two pair of footsteps
in the sand
two people
walking hand in hand
one pair of footsteps
one will be washed away
the tide of death is ruthless
it will not let you stay
i will miss your hand in mine
feel only half the woman i used to be
i blow a kiss towards the deep blue sky
missing you my sweet, always a part of me
my destiny
Hallo lieve lezers,
33 Jaar geleden was deze dag een van de allermooiste in mijn
leven, een uurtje voor middernacht mocht ik mijn lieve Frank eindelijk in mijn
armen sluiten. Hij lag op mijn buik met zijn grote blauwe ogen wagenwijd open
en keek mij aan. Op dat moment hadden wij een band die ons leven lang zal
duren. Lieve Frank, bedankt voor je liefde en steun in deze moeilijke dagen,
voor je mailtjes and ons contact via skype, je hebt altijd voor de volle 100 %
achter me gestaan en dat maakt me sterk, ik hou van jou !!!
Ik zal deze afgelopen week nooit vergeten, al de pijn en al
het verdriet dat ze bracht maar ook heel veel steun en liefde.
Martin is veranderd deze week, het begon met heel veel
spanning, humeurige buien, het enige wat mij laat zien hoe gespannen hij was toen
we dichterbij dinsdag en de afspraak bij dokter Dragun, de radioloog kwamen.
Zij had de resultaten van de PETscan en het nieuws was niet goed. De tumor nog
steeds vol aanwezig, meer uitzaaiingen in de longen en weer alle lymfeklieren
vol vlekken, rondom de longen, mag en darmgedeelte.Ze snapter er niks van,
alles wat bij andere mensen goede resultaten opleverde scheen Martin’s toestand
alleen maar erger te maken. Ze had de tranen in de ogen staan toen ze afscheid
nam, we gaan niet meer naar haar terug. Ze gaf ons raad over wat we aan de
oncoloog moesten vragen.
Thuisgekomen belde ik direct naar dokter Luke’s praktijk en
ja, we konden vrijdag terecht om 9 uur.
Woensdag gewoon werken, van 9 tot 6 al was het heel moeilijk
om mijn gedachten bij de problemen van klanten te houden en mijn tranen te
kontroleren.
Om 6 uur belde ik Martin, Natalie had een verjaardags
partijtje georganiseerd voor Raini die de dag erna jarig was, bij een Mexicaans
restaurant in Argyle en we waren uitgenodigd, verrassing voor Raini. Martin
voelde zich niet lekker en zei dat ik maar alleen moest gaan rechtstreeks
vanuit mijn werk. Ik stopte bij een dollar store om een ballon en een kaart op
te pikken, ik had nog geen kadootje en schreef de kaart binnen. Ik liep met
ballon en kaart naar buiten en knap zei de ballon en scheurde helemaal open.
Weer terug naar binnen en een nieuwe gehaald, ze moesten hem nog eerst oppompen
dus wachten. Ik reed over Blanding richting Argyle en moest voor een stoplicht
wachten, net voor het kerkhof waar Ronnie van Zant, de zanger van Lynyrd
Skynyrd begraven is. Ik was tweede in de rij. Op een keer een schok, een oudere
dame met een Nissan Pathfinder, een supergrote truck, had niet gezien dat we
stilstonden en reed vol op mijn achterbumper. Direct de alarmlichten aan en uit
de auto. Ik was nog mobiel, haar motorkap braakte stoom uit (radiateur
gebarsten) maar we konden allebei de auto langs de weg op een parkeerplaats
zetten. Zij belde politie -911 – en al snel kwamen de brandweer en de
ambulance, normale procedure hier, met sirenes en alle toeters en bellen en
lichten. Ze namen snel bloeddruk en hartslag op en toen we beiden verklaarden
dat we niet naar de ER hoefden waren ze ook zo weer weg, ze hebben het druk,
die mannen.
Na een uur kwam de politie, ik blij want de dame hield niet
op met zich te verontschuldigen en het was bloedjeheet in de zon, rond de 40
graden is geen pretje. De agent was heel zakelijk, maakte proces verbaal op,
toen eindelijk naar huis want dat etentje, daar had ik geen zin meer in.
Mijn verzekering gebeld om het te melden natuurlijk en even
later had ik al de gegevens allemaal in de mail.
Later kwamen Raini en Natalie thuis, helemaal stralend want
Natalie had Raini ten huwelijk gevraagd met een hele mooie ring dus dat hadden
we gemist !!
Donderdag morgen was ik stijf, mijn schouder, nek en het
onderste gedeelte van mijn schedel deed pijn en ik was helemaal moe. We moesten
om 9.30 bij dokter Patel zijn om de recepten op te halen. Deze keer spraken we
met hem zelf in plaats van met een patient. Hij schreef 4 recepten, een extra
voor zwaardere zenuwpillen en toen naar
Target. Waren ze de vorige keer veel gemakkelijker met vullen als Walgreens,
deze keer vertelde de apotheker mij dat het te vroeg was en ik moest aterdag
maar terug komen. Martin reed rond in een van hun electrische karretjes, ik
riep hem erbij en wees naar hem, zei tegen de apotheker, dit is mijn man, hij
is terminaal en heeft nu wat nodig. Na enkele minuten denken zei hij, ok voor
deze keer dan maar de volgende keer doen we dit niet meer.
Thuisgekomen nam ik weer contact op met mijn vezekering en
maakte een afspraak met de pijnkliniek voor woensdag om dokter Patel te zien.
Als je gewond raakt in een ongeluk hier moet je binnen 14 dagen een dokter zien
en een diagnose krijgen anders vervalt elke claim.
We hebben veel gepraat die donderdag, Martin en ik, over wat
te kiezen en wat te doen.
Hij had een blue ray speler met wifi gekregen van Donna dus
ik pikte Ian op om het op te zetten en we hebben nu Netflix dus Martin heeft
honderden films en programma’s ter beschikking op tv, die verveelt zich nu
helemaal niet.
Vrijdagmorgen moesten we om 9 uur bij dokter Luke zijn en je
kunt begrijpen dat ik niet veel geslapen heb die nacht. De dokter was heel duidelijk, er was niet
veel te kiezen. Ze hadden een extra test gedaan en het bleek dat Martin’s
kankercellen gemutterd waren in cellen die heel erg aggressief zijn, daarom
werkte het juist averechts wat ze gedaan hadden. Er was geen chemo die hierbij
nog helpt en opereren, ze kunnen de tumor niet verwijderen dus het heeft geen
elkele zin om nog meer pijn en ongemak toe te voegen. Zijn enige advies, bel
hospice voor thuiszorg, laat hun de pijnmedicatie overnemen en maak het beste
van de tijd die je hebt, 3 tot 4 maanden maximaal. Ik wilde weten hoe het zal
gaan en ik kreeg een antwoord op die vraag.
Op weg naar huis zijn we gestopt bij Bob’s en hebben een
heerlijk ontbijt besteld.
Thuisgekomen kwam ik erachter dat het niet goed was met de
auto, de verzekerin zou een expert sturen en als het blijkt dat de reparatie
aan de auto meer kost dan de auto waard is (en dat is niet veel als de auto 22
jaar oud is) dan wordt de auto total loss verklaard en nemen ze hem over en je
krijgt de dagwaarde. Daar is geen uitzondering op mogelijk in Florida, het is
een staatswet.
Ik heb de verzekering van de dame gebeld en gezegd dat ik de
claim wilde laten vallen, ik kan me niet veroorloven om mijn enige manier van
vervoer kwijt te worden en ik heb niks aan een paar honderd dollars en geen
geld om wat nieuws te krijgen. Ook de medische claim is gesloten, ik heb de
afspraak afgezegd want het een is onlosmakelijk verbonden aan het ander. Mijn
schouder doet nog steeds zeer maar het wordt beter, de hoofdpijn is weg en ook
het zware gevoel in mijn arm.
Dan denk je, ik heb nu wel genoeg gehad voor deze week maar
nee hoor. Vrijdag avond moest ik Raini ophalen en de auto startte niet. De
schade was achter, bumper een deuk, achterklep kofferbak sluit niet en een deur
gaat niet meer open dus met de motor die voorin zit zou niks moeten zijn maar
hij was dood als een pier. Het was donker, ik was moe dus ik besloot zaterdag
morgen me daarover te buigen.
Ik checkte olie en water, laadde de accu op, frutselde wat
met de klemmen en kabels die origineel zijn dus oud en ik kreeg hem aan de gang
en kon dus om 11 uur naar mijn werk rijden. Na een lange dag wilde ik om 21.00
uur naar huis rijden, dood…..ik heb heel lang geprobeerd maar er kwam geen piep
uit en uiteindelijk heeft een van de service leads hem gejumped, dankjewel dat
ik de kabels zelf heb.
Onderweg tanken en sigaretten halen voor Martin, de motor
laten lopen en toen ik thuis opnieuw wilde starten om te proberen, geen piep.
Ik ga zo dadelijk weer de charger eraan hangen en maar hopen dat het helpt. Ik
moet morgen werken en heb geen idee wat ik moet doen als dit niet werkt.
De bekende druppel, ja heel zeker en iets wat ik er nu
helemaal niet bij kan hebben, dit kan me mijn baan kosten, ik kan wel bellen
dat ik niet kom maar die dagen zijn onbetaald en dus hangt alles af van een
goede oplossing.
Gebeuren er ook mooie dingen, ja zeker weten. Mijn man die
wil dat ik zijn hand vasthoud, die me 10 keer per dag verteld dat hij van mij
houdt. Een pakje in de mail van Hay en Miep met allerlei lekkere spulletjes
zoals koffie en kaas. Judith die aan de deur staat met een envelop van haar
moeder Joke, mensen die bellen en mailen en ons moed inspreken.
3 tot 4 maanden…we hopen op meer maar zijn realistisch
genoeg om rekening te houden met minder, morgen bel ik hospice en ik hoop dat
het snel in gang wordt gezet. Dan moet ik ook het huis in orde krijgen, met de
afgelopen weken met al die hitte, gevoelstemp de laatste dagen was 44 C loop je
echt niet een een stoffer en dweil rond maar ik kan tenminste wat doen, het
zijn meer de dingen die ik niet kan kontroleren die me de das omdoen zoals de
auto.
Geniet van elkaar, van al het mooie, wij doen dat ook
Liefs…Mariet xxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten