zondag 25 maart 2018

Zwarte nacht

je hartje klopte zo wild
toen ik je hield in mijn hand
opgeraapt uit het natte gras
gered zo dacht ik want
je vloog tegen het harde glas
van die rode truck
verwond
geknakt
je laatste adem kwam
zo onverwacht
klein lief kardinaal vrouwtje
rust zacht

Goeiemorgen lieve mensen

Ook jullie nu in zomertijd, een einde aan die harde koude winter hopelijk. Volgende week is het Pasen en ik herinner me dat we vroeger de nieuwe jurk aanmochten, meestal gemaakt door tante An van de Reuver en ofschoon het idioot koud was, blote knieen, witte sokken en rillen maar.

Wij gaan hier Pasen vieren, in mijn huis en Raini heeft een hele wenslijst opgesteld. Zij doet het kook gedeelte en wij mogen de tuin in orde maken zodat Josh en Julius naar buiten kunnen. Darian is panisch als ze binnen spelen, bang dat ze wat breken hier.

Gelukkig blijft het tot vrijdag droog dus tijd genoeg om het gras te maaien en mijn tuintafel te verplaatsen.

Afgelopen week vloog een klein lief Cardinal vrouwtje tegen de ruit van Tiffany's truck en viel, Raini was net buiten en zag het gebeuren en kwam snel naar binnen rennen om me te roepen. Ze lag in het gras dus ik raapte haar op en ze leefde nog , ze blies haar laatste adem uit in mijn hand, arm ding. Ze had bloed aan haar kopje, bloed dat mijn vingers kleurde. Ik heb haar begraven in de grote bloembak, wilde niet dat iets haar opgroef.

Dinsdag werd mum verhuisd, ik bezocht haar gisteren. Ze is nu in een tehuis dat gespecialiseerd is in mensen met dementie en alzheimer. Kleinere kamer, nog steeds gedeeld natuurlijk maar met een mooie binnenplaats. Het gebouw is ouder dus smallere gangen en overal gesloten deuren met een code. Ze draagt een enkelband zodat ze haar kunnen traceren maar ik denk niet dat ze er vandoor gaat. Toen Ravyn en ik gisteren op de gang naar haar toeliepen zag ze me en strekte haar armen uit. Geen tranen maar een apatisch, we bleven niet zo lang, ze viel in slaap. Ze had moeite met praten maar glimlachte als ze naar Ravyn keek.

Donderdag zat ik binnen rond zeven uur met de tv aan, muziek natuurlijk. Opeens een knal, nu gebeurt dat hier wel meer omdat we zo dicht bij de snelweg zitten en er geregeld een truck voorbijkomt waarvan een band knalt maar nu ging de tv uit. Ik rende naar buiten net op tijd om een verhuiswagen, het soort dat je kunt huren verderop te zien. Iemand sprong eruit, keek in onze richting, sprong er weer in en ging er vandoor.
De truck had mijn powerlines kapot getrokken. Ze gaan van de paal aan de andere kant van de straat naar ons huis en hingen laag, ook niet ongebruikelijk hier. Ze hingen nog half, sommige al op de grond, de straat lamp bengelde en de condensator was ook flink geraakt plus een royaal gat in mijn muur. Het bovenste stuk aan de zijkant boven de garage is zolder en afgemaakt met planken dus geen steen en daar was het gat ruim een meter bij een meter gewoon weggerukt en de stroom helemaal weg.

Ik belde eerst 911, de politie want het zou zo donker worden en er is nogal verkeer in mijn straat, sluiproute en zo. Ian en ik probeerden auto's tegen te houden maar er waren idioten die toch doorreden en nog meer kabels meenamen, tegen de tijd dat de politie kwam lag dus alles op de grond. Zelfs toen de agent de straat blokkeerde met zijn auto met de lichten aan probeerden er nog mensen langs te rijden. Een half uur later kwam ook de man van JEA, onze stroom leverancier. Ondertussen was het pikkedonker. Hij maakte eerste zeker dat de kabels geen gevaar zouden zijn maar vertelde dat ja, ze zouden een nieuwe kabel naar mijn huis trekken maar de rest was voor ons. Ik had ondertussen Bob, onze huisbaas al gebeld maar hij was niet in Jax en zei dat hij niks kon doen, om hem morgenvroeg te bellen zodat hij niet vergeten de electricien te bellen.
Pikkedonker in mijn huis, paar kaarsen in glazen in de woonkamer zodat we tenminste wat hadden, niks in de slaapkamer, veel te gevaarlijk dus tanden poetsen en uitkleden in het donker, Ravyn die klaagde over geen licht en geen tv en toen naar bed. Ik sliep onrustig, Melly dacht dat ik wel niet lekker zou zijn en dus haar gezicht in het mijn met die kriebel snorharen. Ik had mijn telefoon op alarm gezet alleen  dat ding ging niet af dus ik werd uiteindelijk om kwart voor acht wakker, moest om acht uur werken. Mijn innerlijke klok liet me voor eens kompleet in de steek. Ik belde werk dat ik een uurtje later was, ik belde Bob die gelijk zou gaan regelen en ging naar de Publix want wat is een dag zonder te beginnen met koffie.

Ik had me opgegeven voor een film op het werk, Guardians of the galaxy deel twee, maar goed want toen kwam ik een beetje tot rust, ik ging een uurtje eerder naar huis want het zat me niet lekker.

Onnodig natuurlijk want thuisgekomen zag ik al gelijk weer werkte, de electricians waren 's morgens langsgekomen en hadden alles gerepareerd. Alleen Roland, de klusjesman die ook zou langskomen liet verstek gaan. Dus dat gat is er nog steeds maar ja, niet mijn probleem.

Stomme bovenleidingen hier, je zou zeggen dat ze ondertussen wel beter moesten weten, die Amerikanen maar ja, dus niet.

Dus volgende week Pasen, Miep is bijna jarig en ik hoop dat het een mooie dag wordt, proficiat xx

Ik hoop dat de goede week ook een goede week wordt, ik moet nog wat uurtjes voor mijn bonus maar mijn cijfertjes zien er niet zo rooskleurig uit deze maand, we zullen zien, elke dollar is er eentje. Ik ben zuinig en heb net een aardig bedrag aan mijn bankrekening toegevoegd van de centjes die Raini en Tiff mij betalen voor de huur. Michael slaapt nog steeds op de bank en ik denk dat dat ook nog wel even doorgaat.

Fijne aanloop naar Pasen allemaal en liefs van Mariet xx

zondag 18 maart 2018

Even terug in de tijd

ij neemt weg
alle woorden, die ooit
werden gevormd in mijn hoofd
vervangt ze door woorden
van liefde en schoonheid
gevoelens waar jij in gelooft.
Sprakeloos en verwonderd
geen woorden zijn nodig
dronken van liederen in mijn hart
verslaafd aan een stem
die ik voel in mijn diepste
zacht wiegend, wat eens was verhard.
Jouw gezicht zie ik voor me
mijn oogleden sluitend
projecteert het zich op de binnenkant
laat mijn dromen niet vervliegen
blijf voor me zingen
neem me mee naar je sprookjesland.

Goeiemiddag lieve mensen,
Beetje lui vandaag ofschoon, ik ben al naar de flea market geweest vanmorgen en heb mezelf op een lekkere lunch met gegrilde garnalen en een baked potato getrakteerd.  Dat had ik nog van mezelf tegoed van vrijdag maar daarover later meer.
Hectische week, manager terug van 10 dagen cruise oa naar Aruba en Curacao, ze vond het heerlijk en op Aruba waren klompen en Hollandse molens, weliswaar in een souvenirshop maar toch...
Dus kwam ik erachter dat ik nog een heleboel uren aan de phone nodig heb om mijn bonus te halen, balen hoor maar ja, de centen zijn de moeite waard.
Ook een logee op de bank elke nacht, Michael, een van Ian's oudste vrienden. Hij en zijn vrouw en twee kids, ik schat 6 en 8 moesten maanden geleden hun huis uit, het werd verkocht en ze konden niks vinden, allemaal veel te duur of in onveilige buurten dus ze zijn al een tijdje aan het rondtrekken van het ene adres naar het andere. Michael heeft een redelijke baan maar honkvast is was anders op het moment. Op dit moment woont zijn vrouw en de kids in bij familie van haar maar Michael is niet welkom in dat huis dus een vreemde situatie. Dus Ian vroeg, mag hij een nacht op de bank en ik zei ja, ik ken Michael al jaren. Ondertussen is dat dus al de hele week. Ik moet zeggen, hij is geen overlast en vanmorgen voordat hij ging ruimde hij alles op en veegde zelfs de woonkamer vloer.
Vrijdag had ik eigenlijk vrij, onze trouwdag, 11 jaar geleden alweer en ik wilde naar de springs maar het was veel te koud met bijna vorst de nachten ervoor dus ik gaf de vrije dag terug en ging werken.
Terwijl ik naar mijn werk reed dacht ik, niet iedereen van jullie kent het verhaal want toen blogde ik nog niet dus we nemen een paar pasjes terug in het verleden, hoe is het zo gekomen.

Ik was het eerst hier in 2003 met Lauri en Martin was ionze gids, ik kende hem van chat en hij bood spontaan aan ons alle leuke plekjes te laten zien. Het was een leuke vakantie maar wist ik veel dat ie verliefd op me werd, daar kwam ik pas veel later achter. Ik vond hem ontzettend leuk maar dat was het wel.
We verloren kontakt, allerlei oorzaken die ook beter in het verlden kunnen blijven.
Begin 2006 woonde ik in Meijel, opeens was hij er weer, op chat en we namen de draad van onze vriendschap weer op. Hij was zoveel jonger, 10 jaar dat ik aan niks dacht maar ja, daar kwam die vraag, wanneer kom je deze kant uit en ik wist wat er ging gebeuren dus ik dacht echt weken en weken na over het antwoord totdat ik besloot, als ik dit niet doe heb ik er mijn hele leven spijt van dus ik ging in oktober 2006 naar Jacksonville. En boy, die vlam sloeg in de pan, twee weken alleen wij samen, hij liet mij zoveel zien, we reden naar het zuiden en gingen naar heel veel springs en ik genoot maar hij ook. Dit voelde zo goed dus toen hij me een van die laatste dagen bij de Golden Corrall onder het eten vroeg wat ik dacht over trouwen zei ik ja. Maar zei ik , ik wil een romantisch aanzoek.
Hij had het heel moeilijk toen ik wegging, hij zei dat hij nog uren stond te kijken tot mijn vliegtuig weg was.
In maart 2007 ging ik terug, weer voor twee weken, ik had al mijn zaakjes thuis geregeld en nu hij nog. Hij was namelijk nog getrouwd met Shirley en had haar al bijna 3 jaar niet meer gezien dus eerst scheiden voordat we konden trouwen. Op het vliegveld moest ik midden in de drukke aankomsthal op de bank gaan zitten en hij ging op een knie met bloemen en een ring en weer zei ik ja.
 Hij had ondertussen via een advokaat een detective in de hand genomen zodat Shirley de papieren kon overhandigd worden, het duurde even voordat ze gevonden was. Op die maandag 12 maart was hij enorm zenuwachtig op weg naar de rechtbank. Hij moest bij de rechter komen, Shirley kwam gelukkig niet opdagen en ik heb nooit zo'n grote smile op zijn gezicht gezien als toen hij uit de rechter kamer kwam met de papieren, hij was vrij man. We gingen gelijk naar beneden om onze trouwvergunning te halen, in Florida kun je dan niet gelijk trouwen , er moet zoveel dagen gewacht worden maar we konden vrijdag 16 maar trouwen, de dag voordat ik weer terug moest. Ik was heel nerveus, de avond tevoren en sliep niet echt goed want hoe zou dat allemaal gaan, verhuizen, alles achterlaten, ik had daar natuurlijk al lang over nagedacht maar nu werd het realiteit.
Vrijdag, een mooie zonnige dag, flinke bries en om 11 uur zou het gebeuren in het park in Riverside. Het is niet zo heel groot met een eendenvijver en mooie palmbomen en blijkbaar kon Donna de weg niet vinden. Zij zou ons trouwen, Martin's baas en notaris. Om twaalf uur kwam ze eindelijk aangereden, ik denk dat Martin tegen die tijd wel een pakje sigaretten op had. Het was eenvoudig maar mooi. Wij droegen gewoon jeans en allebei hetzelfde tshirt, with met een print erop van een foto die ik in 2003 op het strand maakte, onze chatnamen, pebble en damage in het zand, perfect zei hij toen ik voorstelde die tshirts te dragen. Ian en Raini waren er, onze getuigen, Ian had een vriendinnetje mee en dat was het. Martin's moeder die met haar zus zou komen kreeg het klaar om ons een week tevoren te vertellen dat ze het stuk grond wat ze ons kado zou doen toch liever zelf hield en dus vertelde Martin haar dat ze dus ook niet welkom was op onze bruiloft. Ze zei, maar ik heb al een hoed gekocht, ze vond het ook niks dat ik geen trouwjurk wilde !!
Na afloop gingen we eten, barbecue restaurant, met de kids en die zaterdag bracht hij me naar het vliegveld, in de huurauto, we namen afscheid voor 6 maanden en zijn moeder kwam hem halen. 
IK wachtte op het vliegtuig maar er was een sneeuwstorm in Washington waar ik zou overstappen en er ging niks richtig Europa tot na het weekend, duizenden waren daar gestrand, geen hotels en dus boden ze aan om te boeken voor een paar dagen later. Ik had een reisverzekering en zei, ja, doen we, alleen mijn koffer was al in de kelder en er was niemand om die op te halen. Ik boekte voor woensdag, huurde opnieuw een auto en reed naar Martin's moeder, klopte op de deur en zei, pak je spullen want wij gaan op huwelijksreis. Je had zijn gezicht moeten zien, nog gauw even wat spullen bij walmart want ik had geen kleren of niks.
We vonden een mooi hotel, verzekering betaalde en genoten van die extra dagen voordat ik echt terug moest. Gek genoeg gebeurde hetzelfde een jaar later in maart 2008 nog een keer.
Het was niet gemakkelijk zover van elkaar en elkaar maar twee maal per jaar zien voor twee weken dus in maart 2008 besloten ik dat ik in mei de grote stap zou wagen. 
Ik moest van zoveel afscheid nemen, mijn kids, mijn familie, mijn lieve vrienden, collega's, radio, mijn appartement en spulletjes maar ik zette door en op 31 mei 2008 nam ik het vliegtuig met mijn hebben en houden. Ik had al wat dozen opgestuurd en na een lang proces van papieren kteeg ik in december 2008 mijn greencard en begon ik in januari 2009 te werken bij at&t.

Zou ik het weer doen, ja zelfs nu ik de uitkomst weet, direct, Het was geen geen gemakkelijke tijd, zelfs voordat Martin ziek werd, ik moest me enorm aanpassen aan deze cultuur en de mentaliteit van de mensen. Ik vond hele lieve vrienden en ik ben deel van een fijne familie met kids en kleinkinderen en geniet van de natuur en het weer.
Dus komende 31 mei ben ik 10 jaar hier en weer is er een afscheid in het verschiet van mensen en spullen en een stad die me dierbaar is geworden. Ik kan me nu veel beter voorstellen hoe Carla voelde toen ze terug moest naar Nederland, de vrijheid, dat gevoel is zo groot al rijd je alleen maar in je autootje met de ramen open en de muziek keihard. Dat gevoel heb ik in Nederland nooit gehad maar ja......ik wil mijn meiden zien opgroeien, ik heb al zoveel gemist !!!

Volgende week weer gewoon blog, van het heden, het nu maar dit moest even op het scherm, al was her maar voor mezelf
Liefs van Mariet


zondag 11 maart 2018

Kort en ook een beetje krachtig

Bergen in de verte
Toppen verborgen door wolken van grijs
Het water in de vijver
Bedekt met een laagje ijs
De waterval bevroren
Een gong roept voor gebed
De oude man schuifelt langzaam voort
En elke stap die hij zet
Brengt hem dichter naar zijn dood
Maar dat deert hem niet
Naar het schijnt
De tempel is zijn Haven
Waar Al het wereldse verdwijnt
De ogen turend in de verte
Rimpels sieren zijn gezicht
Hij is een met de natuur
Hij is een met zijn God
In zijn ogen straalt het eeuwige licht


Goeiemiddag lieve  mensen

Het is maart en vannacht is hier de zomerklok al ingegaan. Het zou de laatste keer moeten zijn dat wij de klokken verzetten want de wet om deze tijd aan te houden moet alleen nog door de Gouverneur van Florida getekend worden heb ik begrepen. Ik ben eens benieuwd hoe dat gaat lopen. Stel je voor alleen Limburg blijft op zomertijd en zet de klok niet terug in oktober, dat zou betekenen dat heel Nederland behalve Limburg een andere tijd heeft als wij. Ze gaat dat dus ook hier, Florida heeft twee tijdzones om het allemaal nog eens ingewikkelder te maken. Het merendeel heeft easter time maar de panhandle heet central time, een uur verschil. Dus het is hier nu 15.25, in de panhandle is het 14.25 net als in het middenstuk van de US. Nu gaat de tijd stilstaan in november voor Florida dus opeens is centrale time en eastern time verschillend met andere staten die ook in diezelfde tijdzone zitten dus wij in Jax hebben 15.25, de panhandle heeft 14.25 maar alles om ons heen zet de klok terug in november 2018 . Och ja, dat heb je in een land waar elke staat zijn eigen wetten en regels heeft. Een van de vrouwen op de wereldvrouwen facebook pagina is in Washington State en zij moet elke keer haar ogen laten testen voor het vernieuwen van haar rijbewijs, hier hoeft dat alleen maar als je boven 75 bent. 
Een goed ding is dat nu de nieuwe wet erdoor is hier over wapens. De leeftijdsgrens is verhoogd van 18 naar 21 en je krijgt niet direct zo'n wapen mee, je moet drie dagen later terugkomen. Jammer genoeg is de AR15 waarmee een paar weken geleden die jongeman 17 medestudenten en leraren doodschoot nog steeds op de lijst van te verkrijgen wapentuig. De NRA - National Riffle Association - een heel erg machtig orgaan die heel veel politici op hun pay list heeft staan, heeft bezwaar aangetekend tegen deze nieuwe Florida wet dus het gaat waarschijnlijk naar de rechtbank. Als je dit allemaal hoort en leest vraag je je af, wie is eigenlijk de baas in dit land, de wapenkliek
, de pharmaceutische industrie die ook veel politit een extra zakcentje - lees duizenden dollars - geeft of de 'president' die zelf doet wat hij wilt en alles aan zijn laars lapt.

Ik ben gisteren na een hele heavy week naar Georgia gereden, moest even weg van alles en lekker koken voor mijn mensen daar, doorzakken met Kelly, ik had oude foto's meegenomen en we hebben tot diep in de nacht zitten te praten. Het loopt niet lekker op het werk, het is van mijn kant, dat weet ik, ik loop op mijn tenen, heb veel last van hoofdpijnen en alles zit verstopt door die pollen die nog steeds de wereld geel kleuren. nog drie maanden en een beetje tot mijn vakantie, het is erg nodig.

IK ben dan ook elke dag eerder naar huis gegaan, een uurtje hier en daar vrij, en proberen het zonnetje te vinden in kleine dingen, je weet wel, vogeltjes, vlindertjes en bloemen en lieve mensen om me heen in de ruinste zin van het woord. Niet ongerust maken, komt allemaal goed, dat dipje is er elk jaar en als april eraan komt ben ik weer zo goed als nieuw.

Ik heb me de vorige week ook ingeschrevn op twee websites voor een huis of appartement, eentje voor Kessel wat natuurlijk mijn voorkeur heeft en eentje voor de rest van Peel en Maas. Ik zie zoveel leuke meubeltjes en zo voorbijkomen, graits of bijna voor niks en het kriebelt maar het is nog veel te vroeg om al te gaan verzamelen en natuurlijk waar laat je het nu zolang, het is tenslotte nog ruim twee jaar. Zoals zus Ine zegt, dan is er ook nog heel veel spul !!

Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor een fiets want die auto, ik denk niet dat dat eraan zit dan en dat is ok. Tenslotte deden mijn ouders hun hele leven zonder.

Ik houd het kort vandaag, op naar Pasen en tot de volgende week...Mariet xx


zondag 4 maart 2018

Vertier en amusement

In the quietest of hours
I feel your song
And my heartbeat
Plays along
In an everlasting rhythm
Through space and time
Never stopping
Never hesitating
If any words needed
They always rhyme
The pounding drum beat
Your bass line smooth but strong
I know the words
Softly singing along
A lonely guitar seems to wheep
And while we get lost
In this Melody of life
I again feel how deep
We are locked together by love's chain
One lost without the other
Bittersweet pain


Goeiemorgen lieve mensen,

En wat doe je als je veel te vroeg op bent op zondagmorgen, half zes en niet meer kunnen slapen. Dan relax je met koffie en facebook, je hangt in alle vroegte de was al op buiten en dan schrijf je je blog.
Het is heerlijk buiten, nu nog zo'n 10 graden maar daar komt snel verandering in.
Na de super temperaturen van vorig weekend is het iets frisser maar nog steeds warm genoeg om gisteren een kleurtje te krijgen.

Maar laten we beginnen bij afgelopen zondag. Kim kwam op bezoek en ik had lunch gemaakt, heel uitgebreid natuurlijk want ik krijg niet zoveel de kans om dat te doen met mijn hele mooie servies spullen en sfeer met kaarsen en zo. We begonnen met een zelfgemaakt paddenstoelen soepje van portabella's -kastanje champignons - en room. Dat was al een schot in de roos, ze vond het verrukkelijk. Daarna pasta met garnalen en zalm met zelfgebakken multi granen brood, geitenkaas met honing en diverse vleessorten. Als toetje had in perzik yoghurt ijs gemaakt met warme aardbeien. Het was  een beetje gekristralliseerd, jammer maar was toch heel lekker. We kletsen nog na over koffie en tegen vijfen ging ze weer naar huis, volgende keer weer bij haar huis.

Dindag nam mijn manager afscheid voor twee weekjes, ze is met haar man op een cruise, ik zag net dat ze op Curacao zijn, ook Aruba staat op het programma en dan het Panama kanaal. Ze gaf mij wat opdrachten voor het schema van het speciale team en  sinds onze vaste schema maakster ziek is, waarschijnlijk griep en zo erg dat ze in het ziekenhuis belandde voor een aantal dagen. Dus totdat Lovella terugkomt ga ik dat beheren maar het liep al direct mis woensdag omdat een van de dames, die het altijd beter weet en zich nergens niks van aantrekt vrij wilde en helemaal de regels aan de laars lapte en dat toen op mijn bord gooide maar gelukkig was ons manager van workforce het niet eens met die aanpak en backte me helemaal, fijn om te weten dat het ook zo kan.

Donderdag had ik een afspraak bij de cardioloog en ik had al besloten om niet te gaan werken. Ik zag de dokter niet maar wel de assistente die feitelijk heel veel kan, medicijnen uitschrijven en zo, net als bij mijn huisarts. Mijn bloeddruk was heel goed, weer helemaal waar het moet zijn en ze was heel tevreden, over zes maanden terug maar wel even bloed laten prikken in de komende weken, just in case...

Thuis heerlijk gerelaxed, geslapen 's middags en gewoon wat kleine dingen, mijn woonkamer lijkt nu wel een vlindertuin met al het gezelligs aan de muur maar oppassen dat ik niet overdrijf.

IK heb mijn kussens gekregen van Wish, lekker nostalgisch met een vlinder erop en het staat perfect op de nieuwe bankovertrek die ik supergoedkoop in Raini's winkel vond, ze gaf me die tip, ook nog wat ander gezellig spul wat ik eigenlijk niet nodig heb maar ja, manden zijn een zwakte van mij, al jaren !!

Raini begint de volgende week als manager in haar eigen winkel, een paar kilometer van hier en gaat een goed salaris verdienen, veel meer dan ik maar ja daar moet je wel wat voor over hebben, vanmorgen moest ze al om half zes - en je vraagt je dan af waarom Ian en ik allebei om die tijd wakker wereden - naar een andere winkel om te helpen met de vracht.

Gisteren had zij het plan opgevat om met zijn allen naar de World of Nations te gaan in Metro Park, dat is downtown aan de rivier. Ik ben er al eens geweest, jaren geleden met Martin, ik denk 2010 of zo. Het is een soort braderie met allerlei nationaliteiten, zo'n 30 - 40 landen zijn vertegenwoordigd met stands vol met eten en souveniertjes. Ian en ik gingen gistermorgen in mijn auto, Raini met Darian en de jongens in haar truck. Het was vroeg, rond 11 toen we aankwamen en nog rustig. We parkeerden op de grote parkeerplaats van Everbank Field, home van de Jacksonville Jaguars, ons professioneel footbal team en liepen naar het park. Daar moest je 5 dollars betalen om binnen te komen dus echt niet veel, het parkeren was duurder. We liepen een paar uurtjes rond, er was veel te zien. Europese landen waren er ook, Spanje met een groep flamenco dansers en Polen met lekker baklava en zo. Ik at wat overheerlijke loempia's bij de Vietnamese stand en liet me een henna tattoo van een vlinder op mijn rechterhand zetten bij de India stand. Later kwamen Raini's vriendin Tiffany met vrienden en Ian en ik hadden het toen wel gezien en gingen naar huis, ik was moegelopen maar hij ook, niks gewend en in de zon en de wind aan de rivier was het heerlijk toeven maar als je dan thuis bent voel je dat een dutje niet gek zou zijn. In plaats van dat dutje ging ik met Susan naar de hondenwinkel met Storm die nu 4 maanden is en al ruim 30 kilo weegt.

Gistermorgen ook eindelijk mijn papieren voor mijn rijbewijs vernieuwing op de post gedaan, die ambtelijk molens hadden last van sneeuw denk ik. Ik had de papieren al begin januari aangevraagd bij het RDW, ze sturen ze dan naar een adres in Nederland, in dit geval naar Rob, het duurde bijna een maand voor hij ze kreeg en toen bleven ze bij de post liggen, peentjes zweten want mijn rijbewijs verloopt begin april. Uiteindelijk kreeg ik vrijdagmorgen de brief, aangetekend, Raini tekende ervoor, die was gelukkig thuis en alles direct ingevuld, pasfoto erop - maar goed dat ik die voldoende had laten maken in 2016 voor mijn nieuwe paspoort want hier heb je geen fotograaf waar je eventjes naar toe stapt. Oude rijbewijs erbij, auto incasso geregeld en op de post en nu maar hopen dat het goed aankomt en dan zou ik binnen een maand mijn nieuwe rijbewijs bij Rob hebben.

Ik zie al die ijspret foto' s van bij jullie en mis de sneeuw, meer de nostalgie denk ik maar geniet absoluut hier van het milde zonnetje en wil vanmiddag als het kan gaan lopen, misschien kan ik Susan meekrijgen met de hondjes, dan is het wat veiliger.

Weer op naar een volgende week, elke dag minder is dichter bij mijn vakantie !!

Groetjes van Mariet

e