Dag, dag Irene

Laat de blaadjes maar dwarrelen

laat het zonnetje maar wat minder warm schijnen

laat de vogels maar zingen

laat de hitte maar verdwijnen

naar over de horizon en ver ver van dit land

ik luister en hoor een verdwaalde spreeuw

die haar lied zingt aan de koele waterkant

Hallo lieve mensen

Terwijl ik dit gedicht schreef waren we in afwachting van wat Irene zou brengen over de hele oostkust van Amerika, de temperaturen werden eindelijk weer wat aangenamer, niet meer zo drukkend warm. Dat is nu wel weer even anders. Nadat Irene gelukkig ver genoeg uit de kust voobijtrok, zo’n 300 kilometer buitengaats, kregen wij hier in Westside een klein buitje en was het extra winderig. Gisteren en vandaag, 37 graden en snikheet. Ik werd vanmorgen om 4 uur wakker, helemaal bezweet en kon niet meer slapen dus zit ik hier nu mijn blog te schrijven na al de nieuws websites door gespit te hebben.

North Carolina en Virginia hebben al flink te lijden gehad van deze superstorm en honder duizenden zitten zonder stroom. 10 Doden, het merendeel door vallende takken en bomen en nu heeft de hurricane de buitenwijken van New York bereikt waar het oog rond de middag zal passeren. Gelukkig schijnen de grootste voorzorgsmaatregelen te zijn getroffen zoals evacuaties in de lager gelegen gebieden. Hopelijk valt het allemaal toch nog mee en kan Irene uitrazen boven zee. De branding (surf) hier bij Jax beach was natuurlijk een stuk ruiger als normaal, er zijn verschillende gewonden gemeld en een man schijnt zo gek te zijn geweest om te gaan surfen in dit geweld, 55 jaar, tja, hij zal niet ouder worden. Waarom hebben sommige mensen dat toch, ondanks waarschuwingen om niet het water op te gaan met extreme omstandigheden schijnen sommige mensen het noodlot te willen tarten en moeten dat dan met hun leven bekopen, niet alleen dat, vaak moeten anderen ook hun leven op het spel zetten om te proberen die waaghalzen te redden. Ik vergeet nooit dat we in Beieren op vakantie waren en de mevrouw van het appartement vertelde ons, deze gekken gaan de bergen in, op het verkeerde schoeisel, zonder eten of drinken omdat ze denken dat op elke bergtop een restaurant is en onze jongens moeten hun leven wagen (bergwacht) om ze weer heelhuids naar beneden te krijgen.

Jack is nog steeds in het ziekenhuis, we krijgen weinig nieuws, Barbara gaat zo af en toe er naar toe heb ik het idee en iedere keer moeten wij haar bellen als we nieuws willen horen. Martin heeft de afgelopen week een paar dagen kunnen werken in Bryceville, daar is een State Park en ze hebben 4 oude radio torens liggen, gemaakt van staal die ontmanteld moeten worden. Ze hebben een behoorlijke hoogte zoals je je kunt voorstellen (liggen nu wel op de grond trouwens) en het vordert maar langszaam want ze kunnen vanwege bosbrandgevaar de snijbranders niet gebruiken dus alles moet losgedraaid worden (moeren). Hij verraste me gisteren met een lekker maaltje, hij had 3 ribe eye steaks gekocht bij een plaatselijke slager (jaja die zijn er nog als je weer waar) en samen met Ian hebben we heerlijk gesmikkeld. Ik was gisteren vrij en ben samen met Susan op stap geweest. Eerst hebben we haar auto bij de garage afgeleverd en toen zijn we gaan yardsalen. We gingen naar een estate sale, de mevrouw was overleden en alles in huis werd verkocht. Susan en ik waren het beide erover eens dat je toch het idee hebt dat je iemands privacy verstoord door door al hun kamers in huis te lopen en door al hun spulletjes te gaan. Deze mevrouw hield blijkbaar erg van handwerken want er was een hoop wol en borduurspullen. Ik heb dan ook hele mooie kleuren wol gekocht (ben langzamerhand door mijn kleuren heen met haken, nog alleen veel wit over) en ik vond ook een speelgoedkist met poppenspullen, waarschijnlijk van haar kleinkinderen en hierin zaten nog wat kleinere spulletjes voor Ravyn’s keukentje zoals bakvorm en deegrol. Op een andere yardsale vond ik een roze meisjesfiets met een stang zodat je de fiets vooruit kan duwen. Fenna heeft zo’n fietsje en ik dacht , perfect voor Ravyn. Raini hoeft dus nu geen duur verjaardagskadootje meer te kopen.

Op het werk werd de afgelopen week natuurlijk druk gespeculeerd wat het weer zou brengen. Het is altijd een dilemma want de meeste werknemers wonen in Duval County en de locatie is in Clay County. Nu sluit at&t alleen het center als Clay de noodtoestand uitroept maar Duval ligt dichter bij de kust (is de hele stad en omstreken Jacksonville) dus die zouden eerder dat alarm afgeven en dan worden automatisch alle bruggen gesloten. Dat zou kunnen betekenen dat je niet naar je werk kunt gaan omdat de toegangsroute afgesloten is maar dat je zelfs geschorst of ontslagen zouden kunnen worden daarvoor. Ik kan op  mijn werk komen zonder over een brug te gaan (ik passeer er normaal twee) maar dat zou een flinke omweg betekenen. Gelukkig heb ik de FMLA dus ik kan me gewoon afmelden als het nodig is.

Morgen hebben we alweer een potluck, deze keer Mexicaans. We gaan tortilla’s en burritos eten en iedereen neem weer wat mee. Ik heb ingeschreven voor de komkommer en de paprika’s, beide waren op de -reklame bij de Save – Rite dus een extra meevallertje. Trouwens, over Save – Rite, tot onze verbijstering gaat mijn favoriete supermarkt haar deuren voorgoed sluiten en wel op 19 oktober. Ze hebben begin van het jaar nog groots gerenoveerd maar sluiten nu toch alsnog en dat is balen. Ze zijn niet alleen lekker dichtbij en hebben klasse aanbiedingen maar hun vlees aanbod is geweldig en ze zijn wel groot maar hebben toch het knusse van een normale Nederlandse supermarkt waar iedereen hallo tegen je zegt. Het ergste vind ik het natuurlijk voor de dames die daar werken want die worden gewoon allemaal op straat gezet. Mijn overbuurvrouw Lily bijvoorbeeld die op de vleesafdeling werkt. Ze ging al terug in uren en nu dit. Lily is afkomstig uit Roemenie, zij en haar man en kind emigreerden jaren en jaren geleden, ze is van mijn leeftijd en haar man is in 1998 verdronken tijdens een vis uitstapje. Haar dochter is intussen getrouwd en Lily woont alleen met haar hondje tegenover ons in de straat. Ze heeft geen auto, geen rijbewijs en loopt altijd naar haar werk, ongeveer 10 a 15 minuten dus goed te doen. Ze spreekt ondanks dat ze al heel lang hier is nog altijd met een vrij zwaar accent en dat, leeftijd en niet mobiel zijn maakt haar kansen op een baan bijna nihil en ze kon al amper rondkomen. Het is triest, wegwerpmaatschappij, niet allen voor spullen maar ook voor mensen.

Afgelopen zondag had ik bezoek (Martin was met Raini naar de vlooienmarkt), Carla en Marcel kwamen gezellig langs op de motor. Marcel heeft een mooie Harley en ze kwamen me koffie brengen. Nu is die natuurlijk altijd welkom en we hebben lekker een uurtje gebabbeld. Carla heeft zelfs voor het eerst rootbeer gedronken, toen ik het aanbood zei ze eerst, nee, geen bier, dus moest ik eerst uitleggen dat rootbeer niets met bier te maken heeft.

Ik heb net nog een keer geprobeerd om Minse Winse te ontvangen op de computer maar ik las nu op Peelmaas.com dat de zender was getroffen door blikseminslag en dat ze daardoor niet digitaal kunnen uitzenden dus dat moet ik vandaag missen. Dat betekent dat als ik klaar ben met dit blog in weer lekker mijn bedje induik en nog wat probeer te slapen.

Ik wil afsluiten met een gedachte aan Ma, vandaag zou ze 91 jaar zijn geworden en het is de eerste verjaardag dat ze er niet meer is.

Fijne zondag allemaal en stay safe…Mariet xxxx