|
Maandag begon mijn werkmaand met een nieuw schema 9.45 tot 18.45 dus even wennen, vooral qua eten, het was een drukke maar ook relaxte dag. Op weg naar huis rond 7 uur kreeg ik een belletje van Martin, schrik niet als de politie er is als je de straat indraait want we hebben een inbraak gehad. Binnen 10 minuten kon ik het met eigen ogen aanschouwen, de kamer overhoop en de centjes weg.
Hoe de dief binnen gekomen is, geen idee maar het is een fluitje van een cent om een raampje eruit te lichten, de vluchtweg was wel erg duidelijk , de schuifpui aan de achterkant stond open. Toen Chris en Martin terugkwamen van hun korte fietstocht (niet veel langer dan 20 minuutjes) en door de garagedeur, die erg veel lawaai maakt, binnenkwamen nam de dief de benen met 130 dollars uit Martin's portefeuille en het kleingeld uit zijn spaarportje. De kamer was overhoop gehaald, kastjes open, dvd's op de grond, lades doorzocht en ook mijn pillenpotjes van de tafel geveegd (gelukkig niet meegenomen), doordat de dief gestoord werd kon hij alleen maar in de woonkamer zijn gang gaan en gelukkig niet de slaapkamer leegroven. Mijn laptop en sieraden zijn er dus nog, ik zou het helemaal verschrikkelijk hebben gevonden als mijn geliefde spulletjes meegenomen waren. We wachtten dus op de politie, ze kwamen 3 uur nadat het gemeld was, niet echt prioriteit dus maar dat hadden we ook niet verwacht in een gedeelte van deze stad waar moord en doodslag en drugs hoogtij vieren. De agent kwam binnen, bekeek de situatie, vroeg om Martin's ID kaart en wilde zijn gewicht en kleur ogen weten (?) en gaf hem een boekje over slachtoffers en een kaar met de mededeling dat de technische recherche zou langskomen. We mochten niks aanraken dus ik kon niet echt op de bank gaan zitten want daar lag de spaarpot en Martin's nagelset dat openlag met alles eruit. Het duurde nog tot 10.30 voordat de vingerafdrukken man kwam, nu heb ik heel veel CSI en zo gekeken op tv en was dus hardstikke nieuwsgierig hoe onze crime scene zou worden behandeld. Ik kon me nog net inhouden om foto's te maken. Hij opende een sjofele koffer en haalde er zowaar een borstel uit en begon met de schuifpui, je zag dus niks, het poeder leek kleurloos en toen ik er later met een vinger overging bleef die schoon. Hij poederde nog wat andere dingen en ging toen aan de slag met Martin's spaarpot, het een mini Britse telefooncel die ik in 2005 of zo in London kocht, op de brug over de Theems in de schaduw van Big Ben maar dat is een ander verhaal voor een andere keer. Bovenop die spaarpot zat een mooie vette afdruk en daar werd dus een soort plakband opgeplakt en kijk, hocus pocus, daar was een zwarte afdruk die op een witte kaart werd geplakt en in de koffer ging. Blijkbaar was hij tevreden met die ene afdruk want de koffer werd dichtgeklapt en weg was ie. Ik stond echt met zoiets als : erm dat was het dan? Hoeven wij geen afdrukken te leveren want die afdruk is waarschijnlijk van Martin of van mij en hoe gaan ze dat vergelijken als ze onze afdrukken hebben maar dan...dit is Big Brother land en 10 tegen 1 hebben ze ergens wel afdrukken van ons in een van de staats systeem.
Ik hoorde altijd dat als er in je huis wordt ingebroken, je je onveilig voelt omdat iemand je prive space binnenkomt zonder kloppen en ik kan me dat goed voorstellen nu. Voor mijn gevoel is de slaapkamer mijn veilig plekje en omdat dat niet verstoord werd was dat gevoel veel minder dan het had kunnen zijn dus ik slaap goed zonder dat ik me echt veel zorgen maak, tenslotte is er niks kapot, na opgeruimd te hebben zag je er niks meer van en niemand raakte gewond of zo.
Dinsdagmorgen reed ik naar mijn werk en op Roosevelt Boulevard was net een ongeluk gebeurd. Een tiener aangereden door een auto bij het oversteken lag stil op de grond op een zij, de politie was er al maar de ambulance kwam 3 kilometer verder voorbijgeraasd met sirene en zwaailichten. Zeer onder de indruk reed ik naar mijn werk, ik hield de hele dag de nieuws website in de gaten maar niks dus ik hoop echt dat het slachtoffer dit overleefd heeft.
De rest van de week ging weer eens voorbij in een flits, woensdag middag, donderdag en vrijdag werd ik weer ingedeeld om Red Flag te doen, mensen terugbellen die een very dissatisfied enquete terugstuurden en gelukkig kon ik de meeste klachten oplossen. Ik hoop stiekem dat ik dit de komende week ook weer mag doen, ik vind het heel leuk werk al heb je minder leuke ervaringen met mensen die heel boos zijn maar het vinden van oplossingen is keileuk en vooral als je dan mailtjes krijgt van klanten die je laten weten dat hun internet weer werkt doordat jij ingreep.
Het weer is heel aangenaam de laatste dagen, zo rond de 22 C, het is soms een beetje regenachtig maar niet zo dat je niet naar buiten kunt. Vandaag staat dus die Super Bowl op het menu, Martin gaat zo meteen onze frituurpan schoonmaken en ik moet olie gaan halen, kunnen we ook weer zelfgemaakte frietjes maken, die smaken toch echt het lekkerste. Ook moet ik even naar de bieb, de films zijn weer allemaal bekeken, een nieuwe voorraad wacht al op ons. Ik heb ook een paar haakboeken gereserveerd, ben bezig om de laatste vracht mutsen op te fleuren en ik heb er weer eentje verkocht op mijn werk aan Randa, ze wil een zwarte zonder poespas. Deze keer heb ik mijn geld al vooraf gekregen. Vrijdag hebben we Real Steel gekeken, deze is net uit met Hugh Jackman, een echte entertainer voor het hele gezin.
Het is 7.14 nu, Martin's favoriete nummer waar hij dus een liedje over heeft geschreven en heel vaak komt dit nummer in de een of andere vorm in ons leven voor, qua tijd natuurlijk twee keer per dag maar ook in films als kamernummer in hotels, op kentekenplaten en zo, ik hoor in de verte sirenes van politie en brandweer, er is vast weer ergens iets gebeurd en ik zit met mijn tweede kop koffie te typen.
Je moet toch wel ontzag hebben voor een politie apparaat dat rond de klok in de weer is in deze grote stad, met agenten die in allerlei situaties hun plicht doen om mensen te helpen en misdaden op te lossen. De kranten stonden deze week vol van de rechtszaak rond de moordenaar van Somer Thompson, dit zevenjarig meisje uit Orange Park werd twee jaar geleden door een man uit de buurt meegelokt, misbruikt en gewurgd, men vond haar een week later op een vuilnisbelt in Georgia, net over de grens. De man werd maanden later opgepakt in een andere staat en ontkende alles tot donderdag, toen gaf hij zijn misdaad toe om toch maar te ontsnappen aan een doodsoordeel, hij is veroordeelt tot 6 maal levenslang, ook nog voor misbruik van een ander kind en het in bezit hebben van kinderporno. Nu is het hier gebruikelijk dat de familie van het slachtoffer na het oordeel in de getuigenbank nog commentaar mag geven en de dader mag toespreken en het was hartverscheurend om te zien hoe Somer's moeder, haar oma, haar tweelingbroer en haar zus allemaal hun zegje deden terwijl de dader niemand aankeek en daar maar stond. Hij gaat voor de rest van zijn leven de cel in zonder kans op vervroegd vrijkomen. Sommer's familie heeft al deze tijd tot het oordeel veel inde belangstelling gestaan, er is een committee opgericht, genaamd, Justice for Somer om aandacht te vragen voor slachtoffertjes zoals zij. Het brengt haar niet terug maar er is weer een monster minder op straat en houdt haar herinneringen levend.
Ik ga weer afsluiten voor vandaag, het wordt langzaam licht buiten ofschoon het erg mistig is en we maken ons op voor een hopelijk mooie zondag met gezelligheid en sensatie wat betreft de wedstrijd. We wensen jullie een fijne zondag en een voorspoedige week zonder onaangename verrassingen maar hey, ik zei al direct, ik heb weer wat om over te schrijven zondag, altijd positief blijven toch !!!
Liefs...Mariet xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten