if
my no yesterday
would have been a yes
i now would be in heaven
with you
like i was in this world
in heaven
with you
would have been a yes
i now would be in heaven
with you
like i was in this world
in heaven
with you
Goeiemorgen
lieve mensen
Mensenlevens,
je lot, je toekomst, je inzicht en kijk op dingen, gebeurtenissen
kunnen veranderen in minuten en dat is wat ik heb ervaren deze week.
Terwijl
ik afgelopen zondag middag nadat ik terug kwam van mijn bezoek aan
Kelly en Misty in Georgia, mijn blog aan het schrijven was belde
Susan, Mariet, ik moet even wat boodschapjes doen en wat terugbrengen
naar Walmart, ga je mee ? Ik zei direct, nee, ik ben net terug, ik
wil gaan eten met Raini en Ian, een andere keer...meestal ga ik
gewoon mee, voor de gezelligheid.
Raini
kwam niet naar huis dus Ian en ik gingen naar Golden Corrall en aten
onze buikjes vol, het was erg gezellig, we zaten op ons gemak en na
afloop gingen we naar huis waar ik genoot van een 2 uur season finale
van Once upon a time, wordt vervolgd in het najaar.
Voordat
ik naar mijn bedje ging even mail en facebook kijken zoals altijd en
er is een message van Angie, Susan's schoondochter in Hartsville
North Carolina, of ik als ik Susan op ga zoeken in het ziekenhuis, ik
haar heel veel beterschap wil wensen. Wow, wat was er gebeurd tussen
kwart over vier toen ze me belde en nu. Het was te laat om te bellen
en Angie wist niet veel, alleen dat Susan een ongeluk had gehad.
Maandag
morgen om 8 uur belde Gil, haar man, me op. Susan was naar de Walmart
gegaan en terwijl ze de parkeerplaats op wilde draaien heeft een man
die veel te hard reed en waarschijnlijk ook door rood ging (hij was
op de vlucht, had verderop op straat een hit en run, ongeluk
veroorzaakt en doorgereden. Hij t-bon-de haar, volop in de flank en
Susan met haar stationcar flipte verschillende malen en eindigde op
de kop. De man raakte haar aan de passagierskant waar ik gezeten zou
hebben. Susan was flink gewond, verschillende gebroken ribben aan de
rugkant, arm uit de kom en kneuzingen en sneetjes van rondvliegend
glas, ze hadden haar uit de auto getrokken want ze zat vast en kon
haar veiligheids gordel niet afkrijgen. Ze wijs in ICU trauma,
intensive care.
Ik
was helemaal van streek, ik belde werk, nee ik kom niet vandaag, dit
is even teveel voor op mijn bord. Ik realiseerde me, ik had dood
kunnen zijn, tweede keer in een week na het ladder incident op
woensdag. Ik zat me daar buiten op mijn stoel een potje te janken kan
ik je zeggen en dat werd nog erger toen ik me ineens realiseerde, als
ik gisteren ja had gezegd was ik nu bij Martin. Geen angstgevoel
daarbij maar verlichting. Ik wil natuurlijk niet dood maar de dood
brengt me terug bij mijn lief. Toen de volgende stap in het proces en
geloof me, het menselijk brein werkt wonderbaarlijk interessant. Als
ik mee was gegaan en het was nog niet mijn tijd was er misschien
helemaal niks gebeurd en was Susan niet gewond geraakt. Je moet dit
alles niet te diep doorvorsen want dan kom je ook nergens uit.
Ik
sliep, bijna de hele dag, emotioneel helemaal in de war.
Dinsdag
was ik vrij en ik had om kwart over negen een afspraak met de
leverspecialist, dezelfde aardige dokter van het darmonderzoek, hij
wilde opnieuw bloed laten prikken en ook een ultrasound laten doen
van mijn lever om te zien of alles ok was. Hij adviseerde dezelfde
kliniek daarvoor als waar Martin naar toe ging voor zijn
bestralingen, helemaal in Baymeadows maar ik had vrije keuze. Op 7
juni moet ik dan bij hem terug dus een beetje tijdsdruk was er wel.
Aangezien de cardioloog niet zo ver was en ze in datzelfde gebouw ook
altijd bloed prikken doen ging ik daar eerst naar toe, dat was zo
gepiept, de dames daar zijn ontzettend handig en ik heb zelfs geen
blauw speldeprikje eraan overgehouden. Daarna naar het ziekenhuis
waar Susan lag. Ze konden haar aan de receptie helemaal niet vinden
dus ik belde Gil, hij was bij haar en hij kwam me halen, ze lag nog
steeds in ICU want ze konden nog geen kamer voor haar vinden. Oh dat
blauwe oog was zo blauw, helemaal bloeddoorlopen, ze was zo klein (ze
is 1.63m of zo), heel witjes in haar bed met allemaal de apparatuur
rondom haar heen, nog steeds aan de zuurstof en ze had veel pijn van
de ribben. De arm was weer terug in de kom en de dokters waren aan
het wachten op de uitslag van haar ingewanden, ergens had vloeistof
gelekt, waarschijnlijk bloed en voordat ze het harnas aandeden dat ze
4 tot 6 weken moet dragen wilden ze natuurlijk zeker zijn dat er geen
inwendige bloedingen meer waren. Het harnas is om haar ruggengraat
recht te houden, doordat de ribben aan de achterkant gebroken zijn ,
zijn er zwellingen die op haar ruggengraat drukken.
Ik
bleef een uurtje, ze werd moe maar was erg blij mij te zien, het
eerste wat ze zei was, ik ben zo blij dat je nee zei.
Gil
had foto's van de auto, het was zo hard gegaan, er was helemaal geen
passagiers kant meer, ik zou helemaal verdrukt zijn geweest, what a
way to go !!!
's
Middags een berichtje uit Georgia, je katje is hier, wanneer kan ik
het brengen, van Misty. Ik moest gewoon gaan en haar ophalen, in de
auto en lekker rijden met muziek en de wind door mijn haren, dat
intense gevoel van vrijheid, ik nam een doos mee en na een half
uurtje even wat gedronken en mijn verhaal verteld te hebben weer naar
huis met in een doosje een miauwend katje. Toen ik Kelly vertelde van
mijn gedachten na het ongeluk zei ze...maar Martin wil nog helemaal
niet dat je bij hem bent, je hebt nog zoveel te doen hier.
Thuisgekomen
installeerde ik Charlie, want zo noem ik mijn nieuw kattenkind
(Martin's naam was Charles Martin Gaylord, hij wilde niet dat er
babies naar hem genoemd werden toen Darian het vroeg maar zei nooit
iets over katten), in de slaapkamer met mandje, dekentje en kattenbak
in de badkamer want na die eerste nacht wist ik het al, de
badkamerdeur gaat dicht 's nachts, ik werd steeds wakker van Charlie
die mijn tenen aanviel, mijn onderbenen zitten al vol krabben want oh
oh die kleine maar vlijmscherpe nageltjes laten sporen achter. Ze is
net als elke ander baby, ontzettend speels en actief en van het ene
op het andere moment valt ze gewoon in slaap, op mijn arm, mijn
schoot, op bed of gewoon op de grond. In de badkamer heeft ze
voldoende ruimte om te spelen, ik heb alleen mijn douche gordijn
omhoog gedaan want daar blijft anders niet veel van over. Ze eet
goed, speciale kitten brokjes, de kattenbak wordt volop gebruikt.
De
andere twee, Freckles en Billy Bob hebben het niet zo op haar, ik
houd haar uit de buurt tot ze wat groter is.
Woensdag
weer werken en iedereen vroeg direct naar Susan.
Donderdag
afscheid van Kim, ze wist nog steeds niet of ze dit weekend naar
Ocala zou verhuizen in verband met haar nieuwe callcenter baan daar
of dat ze toch de baan in de at&t store zou krijgen, ze kwam al
huilend binnen en zei, I don't wat to go Mariet. Ik had haar een paar
mooie zilveren oorbellen met paarse steentjes gekocht en voor mij
diezelfde in blauw. Net als ik is ze dol op zoiets. Het afscheid was
moeilijk maar wat er ook gebeurt, we blijven vriendinnen, dat weet ik
zeker en Ocala is maar twee uurtjes rijden hier vandaan.
Vrijdag
namen we afscheid van Keith, heel erg aardige jongeman, beetje
verlegen en stil maar heel lief, ik kreeg een persoonlijk berichtje
van hem waarin hij mij bedankte voor de fijne tijd en alle leuke
spulletjes die ik voor hem maakte in de loop van de afgelopen jaren.
En nu zijn we nog maar met z'n negenen in ons team, drie maanden
geleden waren het er nog 16.
Gisteren
mijn vrije zaterdag en na eerst wat yardsalen, alleen zonder Susan
waar ik wat kleine leuke dingen vond, ging ik even aan bij Tom en
Myra en kreeg ik van hen een metalen hanger voor mijn kolibri feeders
die gelijk in de grond ging. Vanmiddag moet ik wat planten in de
grond zetten die ik ook gisteren op een yardsale kocht, mooie roze en
witte bloemen. De buurvrouwen vroegen zich al af waarom bij mij alles
zo mooi bloeide en bij hen niet zo zeer, groene vingers !! plus zij
hebben die stralend hete zon vrijwel de hele dag op de voorkant en ik
alleen maar in de middag.
Raini
had gewerkt tot 12.00, Star was een paar nachten blijven slapen en er
was sprake van dat Star overgeplaatst wilde worden, terug naar
Jacksonville, haar roommate ging weer terug naar haar ouders en dus
raakte ze het appartement kwijt, het staat op Ella's naam. Ik
vertelde Raini, nee eigenlijk gewoon niet en toen liet ze me weten
dat zij dan naar Port Orange zou gaan, een soort blackmail, we zullen
zien.
Raini
wilde met mij en Ian naar Walmart om kleren te kopen voor de bruiloft
van haan moeder met Misty die het volgend weekend plaats vindt. Omdat
ze behoorlijk pushte weigerde Ian gewoon om mee te gaan (heel
herkenbaar, ik weet allang hoe je daar mee omgaat) maar Raini werd
heel boos omdat het niet naar haar zin ging en ook omdat ik weigerde
hen mee te nemen om te lunchen, ik had gewoon geen zin om het geld
daaraan uit te geven en bovendien had ik helemaal geen honger. Dus
gingen Raini en ik samen naar Walmart, de shorts voor Ian waren snel
gevonden, khaki en de juiste maat (paste precies, Wrangler dus ook
prima merk en hij vond ze geweldig) maar dat tshirt, zij stond erop
dat het oranje of groen was zodat het bij de kleuren van het
bruidspaar paste maar alles wat ze vond, vond ik helemaal niks, ze
werd een beetje boos maar ik zei, waarom iets kopen wat hij heel
zeker niks vindt, dan doet hij het toch niet aan, laat mij maar. Ik
zei, ik ga wel met hem maar nee, zij stond erop dat zij erbij moet
zijn als hij wat uitzoekt. Bovendien is Ian nog langer dan Martin was
en slank dus het is moeilijk om iets te vinden wat niet veel te wijd
is en hij wil zijn tshirt lang.
Dus
lieten we dat rusten en gingen kijken voor een jurk voor haar, ik
vond een snoezig zomerjurkje, katoen met halterbandjes, zachtgroen
met rood/roze bloemen en zij vond er een met een with smock
bovenstukje en een rok met bloemen, meer chiffon achtig. Beiden
pasten perfect en aangezien ze maar allebei 15 dollars waren kochten
wij (zij dragen, ik betalen) ze allebei. Toen nog een fles nectar
voor de kolibries, wat vlees voor de avondmaaltijd en terug naar
huis.
Ik
ging even een uurtje Susan gezelschap houden, ze was op donderdag
thuisgekomen en verveelde zich te pletter in haar luie stoel. IK
vlocht haar haren, zij zijn heel erg lang, Gil is daar niet zo'n held
in en we kletsten wat. Nadat ik weer thuiskwam ging ik lekker buiten
zitten met een stokbroodje met gerookte zalm en ei en na nog wat tv
gekeken te hebben was het alweer tijd om naar bed te gaan.
Vanmiddag
gaan we weer op tshirt jacht, bij Kmarkt en misschien nog wat andere
winkels, hopelijk geen drama meer want anders ga ik gewoon met Ian
alleen, kan me niks schelen en ik denk dat het veel beter is, met
honing vang je meer vliegen dan met azijn en ik heb tenslotte twee
echtgenoten gehad en twee zonen opgevoed. Ik herinner me nog heel
goed dat Martin helemaal niet blij was met zijn blauw/wit gestreept
tshirt en zei, dat doe ik niet aan. Ik sputterde niet tegen en raad
eens wat, het werd een van zijn favorite shirts.
Volgende
week zaterdag is dus de bruiloft, het belooft perfect weer te worden,
de hele komende week zonnig, geen regen en 31C.
Ik
heb vrijdag middag de ultrasound om drie uur en dan wacht ik op
Darian en April die Ravyn af zal zetten bij mij en dan gaan we samen
naar Georgia, vrijgezellenavond en als oudste moet ik opletten dat
niemand te dronken wordt of zo. De plechtigheid is zaterdag tegen de
avond, buiten zodat het niet te heet meer is, geen schaduw, geen
bomen en dan een barbecue karaoke feest met zo'n 40 mensen. Ian komt
met Josh en baby Josh, alleen die zaterdag. Star komt ook maar die
hoef ik gelukkig niet mee te nemen, een uur in de auto met haar is
niet echt mijn idee van een prettig ritje. Ik kom zondag weer terug,
dus mijn blog is de volgende week later.
Maandag
is Memorial Day, een vrije dag en tijd om bij te komen van dit alles.
Op
24 mei is May Peeters jarig en op 25 mei Gerry Severins, ik wens
jullie allebei een geweldige dag en proficiat !!!
Nou
de volgende week horen jullie wel hoe alles ging, misschien pas op
maandag, fijne week gewenst
Liefs
van Mariet...en Charlie die naast me in slaap gevallen is xx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten