Flower power

Zjwoele, heite nachte
rame aope, wagewied
daekes op unne sjtapel oppe grondj
en toch waere wae de hets neet kwiet

mugge maakt det eg niks oet
det ich lig te zjweite
den kenne ze mich nog baeter vinge dus
laot eur gezoem mich weite

maar weer ens op
de ventilator dreijt volle pulle
vers water in un glaas
hot hotter, hotest
der is gen Amerikaans waord veur zjwoele


hallo lieve mensen


Kun je het geloven, we zijn aan de laatste loodjes van juli bezig en beide kanten van de oceaan zuchten onder een zinderende hitte, heel gewoon voor ons, het is nog lang niet op zijn heetst, dat wordt waarschijnlijk geserveerd in augustus maar voor jullie is het wel ongewoon en ik wens iedereen dan ook veel sterkte.

Er kwam een stevige storm op ons af, Dorian maar ineens is hij helemaal uit elkaar gevallen op de oceaan halverwege tussen Afrika en Amerika en de bedreiging is weg.

35 Jaar geleden was ik hoogzwanger van Rob, de laatste week voor zijn geboorte was ik in het ziekenhuis, hij was overtijd en in die tijd was inleiden nog niet alledaagse kost dus eerst een week testen en toch hopen dat hij vanzelf zou komen maar Robje bleef zitten waar hij zat dus. Ik moest trappenlopen en het was heet, er was geen airco en in 1978 waren de regels nog heel strikt, bezoekuur betekende in je bed onder de dekens. Het ziekenhuis in Tegelen (ik kwam er in december nog langs) werd gerund door nonnen en we hebben wat moeten discussieren zodat we de dekens af konden en we alleen onder een laken lagen. Ik herinner me een keer, ik wilde douchen en kon geen handdoek vinden op de kar. De kastdeuren stonden open en daar waren stapels, ik pakte er eentje uit de kast en laat nu net zo’n zuster om de hoek komen en daar kreeg ik me toch een standje van !!

Op 2 augustus werd dan eindelijk Rob geboren en dat betekent, hij wordt 2 augustus 35 jaar, hieperdepiep lieve zoon en een hele fijne dag gewenst met je meisjes XXXX


De Engelse troonopvolger is er ook dus hebben de paparazzi weer een beetje rust, ook hier werd het nieuws op de voet gevolgd, Amerikanen zijn gefascineerd door de adel en koningshuizen want die hebben ze hier natuurlijk niet. Het enige voor hen wat het dichtsbij komt is hun schaar van beroemdheden in de muziekwereld en van film en tv.

Gisteren hoorde ik het droevige nieuws van het overlijden van JJ Cale. Deze bluesmuzikant is altijd heel erg trouw aan zichzelf gebleven en was brilliant op een hele eenvoudige manier denk ik. Zijn Magnolia heeft voor mij heel veel herinneringen dus ga er maar even voor zitten. Zijn bekendste nummers werden eigenlijk de grootste hits door vertolkingen van andere mensen zoals Eric Clapton met Cocaine en Lynyrd Skynyrd met Call me the breeze.

Nadat ik in 2002 Martin leerde kennen via spinchat en ook contact had met Gordon uit Canada besloten we een keertje te voicen via Yahoo Messenger. Daar hoorde ik Martin’s stem voor de eerste keer en we spraken een uur lang over muziek. Martin speelde bas en Gordon zong Magnolia voor mij. Hij heeft een stem die heel veel op JJ Cale’s stem lijkt en ik vond het geweldig.  Het liedje past perfect bij een zwoele zomeravond, jammer genoeg heeft P&M het niet in hun verzameling dus kon Brigit het vanmorgen niet draaien (maar weer een cdtje maken dan?). Ik heb Gord nog altijd op mijn facebook en hoor sporadisch van hem, hij is een vrije geest en ook hij bracht heel wat nieuwe muziek in mijn leven.


http://www.youtube.com/watch?v=M_O4V2uC1dQ


Op het werk is de spanning soms te snijden. Wij luisteren dus naar gesprekken van collega’s en nu zijn de regels totaal aangescherpt. Ze moeten, als ze de pop up krijgen aan de klant Uverse aan bieden. Doen ze dit niet resulteert de eerste misser in een waarschuwing, de tweede keer wordt er aantekening in hun dossier geplaatst en bij de derde opgemerkte misser is het einde verhaal, ontslag dus. Je kunt je dus voorstellen wat een druk er op ons rust, wij moeten ons werk doen, het rapporteren en dat kan uitdraaien op een collega die zijn baan verliest. Doe ik het niet, dan doet het iemand anders, ik ben er helemaal niet blij mee maar aan de andere kant, als iedereen doet wat er van hun verlangd wordt, is er niets aan het handje toch.
Door deze nieuwe regels zijn er afgelopen week drie mensen ontslagen en twee hebben ontslag genomen omdat ze niet met deze druk konden omgaan.

Een andere druk komt van de onderhandelingen over het nieuwe contract met de bonden, at&t wil doordrukken dat de mensen in de Uverse centra die nu als job title Tier 2 hebben terug gaan naar Customer Assistant want mijn officiele titel is, dat betekent 60 % minder salaris  en je kunt je voorstellen dat iedereen op zijn achterste benen staat en er alweer over staken gesproken wordt. Er komt weinig nieuws over de onderhandelingen, wat de stand van zaken is, alleen wat doorsijpelt door de  onofficiele kanalen. Heel wat mensen zijn met name naar Texas verhuisd voor dit betere loon en voelen zich, terecht, nu uitermate in het ootje genomen.

Dinsdag hadden we een afspraak bij een dokter die opgezet was, zo’n drie weken geleden door een soort huisartsenpost. Maandag avond kreeg Martin een voicemail, een onsympatieke doktersassistente stem verklaarde dat ze geen afspraken van dergelijke posten aannamen, ze kenden het centrum niet, blah blah en als hij toch kwam moesten we 425 dollars betalen want de verzekering betaalde in dat geval niet. Doordat dit berichtje aan het einde van de dag kwam konden we niks meer, ik kon mijn vrije dag niet annuleren en we konden ook niet meer terugbellen. Dat betekende ook dat de testen die het centrum al deed, de kweek en zo allemaal voor noppes was geweest.

Dinsdagmorgen om 9 uur hing ik aan de telefoon met de verzekering en een vriendelijke jongedame legde het me haarfijn uit. Nee, we hebben geen doorverwijskaartje nodig van een huisarts maar als de specialist wilde kon hij dergelijke patienten weigeren en er is niks dat zij dan kunnen doen (stomme regel vind ik, ja of nee, geen grijze area nodig !). Zij adviseerde om naar een internal medicin praktijk te gaan en vertelde me waar de lijst was op internet met dokters die mijn verzekering accepteren. We vonden er eentje niet zover van hier en ik kon voor donderdag morgen een afspraak maken. Ik moest wel even flink praten toen ik hen belde want de dame dacht zeker dat we voor pillen kwamen en zei eerst dat de dokter niet accepteren zou omdat we geen huisarts hadden. Ik kon haar toch ervan overtuigen dat dit nu net is wat we zoeken, een huisarts maar dan voor het binnenwerk en eindelijk had ze me door. Donderdag morgen om 9 uur zaten we in de wachtkamer en na eerst 6 bladzijden papierwerk te hebben ingevuld kregen we rond half elf de dokter te spreken. Hij deed wat onderzoekjes, hart, longen, kloppen en luisteren en vertelde dat Martin lichtelijk uitgedroogd was (!) terwijl hij volgens mij toch veel drinkt. Ook was hij veel te licht (dat zag ik ook wel), hij weegt nog maar 150 pond, zo’n 68 kilo – met kleren en schoenen aan – en dat is met zijn 1.95m veel te weinig.  De dokter wilde dat we bloedonderzoek gingen doen en een catscan en we hebben een vervolg afspraak voor 9 augustus. De bloedtest kon niet gelijk, dat moet op nuchtere maag en voor de catscan hebben we eerst toestemming nodig van de verzekeraar en moet een afspraak gemaakt worden dus nu maar wachten tot we groen licht krijgen van AvMed. Maandagmorgen gaan we voor het bloed, ze openen om 6.30  ‘s morgens dus dat wordt vroeg op en dan kan ik gewoon om 9 uur op mijn werk zijn.

Wil ik weten wat er aan de hand is, ja en nee. Ja omdat we dan tenminste iets weten en er hopelijk iets aan gedaan kan worden. Nee want ik ben zo bang dat er niks aan gedaan kan worden als je begrijpt wat ik bedoel. Hij heeft pijn, de hele dag, de pillen die de dokter voorschreef doen helemaal niks en de dokter weigerde voor te schrijven wat zou helpen.
Ik houd me vast aan de simpelste dingen, een kolibrie in de vroege ochtenduren, mijn mandarijnen boompjes, een kus in mijn nek, onverwacht en zoet, foto’s van mijn prachtig mooie kleindochters aan het strand, een meisje met mijn ogen en blonde krulletjes die voorzichtig verschijnen in haar nekje en die ineens baby af is.


Over 2 uurtjes gaan we naar een huis kijken, we hebben een afspraak met de makelaar, weer een andere trouwens want van Pravesh heb ik niks meer gehoord. We hadden twee huizen op het oog, eentje was al onder contract, die is nog vrij. Het is grasgroen geverfd, we konden niet door het hek dat afgesloten was met een groot slot dus geen idee wat er aan de achterkant is behalve het beetje wat we kunnen zien op de foto’s en google earth. De buurt is goed dus ik ben benieuwd. Als we het kopen ga ik madeliefjes en vlinders op de muren schilderen !!


http://www.flexmls.com/cgi-bin/mainmenu.cgi?cmd=url+other/run_public_link.html&public_link_tech_id=zr67yqb12j2&s=14&id=1&cid=1


Ine vertelde me dat een paragnost aan Janine had verteld dat mijn vader zich aan ons toonde in de gedaante van een duif en moeder als een vlinder. Nu is dat met die duif al zoiets. Jaren geleden vroeg een paragnost mij op een sessie bij P&M of mijn overleden vader iets met duiven had. Ine en ik moesten toen lachen want papa hield niet van duiven, de duiven van buurman Geraedts aten altijd zijn pasgezaaide erwten en bonen en hij was altijd bezig met ingenieuze plannen om ze daarvan te weerhouden. Bij de begrafenis van mijn moeder op het kerkhof vloog er een duif mee toen we de kist naar buiten brachten en twee dagen later had ik ineens een duif op mijn schoot, dat verhaal heb ik verteld in een blog.  Dit alles resulteerde in een beeldje van een duif dat Ine op hun graf plaatste en nu komt dus, bij een andere paragnost weer die duif ter sprake, curieus of wat.

Ik denk dat buiten wat dit alles betekent, we allemaal iets hebben om ons aan vast te houden als het moeilijk is, voor sommigen zijn het grote dingen, voor mij zijn het maar kleine zaken, iets wat ons vertelt dat dit leven zin heeft, dat het niet ophoudt na de dood, dat er meer is dan leegte en donker en dat degenen die ons voor zijn gegaan ons nog zien en horen en over ons waken. Het is natuurlijk ook wel zo dat ik dit leven leef en zelf beslissingen moet nemen, consequenties moet aanvaarden en moet roeien met de riemen die ik heb, ik geloof niet echt dat er van bovenaf wordt ingegrepen. Wonderen gebeuren ja, maar ze gebeuren ook voor mensen die niet gelovig zijn, ze zijn niet alleen gereserveerd voor katholieken of andere gelovigen. Een kaarsje opsteken, bidden, het geeft kracht maar die kracht komt ook uit jezelf als je er maar in gelooft.

Dat was weer eens diep, ik weet het maar het moet er soms uit en morgen is weer een nieuwe dag met nieuwe kansen.

Vandaag is Tim jarig en ik wens hem en Sabine een hele fijne dag !!!
Houd allemaal het hoofd koel en tot schrijfs !!

Mariet xxxxx

Een heuse zeemeermin op bezoek !!!

madeliefjes in ut graas

kleine zunkes om te plökke

vlechte veur in heur haor

ich dink biej zichzelf, det mot toch lökke

 

lang geleeje sinds ich det deej

maar ut zuut zoe sjattig oet

en Ravyn, die vingt ut prachtig

kiek maar ens nao die sjtraolende sjnoet

 

Goeiemorgen leef luuj !!!

 

En weer is het zondag, het was een enerverend week die toch vrij snel, misschien juist daardoor, voorbij raasde in mijn leven.

Ook een typische week wat betreft het weer, de dagen beginnen met een blauwe lucht en een stralend zonnetje dat ervoor zorgt dat het al vroeg warm is, midden dertig later op de dag en dan rond 2 uur de eerste donkere wolken en stevige plensbuien, ‘s avonds klaart het dan weer op en is het zwoel ofschoon als het voldoende regent is er een verkoelend briesje. Dat heeft tot gevolg dat met name het gazonnetje groeit. Ik had het vorig weekend de tuin mensen weer gevraagd maar door veel regen op zaterdag ging dat niet door. Ze zouden maandag middag of dinsdag morgen komen na me even te texten maar wat er ook kwam, geen grasmaaiers dus Martin heeft het dinsdag zelf gedaan en was na afloop dan ook total loss. Woensdag was de voortuin aan de beurt dus we waren weer even goed voor een week.

Maandag begon dan ook de nieuwe taak op het werk, ik wist niet echt wat ik ervan moest denken maar ik kreeg geweldig positieve commentaren van mijn manager (ik was met mijn eigen team begonnen) dat ik een great job deed en ik leer hier echt van, dingen die ik nog helemaal niet wist en die waarschijnlijk handig zijn voor de toekomst.

 

Donderdag had ik weer mijn afspraak met de cardioloog, dokter Leon (dat is zijn achternaam) en ik moet zeggen, deze middag afspraken vind ik zo veel beter dan het stressen ‘s morgens om weer op tijd op mijn werk te zijn want dat liep altijd uit. Ik was om een uur vrij en na een lekkere lunch op het bankje buiten bij de Publix met hun rosbief/swiss cheese broodje gezond en natuurlijk een bekertje met hun heerlijke en gratis koffie was ik om twee uur bij de dokter en stond ik om tien voor drie weer buiten. Na het gebruikelijke wegen en bloeddruk opnemen besloot de verpleegster om ook een cardiogram te maken omdat mijn hartslag 104 was (normaal rond de 90 bij mij), ik heb de dokter zo’n 5 minuutjes gesproken daarna. Hij vroeg mij hoe ik me voelde, ik zei prima, helemaal geen klachten (wat absoluut waar is) en hij zei : good, don’t fix what is not broke - herstel niet wat niet kapot is.

Hij besloot dat het weer eens tijd voor een stress test was, iets wat normaal een keer in het jaar gebeurt maar mijn laatste was in oktober van 2011. Je krijgt dan vloeistof ingespoten en moet op een tredmolen heel hard lopen als het in je systeem zit, zo kunnen ze zien op een foto’s die daarna gemaakt wordt in een scan of er verstoppingen zijn. Die test wordt 7 oktober gedaan, ik moet om half twaalf daar zijn en mag na middernacht niet meer eten of drinken, zucht, dat wordt niet gemakkelijk. Dan heb ik twee weken later de vervolg afspraak  over de uitslag. Mijn cholesterol was trouwens goed.

 

Na afloop ging ik even aan bij Tom (Martin’s broer)en Myra, ze hebben net een winkeltje geopend met natuur producten en hier nam ik een flesje pillen mee om te kijken of dat Martin helpt met zijn slapeloosheid. Tot nu toen niet echt, hij slaapt nog steeds niet langer dan zo’n 3 tot 4 uur per nacht. Het was een leuk winkeltje, heel netjes natuurlijk en ze gingen dadelijk aan de slag om precies op de computer uit te zoeken wat het meest effectief zou zijn. Ik kreeg ook nog eens 25% korting want tenslotte ben ik family.

 

Vrijdag avond zagen we dan Ravyn weer eens na weken niks van haar gehoord te hebben. Wij waren op bezoek bij Ian en daar kwam de jongedame naar buiten rennen, grandpa, oma !!! Na even bijgekletst te hebben, omdat het al later op de avond was, moesten wij weer naar huis. Ze wilde mee en begon heel erg te huilen toen ik haar vertelde dat dit even vandaag niet kon. Ik beloofde haar de volgende morgen op te halen.

 

Zaterdag morgen sliep ik dan toch eens tot achten en na mijn cheques te hebben gehaald voor de huur was het half elf voordat ik haar ging ophalen. Elke keer als ik haar in het autostoeltje zet zeg ik, hop on the bus, Gus (tekst Paul Simon uit 50 ways to leave your lover) en ze vindt dit blijkbaar zo leuk dat ze dat gisteren de hele middag ook tegen haar Barbie’s zei. We stopten bij een paar yardsales en parmant stapte onze jongedame naar de verkoper met de vraag, do you have Barbie’s ?

We vonden geen Barbie’s maar wel een grote pluche slang die gelijk geadopteerd werd, wat kleiner spul zoals een hele brandweer uitrusting (voor kinderen uiteraard) voor kinderen met een echt werkende zaklamp waar Ravyn gisteravond in het donker helemaal ondersteboven van was.

Ook vond ik een mooie blender voor 5 dollars – gisteren gelijk thuis chocolade ijs milkshakes (ze noemt ze milkshapes) gemaakt en op de laatste plaats waar het huis verkocht werd stonden er diverse spulletjes op een zogenaamd bakkers rek wat ik erg mooi vond, zwaar metaal en zwart gespoten. Ik vroeg de dame des huizes of dat rek te koop was en ze zei, make an offer. Ik zei 10 dollars en ok, verkocht !! Toen kwam het volgende probleem, hoe krijg ik het thuis. Het is demontable maar een heel werk volgens haar om het weer in elkaar te zetten dus ze bood spontaan aan om het dan maar even te brengen met daar jeep.

Ik gaf haar mijn adres en telefoonnummer en ja hoor, 15 minuutjes later stond het rek in mijn garage. Ik zocht het gelijk op, op internet en ja hoor, koopje want het kost nieuw 149.99 en het ziet eruit alsof het nog nooit gebruikt is.

 

Ravyn is een hele slimme meid, haar woordenschat voor 3 en een half is amazing maar sommige dingen, daar heeft ze helemaal geen weet van dus aan oma om daarvoor wat aanvullende opvoeding te geven.  Zo ging ze gisteren voor het eerst naar de bieb en ze vond het prachtig. Al die boeken en dan een grote speelhoek op de kinder afdeling, ze kon er niet genoeg van krijgen maar op een gegeven moment moesten we toch weer verder. We namen Tangled, een Disney film mee voor later en gingen toen naar Walmart waar we weer het nodige verse fruit insloegen, nectarines, perziken, een cantaloupe meloen, druiven en bananen zodat we die blender ook goed kunnen gaan gebruiken en het is nu lekker goedkoop.

Na nog een lekker sundae ijsje, zij met aardbeien en ik met warme caramelsaus en nootjes gingen we door de regen naar huis en installeerden ons in de koele slaapkamer op bed om naar de avonturen van Rapunzel te kijken. Toen dat afgelopen was, was het tijd om te koken. Lekkere kip met mais en komkommersalade en Ravyn zat later te eten en zei steeds, mmmm this is so good !! Ze at haar hele bord leeg, toen nog even spelen en Raini kwam om half tien aan om haar op te pikken om daar te slapen. Ze wilde eigenlijk niet maar toen ik haar beloofde dat ze vanmorgen weer terug kwam was het goed. Raini moet om zeven uur vanmorgen werken , het is nu 6.37 dus ik verwacht haar binnen een kwartier.

 

een heuse zeemeermin met staart

stralende Ravyn !!!

favoriete speeltje, de Barbie's
 

 

 

Strakjes gaan we ontbijten, misschien hier of bij Bob’s en dan zet ik haar af bij Ian die gisteravond uit ging.

 

Dinsdag gaan Martin en ik dan eindelijk naar de dokter voor zijn klachten en ik ben erg benieuwd. Het lijkt een beetje beter te gaan, hij eet tenminste weer een beetje normaal, veel fruit doet hem goed met zijn spijsvertering.

 

Ik ga weer afsluiten en wens iedereen een geweldige week, het weer is goed hoor ik net van Thijs Zeelen op de radio en voor degenen die nog op vakantie gaan, heel veel plezier en een veilige reis.

 

Liefs van Mariet xxxx

 

 

mijmeringen over ditjes en datjes

ich zeuk uch in alles

in alles om mich haen

de zon, de windj, un raegenbuuj

un madeliefje, un koarebloom

un berichje van leef luuj

 

ich wil uch loate weite

det ut good met mich geit

unne kus nao boave woensdig morge

un kerske det biej uch foto sjteit

 

vlemkes gaeve hoap

en hoap deut laeve

nog ens bedankt

veur alles os gegaeve

 

Goeiemorgen leef luuj

 

Aanstaande woensdag 17 juli is het alweer een jaar geleden dat onze moeder overleed en eindelijk weer samen was met papa, een droevige dag voor kinderen, klein- en achterkleinkinderen maar ook een dag van overgave aan bestemming, blij dat ze weer samen zijn en vrede hebben, geen pijn en angsten meer. Ik mis nog steeds dat ik niet kan bellen, haar stem kan horen en soms denk ik op zondag, dadelijk even proberen of ze wakker is maar dat is iets wat nu bij het verleden hoort.

 

Het was hier weer een week vol emoties met Martin’s problemen, hij ging eindelijk naar een soort huisartsen post op maandag en ofschoon ze daar weinig konden doen, hebben ze een afspraak gemaakt met een specialist op 23 juli. ‘s Morgens om 9.30 moeten we downtown zijn en dan zullen we hopelijk na ongetwijfeld een hele hoop tests weten wat er met hem aan de hand is.

 

Deze week werd het nieuws in onze buurt gedomineerd door een aantal criminele activiteiten. In het begin van de week waren er roofovervallen op mensen die bij het postkantoor stonden te wachten op de parkeerplaats en toen de rovers vluchten in de auto reden ze een fietser aan en die overleed. Ook een overval op een CVS drogisterij, een man werd in zijn hoofd geraakt, dezelfde dader had net tevoren al een ander bedrijf overvallen en een schoonmaker doodgeschoten, hij werd door de politie neergeschoten in het chinees restaurant tegenover een van onze favoriete hamburger tenten. Gistermorgen om 4 uur, een man en vrouw, aan het wachten op de bus, op 5 minuten afstand van hier, beroofd, de man wilde de dader weerhouden van het  roven van het tasje van de vrouw, ook neergeschoten, overleed ter plaatse. Het erge aan dit is, dat mensen het gewoon gaan vinden. Als dit in Nederland gebeurde stonden de kranten er vol van, er zou weken over gepraat worden maar hier wordt er heel even bij stil gestaan en dan gaat het leven gewoon weer verder.

Ook kwam gisteravond natuurlijk het bericht, en ik zag dit ook vermeld op nu.nl, dat George Zimmerman is vrijgesproken van doodslag op Trayvon Martin, een tiener door Zimmerman, een buurtwacht, doodgeschoten werd met als reden zelfverdediging. De zaak trok heel veel aandacht, het proces werd life uitgezonden op tv (een nieuw soort macaber entertainment lijkt het wel), hij is nu vrij maar het is nog niet gedaan natuurlijk. Ik ben er zeker van dat de ouders van de 17 jarige jongen een prive proces aanspannen en dan kan Zimmerman alsnog berecht worden zoals gebeurde met O.J. Simpson. Zimmerman zag de jongen in de buurt lopen (hij was bij zijn vader op bezoek en ging even wat kopen in de winkel), hij had een hoodie aan (fleece jack met capuchon), dat vond Zimmerman verdacht en hij belde de politie vanuit zijn auto, die adviseerden in de auto te wachten op agenten maar Zimmerman sprak de jongen aan en 5 minuten later was de jongen dood. In Florida is de wet dat je iemand mag doden uit zelfverdediging maar de lijn is soms heel dun natuurlijk. Ik hoop alleen dat iedereen het hoofd koel houdt en dat er geen onschuldige slachtoffers vallen door oververhitte tegen of medestanders, een jong verloren leven is genoeg.

 

Wij zouden dit weekend Chantal op bezoek krijgen, de derde tropische storm met een naam van dit seizoen, Andrea bracht veel regen, de B hebben we gemist, dat was Barry maar die bleef in Mexico dus nu Chantal. Het zag er allemaal indrukwekkend uit op de radar in het begin van de week maar (gelukkig vind ik) viel het allemaal na Haiti te hebben geteisterd een beetje uit elkaar. Nog steeds heel veel regen en zo maar geen echte volle storm meer. Donderdag reed ik door de ergste regen die ik ooit heb gezien naar huis. Het zicht was nul, alles wat ik zag waren de twee rode achterlichten van een auto voor me (en het was volop dag). Gisteren hadden we plensbuien met een hevig onweer, de donder en bliksem was zo erg dat verschillende auto alarmen afgingen in de straten om ons heen. De beek dreigde even te overstromen en ik was nat tot op mijn vel. Ik was even naar de bieb en besloot om het verkeer op 103th street te vermijden en de auto bij de bieb te laten staan en binnendoor naar Walmart te gaan voor vers fruit dat nu lekker goedkoop is en natuurlijk uitstekend is voor Martin’s slechte spijsvertering. Toen ik buiten kwam met zijn draagtassen regende het maar och, ik ben niet van suiker dus er maar door, nou, zo gauw als ik doorstapte werden daar boven alle sluizen opengezet en binnen een minuut was ik door nat. Geen zin om me om te draaien dus maar even erdoor, 5 minuutjes lopen naar de auto en ik kon me thuis echt helemaal strippen, geen droog plekje aan mijn lijf.

