zondag 27 oktober 2013

Bloemenpracht


Oh zoet aromavan jasmijn

Vult de nachtlucht met de lekkerste geuren

Je kunt dat nooit in een flesje krijgen

Niks beters om je echt op te beuren

De ramen open, ik zou het willen vangen

En om in slaap te vallen

Hoef ik eens niet te bangen.

 

Hallo lieve mensen

 

Bij jullie is het wintertijd sinds vannacht, hier wachten we daar nog een weekje mee. Hier staan ook nog alle ramen open en de zoete geur van jasmijn vult het hele huis. Hij bloeit alleen ‘s nachts en toen ik gisteren thuiskwam om half tien van het werk vulde de geur het hele huis, zoet, heerlijk. Ik heb dan ook geslapen als een roosje totdat de wekker mij vanmorgen wekte zodat ik naar Minse Winse kon luisteren.

Wij hadden al vrij snel een nightblooming jasmine, Martin is dol op de geur. We kochten hem in een planten zaak maar na een paar miezerige bloemetjes te hebben geproduceerd – ik was zeer teleurgesteld na al die verhalen te hebben gehoord – was hij ineens dood. Een paar maanden geleden kwam ik erachter dat Susan twee grote struiken langs het huis heeft staan dus heb ik een stuk wortel in een pot geplant en je gelooft niet hoe groot, nog steeds in de pot, is en bezaaid met kleine bloemetjes die gedurende de nacht een heerlijke zoete geur afgeven, je zou het zo graag in een flesje willen vangen.

 


 

Geen dokter of behandeling deze week maar wel dokters drama, volop drama. Martin had bijna twee weken geleden percasets gekregen voor samen met zijn morfine in te nemen, 120 pillen, 10 per dag dus je zou zeggen voor 12 dagen dus donderdag belde ik de dokters assistente voor nieuwe pilletjes. Ik kreeg vrijdagmorgen, ik was vrij, een telefoontje terug van de dokter zelf. Hij neemt er veel te veel, ik kan geen nieuwe voorschrijven want dat mag ik niet. Ik hoorde het allemaal aan en vroeg, kan ik wat anders krijgen dan. Ik reed naar Baptist en kreeg me daar een lesje gelezen van assistente Kim (volgens mij had ze zelf van dokter een standje gekregen omdat zij toen hij op vakantie was voor recepten had gezorgd), ze gaf me een recept voor 30 dagen, 120 pillen oxycoden, op het recept staat, ja hoor, 1-2 elke 4 uur. Ik vroeg, dat zijn er 6 tot 12 per dag, hoe kan het dan dat 120 pillen voor 30 dagen zijn, dat zijn er 4 per dag. Ik kreeg te horen dat dat het is, ik hoefde niet t e bellen voor meer, zij zou de apotheek of de verzekering niet bellen en hij moest maar met de pijn leven. Ook zei ze, jullie moeten de dokter zien want dat hebben jullie niet meer gedaan sinds de chemo – ik was totall verbijsterd, allereerst was die dokter dus drie weken op vakantie en wij hadden helemaal niet de kans om hem te zien, ons werd niks vervangends aangeboden maar zij bracht het net alsof het onze schuld was. Ik vertelde haar, sorry hoor, maar ik probeer alleen maar om hier op een goede manier mee om te gaan, ze ontdooide en zei, I know sweetie. Ik heb dus een afspraak voor komende vrijdag en ik ben benieuwd want Martin was laaiend toen ik thuiskwam met de nieuwe pillen. Dat wordt een interessante confrontatie !! Ik kan hun kant van het verhaal wel zien hoor, zij willen natuurlijk geen gedonder met de overheid maar waarom staat er dan op het flesje dat ze weer voor 14 dagen zijn ? Ik kreeg ook een morfine recept mee maar dat kon de apotheek niet vullen, ze waren op, niet getreurd want die hadden we nog dus ik kijk de komede week wel. Dinsdag beginnen we weer met chemo. Ik heb dus maar weer een vrije dag genomen, heb er nu nog 6 voor de rest van het jaar.

 

David, Martin’s oudere broer die in Texas woont, was op de hoogte gehouden van de toestand, ik had hem een aantal weken geleden voordat we aan de chemo begonnen gemailed. Hij is van mijn leeftijd, 10 jaar ouder dan Martin. Hij verhuisde op zijn zestiende om naar school te kunnen gaan, trouwde, kreeg een zoon, scheidde en trouwde voor de tweede keer met Betty en zij wonen in de buurt van Houston geloof ik. Hij doet IT en daarnaast organiseert hij RV trektochten door Alaska en Mexico en doet het heel goed (RV = camper). Hij heeft heel weinig contact met zijn moeder en Martin’s andere broer. Ik had hem eerder een keer ontmoet. Doordat Martin pas 6 was toen David het huis verliet was dat contact natuurlijk ook zeer minimaal. David bekende tegen mij dat hij absoluut geen zin zag in veel contact met zijn moeder en broer. Hij had dus al vrij snel aangekondigd dat hij ons wilde bezoeken en vrijdag middag om drie uur stond hij op de stoep. Eindelijk hadden de broers die in heel veel dingen op elkaar lijken, eens de tijd om bij te praten en herinneringen op te halen aan vroeger, aan grootouders en zo. Het werd een hele fijne middag, David vertelde dat hij verrast was dat hij zo gemoedelijk met ons kon praten, zo heel anders als met die andere broer. Hij nodigde ons uit om bij Golden Corral te eten wat we ook deden en Martin deed zich te goed aan een grote salade en nog wat kleinere hapjes. Nadat we nog thuis een uurtje bij kletsten nam David rond 8 uur afscheid. Martin vond het geweldig, hij had nog veel langer kunnen praten maar misschien komt er nog wel een kans.

David was trouwens verbaasd over de liedjes die Martin hem liet beluisteren, ik heb hem ondertussen de youtube links en de liedjes zelf gestuurd.

 



Mijn auto deed raar en het werd hoe langer hoe erger. Nadat ik de nieuwe banden had gekregen begon het stuur te wiebelen, het gebeurde ongeveer een week nadat die banden dus ik had niet echt door dat het daarmee te maken had. Het was alsof de vooras een kink had maar Martin kon niks vinden. Gisteren wilde ik vertrekken, was gelukkig aan de vroege kant, toen zag ik dat mijn rechtervoorband plat was, er was niks te zien, geen spijker, geen scheur, het profiel nog helemaal intact maar ja, je kunt er niet mee rijden. Martin legde snel de reserveband erop en ik reed richting at&t. Raad eens, geen gewiebel, geen gehobbel meer dus ik ben eens benieuwd wat ze vinden als ik die band laat vernieuwen en de oude eraf gaat. Misschien iets aan de binnenkant ? Omdat het een tweedehandsje is is er natuurlijk geen garantie !! Ik ben al blij dat het opgelost is want het was akelig rijden.

Vandaag eens geen shoppen met Susan denk ik, ik heb niet echt wat nodig en ofschoon het gezellig is wil ik eens een rustige zondag, waarschijnlijk naar de bieb want ik heb alle star trek dvd’s bekeken van de vorige trip en omdat het buiten zo ontzettend lekker weertje is, vooraan in de twintig, heb ik misschien de kans om eindelijk was plantjes in de grond te zetten. Ik was gisteren op de weg naar werk gestopt bij de twee jaarlijkse plantenverkoop van Susan’s vriendin en heb twee mooie hangers, vol met bloemen en twee kalanchoe’s, geel en oranje.


 

Doordat deze mevrouw zelf de planten opkweekt zijn ze veel goedkoper dan in de winkel, zelfs in de supermarkt betaal je waarschijnlijk twee maal zoveel. Ik was 10 dollars kwijt maar daarvoor fleurt deze bloemenpracht ons huis op voor een lange tijd.

Ik wil afsluiten met de jarigen van de komende week, Veronique morgen en Diny op 30 oktober een hele dikke proficiat te sturen, geniet van jullie speciale dag !!!

 

De volgende week weer meer, liefs..Mariet xxxx

 

 

 

 

zondag 20 oktober 2013

Wat is het vandaag, dinsdag ?


het beste in mij

 het mooiste in jou

 zal altijd blijven bestaan

 ook als de wereld ten einde is

 als alle sterren vervagen

 als de planeten verdwijnen uit hun baan

 

 want het beste in mij

 en het mooiste van jou

 onze liefde is eeuwig, is echt

 onze band kan niemand kraken

 onze trouw zal nimmer verzaken

 dat is waar ik, waar jij voor vecht

 

Hallo lieve lezers,

 

Iedereen gaat door het leven, soms gehaast, soms op je gemak maar als alles ok is realiseer je je zelden hoe het is om een gewoon goede week te beleven zonder problemen, bijna verveeld. Dan gebeurt er iets en alles wordt anders en dan zijn die weken de meest waardevolle.

Deze week was onze tweede chemo week en ik was ontzettend nieuwsgierig hoe alles zou verlopen en ik mag met dankbaarheid zeggen, heel  goed op een paar kleine dingetjes na maar in het grote geheel, perfect !

We beginnen maar weer op zondag, sjoppen met Susan, wordt weer een traditie en ofschoon ik niks hoefde van Sam’s Club gingen we er toch naar toe, lekker hapjes proeven  en mensen kijken, ik kocht een hele kip van het spit , $4.88, daar kun je zelf niet voor koken en hij is ontzettend lekker gekruid.


 

Daarna nog naar Walmart en toen kreeg ik mijn eerste bakles van Susan, peach cobler. Ze had twee setjes klaargezet dus we deden het gewoon samen en het resultaat was klasse. De mijne was per fect, in kleur en smaak en Martin brandde er zijn tong aan. Dus zijn jullie nieuwsgierig, hier is het recept, heel erg gemakkelijk om te maken.

1 cup (240 ml) zelfrijzende bloem

1 cup (240 ml) suiker

Mengen in een kom

Een  beboterde ronde glazen ovenschotel (ca 1.5 liter denk ik)

Doe het droog mengsel in de schotel and schenk er 1 cup (240nl) volle melk bij en klop met een vork tot de meeste klontjes weg zijn.

Giet een groot blik perzikschijven op zware siroop in het mengsel en verdeel de perziken een beetje over de schotel. Dan smelt een halve stick (ca 125 gram) margarine of boter en druppel dat over het perzikmengsel.

Zet in een voorverwarmde oven van 175C en laat 45 minuten bakken. De top moet goudbruin zijn, pas op, het mengsel blijft heel heet dus zet de schaal op een rooster. Heerlijk als het nog warm is met vanille ijs.

 

Maandag morgen moesten we al om acht uur bij de dokter zijn, alleen even bloed afnemen, twee buisjes en toen weer naar huis. Het verkeer is crazy downtown om die tijd dus we gebruiken niet de snelweg, alleen maar het laatste stukje want we moeten over de rivier en het viel weer eens mee. Om 12 uur moest ik gewoon gaan werken maar ik slaap al een aantal nachten heel onrustig dus ik was tegen 21.00 total loss.

Dinsdag morgen maar weer die kant uit, om 8.30 maar dat lukte deze keer niet. Gelukkig komt het niet echt zo nauw, we moeten toch altijd wachten en om half tien werd Martin aan de chemo pomp gekoppeld. De zuster vertelde dat zijn bloedwaarden excellent waren dus dat geeft moed. Omdat deze keer begonnen werd met Avastin, een chemo middel dat de bloedvaten rond de tumor af moet sluiten en er aggressief is, duurde het 5 tot 6 uur en rond drie uur kreeg ik een telefoontje dat hij klaar was. Ik had ondertussen thuis vanalles kunnen regelen, probleempjes met inloggen met de ING, opeens werkte mijn wachtwoord niet meer dus een nieuw aangevraagd. De brief met de naam en de brief met het wachtwoord kwamen samen in de post maar het werkte nog steeds niet. Aangezien je niet over kunt overkomen is skype de uitkomst dus bellen, scant u het bijpassende formuliertje maar in mevrouw en mail het ons want we kunnen deblokkeren maar we mogen dat niet, wie zegt dat u u bent. Maarre, ik heb u net mijn naam, adres en geboortedatum gegegeven om me te identificeren !!??

Scannen, ja, op dat moment laat de printer je lekker in de steek, halverwege het uitprinten, stop. Ik ging vanalles nakijken maar anders dan de boodschap op mijn scherm me vertelde dat er iets mis was kwam ik niet. Dan maar radicaal, gewoon de hele handel eraf gegooid en wie wat bewaart heeft wat, de doos met de installatie cd van Carla en Marcel lag hier natuurlijk op een veilig plekje. Na een half uurtje was deze dame heel trots, het werkte weer. De bank afgewerkt, ook de formulieren voor de Cancer Care voor sponsoring (die waren al twee keer aangevraagd en kwamen maar niet per post) uitgeprint, getekend en per mail terug.

 

Mijn schat opgehaald,alles was goed gegaan, hij had de meeste tijd geslapen en hij was totally wazig. Hij deed mij erg denken aan mijn moeder die Alzheimer had. Heel in zichzelf, niet aanwezig als je begrijpt wat ik bedoel. Opeens beginnen te praten maar wat hij zei maakte geen zin, denken dat het om 20.30 morgen is en dan vraagt hij mij wanneer het toch eens licht wordt. Het is een beetje angstaanjagend dat iemand die altijd zo alert, zo slim is opeens zo kan veranderen onder invloed van troep in zijn lijf. Maar hij werd geen moment misselijk, alle haren zitten er nog aan dus liever een beetje wazig dan doodziek denk ik maar. Hij moest er zelf mee lachen, ik kwam in de kamer en vroeg hem iets, hij reageerde en 5 minuten kon hij zich niet herinneren met me gepraat te hebben. Toen ik iets zei in de trant van, dat gebeurt mij ook wel eens zei hij : ja maar ik ga dood aan kanker, wat is jouw excuus, we moesten beiden een beetje giechelen. Morbide humor hebben we allebei en het schijnt vreemd voor buitenstanders maar voor ons lucht het op en maakt alles minder zwaar.

 

Woensdag werken van 8 tot 5 maar om twaalf uur kreeg ik een gevoel in mijn hart dat ik naar huis moest. Bellen, vreemde antwoorden dus vrij gevraagd en om twaalf uur op weg. Hij was ontzettend blij me te zien en we hebben lekker film gekeken en ik heb gekookt. Hij had heel erge honger dus ik heb hem verwend met lekkere hapjes.

 

Donderdag morgen zou mum met hem meegaan en ik moest werken om 12.00 uur. De slang/pomp was er zo uit, niet te lang wachten maar het beloofde morfine recept van de dokter die er niet was lag er niet dus toen moest er een andere dokter gecharterd worden en nadat dat geregeld was konden ze pillen ophalen bij de apotheek. Toen ik thuiskwam lag Martin helemaal uitgeteld op de bank, in de war en heel moe. Gelukkig hebben wij die gemakkelijke stoel ter beschikking dus hij kan ontspannen of schoon de kat nu denkt dat we die voor haar gekocht hebben. De cover die ik met behulp van elastieke banden met clips heb gemaakt werkt perfect, van de nood een deugd maken, een hele andere betekenis nu.

 

Vrijdag ging het al veel beter ofschoon hij toen allerlei gevoelige plekken in zijn mond kreeg, ten gevolge van chemo, kunnen een soort zweertjes worden dus we beginnen vanaf nu met zout water te spoelen en geen hot of zuur eten meer.

Vrijdag nam ik afscheid van twee collega’s, Shannon van workforce, heel aardige jongen, net een grote teddybeer die een andere baan buiten at&t vond en Kevin die voor Uverse gaat werken en verhuisd naar Texas waar zijn familie ook woont. Kevin is een schat van een man maar een beetje verwarrend voor de meeste mensen. Hij weet niet goed wat ie wil, de ene dag komt hij naar het werk in spijkerbroek, tshirt en met een baard van 3 dagen, dan de volgende dag gladgeschoren, opgemaakt en in een jurk. Hij is er nog steeds over aan dubben of hij met hormoonbehandelingen moet beginnen om hem uiteindelijk in een vrouw te veranderen, zo voelt hij zich, opgesloten in een mannen lichaam. Je kunt je voorstellen dat ook de collega’s dit erg verwarrend vinden, er is zelf iemand ontslagen die weigerde met hem samen te werken, dat ging helemaal tot naar de top maar in at&t’s regels staat dat iedere levenswijze (mits legaal en zo) en alles op het gebeid van huidskleur, relegie etc. werdt geaccepteerd. Vrijdag op zijn laatste dag droeg hij zijn mooiste jurk en ik gaf hem een gehaakt roze armbandje met hartjes als afshceidskadootje, hij deed het meteen om want hij had roze vergeten. Even ter verduidelijking, in oktober, cancer awareness month draagt iedereen op vrijdag roze als steun voor al de mensen die met kanker te maken hebben.

 

Vrijdag avond stond Lillie ineens op de stoep, ik had katten (ze is Hongaars en af en toe moeilijk te volgen ofschoon ze hier al 20 jaar woont) en ik moest mee naar haar achtertuin want daar waren katten. Wat bleek, de grijs met witte poes (volgens ons de moeder van Gus) had  hier 5 kindertjes ter wereld gebracht achter het schuurtje en nu had Lillie het gras gemaaid en waren er nog maar twee en geen moederpoes. De allerschattigste baby poesjes, een helemaal zwart en eentje een mini Gus, ongeveer 3 tot 4 weken schat ik, miauwden hun best in het gras. Lillie dacht echt dat ik ze mee naar huis zou nemen of anders ze naar Susan bracht. Ik zei, nee, laat ze, de moeder zoekt waarschijnlijk een veilig plekje en komt deze twee nog halen, niet aanraken, niet verplaatsen. Ik heb er niks meer van gehoord. Ik weet het, het is soms moeilijk niet in te grijpen maar we moeten de natuur zijn gang laten gaan en ik heb echt geen tijd om twee baby poesjes groot te brengen met een fles.

 

Gisteren heb ik al mijn spullen mee naar het werk genomen en zo’n 12 armbandjes gemaakt tijdens het luisteren naar gesprekken, geen haast bij, lekker ontspannen en toen vlug naar huis om 9 uur. Ian was bij ons maar ik ben direct naar bed gegeaan, kon absoluut niet slapen, warm (het is overdag nog vooraan in de dertig graden) en uiteindelijk ben ik om middernacht overstag gegeaan en heb Martin voor een pilletje gevraagd, het is een soort valium, om te slapen en angstgevoelens te onderdrukken, nu is dat laatsts niet nodig maar slapen, dat lukte ineens wel, ik werd vanmorgen om 8 uur wakker. Snel koffie en aan mijn verslag beginnen maar halverweg een lange (bijna 2 uur) pauze genomen om met Carla bij te kletsen via skype, ik vind het zo fijn om met haar te praten.

 

Vandaag op het programma, weer iets leuks doen met Susan, we weten nog niet wat en dan weer een dokterloze week, ik heb vrijdag vrij, wilde een lang weekend maar kon niemand vinden die komende zaterdag wil werken voor mij, iedereen had al plannen, och ja, er komt wel weer een kans.

 

Ik wens jullie allen een goede week, wij doen ons best en jullie kunnen daarover de komende week weer vanalles lezen in mijn blog.

 

Liefs…Mariet xxx

 
overstekende Canadese ganzen op de hoek van de straat

misschien wachten ze tot de straat weer onderloopt? achtergrond Susan's huis

mijn Susanne met de mooie ogen struik/klimmer

er groeien nog steeds tomaatjes in onze tuin

gesponnen nest van de Monarch vlinder, alvast voor de volgende lente


 

zondag 13 oktober 2013

Zuinig op geluk


 

Lekker dier

 

Smakelijk hapje zegt de gier

 Peuzel lekker mee

 Ik kijk op de menukaart

 En zeg, nou, eerlijk gezegd nee

 Ik weet het wel, mensen eten

 Slang, kangaroe en ree

 We hebben allemaal onze eigen smaak

 Daar zit ik echt niet mee

 Maar een wasbeer met een platte kop

 En konijn met bandensporen

 Dat is voor mij geen lekkernij

 Ook geen rattenstaart of oren

 

 Als ik nou echte honger heb

 En ik krijg dat op mijn bord

 Ga ik voor een salade

En denk dat ik vegetarier word

 

Goeiemorgen lieve mensen,

 

Even een gek gedicht om mee te starten. Ik reed gisteren naar het werk en zag een hele groep gieren in de beek langs de weg zitten, ze waren druk bezig maar gelukkig kon ik niet zien waarmee, waarschijnlijk een dier dat probeerde de heel erg drukke weg over te steken. Ik ben gefascineerd door gieren, ik geeft het toen, ze zijn zo de lelijkste vogels die ik ken, hun dieet bestaat meestal uit dode dieren en zijn zeker niet kieskeurig. Misschien is het doordat ze in Nederland niet voorkomen en ik denk altijd aan de oude cowboy films als ik ze in de lucht zie zweven op zoek naar eten of misschien gewoon pm van de wind en het uitzicht te genieten. Ze zijn denk ik wel sociaal, je ziet ze zelden alleen en vaak zitten we op lantaarnpalen, hoog boven de weg, met de vogels uitgespreid om zon en wind te vangen.


 

We hadden een rustig fijne week, even geen dokters, geen wachtkamers en wij hebben ervan genoten. Martin voelde zich meestal goed met voldoende pijnstillers (al heeft hij moeite om zich aan de dagelijkse portie te houden, vaak heeft hij net iets meer nodig) en genoeg om te roken en hier bedoel ik het groene spul mee want dat geeft zijn maag rust en helpt enorm met slapen.Ik had nog 9 vakantie dagen en besloot om wat voor mijzelf te doen dus ik heb maandag en dinsdag middag gewoon vrijgenomen en woensdag was mijn vrije dag. Het voelde zo ontzettend luxe om gewoon om 1 uur naar huis te gaan, de boel de boel te laten dus maandag middag ben ik eerst aangewipt bij Martin’s broer Tom en zijn vrouw Myra die een kleine healthstore runnen. Even bijkletsen, ik moet dat doen want de broers praten niet met elkaar, ik weet de reden van beide kanten en bemoei me daar helemaal niet mee, ze zijn volwassen en komen er wel uit. Maar dat belet mij niet om zo nu en dan te laten horen hoe het gaat. Myra gaf me wat vitaminen mee, het was net over de datum dus ze kon het niet verkopen maar het bespaart ons weer wat centjes.

Dinsdag ben ik gewoon direct naar huis gegaan na even een filmpje te hebben opgepikt bij Redbox, mijn keuze viel op After Earth met Wil Smith en zijn zoon. Deze film werd behoorlijk afgekraakt dooe de critici en heeft hier niet echt veel gedaan maar wij vonden hem goed.

Woensdag belde Susan, ze hadden nieuwe films gekocht, doen dat wekelijks en of ik wilde lenen. Je raadt het al, After Earth was er eentje ofschoom zij en en haar man die al in de bioscoop hadden gezien, World War Z met Brad Pitt was nummer twee, die hadden wij ook al gezien maar ze had ook The Purge dus die haalde ik even op. Samen met een halve gallon melk (om Martin warme chocomel te maken, ze is erg bezorgd), een halve container cheese balls (een balletje dat als chipitos/cheerios smaakt) en later poeach cobler,een perzik gebak ging ik weer huiswaarts en ofschoon ik helemaal niet van geweld films houd vond ik die Purge film erg interessant. Het gegeven is, 2022, Amerika helemaal toppie, bijna geen misdaad, iedereen diet het goed , nou ja bijna iedereen. Een nacht per jaar voor 12 uur gaan alle remmen los, alle misdaad is toegestaan en als je veilig wil zijn sluit je je dus op in je huis. Heb je geen geld dan heb je een probleem, of je doet mee aan de jacht op anderen of je probeert jezelf zo goed mogelijk te verdedigen. Het verhaal gaat over een rijke man en zijn gezin en alles gaat dus niet zoals ze zich dit gedacht hadden, een nachtmerrie van 12 uur.

 

Het was bijna normaal, deze week en ik probeerde het ziekte gedeelte uit te bannen. Mijn schat is natuurlijk vel over been en hij heeft het mede daardoor denk ik koud. De temperatuur gaat beslist omlaag, ik heb zelfs al twee morgens een vest aan gehad naar het werk dus nu komt die kleine warme deken goed van pas. De stoel is uitermate ideaal en de avonden dat hij er niet in zat. Als hij op de bank gaat liggen zit ik er in, lekker opgekruld met Gus op schoot want die heeft ineens besloten dat ik ook een aardig persoon ben en zit graag bij mij op schoot. Op dit moment is hij in de kamer waar de computer staat tussen al de spullen met een golfballetje aan het spelen. Als ik opstaat en ergens naar toe loop heeft hij wel de gewoonte om tussen mijn voeten mee te lopen, net een klein hondje dus ik moet oppassen dat ik niet struikel. Ik zeg het nog eens, deze kat wist dat hij ons moest komen, om ons te troosten, te laten lachen en Martin iets te geven om mee te spelen, om te knuffelen, Ushuaia is nooit speels geweest. Soms moeten hem buiten zetten en ‘s nachts is hij niet in huis want Gus daagt Ushuaia graag uit, zit in zijn natuur en als mevrouw dat moe is vechten ze wel eens. Wij maken daar een eind aan, ook als Ushuaia geen kans krijgt om te eten gaat Gus naar buiten.

 

Gisteren weer goed gescoord bij een yardsale. Een hele zak spulletjes voor 4 dollars, ik kon hem zelf volmaken bij een estate sale dus je kunt door het hele huis lopen, er woont niemand meer en elke kamer staat vol met spul. Dit was een inloopkast met lakens, dekens, handdoeken en ik vond een soort tafellaken, perfect om een hoes te maken voor de nieuwe stoel, mooie kleuren en iets dikker dan een beddelaken. Aangezien Martin altijd kleine handdoekjes, gastendoekje afmeting, langs zich heeft liggen als servet etc en de doekjes die we hadden behoorlijk dun worden vulde ik de tas dus met deze afmeting en ook handdoeken, allemaal rood, bijna nieuw en lekker dik en zacht. Ook een Indiaanse sprei, een mooie kussenhoes en nog een tafelloper en toen was de zak vol, een heleboel dus voor die 4 dollars. Vandaag ga ik alles wassen en dan mijn linnenkast eens uitmesten om te zien welke handoeken er naar de garage kunnen waar ze de laatste dagen van hun leven kunnen slijten(goed woord ervoor trouwens) als lap voor olie vlekken en zo.

 

Ik spring vandaag zo’n beetje van de hak op de tak, het is nog vroeg en donker en ik heb pas een kop koffie gehad dus dat is daarvan de schuld !! Mijn lieve vriendin Carla maakte me attent op een programma van de Vara, een van de onderwerpen was een nieuwe therapie voor darmkanker, ontwikkeld door het Antonie van Leeuwenhoeck ziekenhuis en het was heel interessant, dankje wel meid en houd je haaks XXX. Mede hierdoor kwam ik weer even bij Uitzending Gemist en ik moet toch meer gebruik van deze website maken, even bijblijven met de Nederlandse cultuur, Nederlandse tv en zo dus als ik tijd heb, ga ik beslist meer kijken.

Ik heb ook vol verbazing alle commotie rond Zwarte Piet gelezen en bekeken, met name op Facebook. Tut tut, hebben sommige mensen niets beter te doen denk ik wel eens. Het schijnt elk jaar een beetje meer de kop op te steken om deze tijd en na 6 december is het weer stil voor negen maanden. Ik ben dol op oude tradities, ik heb mijn kinderen zover ik weet nooit bang gemaakt met Zwarte Piet en ben dol op de Sint en zijn knechten dus laat iedereen in zijn of haar beeld geloven.

 

Oma, een Nederlands woord en omdat Ravyn drie grootmoeders heeft, April’s moeder die ze nana noemt, Kelly, Ian’s moeder (ben even kwijt hoe ze haar noemt) en ik, ik ben dus oma.

Ze was hier deze week en speelde zoet met haar schoolbus en de little people.Opeens pakte ze Martin’s ruggekrabber, hij is van hout en zo’n 70 cm lang en begon hem als wandelstok te gebruiken. Look oma, zei ze, I am old. Ik moest lachen en vroeg haar, how are your grandchildren. Ze keek me verontwaardigd aan en zei, I do not have grandchildren, I am not a oma like you. Ik dacht, oma wordt misschien een woord in deze familie dat ook na mij nog gebruikt gaat worden, de geboorte van een nieuwe traditie?

 

Morgen denk ik aan Pa Janssen die op 14 oktober 1910 geboren werd, Sjeng van de Brouwer zoals de mensen in Panningen hem kenden, van Stox, de laatste brouwer van Helden en eens mijn schoonvader. Hij was een buitenmens, tuinier in hart en nieren, de grootste voetbalfan die ik ooit heb gekend en mijn zoon Rob draagt zijn naam als een van zijn doopnamen.

 

Ik wil afsluiten met een lied, ze hebben het vanmorgen al op de radio gespeeld voor ons, het geeft weer wat ik voor Martin voelt, wat hij voor mij voelt, mooier zou ik het denk ik niet kunnen zeggen

 


 

Allemaal een fijne week gewenst, wij gaan na een hopelijk rustig weekend ons opmaken voor de tweede chemo kuur op dinsdag, jullie horen de volgende week wel weer hoe dat allemaal verloopt en wat er nog meer gebeurt in ons hectisch Amerikaans wereldje, dag !!!!

Mariet xxxx

 

 

 

ps, voor al die mensen die Facebook niet gebruiken en dus niet al mijn gedichten lezen, hier zijn er een paar.

 

tussen licht en duisternis
 stilte voor de vervagende nacht
 geniet ik van jouw slapend gezicht

 ben dankbaar voor wat het leven me bracht

 

jouw liefde, steeds weer een wonder
 jouw aandacht, altijd weer

 de glimlach als ik binnen kom

 doet me verlangen naar zoveel meer

 

zoveel langer bij je zijn
 een eeuwigheid, veel te kort

 en geeft me kracht om te doorstaan

 als het straks weer donker word

 

 

in het donkerst van een lange nacht

 als het lijkt alsof hoop vervaagt

 je verlangt naar licht, naar klaarder zicht

 en naar de dag die daagt

 

 een vlammetje dat wakkert

 in wat lijkt een zucht

 van stilte, van kilte

 bijna verstikt door een donkere lucht

 

 maar dan wint die vlam aan kracht

 gevoed door liefde, warm

 en de kou wijkt gezwicht, terug komt het licht

 terwijl ik de toekomst omarm

zondag 6 oktober 2013

Volgende patient !!


ik laat je niet los

ben aan je gekluisterd

 als een magneet die liefde heet

 en hoor elk woord dat wordt gefluisterd

 

ik ga niet weg

 je ben niet alleen

 je hebt mensen die van je houden

 om je heen

 en ben je angstig

 voor wat komen gaat

 de kaarsjes branden

 de schietgebedjes drijven omhoog

 en ik, ik ben degene die altijd naast je staat

 

hallo lieve mensen,

 

En voor je het weet is het oktober en zijn we begonnen aan alweer het laatste kwartaal van 2013. Ik herinner me als de dag van gisteren dat we tegen elkaar zeiden dat we heel erg uitkeken naar het einde van dit jaar dat nog zo ver weg scheen omdat in oktober/november de komeet langskomt


 

Maar ineens, door alles wat er in de afgelopen gebeurd is en ons leventje totaal op zijn kop heeft gezet , zijn de komeet en heel veel andere dingen ineens naar de achtergrond geschoven en werden we even geconfronteerd met wat belangrijker is dan al het andere, overleven, liefde en samen zijn dus we gaan nog steeds samen genieten van die komeet maar anders, denk ik.

 

De week begon op zondag met als hoogtepunt het bezoek van Nico en JokeHeijnen die in Jacksonville waren voor bezoek aan dochter Judith en familie. Ze hadden weer  lekkere kaas bij zich en we hadden een paar gezellige uurtjes met koffie, thee en een appeltaartje. Martin voelde zich goed genoeg om er bij te zitten en hij maar proberen om het gebabbel in het Nederlands een beetje te volgen. We verheugen on alweer om hen in januari 2014 te mogen begroeten, bedankt voor de gezelligheid en jullie steun !!

 

Maandag zaten we toch weer allebei aan te hikken tegen dinsdag omdat we technisch wel wisten wat er komen zou en hoe de reactie zou kunnen zijn maar ieder lijf is anders.

Dinsdag morgen waren we een beetje laat, Martin’s darmen zijn volkomen onvoorspelbaar en hij moest op het laatste moment nog naar het toilet en bleef daar 15 minuten zitten. Hij was ontzettend kriebelig en het was echt niet gemakkelijk om rustig te blijven, tenslotte gierden ook bij mij de zenuwen door mijn lijf maar eindelijk waren we op de plaats van bestemming en omdat ze nou net die dag met een nieuw computer systeem waren begonnen moest er weer een hele lijst worden ingevuld (zou het echt zo zijn dat ze geen oplossing hadden om gewoon de gegevens te copieeren van het ene naar het andere in deze tijd van technologie?) dus hij werd niet aan het infuus gekoppeld tot 11 uur. Ook hadden ze ineens besloten om de Avastin de volgende keer te geven dus de hele procedure duurde dan maar 3.5 uur. Hij was erg comfortable in de grote luie stoel en ik liet hem dan ook met een gerust hart achter. Ik reed naar Ricky om Ian uit bed te trommelen en ook Ravyn kwam mee. Raini was er want die had na een paar dagen te proberen dan ook maar besloten om die dag ite verhuizen dus Ian moest eerst helpen verhuizen en had toen nog net tijd om het gras te maaien. Na hem weer afgezet te hebben weer snel terug om Martin op te halen en toen naar huis. Hij was heel erg moe ondanks dutjes bij de dokter en sliep gelijk twee uur in bed.

De nacht ging redelijk met een paar uur slaap maar toen ik om zeven uur opstond – ik moest om 9 uur werken – was hij misselijk. Het was erg moeilijk voor mij om te gaan maar hij verzekerde me dat hij ok zou zijn. Toen ik thuis kwam was hij redelijk maar zonder pillen, alles op dus hij ging even met Barbara naar Betsy om wat op te halen, zij gebruikt precies dezelfde pil. Op de terugweg stopte de auto, niet zover van huis, de radiateur behoorlijk overhit en hij was zo kriebelig dat hij uit de auto sprong en zonder er aan te denken dat er een slang en een tasje aan hem vastzat gooide hij de deur dicht en plop zei het stopje, dus de hele slang met kop kwam los uit de port-o-cath, achter bleef een klein rond gaatje waar de naald had gezeten, geen bloed, helemaal niks. Paniek, paniek bij hem en toen hij thuis kwam bekeek ik de situatie en belde het alarm nummer van de dokter. Ik kreeg inderdaad een dokter aan de lijn en die vertelde me dat er niks gebeuren kon, aangezien we de volgende dag toch daar moesten zijn om af te koppelen, gewoon op die tijd te komen maar wel de pomp uit schakelen zodat hij niet ging lekken.  Op mijn vraag hoe hem af te zetten kreeg ik het antwoord, I don’t know !!! Dus toen maar het alarm nummer van het bedrijf gebeld dat de pompen maakt en ik werd binnen 5 minuten terug gebeld door de nacht verpleegster die nog eens door alle stappen ging die wij al geprobeerd hadden zonder succes, toen zei ze kort en bondig, haal de batterijen eruit, doe alles in de bijgeleverde noodgevallen tas en breng het terug, einde aan onzekerheid en gepiep elke minuut.

 

De volgende morgen moest ik om 8 uurt beginnen, mum zou om twaalf uur hier zijn want de afspraak was om 13.30.

 Om half elf kreeg ik een telefoontje, ik had zijn portefeuille in mijn tas. Als je hier pillen wilt ophalen, narcotica, dat moet je je ID laten zien !! en die zit in de portefeuille. Ik had al geprobeerd om eerder vrij te krijgen, alles afgewezen en aangezien Ron, de grote baas die beloofd had (maar natuurlijk mondeling) om alles toe te staan als ik vrij moest hebben, op vakantie was wilde Chip, de team manager van Workforce me niet vrij geven. De enige mogelijk was om FMLA (Family & Medical Leave Act) te nemen, de papieren waren nog steeds bij de dokter maar het moest maar even op de gok dat ze niet goedgekeurd zouden worden. Het ergste wat kan gebeuren is dat indien het afgekeurd wordt ik een tardy krijg, een minpunt op mijn lijst en ik mag er 8 hebben voordat je de eerste waarschuwing hebt, ik had er dusver eentje, ik was te laat doordat ik een platte band had, een paar maanden geleden. Ondertussen na twee telefoontjes en beloftes (mevrouw de dokter is het aan het invullen, ja, ja) zijn de papieren trouwens binnen bij at&t HR>

Ik ging dus om 12 uur naar huis, ik kon aan Martin’s reactie merken dat hij ontzettend opgelucht was, zo kon ik naar de dokter rijden en hoefde hij niet te stressen met zijn moeder als chauffeur want die ziet niet meer zo goed. We namen haar auto, zij natuurlijk ook mee en waren precies op tijd maar vijf kwartier later zaten we nog steeds in die wachtkamer. Martin was door en door koud, ze hadden gezegd dat alles maar een paar minuten zou duren en hij had zijn fleece jacket niet mee dus ik regelde een deken, weer een leermoment . Ik stapte naar de balie en de dame vertelde me, jullie afspraak was om 10 uur vanmorgen dus nu komen jullie aan de beurt als alle andere mensen geweest zijn. Ik vertelde haar, dat is helemaal niet waar, ik probeerde juist een morgen afspraak te maken maar dat ging niet en dit is absoluut niet acceptabel, hij is koud, hij is ziek (misselijk als een hond, niks gegeten sinds dinsdag behalve wat crackertjes) dus zij ging vragen en eindelijk een paar minten later werden we dan binnengeroepen met de nodige verontschuldigingen, nieuw computer system, foutjes blah blah. Toen kwam de zuster en die freakte uit dat alles al eruit was, we hadden direct terug moeten komen, tenminste ‘s morgens maar toen ik vertelde wat de dokter gezegd had aan de telefoon werd ze toch stil. Na een hele tijd wachten werd de poort gespoeld en toen wachten op een recept voor percaset. Een mevrouw die naast ons aan het infuus zat vertelde dat zij dit al een jaar deed, ze had darmkanker met uitzaaiingen in de lever, ze had de chemo cyclus gedaan en was nu aan de chemo pil maar moest elke drie maanden terug komen voor een infuus, ze voelde zich heel erg goed dus dat geeft ons toch ook weer hoop. Ze adviseerde om te geloven want Jesus zou zorgen dat alles goed kwam. Ik heb heel veel bewondering voor mensen die vast geloven dat bidden alles oplost maar soms is die oplossing niet dat je beter wordt, ook realistisch zijn !

Eindelijk wam dan het recept, 150 percaset, veel te veel volgens de zuster en dus konden we naar St. Vincent’s om dat op te halen. Hier hoorde ik, hou je vast : de verzekering vergoedt er maar 120 dus je moet terug naar de dokter voor een recept van 120 en een van 30, dan kun je de dertig nu krijgen en helemaal betalen want de verzekering betaalt die 120 niet voor morgen. Ik was helemaal aan de pin dus ik heb de hele zaak gewoon zelf betaald, gelukkig zijn hun prijzen redelijk 58.00 voor 150 en eindelijk konden we richting huis. Wat een uurtje afspraak leek te zijn duurde van 13.30 tot 18.00 en mum ging snel naar huis. Martin was niet meer misselijk nadat hij zijn pillen binnen had en had alleen maar honger, enorme zin in een hamburger en frietjes dus ondanks dat ik mijn bedenkingen had werd dat gehaald. Hij at alles met smaak op en had er gelukkig achteraf geen last van. Nog even gezorgd dat er voldoende te roken (!) was, het groene spul wel te verstaan want dat helpt heel erg als hij misselijk is en toen eindelijk relaxen en op tijd naar bed. Dit was een van die dagen die eeuwig leek te duren.

Vrijdag en gisteren ging alles perfect, hij voelde zich redelijk goed, Raini maakte op beide morgens een groot ontbijt met alles erop en eraan, eieren, vlees, grits, biscuits en koffie en hij at volop. Ook kwam mum langs met een paar lekker warme pantoffel/slippers met schapevacht van binnen omdat de zijne versleten waren.

Ik moest om 12 uur beginnen en had dus even de tijd om wat boodschapjes te doen en ondertussen was yardsales te bezoeken. Daar zag ik hem staan, Martin’s droom, hij was er al heel lang over bezig en vooral nadat hij bij de dokter is zo’n ontzettend lekkere luie stoel had gezeten tijdens al die uren was ik al van plan om te zien of ik dit kon verwezenlijken. Nieuw zijn deze stoelen een paar honderd dollars maar deze stond hier gewoon op mij te wachten. De man, die hem verkocht, vertelde me dat zijn vrouw was overleden aan longkanker in maart . Hij had de stoel toen net van tevoren voor haar gekocht, er was geen plaats meer voor dus moest hij weg. Ik denk dat ook het emotionele meespeelt, het is en blijft een lege plek dus hij verkocht hem voor 50 dollar. Hij is zwart, geen echt leer maar dat geeft niet en heel comfortable, helemaal verstelbaar, met ingebouwde voetensteun en precies was we wilden. Niet kolossaal groot past hij perfect langs de bank dus na Susan met de jeep te hebben gecharterd werd hij mee naar huis genomen. Martin wilde niet mee om eerst te kijken, hij zei, ik vertrouw op jouw oordeel, de stoel werd 100% goedgekeurd !!!

 

http://www.eijerkamp.nl/media//La-Z-Boy_Pinnacle.jpg

 

Wetende dat hij comfortable was – en dat is me alles waard – ging ik werken en nadat ik de hele dag doorbracht met het luisteren naar calls en het haken van een lekker warme wintermuts met bloemen voor mij, foto volgt later, kon ik de slaappillen ook ophalen gisterenavond om 10 uur en was het eindelijk weekend.

 

We hadden heel goed nieuws deze week, het nieuwe 3 jarig contract met at&t werd in de eerste stemming goedgekeurd, dat betekent een bonus van 1000.00 dollars, waarschijnlijk de eerste paycheck van november, ook waren al mijn cijfertjes voor september helemaal groen dus geen problemen om in het team te blijven en daardoor heb ik voor het kwartaal alles gehaald wat betekent dat ook op diezelfde paycheck ik een bonus van 700.00 krijg. Het is nog steeds niet bekend wat de winstuitkering zal zijn maar ik heb gisteren mijn belastingschaal veranderd zodat er van die bonussen bijna niets naar de tax gaat, krijg ik volgende jaar minder terug maar we hebben het nu nodig en we zien dan wel weer verder. Nadat ik de bonussen heb gehad, verander ik het gewoon weer terug.

 

Ik had de volgende week een stress test bij de cardioloog maar ik voel me goed dus die heb ik even doorgeschoven naar januari, het is maar een formaliteit, er is geen echte aanleiding voor, het wordt gewoon eens in de zoveel jaar gedaan en ik wil de komende week eens een vrije dag zonder uren in een wachtkamer te zitten, gewoon eens lekker rustig thuis.

 

We kregen ook de eerste foto van peanut te zien, ons kleinkind dat Darian onder haar hart draagt (ik vind het nog steeds een mooie uitdrukking, beetje onderwets maar heel lief). Je ziet het hoofd en lijfje en de vingertjes aan een handje. Nu ik het echt gezien heb denk ik dat het een jongetje is.

 

peanut, de baby van Darian en Josh, drie maanden in verwachting


Vandaag is het weer warm, 30 graden overdag, ‘snachts wordt het niet koeler als zo’n 12 graden en we verwachten vanavond/vannacht tropische storm Karen op bezoek. Eer der leek ze boven ons langs te gaan maar nu stevent ze recht op Jax af, iets zwakker maar ze komt na langs Louisiana te hebben geraakt weer over warm open water want normaal betekent dat aan kracht zal toenenemen en er wordt stevige wind en heel veel regen verwacht, hopelijk blijft de straat droog.

 

Ik was deze week ook deel van een prachtig project en mocht mijn steentje bijdragen. Cecile, die vrijwilligerswerk in de gevangenis doet , vroeg me om twee songs in het Nederlands te vertalen en het was een uitdaging want het is belangrijk om niet alleen puur te vertalen maar ook om de essentie van de boodschappen te vangen en ik vond het goed gelukt.

 

Mijn vingers zijn moe, ik heb trek en de conrflakes roept dus ik brei er een eind aan voor vandaag. Ik wil mijn lieve schoonzus Katrin van harte feliciteren met haar verjaardag op 8 oktober en een fijne dag wensen samen met Mart. Een dag later op 9 oktober is Annie Everaerts jarig, hieperdepiep en een fijne dag met Jacques en de kids, vooral Anniek want ze zal vast voor oma willen zingen.

 

Allemaal een voorspoedige week en we treffen ons komende zondag weer, hier in mijn blog…Mariet xxxxx