De centebaum
Dees bös hubbe vuul meijgemaak
In al hör lange jaore
Vanaaf det ze gepoot zien
Toet wat ze noe zien gewaore
Ze zoge raege en zonnesjien
Ze zoge kinjer sjpeule
Ze waejde meij met elke windj
De herfst deej ze verkleure
En midde in die greune zie
Dao sjteit de grootste reus
Hij reikt toet aan de hemel, ut sjient
Bewaegt amper als de windj flink bleus
En naeve dae baum sjtong ich as kindj
Bie mien vader aan de handj
Hae vertelde dat ut ein wonjer waas
Maar eine in hiel ut landj
Kiek good, zei hae
Kiek tusse de bas
Dao vings ze get
Ik weit det vas
Dit is eine centebaum, hiel spesjaal
En wae, wae zochte en vonge
Ut waas neet normaal
Hiej unne cent en zelfs eine sjtuuver
En noe nog echt waor
Als ik ich um zeen den huuver
Ich van weemoed om dae sjoene tied
Van pap en bös en kinjerdreume
Det gelöksgeveul raak
ich noejt mier kwiet
Hallo lieve mensen
Daar is ie dan…de laatste dag van augustus 2014, het einde
van de zomer en hopelijk ook snel het einde van deze hitte want het maakt me
moe en ik ontwaak elke morgen met een flinke hoofdpijn, nu is dat ook van iets
anders natuurlijk..nee geen kater maar koffie helpt heel erg goed dus een
addiction voor caffeine waarschijnlijk, die pakken we later in het leven wel
aan.
Deze week is een totaal andere geweest als die vreselijke
vorige week, nee niets is veranderd aan het feit dat Martin ziek is maar toch,
alles is zo anders.
Zondag was ik ziek , misselijk, overgeven, misschien de
spanning die eruit kwam maar het voelde meer aan als een stevige migraine, al
heel lang niet meer gehad dus waarom ook niet. Ik kwam er niet aan toe om maar
wat te ondernemen en hing wat rond.
Maandag morgen om 8 uur hing ik aan de telefoon met hospice
om een afspraak voor woensdag, mijn vrije dag te maken. De dame vroeg of Martin
veel pijn had, ik antwoordde, ja en ze zei, waarom maken we dan niet een
afspraak voor vandaag, dan hoeven jullie niet zolang te wachten, eerste
positieve indruk.
Ik belde werk dat ik niet zou komen en begon eindelijk eens
flink te poetsen, het was nog steeds heel warm en ik heb aardig wat
zweetdruppels rondgestrooid maar rond drie uur was er geveegd, geschrobd en
gedweild en waren de badkamer, keuken en woonkamer schoon.
Deborah kwam om 4 uur en ze maakte gelijk werk van een
aantal dingen. Ze schreef ons in, ze hadden al navraag gedaan bij de oncoloog
want anders neemt hospice je niet op in hun systeem en ze legde uitgebreid uit
wat ze kunnen doen. Het was allemaal
heel positief warm en zelfs gezellig. Om 7 uur stond een courier met een zak
medicatie aan de deur. Ter vergelijking, van de pijnkliniek dokter kreeg Martin
3 60 mg morfine per dag en 3 oxycodine tabletten. Nu krijgt hij 3tabletten 100
mg morfine,1 tablet 5 mg methadon per
dag en de oxycodine, 2 per 2 uur. Ik heb een strikt schema gemaakt zodat hij
alles op de juiste tijd krijgt.
Dinsdag morgen kwam Allison, ik was weer op het werk, zij is
zijn vaste verpleegster die eens per week langskomt om te checken, zij zorgt
ook dat de medicatie op peil blijft. Dinsdagmorgen komt ze weer, dan ben ik
vrij en vanaf de overweek komt ze maandags als ik late dienst heb.
Woensdag middag was het de beurt aan de sociale werker, ben
haar naam even kwijt eerlijk gezegd. Ze legde uit wat er nog meer gedaan kan
worden, of we materiaal nodig hebben zoals rolstoel, bed etc. Ook gaat ze
kijken wat ze kunnen bijdragen met Ensure, een proteine drankje.