Weer een beetje opgedroogd maakte ik van al dat lekkers een fruitsalade, een recept van Gina en verrassend lekker. Een blik gemengd fruit, verse rode druiven, nectarine en perzik, aardbeien, een half potje sour crème, wat vanillesuiker (mijn eigen inbreng) en kleine marsmallows (die je ook in je chocomel doet, zo groot als een erwt). Laat alles een uurtje in de koelkast staan en dan maar genieten. De marsmallows worden zachter en ik weet niet waarom maar het deed me direct denken aan de ananas bavarois die mijn moeder vroeger maakte, heerlijk. Ik bracht een kommetje naar Susan en kwam thuis met een zak vol puddinkjes (ze had voor haar de verkeerde soort, tapioca, gekocht) muesli repen (ze had er veel te veel gekocht), een hele mooie karaf met Olive Garden salade dressing (die stond er al een tijdje en zij gebruikte hem toch niet – waarom dan toch gekocht – geen idee!) en pancake dogs. Dat is als een corndog maar dan met pannekoek.

 

http://cdn2.www.babble.com/wp-content/uploads/2012/4/pancake-and-sausage-corn-dogs.jpg

 

Heel wat anders, op het werk is het Red Flag Team dan toch ter ziele sinds vrijdag morgen doen we dat niet meer maar nu hebben we weer tot nieuwe systemen toegang, dezelfde programma’s die managers gebruiken. We moeten naar gesprekken van collega’s met klanten luisteren en noteren waar de agent kansen liet liggen om Uverse te verkopen. Het is vrij intensief natuurlijk maar ik vind verandering van spijs altijd wel leuk, je leert wat en kunt anderen helpen zich te verbeteren.

Vrijdag morgen kwam ik binnen en Laura kwam gelijk naar me toe, ik moest in de pauze net buiten de parkeerplaats (dus niet op at&t grondgebeid) gaan stemmen. Ikke, stemmen, voor wat?, Zij : om te gaan staken. Ik viel bijna van mijn stoel, staken, wat was er aan de hand. Gisteren liep het contract voor medewerkers af met at&t en dat betekent nieuwe onderhandelingen. Nu werden we de vorige keer netjes op de hoogte gehouden, wie onderhandelt waar en waarvoor maar deze keer kregen we alleen in april of zo een berichtje, het komt eraan maar verder nieuws volgt en daar bleef het bij. Op tafel kwamen blijkbaar de lonen, de verzekeringen en het recht om binnen at&t  te verkassen naar alle takken van de organisatie en niet alleen internet. De mensen – lees vakbond – was bereid om te staken voor deze rechten en met name de vestiging in Texas ging voorop. Nu is dit een Uverse centrum, een aantal van onze mensen verkaste naar Texas voor het grote geld (betaald 3 keer zoveel als ik krijg) en nu zijn deze mensen ineens er zeker van dat dit is toch niet wat ze willen. Ik heb gestemd, ja, zeker weten en wel een NO want in mijn ogen levert een staking hier niks op. Ik sprak er voor ik naar huis ging met Connie over, ze is een manager en zij vertelde me dat at&t een plan heeft klaarliggen, voor een jaar vooruit als er iets gebeurt, als er gestaakt wordt op een plaats worden mensen, lees managers, van andere centrums overgevlogen en nemen alles over. Het doet at&t geen pijn als de zaak plat gaat, het is alleen de staker die met niets staat, 10 dollars per dag stakings geld en natuurlijk staat staken niet echt goed op je CV. Op zaterdag middernacht was het ultimatum afgelopen dus ik ben benieuwd morgen maar ik denk niet dat ons centrum voor staken gekozen heeft, de meeste mensen denken toch het eerst aan hun eigen knip. Ik was erg teleurgesteld in onze vakbond mensen dat we niet voldoende op de hoogte werden gehouden en zo’n beetje voor het blok werden gezet, dat ga ik ook zeker richting vakbond spuien, tenslotte betaal ik daar geen 35 dollars per maand voor.

 

Vrijdag werd wel opgefleurd met een potluck, red flag en CAG samen resulteerde in twee tafels vol eten, kip, nacho’s, Stephanie’s Duitse kartoffelsalade die perfect samen ging met mijn komkommer salade, mijn Indonesische gehaktballetjes en knoflook saus, spaghetti, tomatensalade en Gina’s fruit gingen er in als koek. Ashley had brownies gebakken met chocolade en pecan noten  en Kathy had gevulde eieren. Omar die oorspronkelijk uit Libanon is had de gezonde voeding meegebracht. Hij eet niks met graan in, bakt zijn eigen alternatieve brood en had hummus (gemalen kikkererwten met een smaakje) en gevulde wijnbladeren rolletjes. Ik heb een heel klein stukje daarvan geprobeerd, Stephanie fluisterde al in mijn oor – die sind schrecklick  und ekelhaft) en nee hoor, niet mijn ding, er zat zure rijst in, ik denk met zijn  en ik moest echt heel erg mijn best doen om het kleine hapje door te slikken.

Toen ik naar huis ging waren mijn balletjes op en de salade schaal leeg, er was niet veel over, alleen Omar’s wijnrollen stonden er nog, ik vond het wel een beetje zielig voor hem want ik geloof dat alleen hij er echt van gegeten had.

 

Vandaag hoeft weer eens helemaal niks, het gras voor heb ik de vorige week gemaaid, morgen komt een man om achter te doen, hij wilde gisteren komen maar met die plensbuiten ging dat even niet door. Misschien dat we naar Raini gaan, ze heeft het moeilijk, het is uit tussen Star en haar, Star woont er niet meer, Martin is er blij mee want die moest niks van Star hebben. Misschien dat we ook naar Ian gaan, even kijken wat er aan de hand is met Ravyn, we hebben haar al een paar weken niet meer gezien.

 

Jullie gaan genieten van lekker weer hoorde ik net op het nieuws, het OLS is weer geweest, wat was het gisteren spannend, ik heb alles gevold via de live stream van peelmaas.com en mensen zijn klaar voor vakantie pleziertjes.

Ruud en Jan zijn aangekomen in de US en ik heb het eerste verslag al gelezen, mooie foto’s van New York en zo.

 

Allemaal een fijne week gewenst en tot weer !!!

 

Mariet xxxxx

 

 

Voor de kiezen

Kiek ze toch weer gaon

 wat is ut un plaetje

 ut keunings paar, de borst veuroet

 en ach, ut bord gedrage door un maedje

 

de vogel deraaf, de bölkes neer

 idder jaor opniej ut beste bein veroet, weer

 hoapelik sjient de zon en sjuut nemes der naeve

 7 waeke OLS, det zow mich ens get gaeve !!!

 

Hallo lieve mensen

 

Ik had even een uitslaapmorgen nodig want ik heb een pittige week achter de kiezen. Letterlijk met een tandarts bezoek op vrijdag maar het geheel begon natuurlijk afgelopen zondag toen ik samen met Susan, Angie en Rheannon rond 10 uur ‘s morgens richting strand reed. Het was al een tijdje geleden dat ik de oceaan zag en het zand tussen mijn tenen voelde. Het was niet echt druk, je kunt de drukte niet vergelijken met de Nederlandse stranden op een zomerse dag. Natuurlijk hebben wij allereerst veel meer zomerse dagen hier, dit strand waar we naar toen gingen heeft parkeerplaatsen maar je mag ook op het strand parkeren en daar wordt dan ook vollop gebruik van gemaakt, trucks met tenten, barbecues en hele kuddes ligstoelen. Het water was lekker, mensen hier vinden het al snel koud maar die weten natuurlijk niet wat koud water is. Ik had niet mijn badpak mee, het past niet echt goed meer en ofschoon hier de mensen niet echt kieskeurig zijn over wat ze dragen ben ik het wel. Ik zwem amper dus zover was een badpak niet hoog op mijn lijst. De dames hesen zich wel in badpak en ik liep wat in het water met mijn blote voeten en wandelde met Susan rond de rotsen terwijl Rheannon zandkastelen bouwde. Ik geloof dat ik verder in het water ben gelopen, tot mijn knieen, dan Susan. Na een uurtje hadden we het wel gehad en reden naar de andere kant van de duinen. Daar was een soort binnenmeertje, geen golven, die zijn voor mij DE attractie van zee en strand trouwens, maar hier kon Rheannon zwemmen zonder angst te moeten hebben voor haaien. Je kunt hier een kilometer de oceaan inlopen zonder helemaal onder te gaan maar er zijn wel haaien in dat lage water en wekelijks wordt er wel iets van op het nieuws gemeld, dat iemand is gebeten.

de Atlantische Oceaan

Susan
 

uitnodigend !!
 

duinen
 

Er was maar een klein strandje en er waren honderden ronde gaatjes in het zand alsof iemand rondgelopen had met een wandelstok en her en der geprikt had. Ik vroeg me net af wat dat was toen ik uit een ooghoek even verder op kleine beweginkjes zag. De gaatjes zijn de holletjes van krabben, piepklein, de afmeting van een knikker die zijwaarts schuifelen en zodra ze iets zien in het holletje kruipen dus je moest heel stil blijven staan en ja hoor, na een minuut kwamen ze er uit gekropen en kon ik zowaar een foto maken.

 

http://image.shutterstock.com/display_pic_with_logo/197392/197392,1224434169,4/stock-photo-tiny-baby-sand-crabs-on-beach-at-bradenton-florida-19134109.jpg

 

Terwijl Angie en Rheannon zwommen vermaakten Susan en ik ons, zittend op een stuk drijfhout, kijkend naar de mini krabjes. Op weg naar huis gingen we nog aan bij Kingsley Plantation dat op weg naar huis lag. Het is een van de laatste plantage huizen nog in de originele staat, een prachtig landgoud op een eiland aan de rivier. Het was ondertussen gaan regenen dus net op tijd weg aan het strand en we moesten schuilen, dat deden we in het winkeltje op de plantage waar de aanwezege ranger dame ons de geschiedenis van de familie vertelde. De plantage eigenaar , een Engelsman trouwde met de 13 jarige Anna, een slaaf die bij vrij maakte en ze leefden samen op de plantage. Hij plantte een tropische tuin aan voor haar en zij runde de zaak voor hem. Toen Florida Amerikaans werd (het was voorheen Spaans) moest Anna en haar kinderschaar verkassen want opeens kon zij volgens de wetten niet met een blanke man getrouwd zijn en ze gingen naar Haiti. Toen haar man overleed en een testament achterliet moest ze terug komen omdat zijn familie het aanvocht. Omdat het echter al onder Spaanse wet opgesteld was kreeg zij zijn bezittingen toegewezen, ze bleef deze keer en overleed in 1870.

 

Kingsley Plantation
 

http://en.wikipedia.org/wiki/Kingsley_Plantation

 

Het huis, de keukens en de slavenhuisje staan er nog steeds, er is een kleine tuin met planten die op het landgoed werden verbouwd en ook wonen er twee gopher turtles, landschildpadden die een hol graven

 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Gopherschildpad

 

kreek op Fort George Island
 

Rheannon poseert
 

Thuis aangekomen kwam ik erachter dat ik flink verbrand was, met name mijn nek en schouders gloeiden. Ook was ik ‘s morgens al wakker geworden met pijn in mijn keel en ondanks de frisse zeebries was dit erger geworden, ook was mijn neus verstopt en had ik daarvan een leuke hoofdpijn. Douchen en naar bed, dat was het antwoord want tenslotte kwam maandag = werkdag eraan. Het was afzien , die eerste werkdagen, niezen, snotteren, hoesten en verbrand is niet zo’n combinatie, eerlijk gezegd. Daarbij Martin die ontzettende last had van zijn ingewanden. Hij is bijna 10 kilo afgevallen in de laatste weken en is echt vel over been.

Met wat capsules en ook zout water om mijn bijholtes te spoelen ging het elke dag wat beter en donderdag, 4^th of july, kon ik al weer een beetje genieten van de twee vrije dagen.

 

Stephanie is ook weer terug van vakantie in Dortmund en brach Milka chocolade meet terug en ook een salami worstje dat ze meesmokkelde in de koffer. Mag natuurlijk niet maar ze had er twee en terwijl ze stond te wachten tot haar koffer ge Xrayed werd op de luchthaven zag ze een grijns verschijnen op het gezicht van de man die de inhoud van die koffer op zijn scherm zag. Ik denk niet dat hij dacht dat het worstje waren maar wat anders, ik laat aan jullie fantasie over wat hij dacht dat hij zag !!!

 

Doordat Martin zich helemaal niet lekker voelde en veel pijn had was onze Independence Day rustig, jammer genoeg verregende het vuurwerk een beetje. Vrijdag had ik om half twaalf een afspraak voor de eerste gebitsreininging bij de tandarts. Ik vertelde haar van mijn verandering van planning, nog geen gebit, Martin’s gezondheid gaat even voor, hij moet naar een dokter en ik kan niet alles tegelijk. Ik heb geen pijn en mijn happertjes kunnen nog best een paar maanden wachten dus schoonmaken, op 27 juli de andere kant en het gaatje dichten en dan zien we wel weer. Ze waren er niet echt gelukkig mee maar kunnen niet veel inbrengen, het is tenslotte mijn keuze.  Het reinigen was heftig, ik had het al een paar keer in Nederland laten doen, best wel pijnlijk. Hier werd echter verdoofd, eerst met gel op het tandvlees, toen een paar spuiten die ik totaal niet voelde maar het was niet pijnvrij toen ze begon te drillen en te krabben. Achteraf viel het erg mee en toen de verdoving was uitgewerkt waren alleen mijn kiezen een dag gevoelig met bijten.

 

Gisteren weer werken, van 8 tot 5 en de dag ging snel voorbij.Vandaag is het na een aantal dagen regen weer droog en zonnig maar ook warm, ik ben van plan helemaal niks te doen, zit lekker aan mijn laatste kop koffie en ga zo dadelijk voor Martin een sausage biscuit halen bij Hardee’s, dat is een biscuit met een mini hamburgertje. Vanavond eten we leftovers, chinees en kip.

 

Morgen op het werk een nieuwe taak, het red flag team houdt op te bestaan en wij waren dagen onzeker of we terug moesten naar ons team, Laura en Gina werd dat al verteld maar woensdag kwam opeens Joe ons vertellen dat we wat nieuws gaan doen, nog niet zeker wat, allemaal erg wazig maar dat zien we morgen wel weer. Het belangrijkste, niet terug aan de telefoon en extra dollar blijft per uur.

 

Ik wens jullie allemaal een fijne week en tot schrijfs !!!  Jan en Ruud, een fantastische reis gewenst door de USA, ik verheug me al op het verslag en de foto’s.

 

Liefs van Mariet xxxx