laat me
laat me maar even
overgeven aan verdriet
geen halt aan zoute tranen
de grootste wanhoop zie jij niet
laat me
laat me maar even
verdrinken in wanhoop, misschien even goed
want daarna kan me weer vastklampen aan hoop
en doen wat ik doen moet
laat me
laat me even
het donkerste zien van de dag
om daarna weer naar het licht te zwemmen
het licht dat ik gisteren nog
in jouw ogen zag
Hallo lieve mensen
Dit was werkelijk een hele heftige week die we achter
de rug hebben. Het begon op maandag met een bezoek aan dokter Bakkassi, de
kankerspecialist van St. Vincent’s. We moesten erg lang wachten, een piepklein
wachtkamertje, verschillende mensen in een rolstoel en Martin kon bijna niet
zitten dus die hing half over mij in zijn stoel terwijl ik zijn rug wreef.
Nadat al verschillende mensen naar de balie waren geroepen die na ons
binnenkwamen, liep ik toch maar even naar de assistente. Ze mompelde wat toen ik
vroeg of ze ons overgeslagen hadden en zei dat ze wachtte op meer informatie,
bleek dat ze vergeten was ons de lijsten te geven die ingevuld moesten worden
dus dat was een paar minuten later was dat gepiept en toen zagen we dan
eindelijk de dokter, een paar minuten want eigenlijk alles was moest gebeuren
was een afspraak maken voor het onderzoek. Gelukkig kon dit woensdag al, we
hadden de keuze tussen 6 uur in de morgen en 11.30. Aangezien Martin vond dat
ik niet zo vroeg op kon staan hiervoor kozen we voor 11.30. We kregen een lijst
mee van spulletjes om te kopen, laxeerpillen en zo.
Dinsdagmorgen ging ik werken en liet de instructies
voor Martin achter, om 10 uur die pillen, dan om 12 uur beginnen met het
drinken van vruchtesap waarin een poeder was opgelost om zijn darmen leeg en
schoon te maken. Ik belde hem een paar keer vanaf het werk, kon hem maar niet
te pakken krijgen en besloot om 4 uur naar huis te gaan want toen ik hem
eindelijk aan de telefoon kreeg had ik het gevoel dat het niet zo goed ging met
dat drinken. Ik moest hem dan ook echt elke keer dat glas volmaken (grote 2
liter fles sap) en hij haalde het niet helemaal. Toen we naar bed gingen zat er
nog steeds een bodempje in die fles. De volgende morgen was hij niet echt
beroerd maar we hadden allebei het gevoel dat de schoonmaak actie niet echt op
gang kwam. Toch maar op tijd richting St. Vincent, hetzelfde ziekenhuis waar ik
was in april 2011. Onderweg moesten we een keer een sanitaire stop maken maar
steeds was er echt niet alles uit. Toen we aankwamen wisten we eigenlijk niet
goed wat er gebeuren moest, er was ons alleen maar verteld waar we moesten
zijn, begane grond, dat gebouw en zo dus na navraag moesten we eerst bij de
algemene balie zijn. Natuurlijk weer een hele papierwinkel, toen naar het een
kleine balie op dezelfde verdieping waar een aardige man ons kwam ophalen om
naar de eigenlijke afdeling te gaan, een verdieping hoger. Hier werden we
verzocht te wachten en niet lang daarna kwamen ze Martin halen, het was
ondertussen al half een. De zuster vertelde me dat het onderzoek om 1 uur
gepland stond, het zou ongeveer 25 tot 30 minuten duren en ik kon daar wachten.
Ik liep naar beneden om wat te eten, ze hebben er een hele food corner en ik
koos een kip/artisjok kwart pizza met een lekker glas ijsthee. Daarna naar
buiten voor wat frisse lucht, het ziekenhuis ligt aan de St. John’s en aan de
achterkant is een mooie boulevard langs die rivier. Na even uitgewaaid te
hebben maar weer naar binnen en wachten, wachten. Er was een mevrouw die al
vanaf die morgen om 8 uur wachtte op haar vriendin en ik hoopte natuurlijk dat
ik niet zo lang hoefde te zitten. Rond twee uur kwam de dokter me vertellen dat
de ingreep niet zo goed was verlopen als verwacht, hij kon niet het hele
onderzoek doen want niet alles was schoon maar hij had genoeg gezien,
verschillende plekken in de endeldarm en een hoodtumor van 8 cm lang en 8 mm
dik die behoorlijk bloedde. Hij had verschillende stukjes weg kunnen nemen om
te onderzoeken en raadde me aan om zo snel mogelijk een afspraak te maken bij
de oncoloog – ik had het idee dat de tumor groter is dan verwacht, die afspraak
was al gemaakt – ook hij adviseerde niet opereren maar chemo en bestraling.
Daarop kwam de zuster me vertellen om de auto voor te rijden want ze zouden met
Martin in 10 tot 15 minuten (werden er uiteindelijk 30) naar de uitgang komen
in een rolstoel.
Eindelijk naar huis, Martin had veel pijn, nog steeds
maar ook ontzettende honger na anderhalve dag zonder vast voedsel en ik haalde
wat voor ons allebei dat licht verteerbaar was, hij at als een wolf en viel
daarna in slaap, zijn tukje duurde maar liefst 5 uur en daarna, rond 11 uur naar
bed en weer slapen.
Doordat ik mijn vrije dag al gehad moest ik donderdag,
vrijdag en zaterdag werken. Martin voelde zich al wat beter dus met een gerust
hart ging in ons dagelijkse brood verdienen. Vrijdag werden we uitgenodigd door
Raini om bij Ricky te komen eten, Ravyn was er ook en dat is altijd een goede
afleiding voor oma. Een lekkere beenham met de nodige bijgerechten ging er goed
in, ik schepte zelfs van alles twee keer op. Gisteren van 12 tot 9 was een
bijna saaie dag, er was niet heel veel te doen alleen naar gesprekken luisteren
en ik haakte er flink op los, heb ondertussen zo’n 40 armbandjes klaar. Mijn
camera weigert te laden op de computer maar met mijn amazon tegoed, al de
prijzen die ik won bij Campbell’s, bij elkaar zo’n 60 dollars heb ik een
cardreader besteld die morgen wordt bezorgd. Ook vond ik de stofzuigerzakken
voor de stofzuiger die we van Carla kregen, een goede blikopener, een timer
want de mijne had de geest gegeven en een tafel ventilator voor de slaapkamer.
Zo fijn om spulletjes te bestellen zonder een cent uit te geven en ondertussen
heb ik alweer 15 dollars op mijn amazon tegoed voor de volgende ronde. Als ik
die cardreader heb kunnen jullie ook weer de foto’s bekijken, ik heb er een
aantal gemaakt in de tuin van bloemen en vlinders.
 |
| Ravyn en papa Ian |
Ik had een aantal armbandjes kado gegeven aan de dames
van mijn team die dochters en kleindochters hebben, investeren in een mogelijke
aankoop, wie weet. Het is zo leuk om weer wat te doen te hebben, ik heb alle
spulletjes en het is ideaal om mijn restjes wol op te maken zonder wat uit te
geven.
Vandaag is het alweer zondag en vanavond komen Joke en
Judith op visite dus vandaag wordt er opgeruimd. Door al het gedoe en ook door
de hitte was dat poetsen een beetje in de achtergrond geraakt, ik ben al niet
zo’n voorbeeldige huisvrouw wat dat betreft.
Er staat al vanalles klaar wat Joke meeneemt naar Nederland, schoenen
voor Marcel en nog wat klein spul. Volgende week komt Joke’s man Nico ook en
dan spreken we weer wat af, de vorige keer was dat een tochtje naar de springs
maar ik denk dat het deze keer gewoon bij visite blijft. Martin kan niet meer
dan kleine stukjes lopen, is snel moe maar we zullen zien.
Ik schrijf me de ziel uit mijn lijf, zo voelt dat en
allemaal in het Nederlands. Ik kan mijn gevoelens op dit moment beter daarin
uitdrukken dan in het Limburgs, heel vreemd vind ik zelf maar het helpt
ontzettend goed. Ooit in de toekomst misschien een boek met gedachten,
gevoelens over deze vreselijke ziekte en hoe wij daarmee omgaan. Niet alleen
voor ons maar ook voor zoveel andere mensen die het gevecht voor overleven en
ook omgaan met weten dat je tijd beperkt is in dit leven. Ik heb zoveel
bewondering voor mensen die hiermee te maken hebben. Martin en ik praten veel
over het leven, de dood, wat belangrijk is maar vooral wat niet. Hij heeft me
al verteld dat als hij woensdag hoort dat hij niet meer lang heeft, dat hij
niet wil dat zijn kinderen dat weten, hij wil dat ze hem niet anders gaan
behandelen dan nu. Nadat hij het vorig jaar door het oog van de naald kroop
beschouwt hij elke dag extra als een geschenk, hij zei, laat de mensen weten,
ik ben niet bang om dood te gaan.
 |
| een baby ratsnake die Ian gevangen had en in een terrarium houdt |
Morgen werk ik laat en heb daardoor de kans om
morgenvroeg naar de tandarts te gaan om 8 uur om die hoektand te laten trekken.
Nadat de kies erlangs weg was kwamen we erachter dat aan de kant waar die tand
tegen de kies aan zat een mooi groot gat was en nu doet het pijn als ik er
zelfs met mijn tong aankom. Het wordt hoe langer hoe erger dus eruit ermee. Ik
zal wat minder moeten lachen want twee tanden weg, dat is een gat in je mond,
och ja, er zijn ergere dingen. Ik val dan minder uit te toon hier want de
meeste rednecks hebben geen eens voortanden meer !!
Ook gaan we bekijken wat er bij kijken komt om
disability aan te vragen, een invaliditeits bijstandsuitkering. Er
is een speciaal programma dat Compassion Allowance heet Als je een terminale
ziekte hebt of een ziekte die meer als een jaar gaat duren en stage 4 kanker
past hier beslist in, gaat er een versnelde procedure werken. In plaats van
weken, maanden te moeten wachten op een beslissing kan het in twee weken
versneld door de molen. Ik ben nog steeds op zoek naar de documenten, zoals
elke overheids info hier is het niet gemakkelijk om alles te vinden, je ziet door
de bomen het bos meestal niet maar ik heb een verzoek ingediend en ga morgen
ook bellen. Ook moet ik bellen naar JEA, die hebben blijkbaar onze betaing van
augustus niet verwerkt, ik heb het bankafschrift waar het bedrag op 23 augustus
is afgeschreven dus dat moet een makkie worden, morgen regelen we dat meteen want we kunnen
natuurlijk niet hebben dat de stroom wordt afgesloten doordat hun systemen niet
in orde zijn !!
Ik heb Martin’s broer, die een health store runt
benaderd om te kijken of zij aan hennep olie kan komen, het kan zover ik kan
zien hier alleen online besteld worden en schijnt goed te werken voor Martin’s
probleem. Ine heeft mij de informatie gestuurd, bedankt sis, je bent de beste
!!!
Dit was weer in een notedop onze week, onze
beslommeringen en ik wil jullie allemaal een fijne week wensen, wij doen ons
best om de onze goed te laten verlopen…liefs…Mariet xxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten