Vrouw met
mes
ze staat
met beide benen
midden in het leven
vaak raakt ze met gedachten
gevoelens sterk verweven
muziek en beeld
geluid en geur
allemaal door die kleurrijke deur
geen golven breken haar steven
geen berg
te hoog
geen land te ver
reiken in de lucht
naar maan en ster
dus zo'n beetje ijs
dat houdt mij niet tegen
ze nam een mes
en zo heeft Addy vandaag een nieuwe naam
gekregen
Hallo lieve
mensen
Ik hoor
jullie denken, wat een vreemd begin, dit gedicht dus ik zal het even uitleggen.
Gisteren op facebook plaatste mijn vriendin en oud collega Addy die met mij in
Weert werkte bij Call-IT maar die zelf in Den Bosch woont een berichtje dat ze
haar autootje te lijf moest gaan met een mes omdat er iets bevroren was. Nogal
een gevaarlijke onderneming maar Addy meesterde het in een geweldige manier. Nu
is zij een vrouw van de wereld, ze trekt er in haar eentje geregeld op uit naar
verre landen en komt met de prachtigste foto’s thuis, ook schildert ze, heel
creatief dus. Toen ik dat berichtje las waarin ze zichzelf ‘vrouw met een mes’
noemde, schreeuwde dat gewoon om een gedicht en aangezien ik het even lekker
rustig had hier, was dat gedicht in een mum van tijd geschreven, zelfs een
Engelse vertaling volgde in een wip.
Over
gedichten gesproken, gisteren zat er een officiele brief uit Nederland in de
bus, van de Digitale Bibliotheek der Nederlandse Letteren. Wat blijkt nu, ze
willen Platbook 1 tot en met 5 opnemen in de bieb en moeten dan natuurlijk ook
officieel mijn toestemming hebben aangezien in een paar van de boeken een gedicht
van mij staat. Een formulier om te
tekenen, een envelop met al de postzegel op dus dat gaan we morgen op de post
doen. Leuk om te weten dat er weer iets bewaard wordt en dat misschien in de
toekomst dit gebruikt gaat worden op scholen en universiteiten, ik voel me
vereerd !!
Gisteren
had ik dus vrij en het weer dit weekend is werkelijk geweldig, lekker zonnetje
en midden twintig graden dus vroeg op, om 8 uur stond ik al in de eerste
supermarkt om wat spulletjes in te slaan, je basis voedsel hier, brood, eieren,
boter, melk, cornflakes en de nodige flessen. Nee hoor, geen drank maar
tomatenketchup, mosterd en barbecue saus. Daarna nog naar een andere winkel
voor een lekker steakje voor vandaag (2 ribeyes, een vinger dik, samen een pond
zwaar voor omgeteld 5 euro) en daarna pakte ik de heggeschaar en ging de eerste
struik aan de voorkant te lijf. Ik had namelijk een mailtje gekregen van Bob,
de vertegenwoordiger van onze huurbaas, hij was donderdag langsgekomen en had
gezien dat die struiken geknipt moesten
worden en ook dat de vuilnisbak langs de garageduur stond, fout dus (terwijl
iedereen dat heeft). Ik ben het zo moe, allemaal die belachelijke dingen waar
hij steeds weer mee aankomt, als er een snippertje papier in de voortuin ligt,
overgewaaid van de buren klimt hij in de pen en krijg ik een preek, hoog tijd
om te verhuizen maar ja, nog even wachten. Het feit dat onze tuin er veel beter
bij ligt dan de meesten hier in de straat maakt voor hem niets uit blijkbaar,
dat we nooit de container in het zicht hebben staan maar dat deze er stond
omdat het vuilnisdag was maakte ook niks uit. Ik heb niet eens meer argumenten
doorgemaild, had er gewoon geen zin meer in. Een struik geknipt, later gisteren
aan de tweede begonnen maar in het midden zijn de takken te dik voor de schaar
dus vandaag maakt Martin de rest af. Die had de laatste dagen weer behoorlijk
last van zijn been en voet, een lichtpuntje, hij had een hele plek op zijn dij
die gevoelloos was, wel jeukte maar hij kon krabben maar voelde daar niks van.
