zondag 24 november 2013

Hoor wie klopt daar kinderen


Miene sjoon gezat

Gezonge

De maon sjeen door de buim

Niks gevonge

Sinterklaos

Waas mich effe vergaete

Genne sjpeculaas, gen pepernoot, och ja

Den maar unne donut aete

 

Hallo lieve mensen

 

Ja, ja, dat krijg je als je aardig bent en een kat adopteert, die denkt elke morgen rond 4, 5 uur dat het tijd is dat die mensenvrouw opstaat en dat er brokjes in het bakkie moeten. Dus zit Gus buiten bij het raam op de vensterbank, miauw, miauw, lang genoeg geslapen, opstaan ! Je kunt het wel proberen te negeren maar zo’n miauw is indringend genoeg om te zorgen dat ik niet meer in slaap val.

Martin is ondertussen bezig met weer een andere kant, een calico, dat betekent een lapjeskat al zijn de lapjes heel donker, donkergrijs met een zandkleurtje ertussen, een poes en ook weer heel vrij. Hij zei vanmorgen nog, voor we het weten hebben we een huis vol katten en ik antwoordde, en wiens schuld is dat ?

 

Ik ben blij dat de week om is om eerlijk te zijn want het was een behoorlijke stressige week. We begonnen de vorige week zondag met sjoppen met Susan want Thanksgiving komt eraan, haar zoon en zijn gezin komen een paar dagen over van Noord Carolina en dus moet er veel gegeten worden. Ze had een turkey nodig, een kalkoen dus naar verschillende winkels maar uiteindelijk met lege handen naar huis. Raini kookte en het was erg lekker maar Martin had geen trek, Hij voelde zich niet lekker, een beetje akelig in de maag en we vroegen ons af of het de fentanyl patch was die dat veroorzaakte.

Maandag morgen moest ik al vroeg weg en ‘s nachts was het erger geworden, nu echt heel misselijk, hij kon zelfs niet aan eten denken en hij hing wat op de bank. Hij bracht heel wat tijd op het toilet door want had nu ook diarree.

Dinsdag had ik vrij en we hadden om 8.20 uur een afspraak bij dokter Patel van de pijnkliniek en dat ging zo :

ikke : we hebben een afspraak met dr Patel om 8.20, mijn man is in de auto, hij is te ziek om hier op een harde stoel te zitten, gaat het lang duren ?

 blonde assistente met bril : u bent in de verkeerde wachtkamer (wacht..hier moesten we de vorige keer wel zijn), u moet hierlangs zijn

blonde assistente zonder bril in het andere gedeelte van het gebouw : u moet even wachten op het papierwerk mevrouw, dat moet ingevuld worden (?), dan roept ze me terug, mevrouw, u moet toch hiernaast zijn.

blonde assistente met bril : mevrouw dat is 14.50 voor de visite

 ikke : maar het was 14.50 voor de eerste keer, de tweede keer zou onder de 10 dollars zijn ?

 blondje weer : ja u heeft gelijk, dit is de tweede visite dus dan is het 9.45

 ikke : gaat het lang duren, mijn man is echt heel ziek.

 blondje : de dokter heeft een operatie schema de hele morgen maar hij kan misschien tussendoor even binnenwippen voor u

 ikke : waarom maken jullie afspraken met een dokter die moet operen

 blondje : ik weet het niet maar gaat u maar even zitten

dat was rond 8.35

8.40 : komt u maar door, gesprek met assistent om wat gegevens te noteren.

9. 50 : de dokter komt eindelijk binnen in zijn operatie kloffie, hij is er niet echt bij, vraagt wat Martin wil buiten de patches en schrijft maar weer morfine pillen voor, dan zegt hij, 90 percaset voor een maand

 ikke : dat zijn er maar drie per dag, dat is niet genoeg

 dokter :dan krijgt u er 60 voor twee weken en ik wil over twee weken weer met u spreken

Ook schreef hij 60 morfine voor, voor een maand terwijl de oncoloog er 90 gaf dus alles bij elkaar schiet het niet echt op, wat een gedoe.

Ik dus maar weer met mijn briefjes naar de apotheek. Ja mevrouw, die morfine krijgt u pas op 1 december en de percaset kunt u nu wel hebben, ik snap het af en toe niet hoor !!

 

Thuisgekomen heeft hij bijna de hele dag op de bank gelegen, af en toe geslapen, te slap om wat te doen maar we kwamen er wel achter wat er aan mankeerde. Kenny, een vroend van Martin die elke morgen even langskomt hadden we al een paar dagen niet meer gezien. Het bleekt dat hij buikgriep had gehad dus raadsel van Martin’s misselijkheid en zo opgelost.

Woensdag voelde hij zich eindelijk wat beter en goed genoeg om weer voorzichtig te eten. Zo zie je maar hoe gevoelig hij is en dus gaan we nog beter opletten.

