben toch op tijd mijn bed ingedoken. Het is altijd de moeilijkste tijd van mijn dag, naar bed en weer op omdat dan het gemis het grootste is, die lege plek langs mij.

Maandag morgen, altijd hospice maar nu niet meer, ik heb het werk gebeld dat ik een dag extra wilde en woensdag weer zou beginnen, je kunt het wel blijven uitstellen maar ik heb structuur nodig in mijn dag plus werk is afleiding. Daarna met social security gebeld voor informatie, je krijgt van de regering een bedrag van 255 dollars voor kosten bij uitvaart of crematie of elka andere ceremonie, ook wilde ik kijken waarvoor ik nog meer in aanmerking kom maar zoals bij alles, afspraak maken voor telefonisch gesprek daarover, eerste beschikbare datum daar is 2 maart !
Daarna heb ik de uitvaart mensen gebeld wants social had nog geen bericht in hun files van overlijden. De dame van Fraser vertelde me dat ze het electronisch hadden doorgegeven en ook dat Martin nog steeds daar was, hij zou maandag of dinsdag pas naar Orlando gaan. Even toch schrikken dat mijn lief nog zo dicht bij was en ik wist het niet, ik zou hem misschien kunnen zien maar moest dan allerlei telefoontjes plegen en ik heb besloten dat niet te doen.

Dinsdag zouden Raini en ik naar het Cummer Museum of Art gaan, Martin en ik waren er een aantal keren en ze hebben buiten het museum een hele mooie oude tuin aan de rivier maar Raini belde af, ze vond het te donker en zo maar later bleek dat ze met een vriendin was wilde doen, geen probleem. Inderdaad was het sinds woensdag grijs en grauw en waterkoud met veel regen, het duurde tot vrijdag voordat de zon weer tevoorschijn kwam.

Ik ben dinsdag morgen naar Donna gereden en heb daar twee uurtjes doorgebracht, haar dochter Jennifer, die Martin als zijn kleine zusje beschouwde, kwam ook en Mike en het was heel fijn om naar hun verhalen te luisteren. Na afscheid genomen te hebben ben ik naar de Golden Corral gegeaan voor lunch, hier heeft Martin mij in oktober 2006 gevraagd om met hem te trouwen, later deed hij dat nog over met een ring, bloemen en op een knie op het vliegveld in maart 2007. Ik kon niet veel eten, het is zo vreemd om er alleen te zitten, ik ben naar KMarkt gegaan en heb toch maar een paar zwarte laarxzen gekocht, hetzelfde als de bruine, nog een paar in mijn maat en flink afgeprijsd.
Op weg naar huis kwam ik langs Memorial Cemetary, een oud kerkhof met zelfs nog graven van de Civil War van de 1860s. Hier hebben een keer een hele zondagmiddag rondgedwaald en naar grafstenen gekeken. Hier heb ik besloten een gedeelte van zijn as achter te laten, doordat er zulke oude graven zijn kan het nooit verplaatst worden en aan de achterzijde is een mooi meertje met hele oude bomen, Raini vond het een geweldig idee.

Woensdag moest het er dan toch van komen, werken, de morgen deed ik niet veel anders dan met mensen praten en ze waren heel gartelijk en lief op een paar na die toch blijkbaar niet wisten wat ze er mee aanmoesten en me maar negeerden. Dat is ok, ik snap dat wel maar een van hen was de vrouw die ik voor kerst mijn tv, de dvd speler en dvds gegeven had toen er bij haar dochter ingebroken was en ik voelde me toch een beetje teleurgesteld dat ze zelfs niet kwam vragen hoe het met me was.

Om 4 uur had ik het wel gezien, ik had heel erge hoofdpijn en ging naar huis.
Donderdag ben ik om 5 uur opgehouden en bij Diana en de kids langs geweest, ze had heerlijke zelfgemaakt koninginnesoep met kip en ik bleef ook eten, macaroni en als toetje een tompuce, heerlijk !! Het was erg gezellig en iedereen was zo lief vooral Faye.

Vrijdag heb ik de hele dag gewerkt maar ik was blij toen ik naar huis kon gaan want ik was toe aan twee daagjes vrij. Allison, de verpleegster die altijd hier kwam van hospice belde me om te vragen hoe het toch allemaal gegeaan was nadat zij die woensdag weer weg ging en ik bracht haar op de hoogte, ze was echt helemaal verbaasd hoe snel alles gegaan was en ik heb haar hartelijk bedankt voor haar goede zorgen in de afgelopen maanden, dik verdiend !!

Zaterdag heb ik fijn met Mart een uurtje geskyped en even bijgekletst. Daarna Raini naar het werk brengen en toen kon ik ook eindelijk weer mijn was buiten hangen om te drogen.

Vanmorgen dan, ik was al vroeg op, helemaal alleen thuis en besloot naar Winn Dixie te gaan, hun boter was voor de helft en daarna Ravyn op te halen om met haar de dag door te brengen. Onderweg echter kreeg de auto de kuren, ik moest steeds de gas pedaal blijven loslaten en indrukken om vooruit te komen dus ik besloot met Ravyn naar Donna te rijden zodat Tony er naar kon kijken. Die kwam er al snel achter dat er een waterlek was, een metalen buisje met drie perforaties zorgde ervoor dat de watertank helemaal leeg was (gek, het lampje op het dashboard ging nooit aan daarvoor), hij heeft het gesealed, ook een zekering vervangen die nat geworden was zodat de auto opeens niet meer startte. Donna, Ravyn en ik hebben twee films gekeken en toen een uurtje bij McDonalds gezeten en gegeten zodat Ravyn daar wat op de speeltoestellen kon spelen. Daarna heb ik haar, onder protest omdat ze niet bij mij thuis was geweest, weer naar haar vader gebracht.

We kijken morgen wel met die auto, het buisje moet vervangen worden maar eerst moet ik uitzoeken hoe het heet en of Tony dat kan doen of dat ik op zoek moet naar een monteur of garage.

En nu ben ik moe, Raini heeft een chauffeur vanavond dus dadelijk de pyama aan en niks meer, in bed film kijken of zo

Liefs...Mariet xxxx

zondag 11 januari 2015

Slaap zacht mijn lief

Je hand is koud mijn lief
Die hand, die me zo vaak streelde
Die ontroering bracht en tederheid
Maar ook hartstocht die wij samen deelden
In het donker
Gefluisterde woorden
Van overgave en liefde
Die niemand anders hoorde
Je hand is koud mijn lief
Ik kus je vingers zacht
Ik zal alleen verder moeten gaan
Alleen in de eenzame nacht

goeiemorgen lieve mensen
En dan ineens gebeurt waar we al zo lang van wisten dat we naar toe gingen en de wereld staat stil, alle kleuren vervagen en mijn hart brak.

Zondag, vorige week, het lijkt nu een eeuiwgheid geleden, kreeg ik Martin eindelijk zover om uit de badkamer te komen en naar bed te gaan zodat ik die badkamer even een goede beurt kon geven, het was hoognodig, en snel een douche te nemen. Hij viel vrijwel meteen in slaap en heeft tot maandagmorgen 6 uur geslapen.

Maandag morgen duurde het tot bijna elf uur tot Allison, de hospice zuster kwam en ik belde dus naar het werk dat ik er later zou zijn want ik wilde haar een aantal dingen vragen. Zijn bloeddruk was goed, ook zijn hartslag regelmatig en het zuurstofgehalte in zijn bloed was weer terug op 97 % dus ze zei dat alles er goed uitzag. Hij lag toen dus nog steeds in bed, wilde er niet uitkomen, zei dat hij dat niet kon. Hij was zo zwak dat hij zelfs niet alleen kon omrollen op een zij. Ze bestelde nieuwe medicatie en toen zei ik tegen haar, ik denk dat hij erger is als je denkt, oh nee zei ze, hij heeft nog weken te gaan en zal nog veel meer achteruit gaan voordat het zover is.

Maar de dood heeft een eigen plan.

Toen ik in de keuken was om mijn lunchtrommeltje klaar te maken hoorde ik een bons en een roep, hij was weer naar de badkamer gestrompeld en was voorover gevallen, met zijn hoofd tegen de badkamerraam. De jalouzieen waren dicht en dat heeft ervoor gezorgd dat hij zich niet gesneden had maar die raam was aan diggelen. Ikke naar het werk gebeld, ik kom niet, ik laat hem niet alleen. Ik heb de hor afgeplakt met karton en duct tape want er kwam koude lucht door die kapotte raam en toen Susan gebeld want de vader van een haar kinderen, Olivia, heeft een bedrijfje - windows and doors - en zijn truck stond op haar oprit. Hij kwam kijken en meten, 75 dollars maar omdat ik het was en zo zou hij het voor 50 repareren. Dat opgezet voor woensdag middag, mijn schat weer in bed. Hij wilde niks eten, alleen kleine slokjes thee kreeg ik erin, hij wilde geen medicatie, alleen mij, zijn rug wrijven, zijn hand vasthouden. Na een redelijke nacht ging ik dinsdag werken, Raini had vrij maar moest rond de middag naar de rechtbank voor iets met haar rijbewijs en dan zou Ian hier zijn zolang. Rond vijf uur voelde ik dat ik naar huis moest maar toen ik hier kwam was alles rustig en ik lang vroeg in bed, fijn langs hem. We praatten een beetje en toen slapen.

Woensdag morgen, Raini was vrij en ik drukte haar op het hart, ga nergens heen, controleer hem geregeld en de man van de raam komt vanmiddag. Tijdens mijn lunch deed ik snel wat boodschappen en 5 minuten voordat ik weer moest inloggen aan de telefoon ging mijn telefoon, Martin : baby, ik denk dat je beter direct naar huis moet komen, ik wil naar hospice. Ik was even helemaal van de wap want dat was het allerlaatste wat ik had verwacht. Ik sloot alles af, meldde me af en ging met tranen in mijn ogen naar huis.

Hij lag in bed, hij kon niet meer naar de badkamer en voelde zich ontzettend rot, hij zei, ik heb alles vies gemaakt. Ik vertelde hem dat het niks uitmaakte en waarom hij naar hospice wilde. Hij vertelde dat hij niet nog een nacht zo aankon, dat hij wist dat Raini en ik hem niet uit bed konden tillen en dat hij graag een beetje op krachten wilde komen en dan weer terug naar huis. Mijn lieve schat wilde niet dat ik teveel hooi op mijn vork nam.

Ik belde hospice en tussen 4 en 5 kwam Allison kijken. Ze zei dat ze dacht dat hij zover was maar weer waren alle vital signs goed. Ze duwde hospice opname ver weg (waar ik achteraf heel blij mee ben) en bood aan een ziekenhuisbed te bestellen en een po stoel voor in de kamer, ook opende ze dat mysterieuze doosje. Ze nam er twee strips met pillen uit tegen de misselijkheid en toen vroeg ze Martin, je wilt toch nog niet dood of. Heck no zei hij, i want be a smartass a little longer. Wanneer komt het bed ? Morgenvroeg. Ik zei tegen hem, dan mag je nog een nacht langs mij slapen. Reken er maar op antwoordde hij, dat ik wakker houd, ik zal me vannacht niet inhouden zoals afgelopen nacht. Je maakt me maar wakker als het nodig is, zei ik.

Nadat de zuster was heb ik de rest van de avond langs hem doorgebracht. Ik had de badstoel langs de kant van het bed gezet en zat daar. Ook kon ik hem verschonen en later toen het kouder was ging ik lekker onder de dekens langs hem. We praatten nog wat, ik liet hem hele kleine beetjes drinken uit de tuimelbeker die ik gehaald had, met powerade want hij was uitgedroogd, dat veroorzaakte de maagkrampen en de misselijkheid. De zuster was in staat op hem zijn morfine te geven en de methadon, ik gaf hem nog een extra oxycodone op zijn verzoek.
Tussen elf en twaalf zei hij, jij moet ook wat drinken maar ik zei dat ik geen dorst had en al mijn tanden gepoetst had, hij zei ok. Ik zei, nu gaan we slapen want ik ben moe, ik zei, i love you, hij zei, I love you too, ik liet de lamp aan zijn kant aan en viel in slaap.

Rond 2.30 werd ik wakker doordat hij hardop praatte. Ik verstond, do it or not, help me en dan iets onverstaanbaars. Hij had zijn ogen heel wijd opengesperd en herkende me helemaal niet, keek gewoon langs me heen. Ik vroeg wat ik kon doen maar hij bleef dezelfde zin herhalen en knarste heel erg met zijn tanden. Toen ik het bekertje pakte en hem vroeg om zijn mond open te doen om te drinken probeerde hij dat maar hij kreeg zijn tanden niet van elkaar. Hij leek in paniek dus het eerste wat me te binnen schoot was muziek om hem rustig te krijgen. Ik begon te neurieen, Claire de Lune van Claude Debussy, zijn favoriete klassieke muziek Ik deed de tv aan en leve Smart TV, ik ging naar youtube en vond een opname die een uur duurde, ik masseerde langzaam, zachtjes zijn nek en de onderkant van zijn hoofd en langzaam ontspande hij een beetje, zei niks meer en viel in slaap. Ik viel ook in slaap maar precies een uur later werd ik weer wakker. Het was geen kreunen maar een monotoom gehum, hij knarste nog steeds met zijn tanden en rochelde nu ook. Hij probeerde met zijn hele bovenlichaam adem te halen, zijn kleur was wasbleek, zijn lippen blauw en ijskoud. Rond die tijd kwam Raini thuis, ze was uitgeweest en ze hoorde hem en mij tegen hem praten maar ze wilde niet storen. Tien minuten later ging ik even naar de computerkamer om een sigaret te roken,  en afstand, even na denken en huilen en ze vroeg wat er was. Ik zei, hij is weg Raini, ze dacht dat hij gestorven was maar ik legde uit, hij kent mij niet, zijn geest is al weg. Ze ging met mij in de slaapkamer, ik op de stoel, zij aan de andere kant van hem op bed en zei daddy, what are you doing. Hij reageerde ook niet op haar, zijn ogen rolden van links naar rechts, van boven naar beneden. Ze vertelde me dat ze vanalles opgezocht had en gelezen dat op het laatst je de beheersing over je spieren verliest en niet meer kan slikken, vandaar dat ogen draaien, het rochelen en ook die kaakspieren. We zaten daar een tijdje, ik hield zijn hand, streelde zijn gezicht en vertelde hem hoe moedig hij was geweest, hoe trots ik op hem was en hoe ontzettend veel ik van hem hield.
Opeens zag ik een traan in zijn ooghoek en hij begon veel lichter te ademen, het krampachtige was helemaal weg.  Ik zei tegen Raini, het is bijna voorbij, ik weet het gewoon. We hadden al hospice gebeld en de zuster had een kwartiertje nodig voor naar ons toe te komen.
Hij hield op met ademhalen, ik begon te huilen en zei tegen Raini, he is gone maar na wat een eeuwigheid leek ademde hij weer, heel lichtjes, als de vleugels van een vlinder en een wonder gebeurde. Zijn ogen vonden mij, he keek heel strak naar mij, zonder te knipperen en hij glimlachte, een mondhoek en weer een traan. Ik zei, hij glimlacht en ze zei, dat kan een spierreatie zijn maar nee hoor, hij bleef mij aankijken en toen, weer een glimlach, toen nog een ademhaling en mijn lief ging op zijn reis naar de eeuwigheid. Ik bleef achter met het mooiste geschenk dat ik ooit kreeg, de wetenschap dat hij me zag en bedankte met die glimlach, zijn liefde toonde en een vrede daalde over ons beiden.

Raini en ik hielden elkaar vast, 5 minuten later arriveerde de zuster die de dood vaststelde en telefoontjes pleegde want doordat Martin zijn lichaam aan de wetenschap doneerde moest hij zo snel mogelijk afgehaald worden. We lieten haar hem verzorgen, ze vroeg of een favoriete zeep had, heel attent en waste hem en ik zocht een tshirt uit, zijn Honda repro shirt waar hij zo trots op was. Hij lag er heel mooi bij en ik knipte een lok van zijn haar af, van de onderkant zodat ik zilver en donker bij elkaar had, ik bond er een lintje om en die lok zit nu in het lijstje op onze trouwfoto.

Ook belde ik Tom en vroeg hem om Martin's moeder in te lichten, ik kon het niet aan om het haar over de telefoon te vertellen dat haar jongste zoon er niet meer was.

Raini belde haar broer en zus en haar moeder. Kelly vertelde haar dat ze het al wist, op de tijd dat Martin overleed begonnen bij haar de lichten te knipperen, ze gingen helemaal uit en toen weer aan, een van de kinderen werd er zelfs wakker van.

 Ondanks dat ik het wilde eerst, heb ik toch een foto van hem gemaakt, hij lag er zo vredig en mooi bij, zijn huid helemaal glad en ik zat een hele tijd weer langs hem en praatte tegen hem. Tijd heeft even geen betekenis en voordat ik het wist waren de mensen van de begrafenisondernemer er om zes uur. Ze konden niet de brancard in de slaapkamer rijden dus die stond in de kamer, Ze droegen hem voorzichtig naar de kamer na hem in een laken te hebben gewikkeld en daar kregen Raini en ik nog even de tijd om voor de laatste keer afscheid te nemen. Ik kustte hem, zij wilde dat niet doen - ik denk dat ze het akelig vond hem aan te raken - en ik zei dat ze hem mee konden nemen. Wat heeft het voor zin, zei ik, om het langer uit te stellen, ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen.
Nadat ze hem meegenomen hadden ging de zuster ook gauw genoeg weg en wij waren alleen. Het was ontzettend koud in huis, het vroor buiten en aangezien Raini nog helemaal niet geslapen had ging zij een paar uurtjes onder de wol. Ik haalde het bed af en maakte de matras schoon. Maar weer koffie, proberen te slapen wat niet lukte, een behoorlijke hoofdpijn en gewoon helemaal van streek. Rond zeven uur belde ik Kevin en vertelde hem het nieuws, ook vroeg ik hem om Donna te bellen, ook belde ik een paar andere mensen zoals Susan. Natuurlijk ook het werk, ik kreeg later een telefoontje van Gwen, hoofd HR die me vertelde dat ik 3 dagen vrij kreeg en ik moest maandag maar bellen of ik meer nodig had, dan zou ze vakantie of onbetaald regelen, geen probleem.

Er kwamen telefoontjes binnen, ook op zijn telefoon, voicemails maar ik kon er niks meer want ik had zijn voicemail code niet.

Ik kon niet op houden met huilen, steeds als ik weer wat zag van hem, zijn geur, zijn spulletjes. De zuster had alle medicijnen meegenomen maar ik had wat slaappillen achtergehouden maar wilde niet gaan slapen. Ik wilde er zijn als Ian en Darian zouden komen wat pas veel later die dag gebeurde. Ik dwong mezelf wat te eten en Kevin kwam. Hij maakte de open haard aan, mij lukte het niet. Rond elf uur kwam April met Ravyn , ze had gebeld, ze had het heel moeilijk gehad om het haar uit te leggen. Ravyn gaf mij een dikke knuffel, ze had grandpa op zondag nog gezien en een kus gegeven. We praatten wat over Martin en over het leven na de dood, April vertelde dat ravyn altijd zei dat mensen die dood gaan altijd terugkomen. Ik vroeg haar, komt grandpa ook terug en zij zei, ja maar als iemand anders, hij is dan jong. Ik zei, als een babietje en ze zei, ja en dan groeit hij in jouw buik. Ik zei, oma kan geen babietjes meer krijgen, ze zei why, ik zei, i am too old en ze keek me aan en zei, but you will be someone else also. Dat gaf mij zoveel troost, ik kan het niet uitleggen, het geluksgevoel wat ik voelde.

Ze bleven tot 4 uur en daarna kwamen Ian en Darian, vooral Ian was totaal van de kaart, zijn vader was zijn grootste idool. Darian kon niet ophouden met huilen, ze bleven niet alleen, net genoeg om samen een jointje te roken zoals ze woendagmiddag ook nog samen met Martin deden.
Daarna kwam Susan, zoals het hier gewoonte is, met eten. Ze had lekkere zalmkoekje gemaakt en ik at er een paar. Ik moest toch even melk halen en ging voor het eerst weer naar buiten. Het was nog steeds heel koud, in sommige delen van Jacksonville vielen zelfs sneeuwvlokjes maar niet bij ons. Ik betrapte me erop dat ik in de winkel naar dingen zocht die Martin lekker vond.

Ik wilde niet en wel gaan slapen, Raini was weg, ze kon niet thuis zijn en dat snapte ik wel, ik keek nog wat tv en ging toen toch naar bed. Het was heel moeilijk om naar die plek te kijken die vanaf nu leeg zal blijven, ik voelde hem overal. Ik nam een van zijn slaappillen en viel meteen in slaap en werd de volgende morgen om 7 uur wakker als altijd. Geen dromen, rust en vrede maar toen ik wakker werd was daar weer die lege plek. Ik liep naar de keuken en zag vol verbazing dat een specht broodkruimeltjes pikte op mijn tafeltije buiten, die specht is er elke morgen nu, als ik wakker word.

Kelly kwam met Darian, baby Josh en Ravyn. Ik skypte met Frank en ze vertelde Frank dat grandpa in heaven was, de mooiste ster van allemaal aan de hemel. Ik denk dat zij mijn beste troost is met haar lieflijkheid en haar knuffels. Kelly had het er natuurlijk ook heel moeilijk mee en we praatten lang over Martin en haar herinneringen. Ze vertelde me dat ze blij was dat ik er voor hem was geweest, ik hoorde van verschillende mensen oa Ian en Kevin dat Martin hen de vorige week vertelde dat hij voelde alsof hij de loterij gewonnen had met mij.

Raini had nog vrij maar weer, ze kon niet thuis blijven en ging met vriendinnen lunchen en kwam pas laat die avond thuis dus ik was de meeste tijd alleen. Ik maakte een tafel op, het bloemstuk dat David en betty vanuit Texas hadden laten bezorgen en een ontzettend boeket van dokter Michel, Martin's huisarts met lelies en gele rozen. Kaarsjes hebben gebrand bij zijn foto en bij de foto van pap en moeder sinds donderdagmorgen en ik legde wat persoonlijk dingen en foto's van Martin op de tafel erbij, een rustpuntje in de chaos.

In de nacht van vrijdag op zaterdag, zonder slaappil werd ik om 4.25 wakker, de tijd dat hij overleed en weer even deed het zoveel pijn maar ik sliep toch weer in.

Ik heb geskyped in de laatste dagen met Ine, met Marianne en met Rob en Frank, ze wilden samen met mijn broers iemand hier naar toe laten komen om bij mij te zijn maar ik heb gezegd, nu even niet, ik kan niet kiezen wie en ik wil graag iemand hier hebben maar als alles een beetje gezakt is zodat ik ook de mooie plekjes kan laten zien waar Martin en ik zo van hielden. We kwamen overeen dat er een kleine advertentie in het Bledje zou komen.

Gisteren belde mum me op, ik had vrijdag al met haar gebeld en ze wilde komen maar het duurde nog 3 uur voor ze er was. Ze huilde heel veel en vertelde over hem, ik vroeg wat ik kon geven, ze zei...Martin...en toen wilde ze koffie. Ze vertelde me dat ze niet zo'n goede moeder was geweest, dat ze niet veel daar was voor haar jongens en dat de jongens veel alleen hadden moeten zijn. Ik vertelde haar dat Martin altijd zei dat hij bewondering had hoe ze drie jongens eigenlijk alleen opvoedde met hard werken en dat ze altijd een dak boven hun hoofd hadden en eten op de tafel. Ik wist niet hoe ik haar moest vertellen waarom hij haar niet meer zien, het was heel moeilijk. Ze smeekte mij niet te verhuizen en als ik dat deed om haar Ushuaia terug te geven. Ik zei dat ik voorlopig nog nergens naar toen ging en dat ik dacht dat als ik dan terug naar Nederland ging, Ushuaia er waarschijnlijk niet meer zou zijn, ze wordt tenslotte 18 jaar oud volgende maand.

Nadat zij weer naar huis ging kwam Susan even en daarna kwam Lillie, mijn Roemeense overbuurvrouw met...eten. Ze had kip die net zo smaakte als mijn moeder's kip en een Roemeense groenteschotel, ik heb een klein beetje gegeten en toen zij weg was kwamen de kids weer. Ik was al bijna op weg naar bed maar schonk mij een glaasje wijn in en bleef nog even op. Daria vertelde me dat ze een film had gekeken, heel ontroerend over iemand die overleed en dat ze daarna op de badkamer wel 45 minuten zat te huilen. Opeens voelde ze alle haren op haar lichaam overeind staan en ze hoorde Martin's stem in haar hoofd. Hij zei, it is ok sweetheart (dat was zijn koosnaampje voor haar ) i will always love you, that will never change. Ik vond dat zo mooi, hij zorgt eerst voor de mensen die het veel harder nodig hebben als ik. Ik sliep weer de hele nacht door en werd om half negen wakker.

