zondag 31 augustus 2014

Zij maken het verschil


De centebaum

 

Dees bös hubbe vuul meijgemaak

In al hör lange jaore

Vanaaf det ze gepoot zien

Toet wat ze noe zien gewaore

Ze zoge raege en zonnesjien

Ze zoge kinjer sjpeule

Ze waejde meij met elke windj

De herfst deej ze verkleure

En midde in die greune zie

Dao sjteit de grootste reus

Hij reikt toet aan de hemel, ut sjient

Bewaegt amper als de windj flink bleus

En naeve dae baum sjtong ich as kindj

Bie mien vader aan de handj

Hae vertelde dat ut ein wonjer waas

Maar eine in hiel ut landj

Kiek good, zei hae

Kiek tusse de bas

Dao vings ze get

Ik weit det vas

Dit is eine centebaum, hiel spesjaal

En wae, wae zochte en vonge

Ut waas neet normaal

Hiej unne cent en zelfs eine sjtuuver

En noe nog echt waor

Als ik ich um zeen den huuver

Ich van weemoed om dae sjoene tied

Van pap en bös en kinjerdreume

Det  gelöksgeveul raak ich noejt mier kwiet

 

Hallo lieve mensen

 

Daar is ie dan…de laatste dag van augustus 2014, het einde van de zomer en hopelijk ook snel het einde van deze hitte want het maakt me moe en ik ontwaak elke morgen met een flinke hoofdpijn, nu is dat ook van iets anders natuurlijk..nee geen kater maar koffie helpt heel erg goed dus een addiction voor caffeine waarschijnlijk, die pakken we later in het leven wel aan.

 

Deze week is een totaal andere geweest als die vreselijke vorige week, nee niets is veranderd aan het feit dat Martin ziek is maar toch, alles is zo anders.

 

Zondag was ik ziek , misselijk, overgeven, misschien de spanning die eruit kwam maar het voelde meer aan als een stevige migraine, al heel lang niet meer gehad dus waarom ook niet. Ik kwam er niet aan toe om maar wat te ondernemen en hing wat rond.

Maandag morgen om 8 uur hing ik aan de telefoon met hospice om een afspraak voor woensdag, mijn vrije dag te maken. De dame vroeg of Martin veel pijn had, ik antwoordde, ja en ze zei, waarom maken we dan niet een afspraak voor vandaag, dan hoeven jullie niet zolang te wachten, eerste positieve indruk.

Ik belde werk dat ik niet zou komen en begon eindelijk eens flink te poetsen, het was nog steeds heel warm en ik heb aardig wat zweetdruppels rondgestrooid maar rond drie uur was er geveegd, geschrobd en gedweild en waren de badkamer, keuken en woonkamer schoon.

Deborah kwam om 4 uur en ze maakte gelijk werk van een aantal dingen. Ze schreef ons in, ze hadden al navraag gedaan bij de oncoloog want anders neemt hospice je niet op in hun systeem en ze legde uitgebreid uit wat ze kunnen doen.  Het was allemaal heel positief warm en zelfs gezellig. Om 7 uur stond een courier met een zak medicatie aan de deur. Ter vergelijking, van de pijnkliniek dokter kreeg Martin 3 60 mg morfine per dag en 3 oxycodine tabletten. Nu krijgt hij 3tabletten 100 mg morfine,1 tablet  5 mg methadon per dag en de oxycodine, 2 per 2 uur. Ik heb een strikt schema gemaakt zodat hij alles op de juiste tijd krijgt.

Dinsdag morgen kwam Allison, ik was weer op het werk, zij is zijn vaste verpleegster die eens per week langskomt om te checken, zij zorgt ook dat de medicatie op peil blijft. Dinsdagmorgen komt ze weer, dan ben ik vrij en vanaf de overweek komt ze maandags als ik late dienst heb.

Woensdag middag was het de beurt aan de sociale werker, ben haar naam even kwijt eerlijk gezegd. Ze legde uit wat er nog meer gedaan kan worden, of we materiaal nodig hebben zoals rolstoel, bed etc. Ook gaat ze kijken wat ze kunnen bijdragen met Ensure, een proteine drankje.

Zij gaat ook opnieuw proberen om disability en foodstamps voor ons te regelen. Alle drie de dames spraken hun bewondering uit over hoe wij met alles omgaan, positief blijven en zo en hoe ik alles zo ver geregeld heb, ze zeiden dat de meeste mensen gewoon opgeven en niks meer doen, geen leuke dingen, er niet over praten en zo.

Ze vroeg aan Martin toen hij op moest om naar het toilet te gaan en heel duidelijk pijn had met weer gaan zitten, een uur later was zuster Allison aan de telefoon, hoe zijn pijn was op schaal 1 – 10. Een 7 zei Martin dus niet te gek, ze zei, dat is niet acceptabel, ik ga voor meer medicatie zorgen en toen besloot hun dokter dus om van een naar twee oxycodine per twee uur te gaan.  Op mijn vraag aan Deborah op maandag of onze verzekering gedeeltelijk betaalt en wat onze eigen bijdrage zou zijn klopte ze op mijn schouder en zei, don’t you worry, we have everything covered. Ook zei ze dat we nooit meer ons zorgen hoeven te maken over de medicatie, we hebben een telefoon nummer met een speciale code en we kunnen 24/7 bellen voor hulp.

Ik kan niet vertellen hoe opgelucht ik me voel, eindelijk krijgt hij wat hij nodig heeft !!

Maandag hebben we ook de formulieren ingevuld voor de body donatie. Dat betekent dat Martin zijn lichaam ter beschikking stelt aan de wetenschap. Na zijn overlijden zorgen zij voor vervoer en nadat ze gedaan hebben wat ze willen doen wordt zijn lichaam gecremeerd en krijg ik zijn as terug. Hij gaf, zodra hij hoorde hoe ziek hij was vorig jaar, direct aan dat hij dit wilde ook al omdat op deze manier wij als zijn familie niet opgezadeld wouden worden met de kosten van een begrafenis (die hij absoluut niet wil) of crematie.

Natuurlijk draait de wereld rondom ons gewoon door, ik moet nog steeds gaan werken, de auto zorgt nog steeds voor zorgen want de alternator die ik besteld had was toch de verkeerde dus nu wacht ik op een andere, ik laadt trouw elke morgen de accu want anders kan ik hem niet gebruiken maar als het goed is komt de alternator maandag en dinsdag komt een man naar de auto kijken, dan weet ik dat het goed gebeurt want Ian heeft ook maar beperkte kennis.

Dit weekend zijn we met z’n tweetjes, Natalie en Raini zijn naar een familie reunie in Georgia en komen pas dinsdag terug. Morgen is Labor Day, een van de betaalde vrije dagen per jaar en dat betekent daalle thrift stores 50 % korting geven dus Susan en ik gaan morgen kijken of we wat kunnen scoren. Ik ben op zoek naar garen voor de sjaals voor het werk.  Ik heb er nu zo’n 10 gemaakt en ze vallen blijkbaar erg in de smaak bij het Quigly House (safe house voor vrouwen en kinderen), ze zijn comfort scarfs, net zoiets als een knuffeldier voor een kind vinden deze vrouwen het fijn om een lekker zachte sjaal te hebben. Gisteren heb ik nieuw garen gehaald, babygaren dus zacht in mooie pastel kleurtjes, er was geld ter beschikking gesteld voor dat en ik had 40% off coupons dus ik had drie hele grote knotten en 5 kleinere voor nog geen 30 dollars, goed voor wel zo’n 15 sjaals.

 

Ja, ik heb het moeilijk, ja ik huil om de raarste dingen zoals een foto, een lied, kijken naar mijn lief als hij slaapt.

Ja ik realiseer me dat ik volgend jaar om deze tijd alles hier achter me heb gelaten, waarchijnlijk, en terug ben in Kessel en wat daar op me wacht en hoe dat gaat lopen, daar ben ik nog niet zo mee bezig, one day at the time !!

 

6 September is Paul jarig en broertje, van harte XXXX

 

Mariet xxxx

 

 

zondag 24 augustus 2014

Waar gaan we heen ?


two pair of footsteps

in the sand

two people

walking hand in hand

 

one pair of footsteps

one will be washed away

the tide of death is ruthless

it will not let you stay

 

i will miss your hand in mine

feel only half the woman i used to be

i blow a kiss towards the deep blue sky

missing you my sweet, always a part of me

 

my destiny

 

Hallo lieve lezers,

 

33 Jaar geleden was deze dag een van de allermooiste in mijn leven, een uurtje voor middernacht mocht ik mijn lieve Frank eindelijk in mijn armen sluiten. Hij lag op mijn buik met zijn grote blauwe ogen wagenwijd open en keek mij aan. Op dat moment hadden wij een band die ons leven lang zal duren. Lieve Frank, bedankt voor je liefde en steun in deze moeilijke dagen, voor je mailtjes and ons contact via skype, je hebt altijd voor de volle 100 % achter me gestaan en dat maakt me sterk, ik hou van jou !!!

 

Ik zal deze afgelopen week nooit vergeten, al de pijn en al het verdriet dat ze bracht maar ook heel veel steun en liefde.

Martin is veranderd deze week, het begon met heel veel spanning, humeurige buien, het enige wat mij laat zien hoe gespannen hij was toen we dichterbij dinsdag en de afspraak bij dokter Dragun, de radioloog kwamen. Zij had de resultaten van de PETscan en het nieuws was niet goed. De tumor nog steeds vol aanwezig, meer uitzaaiingen in de longen en weer alle lymfeklieren vol vlekken, rondom de longen, mag en darmgedeelte.Ze snapter er niks van, alles wat bij andere mensen goede resultaten opleverde scheen Martin’s toestand alleen maar erger te maken. Ze had de tranen in de ogen staan toen ze afscheid nam, we gaan niet meer naar haar terug. Ze gaf ons raad over wat we aan de oncoloog moesten vragen.

Thuisgekomen belde ik direct naar dokter Luke’s praktijk en ja, we konden vrijdag terecht om 9 uur.

Woensdag gewoon werken, van 9 tot 6 al was het heel moeilijk om mijn gedachten bij de problemen van klanten te houden en mijn tranen te kontroleren.

Om 6 uur belde ik Martin, Natalie had een verjaardags partijtje georganiseerd voor Raini die de dag erna jarig was, bij een Mexicaans restaurant in Argyle en we waren uitgenodigd, verrassing voor Raini. Martin voelde zich niet lekker en zei dat ik maar alleen moest gaan rechtstreeks vanuit mijn werk. Ik stopte bij een dollar store om een ballon en een kaart op te pikken, ik had nog geen kadootje en schreef de kaart binnen. Ik liep met ballon en kaart naar buiten en knap zei de ballon en scheurde helemaal open. Weer terug naar binnen en een nieuwe gehaald, ze moesten hem nog eerst oppompen dus wachten. Ik reed over Blanding richting Argyle en moest voor een stoplicht wachten, net voor het kerkhof waar Ronnie van Zant, de zanger van Lynyrd Skynyrd begraven is. Ik was tweede in de rij. Op een keer een schok, een oudere dame met een Nissan Pathfinder, een supergrote truck, had niet gezien dat we stilstonden en reed vol op mijn achterbumper. Direct de alarmlichten aan en uit de auto. Ik was nog mobiel, haar motorkap braakte stoom uit (radiateur gebarsten) maar we konden allebei de auto langs de weg op een parkeerplaats zetten. Zij belde politie -911 – en al snel kwamen de brandweer en de ambulance, normale procedure hier, met sirenes en alle toeters en bellen en lichten. Ze namen snel bloeddruk en hartslag op en toen we beiden verklaarden dat we niet naar de ER hoefden waren ze ook zo weer weg, ze hebben het druk, die mannen.

Na een uur kwam de politie, ik blij want de dame hield niet op met zich te verontschuldigen en het was bloedjeheet in de zon, rond de 40 graden is geen pretje. De agent was heel zakelijk, maakte proces verbaal op, toen eindelijk naar huis want dat etentje, daar had ik geen zin meer in.

Mijn verzekering gebeld om het te melden natuurlijk en even later had ik al de gegevens allemaal in de mail.

Later kwamen Raini en Natalie thuis, helemaal stralend want Natalie had Raini ten huwelijk gevraagd met een hele mooie ring dus dat hadden we gemist !!

Donderdag morgen was ik stijf, mijn schouder, nek en het onderste gedeelte van mijn schedel deed pijn en ik was helemaal moe. We moesten om 9.30 bij dokter Patel zijn om de recepten op te halen. Deze keer spraken we met hem zelf in plaats van met een patient. Hij schreef 4 recepten, een extra voor zwaardere zenuwpillen  en toen naar Target. Waren ze de vorige keer veel gemakkelijker met vullen als Walgreens, deze keer vertelde de apotheker mij dat het te vroeg was en ik moest aterdag maar terug komen. Martin reed rond in een van hun electrische karretjes, ik riep hem erbij en wees naar hem, zei tegen de apotheker, dit is mijn man, hij is terminaal en heeft nu wat nodig. Na enkele minuten denken zei hij, ok voor deze keer dan maar de volgende keer doen we dit niet meer.

Thuisgekomen nam ik weer contact op met mijn vezekering en maakte een afspraak met de pijnkliniek voor woensdag om dokter Patel te zien. Als je gewond raakt in een ongeluk hier moet je binnen 14 dagen een dokter zien en een diagnose krijgen anders vervalt elke claim.

We hebben veel gepraat die donderdag, Martin en ik, over wat te kiezen en wat te doen.

Hij had een blue ray speler met wifi gekregen van Donna dus ik pikte Ian op om het op te zetten en we hebben nu Netflix dus Martin heeft honderden films en programma’s ter beschikking op tv, die verveelt zich nu helemaal niet.

Vrijdagmorgen moesten we om 9 uur bij dokter Luke zijn en je kunt begrijpen dat ik niet veel geslapen heb die nacht.  De dokter was heel duidelijk, er was niet veel te kiezen. Ze hadden een extra test gedaan en het bleek dat Martin’s kankercellen gemutterd waren in cellen die heel erg aggressief zijn, daarom werkte het juist averechts wat ze gedaan hadden. Er was geen chemo die hierbij nog helpt en opereren, ze kunnen de tumor niet verwijderen dus het heeft geen elkele zin om nog meer pijn en ongemak toe te voegen. Zijn enige advies, bel hospice voor thuiszorg, laat hun de pijnmedicatie overnemen en maak het beste van de tijd die je hebt, 3 tot 4 maanden maximaal. Ik wilde weten hoe het zal gaan en ik kreeg een antwoord op die vraag.

 

Op weg naar huis zijn we gestopt bij Bob’s en hebben een heerlijk ontbijt besteld.

Thuisgekomen kwam ik erachter dat het niet goed was met de auto, de verzekerin zou een expert sturen en als het blijkt dat de reparatie aan de auto meer kost dan de auto waard is (en dat is niet veel als de auto 22 jaar oud is) dan wordt de auto total loss verklaard en nemen ze hem over en je krijgt de dagwaarde. Daar is geen uitzondering op mogelijk in Florida, het is een staatswet.

Ik heb de verzekering van de dame gebeld en gezegd dat ik de claim wilde laten vallen, ik kan me niet veroorloven om mijn enige manier van vervoer kwijt te worden en ik heb niks aan een paar honderd dollars en geen geld om wat nieuws te krijgen. Ook de medische claim is gesloten, ik heb de afspraak afgezegd want het een is onlosmakelijk verbonden aan het ander. Mijn schouder doet nog steeds zeer maar het wordt beter, de hoofdpijn is weg en ook het zware gevoel in mijn arm.

 

Dan denk je, ik heb nu wel genoeg gehad voor deze week maar nee hoor. Vrijdag avond moest ik Raini ophalen en de auto startte niet. De schade was achter, bumper een deuk, achterklep kofferbak sluit niet en een deur gaat niet meer open dus met de motor die voorin zit zou niks moeten zijn maar hij was dood als een pier. Het was donker, ik was moe dus ik besloot zaterdag morgen me daarover te buigen.

Ik checkte olie en water, laadde de accu op, frutselde wat met de klemmen en kabels die origineel zijn dus oud en ik kreeg hem aan de gang en kon dus om 11 uur naar mijn werk rijden. Na een lange dag wilde ik om 21.00 uur naar huis rijden, dood…..ik heb heel lang geprobeerd maar er kwam geen piep uit en uiteindelijk heeft een van de service leads hem gejumped, dankjewel dat ik de kabels zelf heb.

Onderweg tanken en sigaretten halen voor Martin, de motor laten lopen en toen ik thuis opnieuw wilde starten om te proberen, geen piep. Ik ga zo dadelijk weer de charger eraan hangen en maar hopen dat het helpt. Ik moet morgen werken en heb geen idee wat ik moet doen als dit niet werkt.

De bekende druppel, ja heel zeker en iets wat ik er nu helemaal niet bij kan hebben, dit kan me mijn baan kosten, ik kan wel bellen dat ik niet kom maar die dagen zijn onbetaald en dus hangt alles af van een goede oplossing.

 

Gebeuren er ook mooie dingen, ja zeker weten. Mijn man die wil dat ik zijn hand vasthoud, die me 10 keer per dag verteld dat hij van mij houdt. Een pakje in de mail van Hay en Miep met allerlei lekkere spulletjes zoals koffie en kaas. Judith die aan de deur staat met een envelop van haar moeder Joke, mensen die bellen en mailen en ons moed inspreken.

3 tot 4 maanden…we hopen op meer maar zijn realistisch genoeg om rekening te houden met minder, morgen bel ik hospice en ik hoop dat het snel in gang wordt gezet. Dan moet ik ook het huis in orde krijgen, met de afgelopen weken met al die hitte, gevoelstemp de laatste dagen was 44 C loop je echt niet een een stoffer en dweil rond maar ik kan tenminste wat doen, het zijn meer de dingen die ik niet kan kontroleren die me de das omdoen zoals de auto.

 

Geniet van elkaar, van al het mooie, wij doen dat ook

 

Liefs…Mariet xxxx

 

 

zondag 17 augustus 2014

Kleine stapjes


kleine stapjes

elke dag weer

een beetje verder

dan de vorige keer

dan een week

tien stappen terug

rustig aan

misschien ging je te vlug

 

het leven bestaat uit stappen

we weten het allemaal

soms denken mensen dat ze kunnen vliegen

stappen overslaan met pracht en praal

 

maar die kleine stapjes

die zetten je op de kaart

wie langzaam slentert

ziet veel meer dingen

de moeite van het ontdekken waard

 

Hallo lezers,

 

Ik zit hier te luisteren naar de Minse Winse uitzending van vanmorgen en opeen komt dit voorbij


 

En dan ondanks alle sores voel ik blijdschap, ik ben bij de man van wie ik zielsveel hou en elke dag vertelt hij mij dat hij van mij houdt, dat hij zonder mij verloren is en we houden elkaar vast.

We hebben lieve kinderen en prachtige kleinkinderen, vrienden die met ons meeleven en ik heb een baan die ik heel leuk vind. Er staat elke dag eten op onze tafel, we hebben een dak over ons hoofd en verwonderen ons elke dag over de kleine wondertjes van het leven.

 

Zondagmorgen kreeg Martin ineens honger, een ontbijtje werd in een mum  naar binnen gewerkt en hij was er al over bezig wat er voor het avondeten zou zijn.

Omdat ik zaterdagavond niet meer zijn zenuwpillen kon halen ging ik zondagmorgen op stap, naar de Target op Roosevelt waar ze al klaar lagen. Ik speelde dom en gaf ook het recept af voor de morfine. Walgreens vertelde me dat ik tot woensdag moest wachten maar tot mijn verbazing zei de apotheker bij Target, ja die kan ik vullen…alleen we hebben er niet genoeg en gedeeltelijk vullen doen ze niet. Ik dacht, als zij het doen, doet een andere Target het vast ook dus in de auto naar Argyle, zo’n 10 km verder. Ik kwam in een hoosbui en moest twee keer aan de kant omdat ik geen hand voor ogen kon zien. Wat een geluk, ze hadden alles op voorraad en ik slenterde wat door de winkel en erlangs door de knutselwinkel (natuurlijk zag ik weer vanalles wat in de opruiming was) en 30 minuten later kon ik naar huis met Martin’s morfine.

 Toen gras maaien achter wat de nodige zweetdruppels kostte en toen na het douchen ging ik koken. Ik had twee varkenshaasjes op de kop getikt voor nog geen 5 dollars samen, verse mais en bloemkool die een kaassausje kreeg, zelf gemaakt natuurlijk. Het vlees werd vergezeld van een saus met portabella mushrooms en sour cream.

Martin at een grote bord en verklaarde dat dit het lekkerste was wat ik ooit gekookt had !!

 

Maandag weer werken, het was een hectische week. Er wordt nu elke dag E time aangeboden, dat betekent dat een aantal mensen eerder naar huis mag, onbetaald natuurlijk maar omdat wij in een speciaal team zijn komen we daarvoor niet in aanmerking. Het gevolg van mensen naar huis sturen is vaak dat we daarna code red gaan, teveel klanten inde wacht met het gevolg dat de overblijvers des te harder moeten werken.

 

Martin bleef eten, had nog steeds veel pijn maar met de morfine gaat het beslist beter. Ook maakte hij dankbaar gebruik van de douche stoel, ik hoefde zelfs niet te helpen met haartjes wassen en de rest.

Donderdag kreeg ik een telefoontje dat me angstig maakt. Angts is een vreemd ding, het is het natuurlijk systeem in je lichaam maar vooral in je geest denk ik dat je alert maakt maar soms ook blind. Sommige mensen worden sterker door angst en meer alert, sommige mensen raken in paniek en rennen rond als een kip zonder kop en komen daardoor vaak in gevaarlijke situaties terecht. Angst kun je niet zomaar uitschakelen, het blijft bij je zoals je schaduw en kan zelfs je nachtrust verstoren. Soms is het onterechte angst, voor het onbekende, voor dingen die anderen niet begrijpen, een spin, rijden over een brug of de dood. Ik had dat angstgevoel eerst niet aan de telefoon met de assistente van de oncoloog, dat kwam pas uren later toen ik ineens besefte wat het kan betekenen. Ze belde op om te vertellen dat de oncoloog ons eerder dan 27  augustus wil zien, komende vrijdag al. Ik zei, dat gaat niet want we hebben al twee doktersafspraken de komende week. Maar zei ze, de dokter moet jullie eerder zien. Ik dacht, misschien is hij er op 27 augustus niet maar dat was niet het geval. Ik zei, we moeten naar de radioloog op dinsdag en naar de pijnkliniek op donderdag en ik kan vrijdag geen vrij krijgen. Dan laten we het zoals het is zei ze.

Op weg naar huis in de auto viel ineens het kwartje, als hij ons eerder moet zien is er iets mis. We gaan tenslotte voor de uitslag van de scan van de vorige week. Ik sprak er met Martin over en zei, zelfs als we eerder naar dokter Luke gaan op vrijdag zien we dokter Dragun al op dinsdag en die wil ons ook zien voor de resultaten van diezelfde test dus we horen alles dinsdag al. Hij was het met me eens dat we het gewoon laten zoals het is. We hebben de kinderen nog niets verteld, tenslotte weten we nog niks en vooraf paniek helpt niet en lost niets op maar je kunt je voorstellen dat ik het er toch heel moeilijk mee heb, hij blijft er zoals altijd nuchter onder, het lijkt zolang hij zijn pijnstillers heeft en mij om zich heen is alles ok.

 

Gisteren was ik vrij, ik had een waslijst van boodschappen te doen, het gras was ook weer lang genoeg en het is bloedje heet. De komende week  weer ruim 35 graden maar voor het gevoel is het zeker 10 graden warmer. Het was heel druk in de straat met soms heuse files want een van de hoofdwegen was afgesloten en alles werd door onze straat omgeleid maar gelukkig is weer alles open nu.

Gisteren moest ik Raini ophalen van de Dollar General om half tien and afzetten bij de Seven 11 en op de terugweg op Firestone, een donkere straat om die tijd van de dag passeerde mij een bestelauto, op dat moment hoorde ik een doffe klap, ik stopte onmiddelijk en ik hoorde het meest erbarmelijke geschreeuw en gejammer. De besstelwagen had een middelgrote hond aangereden en de hond lag op een zij en het was zo zielig. De hond krabbelde met veel geweld op en rende weg maar jammerde nog steeds. IK was even heel bibberig en heb de schreeuwen nog heel lang in mijn oren gehad.

 

De zondagmorgen is meer dan half om, ik ga eens kijken wat te doen vandaag, waarschijnlijk niet veel want alles is gisteren al gedaan en ik heb een stapel films van de bieb en een lekker koele slaapkamer

 

Fijne week…Mariet xxxx

 

 

 

zondag 10 augustus 2014

Kijk even naar het vogeltje !!!


de daag en nachte

doere hiel lang

as se pien haes, neet kens sjlaope

en doe bes ongerus en bang

den dink ich aan de doezend sjterre

hiel hoeg baove inne loch

en aan alle die aan os dinke

want leefde en gooje winse

die kriege wae elke daag genog

 

hallo lieve vrienden,

 

Niet te geloven, gisteren was ik even mijn blogs aan het teruglezen van een jaar geleden toen we nog niet precies wisten wat er met Martin aan de hand was en zweefden tussen angst en hoop.

Deze afgelopen week was de ergste tot nu toe, Het begon het vorig weekend toen Martin ineens niet meer kon zitten en heel erge pijn had, in de regio waar de tumor is en alles daarom heen. Wat hij ook probeerde, het ging niet weg en als hij maar even bewoog werd dat ‘beloond’ met hevige pijnen, ik hoorde hem de hele tijd kreunen, dag en nacht en niet verwonderlijk dat ik weinig slaap kreeg.

Woensdag morgen bleef ik thuis, hij had diverse keren overgegeven ‘s nachts, op een lege maag en alles wat er uit kwam was wat vloeistof en de paar pillen die hij nog had dus dat schoot niet echt op.

Donderdag had ik late dienst, eerst even de douchestoel opgehaald bij Walmart met nog eens een dikke dankjewel aan Carla en Marcel want die hadden hem voor ons besteld. Toen ik om kwart voor twee een text kreeg op het werk van Martin belde ik direct, hij huilde aan de telefoon van de pijn en herhaalde maar steeds, ik wil dit niet meer dus ik heb direct mijn spullen gepakt en ben naar huis gegaan om tenminste zijn hand te kunnen vasthouden en te proberen hem af te leiden. Via via kreeg ik wat pijnstillers en na die genomen te hebben viel hij eindelijk in slaap. Hij had al 4 dagen niks kunnen eten en was uitgeput.

Vrijdag morgen was de scan en ik had vervoer geregeld, het busje van de kliniek heeft a/c dus beter dan in onze hete auto die ook nog eens onbetrouwbaar is, dat riskeer ik zeker niet. Ik mocht echter niet mee in het busje, er was een nieuwe chauffeur en dit hield zich strikt aan de regels, nee mevrouw, de verzekering dekt alleen de patient voor vervoer. Toen ze op weg waren heb ik de doktersassistente gebeld van de radioolog die in hetzelfde gebouw praktijk houdt. Ze beloofde de dokter te vragen naar hem te kijken omdat ik me zorgen maakte over die pijnen, tenslotte zou de pijn minder moeten worden. Dokter Dragun sprak met hem en denkt dat de tumor op een zenuw drukt, ze schreef pillen voor die dat moeten ontspannen en meer morfine maar aangezien we niet kunne vullen tot dinsdag hadden we daar niks aan.

Terwijl hij weg was heb ik een nieuwe band op de auto laten leggen, de oude had een flink gat en liep steeds leeg en ik trof Kathleen, een oud collega die nog een buisje pillen had liggen, ze zijn wel veel minder sterk dan wat Martin krijgt maar alles is meegenomen om de dagen tot dinsdag door te komen.

Hij was hongerig toen hij terugkwam en ik zorgde voor eten, hij heeft wat geslapen en ik sliep de hele vrijdag middag en daarna de hele nacht, gisteren had ik late dienst en dat ging goed.

Ik heb hem vanmorgen weer eens ontbijt van Bob gehaald, grits, eieren, toast en bacon en dat is nu op.

 

Op 19 augustus krijgen we de uitslag van de scan en ik ben benieuwd maar ook bang want dat zou de testresultaten moeten zijn die ons zeggen wat er nu komt en wat we qua tijd nog kunnen verwachten.

Hij is zo moe van de pijn en ziet er geen gat meer in, hij zei dat als ik er niet was hij niet verder zou willen op dit punt en dat is zo pijnlijk maar ik kan me het wel voorstellen., Voor hem zijn de dagen en nachten eindeloos en aan het einde, geen happy end, hij wordt er moedeloos van en het is heel moeilijk soms om positief te blijven, ook voor mij maar ik doe mijn best.

 

En dan de lichtpuntjes, vanmorgen was hij er weer, de kolibrie toen ik naar buiten keek door de achterdeur, pal in mijn gezicht en nu ligt de camera klaar voor de volgende keer.

Skypen met Frank en Aline van morgen, een onverwacht kadootje.

Gisteren in de mail een giftcard van at&, 100 dollars vanwege mijn award, ik ga het goed besteden.

Lief briefje van een collega op het werk met geld erin, ze vindt dat ik te mager ben en gaf dit zodat ik een goede lunch kon kopen. Ik verhonger niet hoor, ik heb gewoon geen honger soms !

Lieve berichtjes van mensen, om op te beuren, moed in te spreken en te laten weten dat ze aan je denken, het is goud waard !

 

Morgen is Ruud jarig, mijn pete kind en ik wil hem van harte feliciteren en een mooie dag wensen samen met Klari.

Dinsdag is Helene jarig, proficiat en een fijne dag samen met Bert !!!

IK wens jullie een fijne week, geniet van alles wat het leven je geeft en tot schrijfs…Mariet xxxx

zondag 3 augustus 2014

Bertha moet maar buitengaats blijven


 

Kleine kiendjes waere groet

doe bes miene leeve kaerel

ich weit nog good, dae lange daag

toens dich kwaams in mien laeve en in deze waereld

ut koste wat meujte, ut koste wat pien

maar toen ich dich in mien erm heel

dach ich, dae moog der zien

doe greujsde op en waas ozze trots

doe wets was se wils

bes as unne rots

noe 36 jaor en zelf unne pap

ut liek asof alles ging in eine flits

van baby nao peuter, de ierste sjtap

van peuter nao tiener

nao Sylvia, baan en diene eige sjtek

nao dien maedjes

in mien hert haes dich eine hiele sjpeciale plek

 

Hallo lieve lezers,

 

Vanmorgen werd ik verrast met een verzoek ..Fenna wilde graag skypen met oma, lief he !! Dus ik heb lekker gekletst met Rob en de meiden en krullenbol Eline deed uitgebreid mee.

 

We hebben weer de nodige doktersperikelen over afspraken die zomaar verzet worden zonder te vragen en zo maar alles is rechtgezet met uitgebreide excuses van het kantoor.

Het is veel te heet, het lijkt of er elke dag meer hitte bijkomt en die storm die naar ons op weg is helpt niet echt, hopelijk blijft hij buitengaats. Ik heb weinig energie met het water dat over mijn rug drupt terwijl ik hier zit en een barstende hoofdpijn die maar niet overgaat dus ik houd het kort vandaag

 

Dit weekend is het schoolweekend, de scholen hebben nog een weekje of zo vakantie en alle kids van klein tot groot hebben lijsten gekregen wat ze moeten hebben, schriften, schrijfmaterialen en nog meer. Traditioneel hebben ze dit weekend tax free, dat betekent alle schoolspullen en kleding is netto, je hoeft geen belasting te betalen. Belasting is meestal zo’n 10 procent extra op de prijs die het etiket toont. Op het werk hebben we een inzameling voor een school in Fleming Island voor de kids die niks van thuis meekrijgen dus ik heb een paar dollars gespendeerd aan schriften, mappen en kleurkrijtjes, redelijk goedkoop bij Walmart, bijvoorbeeld de crayons zijn maar een kwartje per doosje. Zover ben ik nog de enige in mijn team die wat gedaan heeft.

Ook heb ik wat potlood doosjes gekocht om te versieren, ik ga waarschijnlijk in oktober op een kerk fair staan, moet me nog opgeven en voor dan ga ik die doosjes versieren met lint en kralen.

 

Martin heeft nog steeds veel te veel pijn, hij kan vandaag niet eens zitten en hangt zo’n beetje op de bank of ligt in bed, hij heeft gisteren wel een tijd in bad geweekt en is weer schoon. Het zijn die heel normale dingen zoals even onder de douch die een groot probleem vormen, het gaat gewoon niet., Ik was gisteren net te laat om een badstoel te kopen, een man kaapte hem net voor mijn neus we, voor een dollar. Ik kon wel een paar spikplinternieuwe Annie canvas sandalen kopen ook voor een dollar (nieuwprijs 45.00) dus ik ben weer goed  voor de komende seizoenen.

 

Op 7 augustus is Charissa Wijnands jarig, op 5 augustus krijgt Marielle Meester er ook een jaartje bij, allebei van harte.

 

Fijne week en volgende keer meer !!!

 

Liefs…Mariet xxx