Woensdag hadden wij samen met het CAG team onze potluck voor Thanksgiving en er was ontzettend lekker spul. Mike had een hele kalkoen gebraden, ik had komkommer salade, stokbrood en kruidenboter meegebracht, er was mac and cheese, groene bonen casserole, broccoli casserole en nog veel meer. Opal had een appeltaart gebakken, Mary Anne pumpkincake die net als peperkoek smaakt, alleen smeuiger omdat er een blikje pompoenpuree ingaat en beide dames stonden erop dat ik de leftovers mee naar huis nam voor Martin.

 

We gaan de volgende week met een nieuw project aan de slag, er zijn weer eens email problemen met mensen die Outlook gebruiken en die gaan we allemaal bellen, de start lijst toont 7000 addressen dus dat wordt aanpakken. Ik heb wel een fijn schema voor december, weer van 9-6, dat vroeg werken is wel fijn maar het verkeer is verschrikkelijk, het kost mij 15 minuten langer om thuis te komen om 5 uur.

 

Dinsdag is Ian jarig, hij wil graag nog een hoodie, een sweatshirt met een capuchon dus vanmiddag ga ik op jacht, bij Walmart zou ik gemakkelijk moeten slagen. Dan is donderdag Thanksgiving dus donderdag en ook vrijdag (black Friday want het koopseizoen voor Kerst begint officieel) lekker betaald verlof. Dat geeft mij de tijd om wat extra te knutselen want ik heb zo’n leuke ideeen en mijn voorraad groeit gestaag. Ik heb een heleboel broches, haarspeldjes en haarbanden gemaakt, ook hangers voor aan de muur zijn opgenomen in het assortiment.

 

broches en haarspeldjes

muurhangers


Stiekem gaan we richting december, einde van het hurricane seizoen en gelukkig werden we dit jaar weer gespaard, geen echt noodweer. Op 5 december krijg ik de 6 voor mijn leeftijd. Als je jong bent klinkt 60 bejaard, zo voel ik me beslist niet. Ik wil nog zoveel en hopelijk krijg ik daar ook alle tijd voor.

 

Morgenvroeg wordt het koud terwijl het gisteren 25 graden was, de muts en sjaal liggen klaar. Ik kreeg van Joke een Margriet en een boekje met breipatronen voor mutsjes toegestuurd en mijn breinaalden liggen al klaar.

 

De jarigen, Gaby en Dian van Office Depot, van harte en een fijne week gewenst aan iedereen.

 

Liefs…Mariet xxxx

 

 

 

 

 

 

 

 

 

zondag 17 november 2013

Hoor de wind waait door de bomen


tedere momenten

 niet met goud te betalen

 gedeelde gedachtes

 jeugdverhalen

 even een rustpunt in een drukke dag

 een traan en een lach

 alles mag

 want nu ben je bij me

 nu kunnen we delen

 ik kan uren naar je luisteren

 je stem gaat nooit vervelen

 

Goeiemorgen lieve mensen,

 

Vanmorgen even moeite met uit bed komen maar ik ga er beter aan wennen want de eerste drie dagen van de nieuwe week moet ik om 6 uur op, om 8 uur beginnen met werken. Het was een heel erg interessante week op het werk moet ik zeggen. Zoals aangekondigd ging ook Laura terug naar haar team aan de telefoon, wij bleven achter met zijn viertjes, onmogelijk om alle uren te te coveren en ik liet wat voorstellen aan de manager weten om toch zoveel mogelijk te compenseren. Dinsdag morgen was het weer zover, richting kliniek voor chemo nummer 4, we waren direct aan de beurt, het gaat steeds sneller, er was nog even wat consternatie met de nieuwe kaart die in plaats van mijn 93.30 dat geld uit het Cancer Care potje haalt, controleren, nog even bellen, nogmaals die kaart laten zien en toen kon ik richting huis gaan, Martin achterlatend in de handen van de geweldige dames bij de dokter. Thuisgekomen met verse broodjes eerst wat eten en toen had ik iets wat niet zo vaak voorkomt, zin om te poetsen dus de handen uit mouwen en eerst ons te klein vriesvak uitgeruimd, alles er uit wat te oud was en het resultaat, ineens veel meer plaats dus ik kon wat lekkere dingen voor Martin erin stallen. Toen de keukenvloer die echt een flinke schrob beurt nodig had dus emmertje sop en schrobber, laten intrekken en toen was ie ineens zomaar schoon. Ik had nog wat dingen op mijn lijstje zoals de bieb en de winkel maar het was half een en de telefoon ging, kom me maar halen. Het gaat steeds sneller daar, ik zei het al dus in de auto en Martin ophalen. Thuis installeerde hij zich in zijn luie stoel en ik ruimde nog wat op en kookte een lekkere schotel pasta met scampi waar hij met smaak van at. Susan belde me later of ik mee wilde naar Walmart, stond toevallig op mijn lijstje want Martin was een van zijn fleece vesten kwijt, waarschijnlijk ooit ergens laten liggen en nu hij het wat kouder heeft was een vest te weinig. Ik vond een mooi strepen vest, licht en donkergrijs en ook vond ik al ene kadootje voor Ravyn, een snowwhite barbie  ballerina.

 

Ravyn was zondag hier en ging met tranen in de ogen weer naar huis, ze wilde niet,ze wilde naar het park, ze wilde met mij knutselen etc. Ze zei op gegeven moment : you are the best oma in the world !!

Ik heb dus besloten dat ze wat voor te knutselen nodig heeft en heb al een veterpakketje gevonden zodat ze samen met mij wat kan doen.

Woensdag weer werken, Martin voelde zich redelijk maar ik had het na de morgen wel gehad, ik had een gesprek met onze manager, niet Lori maar Chip voor ons team en hij vertelde mij tot mijn stomme verbazing dat het hem niet interesseerde hoe het verliep met het team, met andere woorden laat het maar crashen. Later kwam hij daarop terug – ik had hem gewoon op een slecht moment aangesproken blijkbaar – en nam hij al mijn veranderingen dankbaar aan. Voor woensdag middag nam ik vrij, het kon, het mocht en ik ging in plaats van naar huis even bij de kapper aan om mijn haardos weer even in het gareel te laten brengen. De laatste maanden had ik zelf de schaar ter hand genomen maar nu was het tijd om het model terug te brengen. Met kortere krulletjes en een lekker gevoel ging ik huiswaarts.

 
eindelijk de schaar erin

de Hanssen krullen doen het goed !!
 


Een van mijn aangeboden veranderingen was dat ik op donderdag morgen zou werken van 8 tot 12 dus vroeg uit de veren en toen ik naar huis wilde gaan kwam Chip langs met Kenneth die ons team kwam versterken. Ken is een rustiger vijftiger, heel aardig en hij had al snel alles onder knie, tenminste wat hij kon doen want hij had nog niet toegang tot alle systemen. Donderdag middag weer terug naar de kliniek om de pomp te laten verwijderen en even bij de apotheek van het ziekenhuis langs voor de patches en de percaset maar weer vingen we bot, ze hadden het niet, ze wisten niet wanneer ze het hadden dus een beetje radeloos ging we naar huis want de morfine raakte op. Ik ging toch proberen bij Walgreens en tot mijn immense verbazing hadden ze niet alleen de patches maar ook de percaset - je moet eens weten hoe vaak we dat daar geprobeerd hebben – dus weer even rust in de tent. De patches hebben Fentanyl 50 die over drie dagen door de huis opgenomen wordt, dit is een zeer sterke pijnstiller die ook gebruikt wordt als je onder het mes moet, het zit in de cocktail die via het infuus wordt ingebracht.

 

Vrijdag had ik de 9 – 6 dienst en hoorde tot mijn grote blijdschap dat Opal per maandag ons team komt versterken, ze is heel aardig en ook een fervent haakster, toen ze me zag kreeg ik een omhelzing, zo blij was ze !!

Gistermorgen zaterdag ging het in dichte mist richting Fleming Island, in plaats van 12 – 9 nu de 9=6, helemaal alleen maar ik had verkondigd dat ik dat wel aan kon en het ging heel goed. Mijn picnic mand mee met alle knutsel spullen er in en aan het einde van de dag had ik verscheidene armbanden en bropches/haarspeldjes klaar, moet alleen nog met de lijmpistool werken want dat wilde ik toch liever thuis doen. Ik wil over een week of twee na Thanksgiving toch een stand op de fleamarket (vlooienmarkt) huren, is 18 dollar per dag om te proberen wat te verkopen op een zondag en Susan heeft al interesse om mee te gaan, gewoon voor de gezelligheid.

Het rapport voor criminele activiteiten in Jax is uit, de stand is tweede op de lijst van meeste criminele activiteiten in Florida na Miami, zover zijn er dit jaar al 84 moorden gepleegd (tegen 92 over heel 2012), er is beslist een steigende lijn te zien, niet bevordelijk voor de gemeenschap dus.

 

Het wordt nu toch echt herfst, we hebben al twee koude nachten gehad met temperaturen die dicht bij de vorst grens waren, ik heb de laarzen en maillots al weer uit de kast gehaald maar dit weekend is het weer aangenaam hoewel wel met regen. Voor de komende week weer een dipje maar niet zo koud en dan maken we ons op voor Thanksgiving, twee dagen vrij en tot 3 december geen chemo meer. De patches schijnen te werken hoewel hij er nog steeds extra pillen bij moet slikken. Hij heeft net al verkondigd dat hij zin heeft in een flink ontbijt dus zo dadelijk in de auto voor sausage biscuits en hash rounds.  Voor nu nog even een tweede kop koffie voor mij en nog even dit verslag afmaken.

 

Op 19 november is Marieke van den Kerkhof jarig en op 21 november wordt ook Bart van Knippenberg een jaartje ouder, allebei van harte proficiat.

Ine, Mart, Ruud en Janine, van harte met de tweede plaats op het Kromme Golde Konkoer, ik hoorde het net van Brigit die in de jury zat. Ik heb de foto’s al bewonderd op Facebook.

 

Allemaal een fijne week gewenst en tot schrijfs !!!

 

Mariet xxxx

 

 

 

zondag 10 november 2013

Samen voor een kwartje !!!


riool van menselijk gevoelens

 afvalbak vol haat en nijd

 wat gaan we soms toch slordig met alles om

 storten ons zo graag in elke strijd

 het bijl lijkt nooit begraven

de wind waait de zielen van de akker als kaf

 de doden geen rust, de geesten bewust

 en wij, weer terug bij af

 

 maar ergens onder al dat puin

 als een ster die mijn donker verlicht

 ligt een mooie gedachte, weggegooid

 ernaar zoeken zou moeten zijn verplicht

 

Goeiemorgen lieve lezers,

 

Sintermerte is weer bijna daar samen met het veugelke, onze wintertijd maakt dat het vroeg donker is  , om zes uur en binnen tien minuutjes en het is beslist veel koeler, vooral ‘s nachts dus weer tijd voor de lange mouwen en de vestjes.

IK was me net aan bedenken onder het inschenken van een mok koffie dat er elke week wel wat gebeurt, ik heb nog zelden een week gehad waarin niets de moeite van het vermelden waard was en deze week was niet anders.

 

Het begon zondag met een spontane visite van Ian wat resulteerde in een gezamelijk etentje met hem, Raini en vriendin Sky. Ik maakte op verzoek zuur vlees met champions, komkommersalade en ik vond zowaar echt kropsla die vooral Raini heerlijk vond, lekker met een zelfgemaakte dressing van mayo, olijfolie, mosterd en kruiden.

Maandag maakte ik me op voor de eerste week maandag tot vrijdag sinds maanden, dus een vrije zaterdag. Ik had een yardsale gepland maar de voorbereidingen waren er niet echt want ik was ineens heel erg moe. Dinsdag middag had ik het even helemaal gehad, een fikse hoofdpijn, een zweverig gevoel in mijn hoofd en de tranen heel hoog dus na de lunch gaf ik het op. Ik ging naar huis om te slapen, te eten, het was alsof mijn lichaam schreeuwde om rust en voedsel terwijl ik toch genoeg eet. Thuisgekomen zat Barbara bij ons, de vriendin van Jack. Ze was bij Martin op bezoek en ik feliciteerde haar met haar verjaardag die dag. Ze barste spontaan uit in tranen want ik was de eerste die dag. Ze woont nu samen met een kennis maar het gaat allemaal niet zo goed, haar stroom was weer eens afgesloten en ze staat op het punt om haar huis te verliezen. Ze heeft geen inkomen nadat Jack en haar moeder overleden zijn maar is ook fiks aan de pillen dus in een flinke neerwaartse spiraal. Ze heeft al een paar keer gevraagd of ze bij ons op de bank kan slapen maar dat hebben we afgewimpeld.

Woensdag morgen had ik nog steeds datzelfde gevoel dus ik meldde me ziek. Ik heb de hele dag niks gedaan, geen zier en gewoon lekker gehangen op de bank met Martin, wat heerlijk.

Na de middag ineens een klop op de deur, een jongeman ertelde ons dat hij het onderhoud doet voor alle huurhuizen voor meneer Harold, de eigenaar van ons huis die in Panama City,in de zogenaamde panhandle van Florida woont, hij was gestuurd om de tuin op te knappen. Ik had helemaal niks gehoord van Bob, de vertegenwoordiger van Harold Stow die de huur incasseerd dus was stomverbaasd. Anderhalf uut later hadden wij een superstrakke tuin, de struiken geknipt, het gras gemaaid, de kantjes geknipt en alles op een hoop geblowt. Ik verwachte elke moment een telefoontje van Bob of een mailtje maar tot nu toe helemaal niks gehoord dus ik vraag me af of hij naar het verkeerde adres gestuurd was, ik verwacht nog steeds dat addertje onder het gras maar misschien sinds de huurbaas de situatie weet, heeft hij gewoon in een royale bui ons een plezier willen doen en dat wordt dan ook dankbaar aangenomen.

 

Donderdagmorgen werd ik uitgerust wakker, ik voelde me toppie en was weer helemaal klaar om alles te trotseren. Eerst hadden we om 8.30 een afspraak voor het eerste gesprek in de pijnkliniek. Dokter Ron Patel, een redelijk jonge dokter en heel kundig en aardig. Doordat Martin de meeste tijd daar op het toilet doorbracht, hij moest een plasje inleveren maar dat is gemakkelijker gezegd als gedaan. Hierdoor was het gesprek met de dokter en mij alleen en ik vertelde zoveel mogelijk over het verloop tot nu toe. De dokter wil patches proberen die elke drie dagen vernieuwd moeten worden, het is geen morfine maar ik ben effe de naam kwijt. Ook schreef hij percaset voor als break through om de patches te versterken. Toen begon de zoektocht naar het spul want de apotheek in het ziekenhuis had op dit moment niks, niet voor midden komende week, Publix had nei tde patches, zou die ook niet krijgen, wel de percaset maar hier is het de stomme regel dat een hoop apotheken weigeren om als de dokter twee recepten uitschrijft en je maar met een komt, die weigert te vullen. Walgreens had de patches maar weigerde die te vullen voor 14 november omdat hij volgens het systeem nog morfine had (terwijl de patches dus geen morfine is) en de percaset konden niet gevuld worden voor 28 november omdat hij nog oxycoden heeft. Dus lege handjes en weer in een korte tijd een enorme hoeveelheid frustratie opgebouwd. Martin was laconiek, hij zei dat hij helemaal niks verwacht had om mee te beginnen, hij gaat maar gewoon door met morfine die er nog is voor een aantal dagen en dan zien we wel weer. We moeten over 2 weken weer terug naar dokter Patel maar van een evaluatie kan geen sprake zijn, als we teruggaan heeft Martin precies een patch gebruikt en nog steeds geen percaset, we zullen zien.

 

Donderdag de late shift, van twaalf tot 9 en ik was blij toen dat voorbij was. Toen vertelde Laura me ook dat ze terug gaat naar de telefoon op maandag, dit naar aanleiding van een paar year to date cijfers die helemaal niet goed zijn, rood in plaats van groen dus ze moet terug naar haar team tot die groen zijn. Hetzelfde zou ook voor Gina gelden die het vrijdagmorgen zou horen. Ik vroeg voor de zekerheid maar mijn nummertjes op van Lori en ik was ook niet helemaal rood maar zeer minimaal, tacrift nog 5 % nodig dus een goede uitslag maakt het verschil, mijn NDR wat voor het uitzenden van een technican is maar 1%. Lori vertelde me, me helemaal geen zorgen te maken daarover.

 

Vrijdagmorgen kwam ik op het werk om negen uur en het bureau langs me van Gina was al leeggeruimd. Ze had van Chip, onze team manager te horen gekregen dat ze niet maandag maar per direct terug naar haar team moest. Ze was ontzettend kwaad, verdrietig en vertelde me dat ze nooit meer terug zou komen in ons team. Ik kon dus even puin ruimen want ze deed dan ook niks meer voor ons. In overleg met Chip bleef ik de hele dag service lead om alles te overbruggen en hetzelfde gedt voor morgen, maandag, om 8 uur sta ik weer paraat. We zijn nog maar met zijn viertjes nu en ik heb al met Chip overlegd hoe we de zaterdagen gaan opvullen. Ik vertelde hem dat ik het best alleen af kan, dan werken van 9 – 6 of van 10 – 7 en dan hulp van de andere service leads die normaal vragen van agenten beantwoorden en met boze klanten praten. Zijn antwoord was, I like it and thank you for that proposal.

Gisteren was het heel mooi weer ofschoon het fris begon, het zou begin twindig graden worden en om acht uur begon ik de tafels die geleend waren van Susan buiten te zetten. Ik had heel weinig klaargezet en besloot gewoon hier en daar te graaien. Er stond heel weinig in de garage van vorige keren want ik had al heel veel aan de straat gezet dus ik had allemaal nieuwe spulletjes en was bereid om een heleboel spullen op te geven. Ik heb natuurlijk weer het nodige bij elkaar verzameld, het zit nu eenmaal in het beestje dus ik had een hele tafel met kristal en gekleurd glas, dan een aantal kleinere kerstpullen die ik niet wil gebruiken, gekregen van een collega en beslist niet mijn smaak, ook besloot ik om al de cassettebandjes te verkopen die ik ooit opkocht op een kerksale maar die Martin toch nooit draait en alle spulletjes van mum, twee kratten patroonboekjes om te borduren, een hele doos met allemaal dmc garen, best wel jammer maar wat moet ik er mee, nu geen tijd om te borduren en dadelijk wil dat allemaal niet mee terug nemen. Het was voor een hoop geld maar dat was even niet belangrijk. Ook was pakketten en wol die ik zeker niet gebruik. Ik zat lekker in het zonnetje met mijn gehaakte bloemetjes die allemaal haarclips en broches worden (foto’s volgen als ze klaar zijn) en ik zag zowaar gisteravond dat je precies kunt zien waar mijn schoenen mijn huid bedekten, ik was bruin geworden in de november zon !

 

Om half een kwam Martin vragen wanneer ik stopte want hij wilde naar Betsy en naar Ricky waar Ravyn was. Ik zei nog een uurtje maar begon toch al op te ruimen. Ik had twee jurken die ik van Lisa gekregen had en twee oude potjes Yves Rocher crème verkocht, samen voor 3.50. Amper de moeite waard voor allemaal het werk maar toen ik bijna klaar was met opruimen en alweer een heleboel spulletjes aan de weg had gezegd zodat mensen het voor niks konden oppikken oa de cassettebandjes stopte een truck en een vrouw vroeg me wat ik voor een aantal losse strengetjes dmc wilde hebben. Ze borduurde veel zei ze en ik vertelde haar dat als ze me 10 dollars gaf, ze de hele doos mee kon nemen, ik gaf haar de patronen ook nog mee, weg is weg, weer een hele hoop minder in de garage en ik kon nog wel 3 levens lang borduren, zoveel was het. Ze nam ook al het spul mee dat aan de weg stond dus alles was helemaal opgeruimd. Ze leek niet veel ouder als ik maar vertelde me dat ze haar tweejarige achterkleinzoon opvoedde en weinig te makken had dus ik had er een goed gevoel bij dat ik iemand kon helpen.

 

Aangekomen bij Ricky was Ravyn’s eerste vraag, oma, can I come to your house and stay the night. Overleggen met Martin en  hij zei ja, ook Ian kwam mee omdat hij zijn fiets mee terug naar zijn huis wilde nemen, hij stond bij ons in de garage. Ravyn en ik brachten Ian en granddad Martin naar huis en gingen shoppen want de dame wilde kip en broccoli eten. We hadden ook loempia saus nodig, ik had besteld bij Chris en zijn moeder had 20 loempias voor ons gemaakt, die eten we waarschijnlijk vandaag op, lekker !! Na het shoppen even aan bij de barbecue man voor twee porties ribjes die echt voortreffelijk waren voor de mannen en toen samen eten. Ian hielp me de tafels terugbrengen naar Susan en ging toen naar huis.Ik had twee grote blikken met hele oude knopen gekregen van mum en die moesten uitgezocht worden. Ze zaten al  jaren in die metalen blikken dus alles was vol stof en vuil en alle metalen knopen moesten eruit. Ravyn was enorm geinteresseerd in dit alles en vond dat de zilveren en gouden knopen net schatten waren en sinds ze een prinses is (!) had ze die wel nodig. Toen ik haar een doosje volmaakte zei ze tegen mij : you are the best oma in the whole world.

 

Na de knopen wilde ze film kijken in de slaapkamer, Sneeuwwitje, in het Nederlands maar dat maakt voor haar niks uit. Om tien uur kwam Raini met Sky thuis en die gingen, in de pyama, Ravyn in haar pon toen nog naar Famous Amos,  een restaurant waar je rondom de klok ontbijten kunt. Ik heb ze niet eens terug horen komen, ik was in dromenland want ik wilde vanmorgen vroeg op om Minse Winse te luisteren.

Wat een luxe, een tweedaags weekend en vandaag hebben nog geen concrete plannen, waarschijnlijkslaapt Ravyn superlang sinds ze beslist niet voor elven in bed was gisteravond, niet mijn idee maar hey. Het is nu 7.05 en Sky kwam net op meet een slaperig gezicht, die zal wel moeten werken nu dus het kan zijn dat Raini vrij is, ze werkte gisteren van 7.00 ‘s morgens tot 21.30, dat deed ze om black Friday vrij te hebben, de dag na Thanksgiving wanneer het kerst inkoop seizoen in de winkels officieel begint en er met aanbiedingen gesmeten wordt, te beginnen om middernacht.

Ik ga gewoon van onze zondag genieten en zie wel wat er weer op onze weg komt, dinsdag is het weer chemo dag en daarna zien we wel weer.

 
een leaf bug op een pilaar buiten op het werk


Fijne week en tot schrijfs…Liefs van Mariet xxx

 

Ps, het is nu 7.20 en zowel Sky als Raini zijn vertrokken naar hun werk, Ravyn zit in mijn bed Sneeuwwitje te kijken, slaperig maar in een goede bui.

 

 

 

zondag 3 november 2013

November rain


de maan werpt schaduwen

 in een kille november nacht

 het is alsof ze fluistert

 ik breng verrassingen die je niet verwacht

 ik breng herinneringen

 aan dagen van weleer

 en dan denk ik aan lang gelee

 aan een winteravond vol met sfeer

 ik liep door het donker

 sneeuw sierde de daken

 weet niet meer waarheen of waarvoor

 maar voelde me vreemd veilig, geen kwaad zou mij raken

 

Hallo lieve lezers,

 

Ik hoor net op de radio dat het vandaag de feestdag van St. Hubertus is en dat bracht weer even wat herinneringen terug. Vroeger, toen ik nog een jong meisje was kwamen mijn tantes An en Drika uit de Reuver met hun kids van over de Maas naar Kessel en we gingen allemaal samen naar de kerk om de zegen van Hubertus af te smeken. Hij is natuurlijk de patroon van de jacht, het hert met het kruis tussen het gewei en zo maar wat het met kinderen te maken heeft, ik kon het niet vinden. Er staat een beeld in de kerk en ik herinner me vaag de zegen. Ik geloof dat het bescherming zou geven tegen kinderziektes. In mijn herinnering was het eerder in het jaar maar ja, dingen vervagen na meer als 50 jaar. De schutterij in Kessel is naar Hubertus vernoemd, ooit was mijn opa Hanssen lid en in de dertiger jaren won hij een echt Chinees theeservies met schieten. Jaren stond dat in mijn moeders kastje, toen ik mijn Zeeuws theekastje kocht in Biggekerke gaf ze het aan mij omdat het zo mooi paste. We kochten er een theepotje bij want er was natuurlijk voor ik het kreeg het nodige gesneuveld. Toen ik naar hier verhuisde was de vraag, wat ermee te doen. Meenemen was nooit een optie, het is superdun porcelein en ik vond dat het in de familie moest blijven. Rob en Frank geven allebei niks om dit soort dingen dus ik heb alles aan Marianne gegeven, het is tenslotte ook haar opa Hanssen en nu is het op de perfecte plek !!

We hebben een behoorlijke hectische week achter de rug. Chemo en een doktersbezoek waar ik geweldig tegenop keek na het drama aan de telefoon en in de praktij met de pillen, de vorige week.

Vol goede moed gingen we dinsdag naar de praktijk, Martin was vergeten dat hij daar urine moest inleveren dus dat werd alweer mopperen (hij kan er soms wat van) dus ik liet hem daar acher, hij stuurde mij eigenlijk gewoon naar huis en tot mijn grote verbazing belde hij om half twee al om hem te halen. Even had ik de kriebels dat er wat mis gegaan was, dat was een uur lvroeger dan ik gecalculeerd had maar hij zat buiten op de stoep met zijn tasje en de slang in de poort. Thuis gekomen kookte ik een lekker potje en hij at met smaak dus dat ging zover goed. De volgende morgen had hij veel pijn maar was niet misselijk. Ik ging een uurtje eerder weg op het werk, was heel erg moe. Donderdag kon mum niet mee, ze was met David naar tante Bertha in Ocola en zou daar een paar dagen blijven, David ging weer terug naar huis in Texas. Martin moest om 10 uur weer terug in de praktijk zijn om de slang te ontkoppelen, ze lieten ons een uur wachten dus ik kon 12 uur werken niet halen, een uurtje te laat.

In de loop van die donderdag werd Martin toch ziek, misselijk maar niks overgeven.  Hij was ontzetten slap en moe en elke stap was hem teveel. Ik had ervoor gezorgd dat hij een lekker broodje gezond had voordat ik ging werken.

Vrijdagmorgen geen verbetering, we moesten om 11.40 bij de dokter zijn voor de evaluatie. Gelukkig maar tien minuutjes wachten deze keer. Op de weegschaal, nog maar 140 pond (63 kg) dus weer wat kwijt en zijn bloeddreuk was 89/65 dus veel te laag.De dokter deed nog een meeting en toen was het een beetje hoger. We hebben voornamelijk over het verloop gepraat, wat nu en natuurlijk medicatie. Martin gaf aan dat de ocycodin 10 niet werkt maar de dokter vertelde dat hij niet meer dan een keer per maand een recept mag uitschrijven. Op onze vraag waarom dan de dosis kregen we weer geen duidelijk antwoord, ik gaf het maar op om dat te ontrafelen. Hij zei dat we misschien in de toekomst een pijndokter moesten bezoeken want die kunnen iets meer met recepten. Ik dacht, niks toekomst, nu dus Dr. Luke gaat dat voor ons regelen, we kunnen een telefoontje verwachten voor een afspraak. Ook is deze dokter waarschijnlijk veel dichter bij ons huis. Martin werd veel zieker tijdens het consult dus die verdween al snel naar het toilet wat mij de gelegenheid gaf om even met de dokter alleen te praten en nog maar eens de situatie uit te leggen, hij kan niet met pijn omgaan en heeft een heel hoge tolerantie que pillen. De dokter pakte zijn recepten boekje voor morfine maar ik vertelde hem snel dat ik nog een receptje had dat ik nog niet gevuld had, zo had hij tenminste niet het idee dat we pillen krijgen om te verkopen, iets dat ongetwijfeld in zijn brein opkwam op gegeven moment.  Ook vroeg ik hem over hennep olie dat zou verzachten bij pijn en chemo maar hij had er nog nooit van gehoord. Ik heb de indruk dat Amerikaanse doktoren niet zoveel bezig zijn met alternatieve spullen. Myra heeft de olie gevonden trouwens, ik moet hem nog ophalen.

Terwijl Martin buiten op de bank wachtte maakte ik de volgende serie afspraken. De volgende chemo is op 17 november en dan slaan we twee weken over. Laatste week van november is het Thanksgiving en de praktijk in dicht op donderdag en vrijdag (heb ik ook vrij trouwens) dus de dokter zei al, laat jullie maar eens lekker genieten van die feestdag zonder chemo in zijn lijf. Dus dan weer op 3 december – 5 december (mijn zestigste verjaardag) en dan op 17 december (zijn 50ste verjaardag – 19 december, dan op 31 december en 2 januari van alweer 2014. Op vrijdag 6 december gaan we terug naar de dokter, dan maakt hij een afspraak voor een PET scan om te kijken wat de tumor doet en natuurlijk de vlekken op de longen, dan gaan we ook bekijken of er geopereerd moet worden en eventuele bestraling.

Mijn agenda is dus vol voor de komende twee maanden, daar komt ook nog de pijnkliniek bij dus ik ga mijn tandarts afzeggen anders krijg ik het allemaal niet rond.  Na het trekken van die hoektand gaat het trouwens redelijk met mijn gebit.

Op de terugweg van de dokter ging ik langs het ziekenhuis om dat morfine recept af te geven, ik had het expres uitgesteld want we hadden net twee weken tevoren morfine gehad maar een ding kan mijn schat, pillen slikken, zoals gezegd, hij kan absoluut niet met pijn omgaan. Ik liet mijn telefoon nummer achter voor het geval er iets zou zijn want ze zeggen altijd, 20, 30 minuten en het is klaar maar je zou zomaar terug kunnen komen en te horen krijgen dat ze het niet kunnen uitgeven. Wel wist ik dat het er in ieder geval was. Na Martin thuis af te hebben gezegd draaide ik me gelijk weer om maar moest ondanks dat het langer dan 30 minuten was nog steeds wachten maar toen kreeg ik de morfine en ja hoor, nog steeds via de verzekering (de verzekering heeft een limiet van hoeveel per maand ze vergoeden) dus 10 dollars later was ik 90 morfine pillen rijker. Ik voel me altijd een beetje onveilig  met die pillen, ze gaan voor 10 dollar per stuk op de zwarte markt dus verberg ik ze altijd, ook kun je hier in de problemen komen als je een potje pillen hebt met iemand anders zijn naam maar de kans dat iemand mij aan houdt is natuurlijk minimaal, braaf meisje dat ik ben, ik kan natuurlijk ook wel bewijzen dat we getrouwd zijn en op hetzelfde adres wonen maar het zou allemaal zo’n rompslomp zijn. Ik stopte wel even op de terugweg bij de barbecue man op Wilson en nam een rib sandwich mee, vier sneden brood met een royale portie rundvlees ribjes met veel saus. Hij deed er nog een schepje kleine stukjes vlees bij die van de botten gevallen waren en Martin smulde er heel erg van. De rest van de dag, want het was ondertussen al  4 uur was ook snel om. We hadden een film van Susan geleend, R.I.P.D met Jeff Bridges en Ryan Reynolds, ontzettend entertaining, een mix van Ghost, Ghostbusters en Men in Black.

Ik had ondertussen ook in de mail de card van Cancer Care of America, we waren approved !!! Dat betekent dat ze voor een jaar tot 24 oktober 2014 alle chemo gaan betalen dus geen 93.30 per keer meer, wat een opluchting. Van de disability hebben we nog niks gehoord, de status online zijn nog steeds dat ze de medische feiten aan het onderzoeken zijn, zover de belofte, het kan binnen 10 tot 14 dagen bekend zijn bij kanker stage 4, het is nu meer dan 6 weken geleden.

 

Ik heb de volgende week zaterdag vrij en had het plan om mee te doen aan de arts en crafts markt in Orange Park, het was er erg gezellig de vorige keer maar wat denk je, hij was al geweest, niks communicatie en zo. Dus nu gaan we een yardsale doen om tenminste een heleboel spulletjes kwijt te raken hopelijk die in de garage plaats in nemen. Ook staat ons huis veel te vol, ik ga afscheid nemen van een hoop spulletjes. Ik heb de tafels al gereserveerd bij Susan, hopelijk wordt het goed weer. Dan ga ik ook bekijken voor een zondag op Ramona Flemarket, mijn armbandjes stapelen zich op, ik vind ze hoe langer hoe leuker en ben benieuwd of ze te verkopen zijn. Amerikanen zijn rare lui, maar dat wisten we al, smaak is af en toe ver te zoeken.

 

Gisteren op het werk had Sabrina catlitter cake gemaakt, een recept voor Halloween. Het is een mix van chocolade en gewone cake met pudding, kruimels geserveerd in een echte kleine kattebak met een kattenbak schepje, de drolletjes zijn gemaakt van koekje met chocola en het ziet er misschien niet uit maar was heel erg lekker.

 


 

Martin genoot gisteravond van het Florida-Georgia game, de Georgia Bulldogs wonnen met 23-20, ook zijn Noles (Florida State University) wonnen dik en het was zo mooi om hem te horen lachen en aanmoedigen op de couch. Nu ligt hij weer plat, moe en misselijk, hopelijk gaat het strakjes wat beter.

 

Na een regenachtige dag gisteren is het nu helder maar frisjes, de tijd is hier vannacht ook verzet, mijn wekker radio doet dat automatisch, toch handig, die techniek.

 

Ik wil afsluiten met Jacques alvast van harte te feliciteren met zijn verjaardag komende zaterdag, wij maken ons op voor een chemo vrije week.

Oh ja, ik ga de foto toevoegen van de laatste echo van Darian’s baby, heel duidelijk is het gezichtje van de kleine spruit te zien.

 

Liefs…Mariet