Afscheid

De windj van ut laeve en de doëd
dae vandaag mien hert deej beve
bloos zachtjes oêt de kers
met ugge naam der op gesjreve.
De deur ging toe, ut gerdien ging dich
en al wat blief is de herinnering
aan uch leef gezich
en al de leefde die in ôs hert blief laeve
moeder, bedankt veur alles wat geej ôs hub gegaeve.

Hallo lieve allemaal

De afgelopen week was zeer heftig, emotioneel maar ook zeer mooi dus dit wordt weer een uitgebreid verslag van mijn doen en laten.
Op maandag 16 juli kreeg ik een mailtje dat het slechter ging met mijn moeder, ze was een paar keer niet goed geworden en haar bloeddruk was nog maar 60/40 dus zeer laag. Ze lag in bed, kwam er niet meer uit en besloten werd date r gewaakt zou worden. Ine nam de eerste nacht op zich en was daar achteraf zo blij mee, ze kon met moeder praten ofschoon ze niks terug zei, bidden, zingen en had dus hetzelfde voorrecht dat ik had met mijn vader nu bijna 10 jaar geleden op zijn laatste avond hier op aarde. ‘s Morgens nam Hay het over van haar, ze deed nu al haar ogen bijna niet meer open en was zeer zwak. Toen Hay even naar huis ging eten tegen de avond bleef Miep bij haar en is ze rustig ingeslapen. Ik was zo blij dat ze niet alleen was.
Ik kreeg een telefoontje op het werk, dinsdag mijn tijd net na de middag. Ik was even helemaal van streek en mijn manager moest me troosten. Ik kreeg een vervroegde lunch zodat ik mijn ticket kon boeken. Anders dan andere keren lukte dit niet online, ze accepteerden mijn creditcard niet. Ik belde en dat is niet aan te raden. Opeens was het ticket 300 dollars duurder (foutje op de website – bedankt Cheapoair) Ik kreeg er nog 200 vanaf en kon toen alles uitprinten. Ik kon echt niet meer blijven en dat snapten ze wel dus naar huis. Thuis was Martin om me op te vangen en ik pakte mijn koffer en regelde nog wat dingetjes voor hem.
Op woensdag vertrok mijn vliegtuig om twee uur en Barbara was zo aardig om me naar het vliegveld te brengen, Martin bleef thuis want hij heeft er een hekel aan om me daar af te zetten. De vlucht naar Atlanta verliep snel en ik hoefde daar niet te lang te wachten op het vliegtuig naar Brussel. Ondanks dat ik me voorgenomen had om zoveel mogelijk te slapen kwam daar helemaal niks van, een uurtje, dat was alles dus ik keek films en dacht na. Om half acht landde ik in Brussel en daar stond Frank me op te wachten. Het was een beetje koud na die hete weken in Jax en regende. Buiten natuurlijk eerst een pafje en toen naar de auto en op weg naar Kessel. In de auto kon ik een beetje dutten want ik was kapot. We gingen eerst bij Ine aan en daarna richting Rob. Bij hun mooie huis keek ik eerst door de raam en daar zat Fenna te puzzelen, ze keek op, zwaaide en ik kon zien dat ze OMA zei tegen Sylvia in de keuken. Het was een mooi emotioneel weerzien en toen maakte ik kennis met Eline, ze is zo mooi, een rustig kind die zich alles eerst eens bekijkt. Ze was natuurlijk wat verlegen. We maakten samen de koffer open en daar zat van alles in voor de meiden, mutsen, speelgoed, boekjes en vooral Fenna wist niet waar het eerst te kijken. Na de luch ging het richting verpleegunit waar moeder de laatste 1.5 jaar doorbracht, ik zag ook haar kamer voor het eerst en kon de aanwezige verpleging bedanken. Daarna ging ik met Frank en Ine naar het mortuarium waar Ine had geregeld dat wij haar samen konden verzorgen zoals we ook bij papa hadden gedaan. Henk Janssen, de begrafenis ondernemer was e rook en hij wee sons alles. Moeder lag er heel vredig bij, zelfs net alsof zee en binnepretje had zo van, ik heb jullie toch allemaal verrast. Ine en ik hebben haar pyama uitgedaan en haar helemaal gewassen en toen aangekleed in de kleren die haar favorite waren, blauwe broek, blouse en blauw vest. Henk maakte haar gezicht een beetje op en deed haar haren. Ze zag er echt 20 jaar jonger uit, alle pijn en zorgen waren verdwenen en het was weer onze moeder. Frank heeft heel veel foto’s gemaakt, we legden haar op de tafel en versierden een beetje met haar Maria beeldje dat ik al mijn hele leven ken en met een foto van papa en wat klimop en geplukte bloemen. Daarna gingen we naar Hay waar Anne haar kadootje kreeg en daarna naar Mart om nog de laatste dingen te regelen voor de begrafenis. We hadden gekozen voor de mis op zaterdag en geen avondmis, Het prentje was opgesteld, de muziek uitgekozen en de taakverdeling geregeld. Na een lange dag ging ik met Ine naar huis en sliep de hele nacht door.

Op vrijdag lekker rustig beginnen en na een bezoekje aan Rob, een wandeling met Fenna naar Mieke en Frans die de kleinkinderen daar hadden en aan Jeanne en Ger waren we om 2 uur weer present bij Mart voor een gesprek met pastoor over de dienst. Net also ok bij papa’s begrafenis wilden we het een heel persoonlijk tintje geven en zoveel mogelijk zelf doen. Eten bij Rob, Sylvia kookte lekker en ik leered Fenna hoe je op een leuke manier worteltjes kunt eten. Daarna het laatste afscheid van moeder in het mortuarium. Mart had een cd gemaakt met stemmige muziek en het was zo mooi en intiem. Ja en dan moet het er op een gegeven moment toch van komen, we tilden haar samen in de kist en na wat persoonlijke dingen naast haar neer te hebben gelegd en wat dingen hebben geschreven op de binnenkant van het deksel keken we nog een laatste keer naar onze lieve moeder en toen ging de kist dicht, een bewogen moment, vanaf nu haar gezicht alleen op foto’s en in onze herinnering.
Na afloop gingen we allemaal naar Hay en maakten we ons op voor de begrafenis.

Zaterdagmorgen, aankleden, gedachten bij wat komen ging, voor ieder van ons anders maar toch met een gezamelijk doel, een waardevol afscheid van onze moeder. Bij de kerk verzamelden we ons en liepen achter de kist, gedragen door haar zonen, schoonzoon en oudste kleinzonen naar binnen. De kerk waar mijn ouders gedoopt waren, waar ze getrouwd waren, mijn zus en broers en ook ik gedoopt werden en papa zijn laatste rustplaats vond. Ik mocht het houten kruisje met moeder’s naam op de paaskaars hangen. Ine was de eerste in de rij met het voorlezen van mijn gedicht dat jullie boven deze tekst kunnen lezen en dat ook op haar prentje staat. Ik kon het niet zelf doen,het was te close en zij deed het perfect. Daarna zong Janine, In de arms of the angel en ik weet dat menigeen tranen in de ogen had, zo mooi en sereen en zo perfect. Rob en ik deden samen de voorbeden en daarna deed Mart haar levensloop, hij had het niet gemakkelijk maar deed het op een mooie respectvolle manier. Mannewerk zong Ut zjwaegelke, heel toepasselijk en toen Venice weerklonk met Family Tree kreeg ik het echt te kwaad. Het Ave Maria, zo toepasselijk want mijn ouders waren beiden diep verbonden met hun liefde voor Maria. Mannewerk zong Ut Dorp, het Kessels volkslied en onder de klanken van Into the west door Annie Lennox liepen we de kerk uit naar het kerkhof. Hier had nog iedereen de kans om een laatste vaarwel te zeggen voordat wijk kinderen en kleinkinderen haar naar het graf brachten en de kist in de aarde lieten zakken.

We redden naar Maasbree voor de koffietafel, we hadden alle neven en nichten uitgenodigd maar aangezien het vakantie tijd is kon niet iedereen aanwezig zijn, er waren in total zo’n 115 mensen die met ons eten en dronken. Fenna en Eline waren er ook en ook Siem, de kleinzoon van Vijo en Ine. Begrafenissen, ze zijn ook reunites en je ziet mensen die je al jaren niet meer hebt gezien dus ik moest veel praten natuurlijk. Ik kwam zelfs tijd tekort om iedereen uitgebreid te spreken, mensen waren gekomen van heinde en ver zoals Michael en Ellen helemaal uit Kampen. Tinie gaf mij, in tranen, een schilderij wat ze ooit voor moeder geschilderd had en wat Hay haar had terug gegeven, het hangt nu in onze slaapkamer. Er werden herinneringen opgehaald, gelachen en gehuild en toen was het voorbij. We gingen nog allemaal naar Ine en op de een of andere manier kon ik geen afscheid van de dag nemen.
Zondag, the day after en zo voelde het ook. Doordat Frank zich had verslapen kwam er van mijn geplande bezoek aan de P&M studio helemaal niks en waren we rond 12 uur bij Rob. De broodjes werden gesmeerd en het ging richting Koeberg en Heldense Bossen waar de kindjes lekker in het zonnetje in het zand speelden en we een bezoek brachten aan de hertjes. We bleven ook eten en daarna nam ik afscheid van Frank die de volgende dag weer moest werken en terug naar Belgie ging. Ik leende Sylvia’s mamafiets en reed op mijn gemak richting Kessel. Niks zo fijn als even alles in je hoofd op een rijtje zetten op een fiets.

Maandag ging ik met Ine even wat regelen in Venlo en nog wat boodschapjes doen want ik wilde tenslotte wel wat lekkere dingen mee teurgnemen. Na een bliksembezoekje aan Wouter en Laura was het tijd om naar Egchel te fietsen. Marianne had een lunch geregeld bij Helene en Bedrt. Marianne en Frits waren op weg voor vakantie in Friesland en stopten voor een tweetal uurtjes, Els was er en Frans nam een labge lunch op het werk en we genoten in de tuin van lekker eten en koffie en maakten nog wat meiden foto’s, ik vond het heel erg fijn.
Na de lunch was het weer tijd voor ons allemaal om te vertrekken behalve de gastheer en gastvrouw natuurlijk. Ik fietste naar Panningen en liep wat rond in het gezellige drukke centrum. Daarna op de fiets naar Rob (zadelpijn ondertussen natuurlijk, niks gewend) en ging even bij Rob aan, Sylvia was thuis en de kiendjes natuurlijk en daarna weer snel naar huis want Ine had gekookt. Na het eten waarbij ik mijn onderarm pijnlijk verbrandde aan haar oven kwamen Rob en Sylvia da nook afscheid nemen. Na een paar dike knuffels ging Sylvia met de meiden rond 8 uur naar huis met de auto, Rob zou volgen met de fiets. Mart en Katrin kwamen langs en ook John, het was nog een genoegelijk samen zijn totdat ik ook afscheid moest nemen van mijn oudste zoon, altijd even met pijn in mijn hart.
De volgende morgen natuurlijk vroeg op maar ik was laat in bed en kon niet echt slapen. Om 5 uur klopte Ine op mijn deur en had ik een uurtje om klaar te staan als Mart en Katrin me op kwamen halen om me naar Brussel Airport te brengen. Broodjes gesmeerd, nog laatste spullen in de koffer en weer eens wegen en toen was het moment daar om afscheid te nemen van mijn allerliefste zus en haar man. Ik prober een afscheid altijd kort te houden en we redden da nook in een mum van tijd weg. Gelukkig geen files en we waren goed op tijd, ik moest wel even wachten om te kunnen inschecken maar daarna dronken we samen koffie en gingen Mart en Katrin op weg naar hun dagje Brussel en ik sjouwde met mijn koffer wat rond totdat ik om 11.30 met het vliegtuig weer de Europese bodem verliet. Na een lange vlucht van 9.5 uur en veel dutten landden we in Atlanta waar ik 5 uur wachten moest op mijn vlucht naar Jax die maar 45 minuten duurde. De douane ging snel, geen problemen en rond 23.00 uur voelde ik eindelijk weer Martin’s armen om me heen. Natuurlijk werden eerst alle lekkere zaken uitgepakt, de kaas van Sylvia en Ine, ook de chocola die ze gekocht had, de peperkoeken en koekjes, de zakken met koffiepads voor de Senseo die Carla tot mijn grote verrassing bij de Hema had besteld en bij Ine had laten bezorgen, niet allemaal maar de rest komt na. Ook smokkelde ik droogworst mee en runderrookvlees zodat ik Martin dat kon laten proeven. Doodmoe viel ik in bed en sliep de hele nacht.

Woensdag had ik een dag om bij te komen van de jetlag en deed ik alleen de was en wat boodschappen, Martin was blij met weer eens een echte maaltijd want die kookt niet gauw voor zichzelf alleen. Ik was maar zes dagen weg maar voor hem leek het een eeuwigheid vertelde hij mij. Hij had wat gewerkt en ook Chris was ijverig geweest. Donderdag weer werken, even vreemd en natuurlijk wat zaakjes regelen. AT&T moest een bevestiging hebben van de begrafenis ondernemer, in het Engels natuurlijk , dat ik aanwezig was geweest en die kon ik afgeven, geen problem voor Henk Janssen die alles zo ontzettend goed en mooi verzorgde, pluim op zijn hoed !! Ook tot mijn verrassing, de FMLA die oorspronkelijk final denied (definitief afgekeurd) was, was nu approved dus ik ben weer even gered.
Het is nu vrijdag en ik heb vandaag vrij, vroeg op, 6 uur en eindelijk tijd om dit verslag waar ik woensdag aan begon af te sluiten.

Ik moet nog even wat vermelden wat eigenlijk geweven is door al de dagen in Kessel, de duif. Ine begint nu zeker te lachen. Janine heeft sinds mijn vader overleed wat met duiven, ze vertelde dat elke keer als ze aan opa denkt, ere en duif in beeld komt. Jaren geleden waren we op een paranormale bijeenkomst en het medium vroeg me of mijn vader iets met duiven had omdat zee en duif doorkreeg. Nu had mijn vader zeker niks met die vogels want onze oude buren hadden postduiven en die streken altijd in onze tuin nee rom de pasgeplante erwten en bonen en andere zaden op te pikken.
Toen we moeder naar het kerkhof brachten vloog ere en duif met ons mee en ook toen we terug richting kerk liepen. Zondag was Ine even helemaal in tranen want buiten op haar terras zat een postduif die heel tam leek, ze vloog niet weg toen Ine dichterbij kwam, ‘s middags zat zee r weer toen ik er was. Maandag, raad eens, weer diezelfde duif dus Ine begon nu wel te twijfelen aan een eventueel teken van boven. Na het eten ging ik zitten en de duif sprong op mijn voet en pikte wat, even later sprong ze op mijn schoot !!!! Ik was helemaal perplex, dat had ik nog nooit meegemaakt en Ine maakte gelijk foto’s. Sylvia en ik hebben de duif gevangen en in een doosje gedaan en toen is ze in de auto richting duivenmelker Boots gegaan. Het was een hele vreemde ervaring en kan heel toevallig zijn geweest, je moet tenslotte niet achter alles een betekenis zoeken maar toch even heel speciaal.

Ik wilde jullie even laten delen in wat er in mijn leven gebeurde in de afgelopen 10 dagen die heel bewogen en emotioneel maar vooral ook mooi waren.
Zondag sla ik even over qua verslag, we gaan naar Carla om wat spulletjhes op te halen want het huis moet zondagavond leeg zijn, ze vertrekken 4 augustus weer naar Nederlkand en zijn de laatste week in een ander onderkomen.

Voor mijn kinderen en kleinkinderen, broers en zus, neven en nichten en alle lieve vrienden en mensen die me zo hartelijk hebben opgevangen, bedankt en ik verheug me al op December als ik twee hele weken bij jullie kan zijn, ik hou van jullie allemaal.

http://www.youtube.com/watch?v=v9xjiG7AYIM

Dit is een opname van Into the west die ik jullie wil meegeven

Liefs….Mariet xxxx

Cupcakes met muisjes

Pikzjwarte heurkes

un leef klein gezich

wat unne riekdom is ut toch

zo'n pasgebaore wich

de mooder in traone

de vader trots as mer ken zien

opa's en oma's tantes en omes

idderein laefde meij, met vreugd en pien

en noe de besjuute met muuskes

tante Laura bakte keekjes, hiel klein

en ich, ich wins uch vuul geluk

met Jolie, unne perfecte naam veur dit kiendje zo moeij, zoe fijn

Hallo lieve mensen

Deze week werden we verblijd met het nieuws van de geboorte van Jolie, dochtertje van Rolf en Caroline Peeten-Gielen. Caroline is de dochter van Vijo van os Ine dus na kleinzoon Siem nu een kleindochter, proficiat allemaal. Ik keek met verbazing naar de foto’s van een heel mooi kindje met heel lang pikzwart haar, altijd weer een verrassing als je kale of blonde babies gewend bent zoals in onze familie. Bij Eline beginnen nu pas de haartjes te groeien en die is al een jaar geweest maar het was niet anders bij Rob en Frank en ook ikzelf was een laatkomertje wat betreft haren.

http://www.youtube.com/watch?v=nJsp-OCPEKs

Deze week vloog weer voorbij, de hitte is iets minder maar de luchtvochtigheid lijkt niet af te nemen en gisteren zei mijn lichaam ook, stop dus na weken weer eens eerder naar huis. Ik had de afgelopen week wat heibel op het werk over dat ziek zijn, mijn FMLA voor begin juni was afgekeurd omdat ik de benodigde papieren niet had opgestuurd. De laatste keer dat de dokter mijn briefje had ingestuurd was laatst januari en dat moet dus elke 6 maanden gebeuren maar tot mijn verbazing kreeg ik laatst juni (na 5 maanden) al het verzoek, dat me even door de vingers glipte in een lading email om het te laten vernieuwen. Dinsdagmorgen met een vaartje naar het dokterskantoor, papieren gedropt en 25 dollars want anders vullen ze geen letter in maar de dame die dit moest doen was nieuw dus het duurde nog tot donderdag voordat het gefaxed werd. Nu heb ik gisteren een heleboel uitgeprint en ik ga deze afwijzing aanvechten, 6 maanden zijn er geen 5 in mijn boek en dat zullen ze me toch wel even moeten uitleggen.

Donderdag vierden we op het werk dat ons centrum, OPFL (Orange Park, Florida) 5 jaar geleden werd geopend en we werden getrakteerd op fried chicken van Bojangles met bruine rijst, mac and cheese, spercieboontjes en een biscuit, het toetje was mierzoete taart die ik met liefde taart liet. Iedereen was al dagen bezig dat kip van Bojangles iets fantastisch is maar eerlijk gezegd kan ze volgens mij niet tippen aan Church’s die net iets smakelijker en smeuiger is

http://www.lawfullyweddedwife.com/wp-content/uploads/2011/06/img_6972.jpg

Een week of twee geleden vermeldde ik dat ik een Barbie huis had opgepikt in de straat, aan de curb gezet voor de vuilnis ophaaldienst en dat het er zo mooi uitzag, nou ik heb het schoongemaakt en met pijn in mijn hart verkocht. Ik had het op craigslist gezet met foto natuurlijk en woensdag kreeg ik een mailtje of het nog beschikbaar was, een man kwam het ophalen voor de 7de verjaardag van zijn dochtertje, ik had 30 dollars gevraagd, hij bood 26 (dat had hij bij zich) en de handel werd gesloten. Zo zie je maar, het geld ligt in de straat en ik ga zeker door met naar dit soort koopjes uit te kijken.

http://jacksonville.craigslist.org/tag/3118819519.html

Chris heeft eindelijk een baan gevonden, weliswaar miserabel betaald en dirty maar ja, beter als niks. Hij werkt in een van die shops die banden verkopen, tweedehands (dat is waar ik altijd mijn banden laat verwisselen) en hij moet dus de hele dag bandje af bandje op doen. Als hij thuiskomt is hij da nook behoorlijk zwart, hij werkt van 8 tot 7 en vangt daar 50 dollars voor plus de fooien. Het is ook zwart, onder de tafel en hij vertelde me, het loon is belachelijk maar het is beter dan thuis rondhangen en niks verdienen.

Ik zaq gisteren op het werk (was vrijdag vrij maar daarover een beetje later) dat mijn schema veranderd was met ingang van komende donderdag. Op die dag komt wave 57 (nieuwe collega’s) op de vloer en samen met 3 andere mentoren ga ik deze groep begeleiden en klaarstomen voor naar hun nieuwe teams te gaan. We hebben sinds maart een groot aantal nieuwkomers en ik verheug me op deze nieuwe uitdaging. In mijn groep mentoren zit ook Stephanie, mijn collegaatje die van oorsprong uit Dortmund komt, ze is net terug van drie weekjes Duitsland samen met Joshua en Romy, haar kids. Ze is ontzettend leuk en we lachen wat af, kletsen in het Duits en niemand snapt er ook maar iets van natuurlijk.

Vrijdag was ik dus vrij, planning was yardsalen maar Martin wilde dat ik met hem naar het plasma center in Orange Park ging zodat hij kon doneren. Ik vroeg ook maar weer eens voor de zekerheid, nee ik kan niet doneren omdat ik in Europa gewoond heb en daar hebben ze mad cow disease !!!. Ik moest zo’n uurtje wachten en liep wat rond, winkel in winkel uit en toen hij naar buiten kwam, 25 dollar rijker gingen we lunchen bij CiCi’s, een pizzazaak waar je onbeperkt pizza kunt eten voor 5.99. We begonnen met een salade, niet luxe of zo maar smakelijk en vers, daarna heb ik alle pizza’s geproefd die ze hadden, hun breadsticks waren erg lekker en als toetje cinnamon rolls. Ik heb ‘s avonds helemaal niks meer gegeten, zat nog vol van de lunch. Yardsalen moest dus wachten tot zaterdag op weg naar werk en ik vond weer een kleinood (voor mij althans) een kleine glas in lood raamhanger met molens en schaatsers in klederdracht, dat hangt nu bij mij te pronken, kostte me een heel kwartje, 25 cent maar zo mooi.

Met mijn moeder gaat het zachtjes aan toch meer achteruit, ik heb haar zondag aan de telefoon gehad, ze klinkt zo zacht en kwetsbaar en zegt na een paar zinnen niet veel meer, dan is het net of ze even niet meer kan dus ik houd het altijd kort, emotioneel putten die paar minuutjes haar en mij echt uit . Het lontje is bijna op denk ik, het kaarsje zal zachtjes uitgaan maar mijn wens is, laat het nog even branden tot December ofschoon ik dan ook me realiseer, als dat zou mogen gebeuren dat ze er in December nog is, hoe hartverscheurend wordt dat afscheid dan voor haar en voor mij, hoe het gaat, de pijn is er al, het afscheid nemen begon lang geleden voor mij op het moment dat ik de beslissing nam om te verhuizen maar afscheid nemen doet ook pijn als je dichtbij staat, als je haar elke dag ziet want sterven is definitief, het neemt een geliefde persoon weg die je nooit meer ziet, nooit meer spreekt, nooit meer voelt. Ik ben zo dankbaar dat mijn zus en broers zo zorgzaam voor haar zijn, dat ze omringt is door mensen die haar dierbaar zijn.

Dat was een hevig gedeelte, even tranen maar dat hoort ook bij het leven, loslaten

Allemaal een fijne week, geniet van elk moment, van iedereen die een bijzondere plaats inneemt in jouw leven, de gewone dagelijkse dingetjes die je laten glimlachen want dat is de echte rijkdom

Liefs…Mariet xxxx

Mugge !!!

Mugge !!!

 Mosquitos, zoem zoem zoem

 op zeuk nao mien blood

 want det is nuudig veur de voortplantings cyclus

 maarre, dink maar uns good

als die muk det nuudig haet

om eikes te konne make

det blood haet mien DNA

dus hubbe die mugge sjnaake

den get van mich in heur

en hoe mingt det met angere misjien

un gek idee, wellich geit ut net get te ver

ach ja, ut kan auch det dees wermte

veur mien hersene net get te vuul bleek te zien

Hallo lieve mensen

Jullie konden het al in het gedicht  lezen, we worden overspoeld door muggen en ze lijken groter dan ooit tevoren, ik heb er net weer eentje geplet en mijn armen en benen zitten onder de bulten en grote rode plekken, ik heb ze echt op de raarste plekken !! Die zijn het gevolg van allemaal dat water en daarna een hittegolf die het grootste gedeelte van de US in haar macht heeft. Zelfs in het noordwesten, New York en zo kwamen de temperaturen tot dichtbij de 40C, heel normaal voor Florida in deze warmste maanden van het jaar maar daar ongekend en het gevolg, bosbranden en stroomuitval, er zijn mensen die al een week of zo zonder stroom zitten. Denk je eens in, geen a/c, geen koelkast, geen warm water en vooral de bejaarden hebben het zwaar. Wij hebben gisteren een paar super vliegenmeppers en ouderwetse plakstrippen gekocht, eens kijken hoe dat werkt.

Het was echt afzien, binnen op het werk is het natuurlijk aangenaam maar zo gauw als je buiten komt is het alsof je in een hete oven binnenloopt. De auto vindt dat maar niks en slaat dan  ook om de haverklap af op weg naar huis. ‘s Morgens valt het wel mee zover. Woensdag was ik vrij, het was Independence Day, de traditionele dag voor barbecue maar het was veel te hot en we brachten dan ook het merendeel van de dag door in de koelere slaapkamer voor de tv.

Op het werk wordt het tweede kwartaal afgesloten en ik heb waarschijnlijk 4 van mijn 5 targets voor de bonus gehaald dus de laatste salaris strook zal weer wat extra centjes tonen. Hebben we wel nodig met de hogere energierekening met al die verkoelingsapparatuur !!!

Woensdag avond een onverwachte traktatie, ik kreeg op facebook een uitnodiging voor een prive huisconcert van Kevin Montgomery in Nashville Tennessee. Ik volg Kevin al jaren sinds ik hem voor de eerste keer zag optreden in Panningen bij de Gaz Station, inmiddels ter ziele. Daarna zijn Brigit en ik ook nog een keertje bij Mommus geweest kijken en ik heb ook een aantal cd ‘s hier. Aangezien ik woensdag avond wat tijd had voordat ik ging koken stemde ik af op de live stream en Kevin speelde piano, later gitaar en zong voor mij en nog een aantal mensen, niet te veel, zo’n 36 maar wel lekker gezellig. Kevin had een flesje wijn opengetrokken en die vond het wel tof. Hij zong en tussen de liedjes door las hij wat in de chatroom werd getypt en reageerde daarop. Tot mijn verrassing was Bart Ebisch ook aanwezig, een oud college van P&M,hij had een programma, Americana na mijn Dichterbij op zondagmiddag voor een tijdje en deed ook een artikel in de krant over hoe Martin en ik ons hadden leren kennen en zo. Het zou in de Trompetter komen maar werd door een vergissing alleen in Zuid Limburg geplaatst. Ik heb wel een kopietje van dat krantenartikel met foto’s, heel leuk.

Ook was er een persoon uit Jacksonville aanwezig, heel apart. Jammer genoeg moest ik na een half uurtje weer afhaken want er moest gegeten worden en ook gingen we weer op zoek naar Martin’s voorgeschreven pillen die alweer veranderd waren, we konden bijna alles vinden deze keer maar toch gaat hij terug naar de dokter de komende week want de voornaamste pijnstiller is niet te krijgen, het lijkt elke maand weer hetzelfde verhaal en vrij frustrerend.

Gisteren was ik vrij, ik had vrijdag gewerkt en halverwege de morgen gingen Susan en ik weer eens op stap, yardsales waren er genoeg en ik vond weer wat mooie dingetjes. Een verrassing voor de meisjes, dat wordt nog wat met alles in de koffer krijgen en ik moet nu ook echt ophouden met kopen maar het is allemaal zo verlokkend. Ik vond een tent van Little People, een product van Fisher Price, altijd al mijn favoriete kinderspeelgoed.

http://imgc.classistatic.com/cps/kjc/111112/167r1/7754ne2_19.jpeg

Ik scoorde ook de perfecte tas voor naar mijn werk want de nieuwe leren tas die ik de vorige week in St Augustine kocht wil ik nog even mooi houden voor speciale gelegenheden. Een dollar is tenslotte een spotprijsje voor een grote nieuwe tas met veen ruimte en ritsjes. Op een van de laatste plaatsen waar we stopten kon ik mijn geluk niet op, het was alsof het zo moest zo zijn, ik droeg mijn aqua korte broek en mijn bijpassend topje in turquoise kleuren met de turquoise hanger, ik had nooit de bijpassende oorbellen maar deze mevrouw maakte zelf sieraden en je kunt het wel raden, heel wat turquoise setjes. Heel erg mooie kettingen, gelijk twee gekocht voor een spotprijsje, de oorbelletjes, nou daie waren precies wat ik zocht dus hup, ook maar erbij. Ook vond ik een heel mooi setje voor Anne (nog niet verklappen hoor) van glas en een bijbehorend setje oorbengels.

http://www.hibeads.com/bmz_cache/a/aa8ececd3d79d861fc0b51e38a4c81d7.image.299x300.jpg

http://img1.gets.cn/12/1211796098.jpg

Glazen sieraden zijn op dit moment heel populair hier vooral bij de mensen die zelf hun spullen maken, heel artistiek en heel betaalbaar. Vissen, bloemen en zeesterren zijn de meestgevonden soorten.

We stopten nog even bij de pindakraam en ik nam drie zakken boiled peanuts mee naar huis, naturel, green en Cajun en Martin en ik hebben lekker zitten te smullen daarvan.

Vandaag staat ook weer een lekkere relaxte dag op het programma, niks moet al ben ik weer opnieuw helemaal weg van een nieuw facebook spel genaamd popsongs, het is een introspel, met categorieen zoals classic rock en 60ties en je moet oftewel de titel oftewel de uitvoerende raden in de korts mogelijke tijd na uitgedaagd te zijn door een andere speler of iemand uit te dagen. Nu ben ik altijd een liefhebber geweest van dit soort spelletjes, ik was verguld met het intro spel elk jaar op de site van radio2 naar aanleiding van de top 2000 maar dat is maar altijd voor even dus nu kan ik mijn hart volop ophalen met die spel, jullie zijn gewaarschuwd !!

Wij breien er weer een eind aan, tweede kop koffie in geschonken mijn lief is net wakker dus een gezellig begin van onze zondag samen en volgende week is er weer een nieuw verslag van….Mariet xxx

Natte voetjes en een klim

Gordijn van regen

Zicht bijna nul

Paraplu, laat me niet lachen

Dat is pure flauwekul

Straten zijn rivieren

Elk kruispunt een mini meer

Thuiskomen zat er even niet in

Hopelijk nooit weer

Kano tegen de garage deur

Soppen help niet echt

Soms moet je gewoon laten gaan

Hopeloos, zo’n natuur gevecht

Hallo lieve mensen

Deze week was er eentje van uitersten in de ware zin van het woord en dit wordt een lang verslag met veel foto’s.

Afgelopen weekend was het nog steeds niet duidelijk, waar gaat Debby naar toe. De prognose was eerst Mexico, toen het daarlangs gelegen Texas (grapje was Debby does Dallas, een pornofilm) maar op maandag deed Debby wat ze wil, Martin zei het duidelijk, ze is vrouwelijk dus wat had je verwacht, die veranderen eerst een aantal keren hun mening en ze bleef gewoon zweven waar ze was, net voor de kust van de panhandle (het westelijk gedeelte van Florida) maar stuurde enorme regenwolken onze kant op dus toen we maandag morgen wakker werden en ik me klaarmaakte om te gaan werken kwamen we erachter dat onze straat overnacht was veranderd in een rivier. Het water klotste over de oprit en het was onmogelijk om de auto te gebruiken. Per slot van rekening is mijn wagentje gemaakt voor op het land en is het geen amfibie voertuig. Zelfs als ik de straat uit zou komen, ik had geen idee hoe de situatie tussen hier en Fleming Island zou zijn. Martin liep naar het einde van de straat, het water kwam bijna tot zijn knieen. De beek achter Susan’s huis die voor de meeste tijd van het jaar zover zelfs helemaal droog stond en zo’n 3 – 4 meter lager is als de weg was veranderd in een wildwater stroom en stond gelijk met de weg dus dat zorgde ervoor dat de afvoerputjes in de goten hun water niet kwijt konden want die lozen daarop. AT&T werd gebeld en omdat je nooit zeker weet wat je werkgever in deze situatie van je verlangt heb ik me gewoon ziek gemeld met het idee om later die dag de situatie nog eens te bekijken en misschien alsnog te gaan werken maar het water zakte vrij langzaam en ik had wat zaakjes te regelen dus uiteindelijk kwam er van werken niks die dag.

Susan's beek

onze straat richting Susan

Dinsdag morgen was er niks meer aan het handje, de straten waren droog, het water in de achtertuin gezakt en dus op naar het werk maar Debby deed wat ze wilde en er werd voorspeld dat ze die middag richting ons zou komen en weer met grote hoeveelheden regen en onweersbuien. Toen ik dan ook om 17.30 huiswaarts wilde gaan plenste het zo hard dat je nog geen 10 meter vooruit kon kijken. Heel erg langzaam reed ik naar huis, meestal niet harden dan 30 km en dan duurt de normaal 30 minuten durende rit vrij lang, ik reed de meeste tijd achter een politie auto en voelde mij toch vrij veilig al was het vermoeiend om door de regengordijnen te moeten turen om veilig in de rijstrook te blijven. Toen ik Blanding overstak, normaal 5 minuutjes van huis af belde Martin, waar ben je, kom niet aan Susan’s kant de straat in want het water komt ontzettend snel weer omhoog in de straat. In plaats van op de grote weg te blijven wat achteraf misschien veiliger was geweest ging ik van 103th af om mijn normale route binnendoor te pakken. Anvers liep snel vol maar toen ik op London Bridge kwam en dus echt geen hand voor ogen meer zag reed ik ineens zomaar midden in een meer, achteruit ging niet want ik kon niet eens zien waar de weg/kruising was en waar de stoep begon dus gewoon even doorbijten en langzaam maar zeker rechtdoor. Het water kwam op een gegeven moment zelfs over de motorkap spoelen en de autodeuren konden het niet tegenhouden dus de auto vulde zich op met vies bruin water en mijn voetjes werden nat. Even paniek maar ik kwam toch op hogere grond terecht. Martin navigeerde me door de juiste plekken aan de telefoon. Na halverwege richting Ricker te zijn op Melvin Rd veranderde hij van mening en navigeerde me terug naar Susan’s huis en daar wachtte ik aan de kant, de beek was een kolkende massa en stond op punt van doorbreken en we konden niks anders doen als weer terug, het was maar zo’n 200 m naar ons huis maar gekkenwerk om daar de auto door te rijden dus we gingen naar Ricker en konden halverwege de straat komen maar daar stond onze buurman mr Samuel te zwaaien met een lampje en die liet ons niet door. We konden niks anders doen dan de auto bij Jack op zijn hoge oprit parkeren, we kregen een tweede paraplu van Barbara, de schoentjes uit en wandelen, bijna een kilometer door water dat tot mijn knieen kwam. Eenmaal thuis was het een triest gezicht, ik was door en door nat, de achtertuin was een meer dat zelfs het betonnen terrasje overdekte en het water begon de garage in de lopen dus snel wat redden, voornamelijk boeken in dozen. Het achterste gedeelte van de garage heeft een verhoging en daar staat de wasmachine maar ook al mijn dozen met haakwol en borduurspullen dus even zag het er naar uit dat we ook dat naar binnen moesten dragen maar de regen verminderde en het water steeg niet meer, het was centimeters van die verhoging verwijderd, ik schat 2 to 4. Het bleef ook diezelfde afstand onder de drempels van de voor en achterdeur, moet er niet aan denken als het binnengekomen was. Het enige water binnen kwam van de open haard waar de schoorsteen soms lekt bij harde regen. Toen het minder ging regenen zag je ineens allerlei mensen in de straat, vooral de jeugd vond het prachtig, er werden veel foto’s gemaakt en we zagen zelfs meiden zwemmen, niet echt aan te raden wat je weet tenslotte niet waar dat water vandaan komt. Hele clusters mieren driven voorbij, die vormen eilandjes met hun lijven en overleven zo de zondvloed maar later toen er weer trucks door de straat probeerden te rijden werden die eilandjes door de golven uit elkaar gedreven en had je dus kans om allemaal mieren op je benen te krijgen en die rakkertjes bijten flink, Martin’s enkels kunnen daarvan getuigen. Susan waadde rond in regenpak en lange laarzen, ze liep mee met een vrouw met baby die ook niet haar huis kon bereiken. De buren twee huizen verder dobberden rond in hun kano en op een gegeven moment hoorden we dat ze tegen onze garagedeur botsten.

onze straat richting Ricker

garage

terras

schuurtje

Susan in toepasselijke kleding

Rond 10 uur in de avond begon het water ineens snel te zakken, de afvoerputjes veroorzaakten mini draaikolken en een half uur later was onze straat in het midden droog dus Martin kon de auto ophalen. In de morgen was het meeste water weg en de auto had zover we konden zien geen echte schade opgelopen van die waterige rit alleen er stond nog drab in en die moet dus vrij langzaam drogen want we konden niet alles eruit soppen. Gewoon de raampjes open de hele dag want het is niet echt een frisse geur met dat opdrogen in deze hitte. Woensdag morgen dus weer werken, water was geen problem maar er waren straten waar het asfalt flink beschadigd was, In onze buurt op een kruispunt onstond een spontaan gat van drie meter doorsnee, het zijn de zogenaamde sinkholes, ondergrond is onstabiel en als er dan flink veel water valt spoelt het nog verder uit en je zit met een gat, vorige week was er een grote in het nieuws, vrouw kwam thuis na een dag op het werk en de helft van haar huis was in de grond gezakt. Mijn buurtje Jocquelin op het werk was aan huis gebonden, ze woont in Middleburg en de weg daar naar toe was op twee plaatsen gewoon doormidden gebroken, het asfalt had over de breedte een gat van een aantal meters, ze kon haar zoon niet naar de opvang brengen want die was onbereikbaar en toen ze donderdag weer kwam werken vertelde ze dat ze bijna een uur moest omrijden om er te komen. Het bleek achteraf dat we tussen de 15 en 20 inches (40-50 cm) regen hadden gehad binnen 24 uur, als dat geen plensbui is weet ik het niet meer. In Jax is alles onder kontrole, nog wat binnenwegen dicht door schade maar de mensen aan de Black Creek en St Mary’s river zitten nog behoorlijk in zak en as, lees water. Beiden rivieren stegen gisteravond nog steeds, het is moerasland en heel veel huizen staan tot de eerste verdieping in het water en de mensen moesten evacueren. In de rivieren op beelden op tv zie je koelkasten en huisraad drijven. De mensen daar zijn gewend aan overlast maar dit is natuurlijk extreem.

http://www.news4jax.com/news/Georgia-residents-ordered-to-evacuate/-/475880/15360176/-/17ox0v/-/index.html

Dit was vanmorgen op het nieuws, net over de grens met Georgia, Flea Hill bewoners werden opgeroepen te evacueren. Het zal wel een tijdje duren voordat de situatie daar weer normaal is.

Na het water kwam de koelte, twee nachten record lage (lees 17C) temperaturen en sinds vrijdag hebben we een hitte golf aan onze broek. OP dit moment is het 26C, het is 9.30 maar het voelt veel warmer door de enorm hoge luchtvochtigheid, het wordt vanmiddag 37C officieel maar voor het gevoel rond de 40. In het midden van de week gaan we dan weer een beetje naar beneden en beginnen de dagelijkse onweersbuien ook weer.

