ik laat je niet los
ben aan je gekluisterd
als een magneet die
liefde heet
en hoor elk woord dat
wordt gefluisterd
ik ga niet weg
je ben niet alleen
je hebt mensen die
van je houden
om je heen
en ben je angstig
voor wat komen gaat
de kaarsjes branden
de schietgebedjes
drijven omhoog
en ik, ik ben degene
die altijd naast je staat
hallo lieve mensen,
En voor je het weet is het oktober en zijn we begonnen aan
alweer het laatste kwartaal van 2013. Ik herinner me als de dag van gisteren
dat we tegen elkaar zeiden dat we heel erg uitkeken naar het einde van dit jaar
dat nog zo ver weg scheen omdat in oktober/november de komeet langskomt
Maar ineens, door alles wat er in de afgelopen gebeurd is en
ons leventje totaal op zijn kop heeft gezet , zijn de komeet en heel veel
andere dingen ineens naar de achtergrond geschoven en werden we even
geconfronteerd met wat belangrijker is dan al het andere, overleven, liefde en
samen zijn dus we gaan nog steeds samen genieten van die komeet maar anders,
denk ik.
De week begon op zondag met als hoogtepunt het bezoek van
Nico en JokeHeijnen die in Jacksonville waren voor bezoek aan dochter Judith en
familie. Ze hadden weer lekkere kaas bij
zich en we hadden een paar gezellige uurtjes met koffie, thee en een
appeltaartje. Martin voelde zich goed genoeg om er bij te zitten en hij maar
proberen om het gebabbel in het Nederlands een beetje te volgen. We verheugen
on alweer om hen in januari 2014 te mogen begroeten, bedankt voor de
gezelligheid en jullie steun !!
Maandag zaten we toch weer allebei aan te hikken tegen
dinsdag omdat we technisch wel wisten wat er komen zou en hoe de reactie zou
kunnen zijn maar ieder lijf is anders.
Dinsdag morgen waren we een beetje laat, Martin’s darmen
zijn volkomen onvoorspelbaar en hij moest op het laatste moment nog naar het
toilet en bleef daar 15 minuten zitten. Hij was ontzettend kriebelig en het was
echt niet gemakkelijk om rustig te blijven, tenslotte gierden ook bij mij de
zenuwen door mijn lijf maar eindelijk waren we op de plaats van bestemming en
omdat ze nou net die dag met een nieuw computer systeem waren begonnen moest er
weer een hele lijst worden ingevuld (zou het echt zo zijn dat ze geen oplossing
hadden om gewoon de gegevens te copieeren van het ene naar het andere in deze
tijd van technologie?) dus hij werd niet aan het infuus gekoppeld tot 11 uur.
Ook hadden ze ineens besloten om de Avastin de volgende keer te geven dus de
hele procedure duurde dan maar 3.5 uur. Hij was erg comfortable in de grote
luie stoel en ik liet hem dan ook met een gerust hart achter. Ik reed naar
Ricky om Ian uit bed te trommelen en ook Ravyn kwam mee. Raini was er want die
had na een paar dagen te proberen dan ook maar besloten om die dag ite
verhuizen dus Ian moest eerst helpen verhuizen en had toen nog net tijd om het
gras te maaien. Na hem weer afgezet te hebben weer snel terug om Martin op te
halen en toen naar huis. Hij was heel erg moe ondanks dutjes bij de dokter en
sliep gelijk twee uur in bed.
De nacht ging redelijk met een paar uur slaap maar toen ik
om zeven uur opstond – ik moest om 9 uur werken – was hij misselijk. Het was
erg moeilijk voor mij om te gaan maar hij verzekerde me dat hij ok zou zijn.
Toen ik thuis kwam was hij redelijk maar zonder pillen, alles op dus hij ging
even met Barbara naar Betsy om wat op te halen, zij gebruikt precies dezelfde
pil. Op de terugweg stopte de auto, niet zover van huis, de radiateur behoorlijk
overhit en hij was zo kriebelig dat hij uit de auto sprong en zonder er aan te
denken dat er een slang en een tasje aan hem vastzat gooide hij de deur dicht
en plop zei het stopje, dus de hele slang met kop kwam los uit de port-o-cath,
achter bleef een klein rond gaatje waar de naald had gezeten, geen bloed,
helemaal niks. Paniek, paniek bij hem en toen hij thuis kwam bekeek ik de
situatie en belde het alarm nummer van de dokter. Ik kreeg inderdaad een dokter
aan de lijn en die vertelde me dat er niks gebeuren kon, aangezien we de
volgende dag toch daar moesten zijn om af te koppelen, gewoon op die tijd te
komen maar wel de pomp uit schakelen zodat hij niet ging lekken. Op mijn vraag hoe hem af te zetten kreeg ik
het antwoord, I don’t know !!! Dus toen maar het alarm nummer van het bedrijf
gebeld dat de pompen maakt en ik werd binnen 5 minuten terug gebeld door de
nacht verpleegster die nog eens door alle stappen ging die wij al geprobeerd
hadden zonder succes, toen zei ze kort en bondig, haal de batterijen eruit, doe
alles in de bijgeleverde noodgevallen tas en breng het terug, einde aan
onzekerheid en gepiep elke minuut.
De volgende morgen moest ik om 8 uurt beginnen, mum zou om
twaalf uur hier zijn want de afspraak was om 13.30.
Om half elf kreeg ik
een telefoontje, ik had zijn portefeuille in mijn tas. Als je hier pillen wilt
ophalen, narcotica, dat moet je je ID laten zien !! en die zit in de
portefeuille. Ik had al geprobeerd om eerder vrij te krijgen, alles afgewezen
en aangezien Ron, de grote baas die beloofd had (maar natuurlijk mondeling) om
alles toe te staan als ik vrij moest hebben, op vakantie was wilde Chip, de
team manager van Workforce me niet vrij geven. De enige mogelijk was om FMLA
(Family & Medical Leave Act) te nemen, de papieren waren nog steeds bij de
dokter maar het moest maar even op de gok dat ze niet goedgekeurd zouden
worden. Het ergste wat kan gebeuren is dat indien het afgekeurd wordt ik een tardy
krijg, een minpunt op mijn lijst en ik mag er 8 hebben voordat je de eerste
waarschuwing hebt, ik had er dusver eentje, ik was te laat doordat ik een
platte band had, een paar maanden geleden. Ondertussen na twee telefoontjes en
beloftes (mevrouw de dokter is het aan het invullen, ja, ja) zijn de papieren
trouwens binnen bij at&t HR>
Ik ging dus om 12 uur naar huis, ik kon aan Martin’s reactie
merken dat hij ontzettend opgelucht was, zo kon ik naar de dokter rijden en
hoefde hij niet te stressen met zijn moeder als chauffeur want die ziet niet
meer zo goed. We namen haar auto, zij natuurlijk ook mee en waren precies op
tijd maar vijf kwartier later zaten we nog steeds in die wachtkamer. Martin was
door en door koud, ze hadden gezegd dat alles maar een paar minuten zou duren
en hij had zijn fleece jacket niet mee dus ik regelde een deken, weer een
leermoment . Ik stapte naar de balie en de dame vertelde me, jullie afspraak
was om 10 uur vanmorgen dus nu komen jullie aan de beurt als alle andere mensen
geweest zijn. Ik vertelde haar, dat is helemaal niet waar, ik probeerde juist
een morgen afspraak te maken maar dat ging niet en dit is absoluut niet
acceptabel, hij is koud, hij is ziek (misselijk als een hond, niks gegeten
sinds dinsdag behalve wat crackertjes) dus zij ging vragen en eindelijk een
paar minten later werden we dan binnengeroepen met de nodige verontschuldigingen,
nieuw computer system, foutjes blah blah. Toen kwam de zuster en die freakte
uit dat alles al eruit was, we hadden direct terug moeten komen, tenminste ‘s
morgens maar toen ik vertelde wat de dokter gezegd had aan de telefoon werd ze
toch stil. Na een hele tijd wachten werd de poort gespoeld en toen wachten op
een recept voor percaset. Een mevrouw die naast ons aan het infuus zat vertelde
dat zij dit al een jaar deed, ze had darmkanker met uitzaaiingen in de lever,
ze had de chemo cyclus gedaan en was nu aan de chemo pil maar moest elke drie
maanden terug komen voor een infuus, ze voelde zich heel erg goed dus dat geeft
ons toch ook weer hoop. Ze adviseerde om te geloven want Jesus zou zorgen dat
alles goed kwam. Ik heb heel veel bewondering voor mensen die vast geloven dat
bidden alles oplost maar soms is die oplossing niet dat je beter wordt, ook
realistisch zijn !
Eindelijk wam dan het recept, 150 percaset, veel te veel
volgens de zuster en dus konden we naar St. Vincent’s om dat op te halen. Hier
hoorde ik, hou je vast : de verzekering vergoedt er maar 120 dus je moet terug
naar de dokter voor een recept van 120 en een van 30, dan kun je de dertig nu
krijgen en helemaal betalen want de verzekering betaalt die 120 niet voor
morgen. Ik was helemaal aan de pin dus ik heb de hele zaak gewoon zelf betaald,
gelukkig zijn hun prijzen redelijk 58.00 voor 150 en eindelijk konden we
richting huis. Wat een uurtje afspraak leek te zijn duurde van 13.30 tot 18.00
en mum ging snel naar huis. Martin was niet meer misselijk nadat hij zijn
pillen binnen had en had alleen maar honger, enorme zin in een hamburger en
frietjes dus ondanks dat ik mijn bedenkingen had werd dat gehaald. Hij at alles
met smaak op en had er gelukkig achteraf geen last van. Nog even gezorgd dat er
voldoende te roken (!) was, het groene spul wel te verstaan want dat helpt heel
erg als hij misselijk is en toen eindelijk relaxen en op tijd naar bed. Dit was
een van die dagen die eeuwig leek te duren.
Vrijdag en gisteren ging alles perfect, hij voelde zich
redelijk goed, Raini maakte op beide morgens een groot ontbijt met alles erop
en eraan, eieren, vlees, grits, biscuits en koffie en hij at volop. Ook kwam
mum langs met een paar lekker warme pantoffel/slippers met schapevacht van
binnen omdat de zijne versleten waren.
Ik moest om 12 uur beginnen en had dus even de tijd om wat
boodschapjes te doen en ondertussen was yardsales te bezoeken. Daar zag ik hem
staan, Martin’s droom, hij was er al heel lang over bezig en vooral nadat hij
bij de dokter is zo’n ontzettend lekkere luie stoel had gezeten tijdens al die
uren was ik al van plan om te zien of ik dit kon verwezenlijken. Nieuw zijn
deze stoelen een paar honderd dollars maar deze stond hier gewoon op mij te
wachten. De man, die hem verkocht, vertelde me dat zijn vrouw was overleden aan
longkanker in maart . Hij had de stoel toen net van tevoren voor haar gekocht,
er was geen plaats meer voor dus moest hij weg. Ik denk dat ook het emotionele
meespeelt, het is en blijft een lege plek dus hij verkocht hem voor 50 dollar.
Hij is zwart, geen echt leer maar dat geeft niet en heel comfortable, helemaal
verstelbaar, met ingebouwde voetensteun en precies was we wilden. Niet
kolossaal groot past hij perfect langs de bank dus na Susan met de jeep te
hebben gecharterd werd hij mee naar huis genomen. Martin wilde niet mee om
eerst te kijken, hij zei, ik vertrouw op jouw oordeel, de stoel werd 100% goedgekeurd
!!!
http://www.eijerkamp.nl/media//La-Z-Boy_Pinnacle.jpg
Wetende dat hij comfortable was – en dat is me alles waard –
ging ik werken en nadat ik de hele dag doorbracht met het luisteren naar calls
en het haken van een lekker warme wintermuts met bloemen voor mij, foto volgt
later, kon ik de slaappillen ook ophalen gisterenavond om 10 uur en was het
eindelijk weekend.
We hadden heel goed nieuws deze week, het nieuwe 3 jarig
contract met at&t werd in de eerste stemming goedgekeurd, dat betekent een
bonus van 1000.00 dollars, waarschijnlijk de eerste paycheck van november, ook
waren al mijn cijfertjes voor september helemaal groen dus geen problemen om in
het team te blijven en daardoor heb ik voor het kwartaal alles gehaald wat
betekent dat ook op diezelfde paycheck ik een bonus van 700.00 krijg. Het is
nog steeds niet bekend wat de winstuitkering zal zijn maar ik heb gisteren mijn
belastingschaal veranderd zodat er van die bonussen bijna niets naar de tax
gaat, krijg ik volgende jaar minder terug maar we hebben het nu nodig en we
zien dan wel weer verder. Nadat ik de bonussen heb gehad, verander ik het
gewoon weer terug.
Ik had de volgende week een stress test bij de cardioloog
maar ik voel me goed dus die heb ik even doorgeschoven naar januari, het is
maar een formaliteit, er is geen echte aanleiding voor, het wordt gewoon eens
in de zoveel jaar gedaan en ik wil de komende week eens een vrije dag zonder
uren in een wachtkamer te zitten, gewoon eens lekker rustig thuis.
We kregen ook de eerste foto van peanut te zien, ons
kleinkind dat Darian onder haar hart draagt (ik vind het nog steeds een mooie
uitdrukking, beetje onderwets maar heel lief). Je ziet het hoofd en lijfje en
de vingertjes aan een handje. Nu ik het echt gezien heb denk ik dat het een
jongetje is.
 |
| peanut, de baby van Darian en Josh, drie maanden in verwachting |
Vandaag is het weer warm, 30 graden overdag, ‘snachts wordt
het niet koeler als zo’n 12 graden en we verwachten vanavond/vannacht tropische
storm Karen op bezoek. Eer der leek ze boven ons langs te gaan maar nu stevent
ze recht op Jax af, iets zwakker maar ze komt na langs Louisiana te hebben
geraakt weer over warm open water want normaal betekent dat aan kracht zal
toenenemen en er wordt stevige wind en heel veel regen verwacht, hopelijk
blijft de straat droog.
Ik was deze week ook deel van een prachtig project en mocht
mijn steentje bijdragen. Cecile, die vrijwilligerswerk in de gevangenis doet ,
vroeg me om twee songs in het Nederlands te vertalen en het was een uitdaging
want het is belangrijk om niet alleen puur te vertalen maar ook om de essentie
van de boodschappen te vangen en ik vond het goed gelukt.
Mijn vingers zijn moe, ik heb trek en de conrflakes roept
dus ik brei er een eind aan voor vandaag. Ik wil mijn lieve schoonzus Katrin
van harte feliciteren met haar verjaardag op 8 oktober en een fijne dag wensen
samen met Mart. Een dag later op 9 oktober is Annie Everaerts jarig,
hieperdepiep en een fijne dag met Jacques en de kids, vooral Anniek want ze zal
vast voor oma willen zingen.
Allemaal een voorspoedige week en we treffen ons komende
zondag weer, hier in mijn blog…Mariet xxxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten