Om dankbaar voor te zijn

Goeiemorgen lieve mensen

Op de een of andere manier ging het niet met een gedicht vandaag, het kwam niet en dat is niet erg. Mijn hoofd nog vol van gisteravond, mijn hart voller.

Het was weer een hectische week, eerst vorige week Marie Louise die dinsdag morgen richting Orlando vertrok

Zondag reden we eerst naar Kingsley Plantation. Het is een echt plantage huis met slavenhuisjes. Het is gelegen aan de rivier, heel mooi en rustig. Ze vond het geweldig, je hebt een tuin waar je kunt zien wat voor soort gewassen er verbouwd werden, de katoen was klaar voor de oogst. Het zijn echt wattebolletjes in de hulzen.

Daarna reden we over de brug naar Big Talbot Island, eerst stopten we aan een meer en daarna naar Dritwood beach. Het is even klauteren voor je op het strand bent maar de moeite waard. Martin en ik waren hier jaren geleden voor onze trouwdag. De oever kalft af en alle bomen vallen op het strand waar ze blijven liggen, wit uitgeslagen van zon, wind en zout. Het zijn skeletten van moeder natuur, net als een olifanten kerkhof maar dan bomen. Ik zat lekker in de zon terwijl zij foto's maakte van de bomen, van de vogels.

Daarna reden we even naar mum's huis en toen naar huis, chicken pot pie stond op het menu, ze vond het lekker genoeg om een tweede portie te nemen.

Ik genoot van vooral de avonden, lekker kletsen met klassieke rock muziek op de achtergrond.

Maandag was het druilerig, perfect weer voor een film dus we reden naar Orange Park naar de bioscoop en de film was geweldig, Fantastic Beasts twee. Daarna shoppen want dat moet ook, hapje te eten in de mall.

Dinsdagmorgen ging Marie Louise haar weg naar Orlando om woensdag door te rijden naar Winterhaven naar haar pen vriendin (van de middelbare schooltijd ) Sabrina waar ze twee weken zal blijven en ik ging werken

Donderdag begon mijn weekend al, we hebben altijd donderdag en vrijdag vrij met Thanksgiving. Donderdag familie eten in Georgia met zo'n 20 - 25 mensen en het was keigezellig. Ian en ik gingen rond acht uur naar huis en de rustige avond met een flesje bier en some good music was het perfecte einde voor de dag.

Vrijdag morgen was ik al om half acht bij Walmart, Black Friday heeft altijd pyama's voor mijn meiden om op te sturen naar Nederland voor rond Sinterklaas.

Ik kocht ook wat dvd's kadootjes voor de meiden in Georgia en nu heb ik Kerst bijna rond wat betreft kadootjes.

Vrijdag middag was ik gewoon lekker lui, ik had mezelf voor kerst weer een koperen pan met een grill plaat gekocht, langzamerhand krijg ik die collectie bij elkaar en die gaan mee terug naar Nederland, dat is zeker.

Zaterdag morgen kwam eindelijk, ik had Ricky twee weken niet gezien, veel te lang en zaterdag ging te langzaam. Ik ging naar Costco en ja hoor, zij hadden het vlees flink afgeprijst, ze kocht ik aan grote kalkoen, prijs 19.15 maar bij de kassa ging er maar liefst 15 dollar vanaf, jammer dat ik niet meer plaats in de vriezer heb.

Later nog eens terug met Susan en Todd en zij besloot ook een card te nemen.

Toen was het eindelijk tijd om naar Starke te rijden om de band te zien en vooral de bass speler/zanger.

Zijn ogen glinsterden toen hij mij zag en toen hij het tshirt zag met de band's foto voorop zei hij. Look there i am in de middle, perfect place to be.

Het was een heerlijke avond, ik zweefde en hij speelde en zong de sterren van de hemel, hij begon met Aint no sunshine, speciaal voor mij.

Onder de pauzes liepen we naar buiten, samen om te praten, te knuffelen en toen de show  was afgelopen en iedereen naar huis was, rond half elf bleven wij hangen. Op een gegeven moment zei ik, ik wil koffie drinken met jou, ik wil nog niet naar huis dus we gingen naar Ihop dat dag en nacht open is en dronken koffie tot 1 uur, we praatten over alles, over wat we mooi vonden, films, boeken. Over relaties, over familie, onze jeugd, over kinderen, kleinkinderen  en over muziek

Toen scheidden onze wegen en ik reed naar mijn huis en hij naar het zijne, we zien elkaar vrijdag weer, in Middleburg en we beiden weten, dit voelt zo ontzettend goed.

En vandaag vieren we Ian's verjaardag, de kip staat te pruttelen en gaat in over een uur de oven in. ik moet zo naar de winkel om slagroom te kopen en brood, gisteren vergeten want ze willen chocolade mousse en stokbrood uit oven. Kelly en Misty en de kids  komen, Buddy en Kendra die net uit het ziekenhuis is en morgen hopelijk hoort dat haar baby in orde is, ze is 8 weken zwanger.

En dan begint de gewone werk week weer, geen vrije dagen en gewoon weer aan de phone maar er is vrijdag om naar uit te kijken en mijn verjaardag in 10 dagen en zoveel meer, ik ben allang niet meer zo gelukkig geweest !!

Liefs van Mariet

Dromenvanger

Dromen
vang je met gemak
in een netwerk van touw
gespannen tussen een tak
rond en rond
de cirkel van het leven
met kralen en een hart
is het patroon geweven
nu hangt hij te draaien
in een denkbeeldige bries
en wijst mij de weg
naar het pad
dat ik uiteindelijk kies


Goeiemorgen lieve mensen

Marie-Louise en ik zitten hier te genieten van de nog vroege morgen, zij met thee en ik met koffie.
Na mijn verslag gaan we weer op weg, naar Kingsley Plantage  en het strand van Talbot Island.

Ze kwam vrijdag morgen aan maar eerst naar eerder deze week.

Ik had dagen uitgezien naar woensdag, de band zou spelen bij een restaurant dicht bij in de buurt, buiten voor een bikers dag en ik zou Ricky zien.Net op tijd kwamen de tshirts en de posters aan, geweldig mooi geworden en de grote hangt te pronken aan mijn slaapkamer muur, je bent tenslotte fan of niet.
Mijn tshirt paste perfect en de kleuren waren zo mooi.
En toen kwam de regen en gooide alles in de war want buiten in de regen wordt alles nat en natuurlijk moet dat niet met muziek apparatuur dus woensdag middag om 2 uur werd besloten dat het niet door zou gaan en  nu moet ik tot zaterdag wachten tot ik Ricky weer zie. Wat reacties op facebook op posters en shirt, hij is niet zo'n schrijver en gek he, ik heb zijn phone nummer niet en hij heeft niet het mijne. Ik denk, als hij wil kan hij altijd vragen, geen druk op de ketel zetten.

Dus had ik iets meer kans om te poetsen en op te ruimen en vrijdag morgen waren de laatste loodjes klaar. Het huis is niet zo groot maar als je alles moet schoonmaken is het toch nog groot genoeg.

Op een gegeven moment had ik het wel gezien, genoeg is genoeg en tenslotte is het ook een huis waar in gewoond wordt.

Rond elf uur op vrijdag morgen reed een auto de oprit op, Marie-Louise was gearriveerd, ze was donderdag middag al in Orlando aangekomen met het vliegtuig en had daar voor de nacht een hotel gepakt.

Na een hartelijke ontmoeting werd er eerst koffie en thee gezet en toen  naar de Walmart want er moest toch wat ingekocht worden, een thermosfles, appeltjes en wat lekkers

Na een eenvoudig doch voedzame lunch reed ik met haar naar Green Cove Springs en het was heerlijk in het parkje aan de St John's rivier. Het was 's morgens maar 5 graden toen ik opstond maar het kwik ging snel omhoog richting 20. Er begon een band te spelen, er was een festival met food trucks maar wij liepen rond genietend van de zon, de wind en de natuur.

Daarna weer terug, we gingen even bij Darian aan zodat ze de boys kon ontmoeten en toen richting huis, een crime want het verkeer was werkelijk verschrikkelijk. We stopten ook nog even bij het kerkhof van Orange Park om naar het graf van Ronnie van Zant te gaan, de zanger van Lynyrd Skynrd die in 1977 omkwam toen hun vliegtuig een noodlanding moest maken in een storm.

Op de snelweg was het ook raak, een auto in de fik en ik had hele erge honger dus in plaats van naar huis gingen we naar de chinees en aten letterlijk onze buikjes helemaal vol.

Thuis op de bank met een biertje en voor haar een glas wijn en praten en rond half tien was het welletjes en bedtijd

Gistermorgen redelijk vroeg op want ik wilde met haar naar de springs, eerst zou het Itcheetucknee zijn maar omdat het niet warm was dus geen zwemmen en Juniper Springs is dan meer geschikt, een mooi wandelroute.

We maakten onze lunchtasjes klaar, rond half negen vertrokken en de lucht was strakblauw, vestjes nog aan maar die gingen al snel uit. We hadden besloten om niet over de snelweg te gaan maar de scenic route te nemen, na Palatka stopten we langs een meertje want daar was een soort flea markt. Na eerst rond het meertje te zijn gelopen en werkelijk geweldig foto's te hebben gemaakt, Wies heeft geweldige apparatuur mee, kocht ik wat snijbonen en kreeg ik van haar een supermooie dromenvanger kado, gemaakt van takken en touw met kralen gemaakt door een Indiaanse vrouw.

Hij hangt nu in de kamer te pronken, ik ben het  nog niet eens over de plek maar dat heeft tijd.

Eerst stopten we bij Lake St. George en door een laan van de mooiste eikenbomen met mos liepen we naar het strandje en aten onze appelflap.
Daarna naar de springs die nog 18 km lagen, alles bij elkaar hadden we twee uur gereden midden door Ocala forest, een heel groot bos gebied waar wilde beren voorkomen.
Bij de springs was het niet druk, een Duits echtpaar was aan het zwemmen, het water was heerlijk en ik had spijt dat ik geen badpak mee had, volgende keer beter.
We aten onze lunch, ondertussen was het kwik gestegen naar zo'n 24 graden, Een eethoorntje kwam kijken of er wat te knabbelen was en we genoten van de zon.
Na de lunch liepen we het houten pad af, langs het riviertje waar we alleen een schildpad zagen, een geelwang die ook zat te zonnen.
Aan het einde het pad waren de echte bronnen, de kleuren varieren van heel mooi blauw naar turqouise in alle variaties. het zand welt op waar het water omhoog komt , het is heel magisch en sprookjesachtig en Marie'Louise heeft denk ik wel een miljoen foto's gemaakt.

We zagen geen alligators maar wel andere dieren, ze is helemaal gefascineerd door gieren.

Rond twee uur ging het huiswaarts want hoe later hoe meer verkeer. Net na vieren waren we terug in Jax en reden gelijk door naar de Golden Corall om te eten, ik at echt niet zoveeel maar zat me toch vol dat het ongemakkelijk was en daarbij begon mijn rug op te spelen, ik denk van het lange autoritje. We wilden op tijd naar bed maar door de richting waar het gesprek naar toen ging was het toch half elf.

Vanmorgen dus eerst blog en ontbijt en dan naar Kingsley en het strand, vanavond ga ik zelf koken, chicken pot pie en dan veel minder voor mij want als ik zo door ga komt er zo 5 kilo bij

Maandag naar de film, Fantastic Beasts 2 en dinsdag morgen ga ik werken en zij rijdt naar Orlando om een dag later naar haar pen vriendin Sabrina te gaan die ik zo'n 10 jaar geleden voor haar weer gevonden heb via interneten die Winterhaven woont.

Daar blijft ze nog zo'n twee weken en dan weer naar huis.

Komende week hoef ik alleen dinsdag en woensdag te werken, donderdag Thanksgiving in Georgia, vrijdag shoppen voor black friday en dan zaterdag zie ik mijn lieverd in Starke als ze daar optreden.

Morgen maandag 19 november is Marieke jarig, proficiat kind en op 21 november is Bart jarig , allebei een geweldig verjaardag en proficiat

Wij gaan onze lunch klaarmaken en dan op weg, vandaag rijd ik, misschien beter voor mijn rug

Fijne zondag en de volgende week, liefs van Mariet

Stairway to heaven

Licht
aan het einde van de tunnel
de treden van de trap
zijn verlicht
ren naar boven
laat je meenemen door licht en warmte
dans, zing, aan het einde aller tijden
gedragen door liefde
voor altijd rust en evenwicht

Goeiemiddag lieve mensen

Ja ik weet het, het is zaterdag en eigenlijk moet ik mijn huis schoonmaken voor de volgende week maar het kan niet, niet na alles van de laatste dagen, uren, minuten.

Het was een speciale week en hij is nog ten einde maar over een paar uurtjes rijd ik richting Georgia en ben ik morgen middag pas terug en misschien lukt het dan, dat poetsen, misschien..

Woensdag met Darian naar het Jason Bonham concert, zo lang naar uitgekeken en ondanks het gezeur van Raini dat Darian niks weet van Led Zeppelin songs en zo en dat zij zou hebben moeten gaan, bracht ze ons toch weg.

We zitten helemaal voorin de zaal, perfecte plaatsen en konden alles goed zien.
Het begon om acht uur, met een film van John, als jonge jongen en het verhaal dat hem de drummer van Led Zeppelin en voor altijd vereeuwigde. Hij stierf in 1980, veel te jong maar zijn zoon Jason heeft duidelijk de talenten van zijn vader geerfd. Het was puur 3 uur genieten, van alle songs met briljante zanger en gitarist, de drums van Jason, de bas speler en de man in de achtergrond op keyboards. Alle bekende songs kwamen voorbij, alles werd luidkeels meegezongen door een enthousiast publiek en toen op het laatst Stairway to heaven voorbij kwam hield ik het niet droog, zingen, lachen door mijn tranen en na de toegift, a whole lotta love, was het tijd om naar huis te gaan.

Ik sliep nog heel lang niet, emoties, vragen,zo duidelijk en ook onduidelijk, tegenstrijdigheden in mijn hart, van wat te doen en vooral wat niet te doen maar ja, soms moet je beter weten maar daarover later meer.

De volgende morgen pas om half twaalf beginnen en ik was laat thuis, boodschappen, toen chicken pot pie maken voor vrijdag en toen zag ik dat Myra me had geprobeerd te bereiken.

Ik belde haar , mum was overleden die middag.

Betty had heel veel moeite met eten, wilde ook niet meer, al heel lang maar bij de lunch op donderdag verslikte ze zich, moest heel veel hoesten en ofschoon ze haar weer rustig konden krijgen besloot de dokter van het tehuis om haar toch maar even naar het ziekenhuis te laten gaan voor een longfoto om te kijken of er etenresten waren blijven zitten want die kunnen longontsteking veroorzaken.
De ambulance kwam, het is maar een paar minuten, op hetzelfde terrein en dus dat zou zo gepiept moeten zijn.
De broeder in de ambulance zei later, ze zuchtte een paar keer diep en was gewoon weg, als een blad meegenomen door een plotselinge vlaag wind.

Myra en Tom werden direct gebeld dus die zagen haar nog, ik niet meer, het was te laat.
Ze had per testament aangegeven dat ze niks wilde, geen dienst, geen opbaren, helemaal niks. Zo snel mogelijk cremeren en dan haar as verstrooid in de Blue Ridge Mountains, in Tennessee of North Carolina.

IK was blij voor haar, eindelijk een einde aan haar lijden, niet zo zeer pijn maar hartepijn, verdriet zo immens en angst voor het donker, de kou, het onbekende.

Doordat er geen officiele dienst is krijg ik geen minuut vrij voor haar overlijden, ik was zo boos en geschokt toen ik dat hoorde op mijn werk vrijdag morgen. Daar sta je dan, met lege handen, met niks.

De kinderen namen het goed op, niet echt onder de indruk, in hun ogen was hun granny allang weg, allang geen deel meer van hun drukke leven, Raini met haar nieuwe vriendje, Darian met haar kinderen en Ian, tja, Ian met niks doen.

Ik was overstuur, door alles, mijn ziek zijn en daardoor haar niet kunnen opzoeken, haar dood maar ook wat er later die dag zou gebeuren en waar ik nog niet uit was indien het zou gebeuren dus om twaalf uur hield ik het voor gezien en ging naar huis.

De middag duurde eeuwig, eindelijk was het zes uur en kon ik in de douche en optutten voor de avond. Vynl speelde in Mercury Moon, heel dicht bij werk en het plan was oorspronkelijk dat ik naar Damon en Glory zou gaan, daar zou douchen, eten (vandaar die chicken pot pie) en dan naar het optreden dat pas om 10 uur begon to kwart voor twee 's nachts.

Ik kan bijna niet geloven dat dit pas 24 uur geleden is.

Ik was er dus om half zeven en we aten snel wat en ik kreeg een rondleiding door hun huis, heel mooi, heel ruim met een heuse jungle room waar drie honden en een kat het heel gezellig hadden. Na kennis te hebben gemaakt met de beestenboel en lekker buiten op het overdekte terras van de beslist lagere temperaturen te hebben genoten was het tijd om te gaan. Ze boden aan dat ik op de bank kon slapen als ik wilde zodat ik een pilsje kon drinken.

De bar was leuk, heel gezellig en we hadden volle bak, er werd volop gedanst en voordat ik wist was de avond om. Ricky en ik hebben gepraat en toen hij hoorde dat ik bleef slapen bij Damon en Glory op de bank besloot hij mee terug te gaan naar hun huis en even te blijven.
We dronken nog wat en hij bleef nog een uurtje, het was fijn en we zien wel wat er  van komt, its complicated natuurlijk maar ik had  zoiets van, ik heb even nodig dat iemand me lief vind en me vasthoudt, ik denk hij ook.

Vanmorgen maakte Damon ontbijt voor ons, heerlijk, aardappels, gebakken met ui en worst en eieren en lekkere koffie maar om tien uur besloot ik naar huis te gaan.
En nu zit ik hier, ik heb besloten om naar Georgia te gaan, ik ben al zo lang niet meer geweest, ik wil met Kelly praten, over dit en andere dingen. Me in de warmte van vrouwen bij elkaar en met elkaar onderdompelen. Lekker koken voor hen en dan zien we morgen wel weer.

Ricky zie ik woensdag als ze in mijn buurt op treden. En dan moet ik tien dagen wachten voor ik hem weer zie, in Starke. Ik kan niet naar hem gaan, dat is het its complicated deel, hij kan hier komen maar tja, de kids en ik kan niet de hele tijd bij Damon en Glory op de bank, ik vond het toch al moeilijk, dit was helemaal niet gepland, het gebeurde spontaan maar zat er stiekem toch aan te komen en ik kan mezelf wel vertellen dat het misschien niet verstandig is maar ...oh jeetje

Dit is heel persoonlijk, ik weet het en ondanks alles voel ik mij gelukkiger dan ik een hele lange tijd heb gedaan.

Oh bijna vergeten, nog even vermelden wat er buiten na afloop van het concert gebeurde. Ik stond met Alta, de vrouw van drummer Joe, buiten bij de apparatuur te wachten op de auto en ineens komt er een meisje, vooraan twintig naar buiten met vriend, denk ik en nog wat mensen. Ik had mijn nieuwe shirt aan, groen, hippie stof en met een groen vest van Glory want het was frisje, binnen ook.

Ze liep naar me toe en begon het vest te schikken, voor en toen ging ze met haar hand over mijn boezem, ze zei, wat mooi stof, bijna net velours maar dat is het niet he en ze bleef maar aanraken. Ik was helemaal perplex, ze was waarschijnlijk dronken en Alta zei later, wow, dat heb ik nog nooit meegemaakt, nou ik ook niet.

Liefs van Mariet

Luchtwegen en Southern rock

Waarheid is
Ik mis je
Dat is niet verkeerd
Want als je net als jij en ik
Houden van hebt geleerd
Dan is de liefde eeuwig
Wat daarna ook gebeurt
En wordt er
Ondanks nieuw geluk
Lachen en zingen
Ook intens getreurd

Goeiemorgen lieve mensen

Ik ben er bijna maar nog niet helemaal maar het einde is in zicht en dat bedoel ik ziek zijn.

Na vier weken is het ook wel tijd, het ging steeds minder afgelopen week in plaats van beter en al de hoestdrankjes, kippensoep en dampo veranderden daar helemaal niks aan.
Ik kon amper een dag volmaken op het werk, liep niet op de tenen maar op de nagels van mijn tenen en ging steeds eerder naar bed dus toen ik donderdag morgen op mijn werk kwam en erachter kwam dat ik me vergist had in mijn schema, ook al zoiets en dus een kwartier eerder al had moeten beginnen was het welletjes. Ik belde op en meldde me ziek, daar op de gang (ik had ook even naar die afdeling toe hebben kunnen lopen maar dat leek niet zo'n goed idee, ik was tenslotte ziek). Ik belde mijn dokter en de assistente zei, je hebt geluk, ik heb 10 uur vanmorgen openstaan, iemand had afgebeld.

Ik ging naar Darian en speelde een uurtje met Julius die ook heel ziek was geweest, dinsdag kreeg hij ineens 40 koorts en Darian kreeg hem niet wakker, naar de eerste hulp met de ambulance, broer Josh mocht niet mee in de ziekenauto dus drie brandweermannen die altijd erbij geroepen worden als je 911 belt, bleven bij Josh tot Raini overnam.

Dus nu terug naar ikke, om tien uur dokter, mijn bloeddruk was hoger dan normaal maar ik was ziek, had geen koorts op dat moment en Dian, mijn dokter zei dat ik een behoorlijk ernstige voorhoofdsholte ontsteking had, veel rust - ja ja zei ik , met werken en verplicht overwerken, vergeet het maar - en ik kreeg receptjes voor antibiotica, iets voor mijn longen en een neusspray met steroids om de zwelling weg te nemen in mijn neus en bijholtes. Ook verhoogde ze mijn pillen voor mijn schildklier want volgens de laatste uitslag van de bloedtest werkte het nog altijd niet optimaal, mijn cholestrol was ok. Over drie maanden terugkomen en een papiertje mee voor opnieuw bloed te laten prikken tegen die tijd.

Ik ging terug naar mijn werk want mijn lunchbox was op mijn bureau en daar zat yoghurt in en terwijl ik naar buiten liep belde ik weer dat ik de rest van de dag thuisbleef. Ik zou graag vrijdag ook thuis zijn gebleven maar ik heb maar 32 uur ziekteverlof per maand en de maand is net begonnen.
Vrijdag morgen voelde ik me beter, waarschijnlijk door de neusspray en ik ging dus werken en ging een uurtje eerder naar huis. We zijn van een uur verplicht naar een half uur verplicht voor overwerken gegaan.  Eerder deze week kwam ik er ook achter dat doordat ik komende woensdag middag vrij heb voor het Jason Bonham concert, de overwerk aan het begin van mijn shift was gerplaatst, dit was niet gecommuniceerd door de big boss en toen ik protesteerde bracht het niks anders op dan een duidelijke email dat ze in feite konden doen wat ze willen in het belang van het bedrijf, de vakbond gaat er nu achter aan.

Gisteren voelde ik me redelijk en aangezien het heerlijk weertje was toog ik rond een uur richting Middleburg met mijn opklap stoeltje, een tas vol met stokbrood, kruidenboter, kip en gehaktballen met nasi kruiden.
Het jaarlijkse Wolf festival, opbrengst naar leukemie fonds met veel muziek, allemaal country/southern rock. Het was keileuk, lekker in het zonnetje, eerst in tshirt en daarna mijn spijkerjasje aan tot een uur of zeven toen het fiks afkoelde en ik naar huis ging, ik was tenslotte van plan beter te worden en niet zieker.

De mannen van Vynl speelden om 3 uur, een uurtje met gast muzikant op mondharmonica wat zo goed past bij hun muziek. Ze kregen een daverend applaus na elke song, we dansten natuurlijk en het was dolle pret. We aten samen en ik genoot. Ricky was heel druk, hij zou me voorstellen aan zijn vrouw maar dat kwam er nooit van. Ik kreeg wel mijn knuffels van iedereen, volgende week vrijdag spelen ze in een visrestaurant aan de rivier, het begint pas om 22.00 maar ik mag na het werk naar Damon's huis om te douchen en wat uit te rusten na mijn werk zodat ik niet eerste helemaal naar huis hoef te rijden.
Hopelijk is Glory terug van zuid Florida, haar broer is plotseling overleden en ze is zijn huis aan het leegmaken, ze was er gisteren en vandaag alleen voor het festival en gaat morgen weer terug richting zuiden, een rit van zo'n 3 uur.

Morgen hoef ik pas om half tien te beginnen,  de rest van de week ook. Woensdag dus middag vrij ofschoon dat pas vanaf 2 uur omdat ik zo laat begin, het concert begint om 8 en Kelly speelt taxi. 
De volgende morgen heb ik de eerste twee uur dus begin ik om half twaalf, laat beginnen heeft dan zijn voordelen.

En dan de week erop komt Marie Louise voor een paar daagjes, ik kijk er heel erg naar uit. IK wil zeker met haar naar de springs gaan, beter dan het strand en misschien naar St Augustine maar plannen zijn zo gemaakt, hoeft geen dagen van tevoren.

Vannacht is de wintertijd hier ook ingegaan, Florida heeft de wet om niet terug te gaan naar wintertijd aangenomen maar hij ligt nu in Washington en daar gaan dingen zeer langzaam, ze hebben het te druk met Trump denk ik en zijn gekkigheid en aangezien dinsdag verkiezingen zijn maalt alles nog langzamer dus dat zal volgende jaar wel ingaan. 

Vanmorgen was het even stressen. Ik was net op, zat hier met koffie en mijn chocolade kaars aan (net Bailey's) en hoor mijn naam roepen, Susan met Storm haar newfoundlander die erg groot wordt. Ze was bezig aan haar morgenwandeling rond de blok maar aan de andere kant van de straat een man met een fikse maat pitbull en een (wat mijn moeder een sjerf van un hundje zou noemen) chiuahua. Die blafte en deed lelijk en de pit bull werd helemaal gestresst van die herrie dus op een gegeven moment was die niet meer te houden en viel Storm aan. Storm is twee keer zo groot, minstens maar pitbulls zijn vechtmachines en deze ging voor de kill, naar Storm's nek, twee honden vechtend, twee bazen proberen hen uit elkaar te houden, op een gegeven moment dook Susan bovenop Storm om haar te beschermen. Het had heel lelijk af kunnen lopen, ik schreeuwde tegen het kleine mormel maar gelukkig kreeg de man zijn hond onder controle, ik liep terug naar Susan's huis met haar en Storm, ze was behoorlijk van streek en Storm trok zo sterk aan de leibanden, ze heeft er twee dat Susan en ik amper overeind bleven, ik was helemaal buiten adem en die koffie smaakte heerlijk achteraf,

Ik ga zo met mijn lieverds in Sophia Bulgarije skypen en ik laat de volgende week weer van mij horen.

Liefs Van Mariet xx