Vrijdag had ik vrij en Carla en ik hadden een dagje uit gepland, op 4 augustus gaan zij, haar man Marcel en zoon Kevin weer terug naar Nederland na 2 jaar hier met plezier gewoond te hebben, ze wonen in een mooi huis dichtbij het strand en ik weet zeker dat ze het lekkere weertje en de natuur zullen missen. Ze kwam me om 10 uur ophalen en we redden richting St Augustine, de oudste stad in Amerika en gesticht door de Spanjaarden in 1565 met een heus fort en een bijna on-Amerikaans sfeertje in de binnestad

http://en.wikipedia.org/wiki/St._Augustine,_Florida

Omdat het zo warm zou worden gingen we eerst naar de vuurtoren die we allebei nog niet eerder bezocht hadden. Die toren is de typische ronde wit met zwarte strepen en er ligt een klein museum bij, heel mooi aangelegd met schitterende oude bomen en we kregen een recordertje mee waar je door middel van nummers intoetsen informatie kon horen over de vuurtoren en de stad. We besloten de klim omhoog te wagen, 219 trappen en door dat we rustig aandeden en halverwege even uitpuften was het niet zo erg. Bovengekomen moest ik echt vechten met mijn hoogtevrees, er is natuurlijk een reling maar ik bleef toch lekker met mijn rug tegen de toren, het voetpad rondom was 1.5 meter breed of zo. Carla had er geen last van en liep rondom en maakte foto’s. De klim naar beneden bezorgde ons wiebelbenen en we concludeerden dan ook dat het met onze conditie maar la la was. De jeep weer in en naar het centrum en we vonden zowaar een gratis parkeerplaats. Voor de lunch wilde ik heel graag naar Bunny’s waar Martin en ik al een paar keer hun heerlijke croissants hadden gegeten, de eerste keer in 2003 met Lauri er ook bij. We bestellen een croissantje kip salade met koffie maar voor het eerst viel het resultaat me beslist tegen. We wandelen wat rond, winkeltjes bekijken, mensen bekijken, je weet dat wel en het was heerlijk ofschoon het flink warm werd. We liepen een Grieks-Orthodoxe shrine binnen met een kleine expositie ruimte met de geschiedenis van mensen die emigreerden vanuit Griekenland en hun geloof meebrachten. Heel mooi beschilderde altaren en plafonds zorgden voor een rustpuntje en voor de eerste keer in 4 jaar kon ik weer eens een kaarsje branden in een kerk, de icoon bij dat altaar was dezelfde die mijn moeder in haar slaapkamer heeft hangen, een heel bijzonder spiritueel moment voor mij daar in de vreemde. Na de vrede van die ruimte weer terug in de drukte van de straat en wij hadden best wel dorst. We liepen een restaurantje met een terras binnen dat er verlokkend uitzag en vroegen of we gebruik mochten maken van het toilet. De serveerster bekeek ons van top tot teen en vroeg of we kwamen eten, nee was ons antwoord alleen wat te drinken op het terras. Ze vertelde ons dat we dan maar eerst naar de publieke toiletten moesten gaan en dan konden we terugkomen voor het drankje, niet eten, niet plassen dus nadat onze sanitaire publieke stop hebben die uitbaters ons niet meer gezien, dat geloof je toch wel. We streken in een stille zijstraat neer op het verder lege terras van een Ierse pub en genoten daar van een ijsgekoelde dronk en na wat gekletst te hebben (ik hoop dat Carla’s oren niet pijn deden, ik probeerde me een beetje in te houden deze keer hehe) ging het weer richting huis. Oh, ik vergeet wat. Ik wilde kijken voor een jurk maar kon niks vinden, toen ging ik op zoek naar een kadootje voor petekind Anne die net geslaagd is voor haar VWO maar weer, niks aparts en toen liepen we een tassen winkel binnen en daar vond ik een hardstikke mooie echt leren tas met allerlei kleurtjes, veel ritsen en voor mij gemaakt en voor een spotprijsje (17.00) dus ik dacht, ik verdien wat extra’s vandaag.

tuin bij vuurtoren wachters huis

de vuurtoren

klim naar boven

uitzicht vanaf de vuurtoren

Shrine Grieks Orthodox

Nadat Carla me afzette en weer naar huis huis en familie ging heb ik lekker even gerelaxed, Martin deed een dutje en daarna weer op tijd naar bed want zaterdag werken betekent drukte deze maand, ze hebben blijkbaar veel te weinig mensen ingepland want we zijn de hele dag code red. Carla bedankt voor de mooie tijd, ik vond het ontzettend gezellig zoals altijd en ofschoon we elkaar niet zo vaak zagen zal ik het missen als jullie straks weer in Nederland zijn, we zien elkaar de 29ste juli weer !!

Vandaag wordt het dus warm, we hebben varkensribjes en corn on the cob (zoete mais), aardappels en verse sweet tea en we gaan vanmiddag proberen buiten te grilklen op een open vuurtje in onze firepit, we hebben Nelson uitgenodigd, Martin’s vriend die vorige December zijn vrouw verloor en best wel eenzaam is. Daarna gaan we naar waar hij woont bij zijn vader en daar kan ik zwemmen in de pool die bij het appartementen complex hoort.

Komende week, wopensdag 4 juli is het natuurlijk Independence Day, lekker vrij maar Martin moet naar zijn dokter,. ‘s Avonds het traditionele vuurwerk en dan voor de rest heb ik zaterdag en zondag vrij, daarna gaan we weer naar vrije vriidagen.

Nou dit was denk ik wel het langste verslag dat ik ooit geschreven heb, voor de mensen die het altijd lezen op dutchpebble.waarbenjij.nu zal ik de link erbij doen voor mijn andere blog waarbij ik foto’s kan plaatsten, je kunt dat vinden op

http://marietvanknippenberg.blogspot.com/search?updated-min=2012-01-01T00:00:00-08:00&updated-max=2013-01-01T00:00:00-08:00&max-results=26

kijk aan de rechtse kant voor het laatste bericht

Ik wil afsluiten met de jarigen, vandaag is Bert Bos jarig, de ega van mijn lieve vriendin Helene en op 5 juli viert Marijn van ozze Hay zijn verjaardag, van harte !!!

Tot de volgende week maar weer, liefs….Mariet xxxx