Vanmorgen was er weer die specht, hij moet wel vegetarier zijn want normaal eten ze insecten. Toen was ik klaar voor dit blog en om naar Minse Winse te luisteren met een hele mooie plaat van Bert en Helene en van Brigit, bedankt.

Ik weet nog niet wat vandaag zal brengen, ik 'geniet' van de rust, de stilte, mijn ontzettend gevoel van vrede dat bij me is sinds die glimlach, van al de lieve berichtjes in de mail, op facebook, van zoveel warmte en kracht die ik daarvan krijg. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn zonder hem, alle mooie maar ook moeilijke dingen maar ook nu voel ik de kracht en het sterk zijn, hij heeft me gesteund in mijn zoektocht naar wie ik ben en een ding weet ik zeker, hem te zien sterven heeft gezorgd dat ik dadelijk niet bang ben als het mijn tijd is om te gaan

Mariet xxxxx

Een laatste woord gestameld
Een laatste blik naar mij
De kilte grijpt mij naar de keel
Je leven is voorbij
De stilte oorverdovend
Mijn hart voorgoed verscheurd
De pijn is meer dan ik dragen kan
Het ergste is gebeurd
Ik ben je kwijt
Ik verloor je aan de dood
Maar mijn liefde zal nooit minder zijn
Diep, dieper, hemelshoog
Nu zijn alleen herinneringen
Een foto, een briefje, je stem
Dat is wat ik met mij neem
Wat mij troost als ik eenzaam ben
Jij leeft voort in mijn gedachten
Wat we deelden, wat ons verbond
En ik kan alleen maar dankbaar zijn
Dat de hemel jou naar me zond
Ik ben je kwijt
Verloor jou aan de dood
Maar mijn liefde zal nooit minder zijn
Diep, dieper, hemelshoog



zondag 4 januari 2015

Jouw hand in de mijne

ut nieje jaor
wat bringt ut os
soms dink ich
ich wol waal det ich al un bietje mier daovan wete kos
maar och
we neme de daag wie se kome
veurkennis wuurd neet altied
in dank afgenome

doe bes der nog
der is wat noe allein maar telt
wae hubbe nog get mier tied
veur ut nieje jaor besjteld

Hallo lieve mensen,

We hebben het gehaald, 2015 en het is ongelofelijk soms dat we al sinds augustus 2013 aan het worstelen zijn en ja, we drijven nog steeds maar het wordt minder. Maandagmorgen kwam de zuster, Allison met een collega die ze aan het inwerken was. Ze kregen Martin maar even te zien, net genoeg om de vitals, bloeddruk, hartslag en zo op te nemen en toen ging hij weer richting badkamer/slaapkamer waar hij nu de meeste tijd doorbrengt. Het zuurstofgehalte in zijn bloed was gedaald van 98% naar 04% en hij is ook een beetje buiten adem als hij een stukje loopt, tekenen dat het dus minder wordt. Zij vertelde me dat we binnen een paar weekjes toch moeten tellen op het feit dat hij nog meer en steeds sneller achteruit zal gaan en dan is de koek toch op. Ze zei ook tegen mij, je doet het goed ga door met wat je doet, dat is het enige wat nu telt.

Ik heb dus maandag een dagje extra vrij gepakt om bij mijn schat te zijn en hij was daar ontzettend blij mee, als ik er ben eet hij wat meer en ook drinkt hij, vooral koffie en hij at zowaar een bordje warm eten dat ik voor hem gekookt had, hij zei dat dit een van de lekkerste maaltijden was die hij ooit had gehad (gewoon een koteletje met spruitjes hoor).
Dinsdag werken, zo ook woensdag maar toen ben ik een uurtje eerder naar huis gegaan, hij belde me heel verward op, wat doe je, waar ben je, wie is hier enzovoort.
Thuisgekomen zei hij dat hij oudjaar wilde vieren met wijn en kaas. Daarop toog ik naar de supermarkt, rose had ik al in de koelkast maar later voegde zich daar een stukje gerookte Gouda en Gruyere bij en met een bord toastjes en wijn voor mij en thee voor hem vierden wij de overgang van 2014 naar 2015. Buiten knalde het dat het een lieve lust was, vuurwerk en geweer en pistoolschoten maar binnen was het sereen en nadat ik zijn nek                  zachtjes gemasseerd had was mijn lief zo in dromenland.

Nieuwjaarsdag, niks borrel en wafels, gewoon rustig en gezellig. Raini moest werken en toen ik haar wegbracht nam ik even de tijd om wat boodschapjes te doen. Bij de tweedehandswinkel was alles voor de helft en na 3.72 betaald te hebben ging ik naar huis met een fisher price garage, brandweerstation en disney kasteel compleet met muziek dus ik ben alweer bijna klaar voor volgend jaar kerst voor de kids, de actie figuurtjes vind ik wel door het jaar.
Vrijdag weer werken, de eerste dag van het nieuwe jaar, altijd spannend en ofschoon alle cijfertjes nog niet definitief zijn ben ik mooi groen, voor december, voor het laatste kwartaal (bonus !!) en voor het hele jaar dus mijn manager is heel erg blij met mij, ik krijg steeds een stralende glimlach van haar als ik haar tref.

Zaterdag en zondag, vrije dagen en de eerste heb ik goed doorgebracht, zo dicht mogelijk bij Martin wat betekent op bed met mijn haakwerk en een film zodat ik hem goed in de gaten kon houden en ook kon horen als hij riep. Laat in de middag moest ik even bij Susan gaan kijken, ze heeft een heel jong katje van een van de ouders van haar kids onder de vleugels genomen, Jasper is nu zo'n 7 weken oud, zijn  zusje heeft een goed thuis gevonden maar Jasper is nog over en was te dicht bij Chloe, Susan's corgie gekomen met gevolg, breuken in Jasper's onderkaakje en was schrammen. De dokter heeft alles gehecht en vastgezet en gisteren was hij heel actief, kan goed eten ondanks alles, het heelt natuurlijk wel snel en hij was heel speels. Ik vertelde Susan dat ik overal zo'n mooie camelia's zie, Susan heeft zelf een rode en een peppermint, wit met rode strepen. Ze nam me mee naar Hal's Nursery, ik kreeg een Boerenbond gevoel toen ik er binnen liep. Ze hadden een aantal mooie kleuren en uiteindelijk viel mijn keuze op een soort die Debutante heet, dubbele camelia, mooi rose dus die ging mee naar huis. Ze kan heel goed in de pot blijven staan want het is tenslotte maar voor een tijdje.

http://betweennapsontheporch.net/wp-content/uploads/2014/12/Debutante-Camellias1.jpg

En dan is het alweer zondag en zijn de feestdagen voorbij maar ik kan nog niet de kerstboom opruimen, hij laat nog maar een paar naalden vallen en als hij weg is, lijkt de kamer altijd zo kaal en gewoon dus van mij mag hij nog een weekje blijven staan en de verlichting rond de open haard, die laat ik misschien wel gewoon voor de rest van het jaar, het ziet er zo gezellig uit.
Ik moet zo meteen Raini naar het werk brengen, ik hoorde net haar wekker afgaan, ik was om half zes al op en heb Martin lekker koffie gebracht. Hij lijkt iets alerter vanmorgen, ik moet vandaag die badkamer even onder handen nemen, hij is zijn pet kwijt, geen idee waar ie is, de badkamer is maar klein dus een raadsel, ik weer zeker dat de pet daar ergens is, ik heb hem gisteren er zelf neergelegd. Vanmiddag na het werk gaat Raini de beenham braden die Susan voor mij had meegebracht en ze heeft Ian, Ravyn, Darian en Josh uitgenodigd. Morgen is Darian jarig en hopelijk kan Martin even in de kamer erbij zijn.

Daarna is het weer back to business as usual, werken, de hele week en misschien hier en daar een uurtje extra bij mijn schat, we nemen de dagen als ze komen en hopen op meer tijd maar vooral hoop ik dat hij dadelijk rustig in kan slapen zonder al teveel pijn en met mijn hand in de zijne

https://www.youtube.com/watch?v=shdiTRxTJb4

Liefs...Mariet xxxx