Zij gaat ook opnieuw proberen om disability en foodstamps
voor ons te regelen. Alle drie de dames spraken hun bewondering uit over hoe
wij met alles omgaan, positief blijven en zo en hoe ik alles zo ver geregeld
heb, ze zeiden dat de meeste mensen gewoon opgeven en niks meer doen, geen
leuke dingen, er niet over praten en zo.
Ze vroeg aan Martin toen hij op moest om naar het toilet te
gaan en heel duidelijk pijn had met weer gaan zitten, een uur later was zuster
Allison aan de telefoon, hoe zijn pijn was op schaal 1 – 10. Een 7 zei Martin
dus niet te gek, ze zei, dat is niet acceptabel, ik ga voor meer medicatie
zorgen en toen besloot hun dokter dus om van een naar twee oxycodine per twee
uur te gaan. Op mijn vraag aan Deborah
op maandag of onze verzekering gedeeltelijk betaalt en wat onze eigen bijdrage
zou zijn klopte ze op mijn schouder en zei, don’t you worry, we have everything
covered. Ook zei ze dat we nooit meer ons zorgen hoeven te maken over de
medicatie, we hebben een telefoon nummer met een speciale code en we kunnen
24/7 bellen voor hulp.
Ik kan niet vertellen hoe opgelucht ik me voel, eindelijk
krijgt hij wat hij nodig heeft !!
Maandag hebben we ook de formulieren ingevuld voor de body
donatie. Dat betekent dat Martin zijn lichaam ter beschikking stelt aan de
wetenschap. Na zijn overlijden zorgen zij voor vervoer en nadat ze gedaan
hebben wat ze willen doen wordt zijn lichaam gecremeerd en krijg ik zijn as
terug. Hij gaf, zodra hij hoorde hoe ziek hij was vorig jaar, direct aan dat
hij dit wilde ook al omdat op deze manier wij als zijn familie niet opgezadeld
wouden worden met de kosten van een begrafenis (die hij absoluut niet wil) of
crematie.
Natuurlijk draait de wereld rondom ons gewoon door, ik moet
nog steeds gaan werken, de auto zorgt nog steeds voor zorgen want de alternator
die ik besteld had was toch de verkeerde dus nu wacht ik op een andere, ik
laadt trouw elke morgen de accu want anders kan ik hem niet gebruiken maar als
het goed is komt de alternator maandag en dinsdag komt een man naar de auto
kijken, dan weet ik dat het goed gebeurt want Ian heeft ook maar beperkte
kennis.
Dit weekend zijn we met z’n tweetjes, Natalie en Raini zijn
naar een familie reunie in Georgia en komen pas dinsdag terug. Morgen is Labor
Day, een van de betaalde vrije dagen per jaar en dat betekent daalle thrift
stores 50 % korting geven dus Susan en ik gaan morgen kijken of we wat kunnen
scoren. Ik ben op zoek naar garen voor de sjaals voor het werk. Ik heb er nu zo’n 10 gemaakt en ze vallen
blijkbaar erg in de smaak bij het Quigly House (safe house voor vrouwen en
kinderen), ze zijn comfort scarfs, net zoiets als een knuffeldier voor een kind
vinden deze vrouwen het fijn om een lekker zachte sjaal te hebben. Gisteren heb
ik nieuw garen gehaald, babygaren dus zacht in mooie pastel kleurtjes, er was
geld ter beschikking gesteld voor dat en ik had 40% off coupons dus ik had drie
hele grote knotten en 5 kleinere voor nog geen 30 dollars, goed voor wel zo’n
15 sjaals.
Ja, ik heb het moeilijk, ja ik huil om de raarste dingen
zoals een foto, een lied, kijken naar mijn lief als hij slaapt.
Ja ik realiseer me dat ik volgend jaar om deze tijd alles
hier achter me heb gelaten, waarchijnlijk, en terug ben in Kessel en wat daar
op me wacht en hoe dat gaat lopen, daar ben ik nog niet zo mee bezig, one day
at the time !!
6 September is Paul jarig en broertje, van harte XXXX
Mariet xxxx