Nou, dat is nu weg, hij voelt het krabben dus langzamerhand komt het gevoel
weer terug en dat is waarschijnlijk ook de reden voor de pijn, alles herstelt
langzaam maar hopelijk zeker.
We hadden
allebei geen zin in steak gisteren (ja dat kan echt gebeuren) en dus nadat we
even bij Ian waren gestopt gingen we naar Churches voor hun beroemde fried
chicken, je krijgt voor 2.50 twee stukken (dij en borst) en een biscuit. Ik kon
het niet een s allemaal op maar we zaten lekker te smullen op de bank terwijl
we keken naar een geweldig spannende wedstrijd tussen de Baltimore Ravens en de
Denver Bronco’s. Het reguliere football seizoen is over en we zijn nu bezig aan
de play offs want op 3 februari lokt de Super Bowl weer, het officieuze
wereldkampioenschap. Het wordt weer een hele happening, Beyonce verzorgt de
pauze met vast en zeker een spetterende show. Ik vind football leuk maar niet
de hele wedstrijd want het duurt eeuwen (4 maal 15 minuten duurt snel 3 uur of
zo), ze stoppen veel en dan wordt de klok stil gezet, ook wordt er onderbroken
voor commentaren en veel, heel veel reclame. Toen ze halverwege waren sloop ik
even weg om dan toch eens eindelijk de cd te bekijken die ik van Bert en Helene
in december gekregen had. Toen wij vrijdag even skypten voordat ik ging werken
vertelde Bert me al dat ik minpunten had omdat ik nog steeds niet gekeken had
(gewoon geen tijd Bertje !). Nou, nou, ik heb genoten, een filmpje van hun
koperen feest in 1985 met een erg jonge Mariet, Martin keek en zei, look at
your beautiful eyes, if I would have met you then, you would have been so in
trouble but it would have been fun. (vertaling voor wie het nodig heeft : wat
een mooie ogen, als ik je dan ontmoet zou hebben, zou je zo in de problemen
zijn gekomen maar het zou plezierig zijn geweest). Even ook dit uitleggen, mijn
echtgenoot was in zijn jongere jaren een echte ladiesman, een magneet voor
vrouwen en daar maakte hij dankbaar gebruik van. Vooral zijn optredens met de
bank, de vrouwen stonden in de rij voor afspraakjes. Ik antwoordde op zijn
opmerking, ja, je zou mijn hart gebroken hebben. Gelukkig maar is hij veranderd
nu hij ouder is, het is erg vermoeiend, al dat gedoe en hij is blij dat het
niet meer hoeft, hij is nu eindelijk echt tot rust gekomen en weet wat goed
voor hem is…en dat ben ikke !!
 |
| mijn schat in de tachtiger jaren |
 |
| en hij rockt nog steeds |
Even afgeleid
maar terug naar de cd, het volgende filmpje was geschoten op de zilveren
bruiloft van Bert en Helene in 1998, geweldig om ons allemaal te zien, 15 jaar
geleden, dus jullie raden het al, komende 25 januari zijn Bert en Helene 40
jaar getrouwd, geen groot feest deze keer maar lekker op vakantie, geniet er maar
samen van in het mooie Tirol en een dikke proficiat !!
Verder nog
wat foto’s van onze gezamelijk vakantie in St Wolfgang in Salzkammergut in
1979, wel wat vergeeld maar toch geweldig om weer even terug te kijken, ook
foto’s van onze reis naar Praag met Marianne en Els en nog wat foto’s van een
verjaardag met een heel jonge Rob. Dit was een hele fijne cd waarvoor mijn
hartelijk dank. Het bracht weer heel veel herinneringen terug, vooral van
Wolfgang en maakte dat ik weer eens keek op youtube of ik toch die film kon
vinden, Im Weissen Rossl die in St Wolfgang speelt, met Peter Alexander. We
zijn op heel veel van de plekjes in de film geweest en weet je, hij staat er
helemaal op dus heb ik snel even een paar fragmenten gekeken. Onze bauer Franz, inmiddels overleden die ons de kamers
verhuurde stond er ook op met de blaaskapel maar ik kon hem niet vinden maar nu
ik weet waar ik de beelden kan vinden ga ik beslist nog eens kijken.
 |
| 1979, Sankt Wolfgang am Wolfgang see |
dit is de
link voor wie het wil bekijken, het is een redelijk goeie versie.
Youtube is
een favoriet voor mij, je vindt er zoveel, niet alleen muziek maar hoe langer
hoe meer filmfragmenten, oude tv series en hele films die je normaal niet vindt
dus je hoeft helemaal niet te downloaden.
Wat heel
anders nu, beloofd is beloofd, de vorige week vertelde ik al een beetje over de
nieuwe uitdaging op het werk en we zijn nu een week verder en weten al dat het
niet loopt zoals het gepland was maar ja, daarvoor heet het een test.
Triage
zoals het heet, een speciaal project met de Triage groep en wij als Red Flag
team zijn hun backup. Een agent krijgt een klant aan de telefoon, die klant
belt voor de derde dag in zeven dagen en een pop upje vertelt de agent, stop
wat je aan het doen bent, ga naar de triage room (ons chat systeem heet Q) en
vraag om hulp. De triage agent vraagt dan aan de agent, waarom belt de klant en
wat is er aan de hand, na info te hebben gekregen moet de triage agewnt
besluiten of hij/zij de call overneemt omdat het chronisch lijkt te zijn of de
oorspronkelijke agent werkt het af. Wat er ook gebeurt, er moet een formulier
ingevuld worden, al die tijd is de klant op hold aan de andere kant. Die triage
agent neemt de klant over en probeert het probleem op te lossen, belt eventueel
terug en is zelf in een room met mensen van sales, billing, networks om hulp te
vragen. Alles duurt natuurlijk een tijdje en er is niet altijd iemand direct
beschikbaar, vooral als de lunch pauzes beginnen is het een chaos en dan
springen wij in. Oorspronkelijk was de bedoeling dat een team in Californie de
echt chronische gevallen zou overnemen maar ze hadden pas een paar dagen
toegang tot onze systemen en dat werkte dus niet echt. Al met al duurt het te
lang voor iedereen maar een test is ee test en je moet het natuurlijk langer
dan een week de kans geven. Morgen is onze manager er weer, hij ging naar
Missouri om het daar op te helpen starten en ik ben benieuwd wat hij te zeggen
heeft. De afspraak was dat er iemand naar ons gedeelte van het gebouw zou komen
als we moesten helpen maar dat is nu veranderd in : als een agent om hulp
vraagt en als er niemand reageert door de agent’s initialen de room te typen binnen
90 seconden, dan springen jullie in. Je moet dus alles laten vallen waar je aan
werkt (behalve als je iemand aan de telefoon hebt) en je op triage concentreren
en dat werkt niet. Mensen zijn gemakkelijk, ze denken snel., laat dat nu maar
eens door iemand anders afhandelen, ik hou me even stil. Dat zorgt weer voor
wrijving en zo. Mijn manager zegt altijd, the only thing constat at at&t is
change (het enige dat constant is bij at&t is verandering) dus morgen kan
weer alles heel anders zijn, we wachten af.
Ik ben weer
aan het einde van mijn verhaaltje, ik wens Jan van de Port morgen een hele
fijne verjaardag en jullie allemaal een geweldige week, voorzichtig zijn daar
met het winterweer en de gladheid en tot volgende week maar weer
Mariet
xxxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten