Zij maken het verschil

De centebaum

 

Dees bös hubbe vuul meijgemaak

In al hör lange jaore

Vanaaf det ze gepoot zien

Toet wat ze noe zien gewaore

Ze zoge raege en zonnesjien

Ze zoge kinjer sjpeule

Ze waejde meij met elke windj

De herfst deej ze verkleure

En midde in die greune zie

Dao sjteit de grootste reus

Hij reikt toet aan de hemel, ut sjient

Bewaegt amper als de windj flink bleus

En naeve dae baum sjtong ich as kindj

Bie mien vader aan de handj

Hae vertelde dat ut ein wonjer waas

Maar eine in hiel ut landj

Kiek good, zei hae

Kiek tusse de bas

Dao vings ze get

Ik weit det vas

Dit is eine centebaum, hiel spesjaal

En wae, wae zochte en vonge

Ut waas neet normaal

Hiej unne cent en zelfs eine sjtuuver

En noe nog echt waor

Als ik ich um zeen den huuver

Ich van weemoed om dae sjoene tied

Van pap en bös en kinjerdreume

Det  gelöksgeveul raak ich noejt mier kwiet

 

Hallo lieve mensen

 

Daar is ie dan…de laatste dag van augustus 2014, het einde van de zomer en hopelijk ook snel het einde van deze hitte want het maakt me moe en ik ontwaak elke morgen met een flinke hoofdpijn, nu is dat ook van iets anders natuurlijk..nee geen kater maar koffie helpt heel erg goed dus een addiction voor caffeine waarschijnlijk, die pakken we later in het leven wel aan.

 

Deze week is een totaal andere geweest als die vreselijke vorige week, nee niets is veranderd aan het feit dat Martin ziek is maar toch, alles is zo anders.

 

Zondag was ik ziek , misselijk, overgeven, misschien de spanning die eruit kwam maar het voelde meer aan als een stevige migraine, al heel lang niet meer gehad dus waarom ook niet. Ik kwam er niet aan toe om maar wat te ondernemen en hing wat rond.

Maandag morgen om 8 uur hing ik aan de telefoon met hospice om een afspraak voor woensdag, mijn vrije dag te maken. De dame vroeg of Martin veel pijn had, ik antwoordde, ja en ze zei, waarom maken we dan niet een afspraak voor vandaag, dan hoeven jullie niet zolang te wachten, eerste positieve indruk.

Ik belde werk dat ik niet zou komen en begon eindelijk eens flink te poetsen, het was nog steeds heel warm en ik heb aardig wat zweetdruppels rondgestrooid maar rond drie uur was er geveegd, geschrobd en gedweild en waren de badkamer, keuken en woonkamer schoon.

Deborah kwam om 4 uur en ze maakte gelijk werk van een aantal dingen. Ze schreef ons in, ze hadden al navraag gedaan bij de oncoloog want anders neemt hospice je niet op in hun systeem en ze legde uitgebreid uit wat ze kunnen doen.  Het was allemaal heel positief warm en zelfs gezellig. Om 7 uur stond een courier met een zak medicatie aan de deur. Ter vergelijking, van de pijnkliniek dokter kreeg Martin 3 60 mg morfine per dag en 3 oxycodine tabletten. Nu krijgt hij 3tabletten 100 mg morfine,1 tablet  5 mg methadon per dag en de oxycodine, 2 per 2 uur. Ik heb een strikt schema gemaakt zodat hij alles op de juiste tijd krijgt.

Dinsdag morgen kwam Allison, ik was weer op het werk, zij is zijn vaste verpleegster die eens per week langskomt om te checken, zij zorgt ook dat de medicatie op peil blijft. Dinsdagmorgen komt ze weer, dan ben ik vrij en vanaf de overweek komt ze maandags als ik late dienst heb.

Woensdag middag was het de beurt aan de sociale werker, ben haar naam even kwijt eerlijk gezegd. Ze legde uit wat er nog meer gedaan kan worden, of we materiaal nodig hebben zoals rolstoel, bed etc. Ook gaat ze kijken wat ze kunnen bijdragen met Ensure, een proteine drankje.

Zij gaat ook opnieuw proberen om disability en foodstamps voor ons te regelen. Alle drie de dames spraken hun bewondering uit over hoe wij met alles omgaan, positief blijven en zo en hoe ik alles zo ver geregeld heb, ze zeiden dat de meeste mensen gewoon opgeven en niks meer doen, geen leuke dingen, er niet over praten en zo.

Ze vroeg aan Martin toen hij op moest om naar het toilet te gaan en heel duidelijk pijn had met weer gaan zitten, een uur later was zuster Allison aan de telefoon, hoe zijn pijn was op schaal 1 – 10. Een 7 zei Martin dus niet te gek, ze zei, dat is niet acceptabel, ik ga voor meer medicatie zorgen en toen besloot hun dokter dus om van een naar twee oxycodine per twee uur te gaan.  Op mijn vraag aan Deborah op maandag of onze verzekering gedeeltelijk betaalt en wat onze eigen bijdrage zou zijn klopte ze op mijn schouder en zei, don’t you worry, we have everything covered. Ook zei ze dat we nooit meer ons zorgen hoeven te maken over de medicatie, we hebben een telefoon nummer met een speciale code en we kunnen 24/7 bellen voor hulp.

Ik kan niet vertellen hoe opgelucht ik me voel, eindelijk krijgt hij wat hij nodig heeft !!

Maandag hebben we ook de formulieren ingevuld voor de body donatie. Dat betekent dat Martin zijn lichaam ter beschikking stelt aan de wetenschap. Na zijn overlijden zorgen zij voor vervoer en nadat ze gedaan hebben wat ze willen doen wordt zijn lichaam gecremeerd en krijg ik zijn as terug. Hij gaf, zodra hij hoorde hoe ziek hij was vorig jaar, direct aan dat hij dit wilde ook al omdat op deze manier wij als zijn familie niet opgezadeld wouden worden met de kosten van een begrafenis (die hij absoluut niet wil) of crematie.

Natuurlijk draait de wereld rondom ons gewoon door, ik moet nog steeds gaan werken, de auto zorgt nog steeds voor zorgen want de alternator die ik besteld had was toch de verkeerde dus nu wacht ik op een andere, ik laadt trouw elke morgen de accu want anders kan ik hem niet gebruiken maar als het goed is komt de alternator maandag en dinsdag komt een man naar de auto kijken, dan weet ik dat het goed gebeurt want Ian heeft ook maar beperkte kennis.

Dit weekend zijn we met z’n tweetjes, Natalie en Raini zijn naar een familie reunie in Georgia en komen pas dinsdag terug. Morgen is Labor Day, een van de betaalde vrije dagen per jaar en dat betekent daalle thrift stores 50 % korting geven dus Susan en ik gaan morgen kijken of we wat kunnen scoren. Ik ben op zoek naar garen voor de sjaals voor het werk.  Ik heb er nu zo’n 10 gemaakt en ze vallen blijkbaar erg in de smaak bij het Quigly House (safe house voor vrouwen en kinderen), ze zijn comfort scarfs, net zoiets als een knuffeldier voor een kind vinden deze vrouwen het fijn om een lekker zachte sjaal te hebben. Gisteren heb ik nieuw garen gehaald, babygaren dus zacht in mooie pastel kleurtjes, er was geld ter beschikking gesteld voor dat en ik had 40% off coupons dus ik had drie hele grote knotten en 5 kleinere voor nog geen 30 dollars, goed voor wel zo’n 15 sjaals.

 

Ja, ik heb het moeilijk, ja ik huil om de raarste dingen zoals een foto, een lied, kijken naar mijn lief als hij slaapt.

Ja ik realiseer me dat ik volgend jaar om deze tijd alles hier achter me heb gelaten, waarchijnlijk, en terug ben in Kessel en wat daar op me wacht en hoe dat gaat lopen, daar ben ik nog niet zo mee bezig, one day at the time !!

 

6 September is Paul jarig en broertje, van harte XXXX

 

Mariet xxxx