Samen voor een kwartje !!!

riool van menselijk gevoelens

 afvalbak vol haat en nijd

 wat gaan we soms toch slordig met alles om

 storten ons zo graag in elke strijd

 het bijl lijkt nooit begraven

de wind waait de zielen van de akker als kaf

 de doden geen rust, de geesten bewust

 en wij, weer terug bij af

 

 maar ergens onder al dat puin

 als een ster die mijn donker verlicht

 ligt een mooie gedachte, weggegooid

 ernaar zoeken zou moeten zijn verplicht

 

Goeiemorgen lieve lezers,

 

Sintermerte is weer bijna daar samen met het veugelke, onze wintertijd maakt dat het vroeg donker is  , om zes uur en binnen tien minuutjes en het is beslist veel koeler, vooral ‘s nachts dus weer tijd voor de lange mouwen en de vestjes.

IK was me net aan bedenken onder het inschenken van een mok koffie dat er elke week wel wat gebeurt, ik heb nog zelden een week gehad waarin niets de moeite van het vermelden waard was en deze week was niet anders.

 

Het begon zondag met een spontane visite van Ian wat resulteerde in een gezamelijk etentje met hem, Raini en vriendin Sky. Ik maakte op verzoek zuur vlees met champions, komkommersalade en ik vond zowaar echt kropsla die vooral Raini heerlijk vond, lekker met een zelfgemaakte dressing van mayo, olijfolie, mosterd en kruiden.

Maandag maakte ik me op voor de eerste week maandag tot vrijdag sinds maanden, dus een vrije zaterdag. Ik had een yardsale gepland maar de voorbereidingen waren er niet echt want ik was ineens heel erg moe. Dinsdag middag had ik het even helemaal gehad, een fikse hoofdpijn, een zweverig gevoel in mijn hoofd en de tranen heel hoog dus na de lunch gaf ik het op. Ik ging naar huis om te slapen, te eten, het was alsof mijn lichaam schreeuwde om rust en voedsel terwijl ik toch genoeg eet. Thuisgekomen zat Barbara bij ons, de vriendin van Jack. Ze was bij Martin op bezoek en ik feliciteerde haar met haar verjaardag die dag. Ze barste spontaan uit in tranen want ik was de eerste die dag. Ze woont nu samen met een kennis maar het gaat allemaal niet zo goed, haar stroom was weer eens afgesloten en ze staat op het punt om haar huis te verliezen. Ze heeft geen inkomen nadat Jack en haar moeder overleden zijn maar is ook fiks aan de pillen dus in een flinke neerwaartse spiraal. Ze heeft al een paar keer gevraagd of ze bij ons op de bank kan slapen maar dat hebben we afgewimpeld.

Woensdag morgen had ik nog steeds datzelfde gevoel dus ik meldde me ziek. Ik heb de hele dag niks gedaan, geen zier en gewoon lekker gehangen op de bank met Martin, wat heerlijk.

Na de middag ineens een klop op de deur, een jongeman ertelde ons dat hij het onderhoud doet voor alle huurhuizen voor meneer Harold, de eigenaar van ons huis die in Panama City,in de zogenaamde panhandle van Florida woont, hij was gestuurd om de tuin op te knappen. Ik had helemaal niks gehoord van Bob, de vertegenwoordiger van Harold Stow die de huur incasseerd dus was stomverbaasd. Anderhalf uut later hadden wij een superstrakke tuin, de struiken geknipt, het gras gemaaid, de kantjes geknipt en alles op een hoop geblowt. Ik verwachte elke moment een telefoontje van Bob of een mailtje maar tot nu toe helemaal niks gehoord dus ik vraag me af of hij naar het verkeerde adres gestuurd was, ik verwacht nog steeds dat addertje onder het gras maar misschien sinds de huurbaas de situatie weet, heeft hij gewoon in een royale bui ons een plezier willen doen en dat wordt dan ook dankbaar aangenomen.

 

Donderdagmorgen werd ik uitgerust wakker, ik voelde me toppie en was weer helemaal klaar om alles te trotseren. Eerst hadden we om 8.30 een afspraak voor het eerste gesprek in de pijnkliniek. Dokter Ron Patel, een redelijk jonge dokter en heel kundig en aardig. Doordat Martin de meeste tijd daar op het toilet doorbracht, hij moest een plasje inleveren maar dat is gemakkelijker gezegd als gedaan. Hierdoor was het gesprek met de dokter en mij alleen en ik vertelde zoveel mogelijk over het verloop tot nu toe. De dokter wil patches proberen die elke drie dagen vernieuwd moeten worden, het is geen morfine maar ik ben effe de naam kwijt. Ook schreef hij percaset voor als break through om de patches te versterken. Toen begon de zoektocht naar het spul want de apotheek in het ziekenhuis had op dit moment niks, niet voor midden komende week, Publix had nei tde patches, zou die ook niet krijgen, wel de percaset maar hier is het de stomme regel dat een hoop apotheken weigeren om als de dokter twee recepten uitschrijft en je maar met een komt, die weigert te vullen. Walgreens had de patches maar weigerde die te vullen voor 14 november omdat hij volgens het systeem nog morfine had (terwijl de patches dus geen morfine is) en de percaset konden niet gevuld worden voor 28 november omdat hij nog oxycoden heeft. Dus lege handjes en weer in een korte tijd een enorme hoeveelheid frustratie opgebouwd. Martin was laconiek, hij zei dat hij helemaal niks verwacht had om mee te beginnen, hij gaat maar gewoon door met morfine die er nog is voor een aantal dagen en dan zien we wel weer. We moeten over 2 weken weer terug naar dokter Patel maar van een evaluatie kan geen sprake zijn, als we teruggaan heeft Martin precies een patch gebruikt en nog steeds geen percaset, we zullen zien.

 

Donderdag de late shift, van twaalf tot 9 en ik was blij toen dat voorbij was. Toen vertelde Laura me ook dat ze terug gaat naar de telefoon op maandag, dit naar aanleiding van een paar year to date cijfers die helemaal niet goed zijn, rood in plaats van groen dus ze moet terug naar haar team tot die groen zijn. Hetzelfde zou ook voor Gina gelden die het vrijdagmorgen zou horen. Ik vroeg voor de zekerheid maar mijn nummertjes op van Lori en ik was ook niet helemaal rood maar zeer minimaal, tacrift nog 5 % nodig dus een goede uitslag maakt het verschil, mijn NDR wat voor het uitzenden van een technican is maar 1%. Lori vertelde me, me helemaal geen zorgen te maken daarover.

 

Vrijdagmorgen kwam ik op het werk om negen uur en het bureau langs me van Gina was al leeggeruimd. Ze had van Chip, onze team manager te horen gekregen dat ze niet maandag maar per direct terug naar haar team moest. Ze was ontzettend kwaad, verdrietig en vertelde me dat ze nooit meer terug zou komen in ons team. Ik kon dus even puin ruimen want ze deed dan ook niks meer voor ons. In overleg met Chip bleef ik de hele dag service lead om alles te overbruggen en hetzelfde gedt voor morgen, maandag, om 8 uur sta ik weer paraat. We zijn nog maar met zijn viertjes nu en ik heb al met Chip overlegd hoe we de zaterdagen gaan opvullen. Ik vertelde hem dat ik het best alleen af kan, dan werken van 9 – 6 of van 10 – 7 en dan hulp van de andere service leads die normaal vragen van agenten beantwoorden en met boze klanten praten. Zijn antwoord was, I like it and thank you for that proposal.

Gisteren was het heel mooi weer ofschoon het fris begon, het zou begin twindig graden worden en om acht uur begon ik de tafels die geleend waren van Susan buiten te zetten. Ik had heel weinig klaargezet en besloot gewoon hier en daar te graaien. Er stond heel weinig in de garage van vorige keren want ik had al heel veel aan de straat gezet dus ik had allemaal nieuwe spulletjes en was bereid om een heleboel spullen op te geven. Ik heb natuurlijk weer het nodige bij elkaar verzameld, het zit nu eenmaal in het beestje dus ik had een hele tafel met kristal en gekleurd glas, dan een aantal kleinere kerstpullen die ik niet wil gebruiken, gekregen van een collega en beslist niet mijn smaak, ook besloot ik om al de cassettebandjes te verkopen die ik ooit opkocht op een kerksale maar die Martin toch nooit draait en alle spulletjes van mum, twee kratten patroonboekjes om te borduren, een hele doos met allemaal dmc garen, best wel jammer maar wat moet ik er mee, nu geen tijd om te borduren en dadelijk wil dat allemaal niet mee terug nemen. Het was voor een hoop geld maar dat was even niet belangrijk. Ook was pakketten en wol die ik zeker niet gebruik. Ik zat lekker in het zonnetje met mijn gehaakte bloemetjes die allemaal haarclips en broches worden (foto’s volgen als ze klaar zijn) en ik zag zowaar gisteravond dat je precies kunt zien waar mijn schoenen mijn huid bedekten, ik was bruin geworden in de november zon !

 

Om half een kwam Martin vragen wanneer ik stopte want hij wilde naar Betsy en naar Ricky waar Ravyn was. Ik zei nog een uurtje maar begon toch al op te ruimen. Ik had twee jurken die ik van Lisa gekregen had en twee oude potjes Yves Rocher crème verkocht, samen voor 3.50. Amper de moeite waard voor allemaal het werk maar toen ik bijna klaar was met opruimen en alweer een heleboel spulletjes aan de weg had gezegd zodat mensen het voor niks konden oppikken oa de cassettebandjes stopte een truck en een vrouw vroeg me wat ik voor een aantal losse strengetjes dmc wilde hebben. Ze borduurde veel zei ze en ik vertelde haar dat als ze me 10 dollars gaf, ze de hele doos mee kon nemen, ik gaf haar de patronen ook nog mee, weg is weg, weer een hele hoop minder in de garage en ik kon nog wel 3 levens lang borduren, zoveel was het. Ze nam ook al het spul mee dat aan de weg stond dus alles was helemaal opgeruimd. Ze leek niet veel ouder als ik maar vertelde me dat ze haar tweejarige achterkleinzoon opvoedde en weinig te makken had dus ik had er een goed gevoel bij dat ik iemand kon helpen.

 

Aangekomen bij Ricky was Ravyn’s eerste vraag, oma, can I come to your house and stay the night. Overleggen met Martin en  hij zei ja, ook Ian kwam mee omdat hij zijn fiets mee terug naar zijn huis wilde nemen, hij stond bij ons in de garage. Ravyn en ik brachten Ian en granddad Martin naar huis en gingen shoppen want de dame wilde kip en broccoli eten. We hadden ook loempia saus nodig, ik had besteld bij Chris en zijn moeder had 20 loempias voor ons gemaakt, die eten we waarschijnlijk vandaag op, lekker !! Na het shoppen even aan bij de barbecue man voor twee porties ribjes die echt voortreffelijk waren voor de mannen en toen samen eten. Ian hielp me de tafels terugbrengen naar Susan en ging toen naar huis.Ik had twee grote blikken met hele oude knopen gekregen van mum en die moesten uitgezocht worden. Ze zaten al  jaren in die metalen blikken dus alles was vol stof en vuil en alle metalen knopen moesten eruit. Ravyn was enorm geinteresseerd in dit alles en vond dat de zilveren en gouden knopen net schatten waren en sinds ze een prinses is (!) had ze die wel nodig. Toen ik haar een doosje volmaakte zei ze tegen mij : you are the best oma in the whole world.

 

Na de knopen wilde ze film kijken in de slaapkamer, Sneeuwwitje, in het Nederlands maar dat maakt voor haar niks uit. Om tien uur kwam Raini met Sky thuis en die gingen, in de pyama, Ravyn in haar pon toen nog naar Famous Amos,  een restaurant waar je rondom de klok ontbijten kunt. Ik heb ze niet eens terug horen komen, ik was in dromenland want ik wilde vanmorgen vroeg op om Minse Winse te luisteren.

Wat een luxe, een tweedaags weekend en vandaag hebben nog geen concrete plannen, waarschijnlijkslaapt Ravyn superlang sinds ze beslist niet voor elven in bed was gisteravond, niet mijn idee maar hey. Het is nu 7.05 en Sky kwam net op meet een slaperig gezicht, die zal wel moeten werken nu dus het kan zijn dat Raini vrij is, ze werkte gisteren van 7.00 ‘s morgens tot 21.30, dat deed ze om black Friday vrij te hebben, de dag na Thanksgiving wanneer het kerst inkoop seizoen in de winkels officieel begint en er met aanbiedingen gesmeten wordt, te beginnen om middernacht.

Ik ga gewoon van onze zondag genieten en zie wel wat er weer op onze weg komt, dinsdag is het weer chemo dag en daarna zien we wel weer.

 

een leaf bug op een pilaar buiten op het werk

Fijne week en tot schrijfs…Liefs van Mariet xxx

 

Ps, het is nu 7.20 en zowel Sky als Raini zijn vertrokken naar hun werk, Ravyn zit in mijn bed Sneeuwwitje te kijken, slaperig maar in een goede bui.