Je stem voelt goed
sterk en
krachtig
je stap is veel
zekerder
allemachtig
je ogen lichten
op
je hand op mijn
schouder
je gezicht mager
en bleek
mijn schat,
hoeveel jaar werd je deze week ouder
maar je reikt
uit naar mij
naar mijn aan
raking, mijn hand
we putten
sterkte uit elkaar
liefde,
levensband
Hallo leef luuj,
Een emotionele week, dat was het zeker.
Het begon, zoals altijd op zondag. Hoog bezoek gepland,
rond 4 uur reed de limousine voor en stapten Judith en Joke op de rode loper
naar binnen. Ze hadden een lekker stuk kaas van Carla en stroopwafels bij zich,
wat een traktatie !!! Lekker thee leuten en kletsen stond op het programma, wat
een leuke onderbreking van alles waar we op dit moment met worstelen en het
deed me ontzettend goed, bedankt dames !!
Maandag morgen moest ik al om 8 uur bij de tandarts
zijn om die akelige hoektand te laten verwijderen. Hij was aan de zijkant, waar
hij tegen de tand zat die een paar maanden geleden getrokken werd, flink
uitgehold en de laatste twee weken deed alles wat ik at of dronk heel erg zeer.
De tandarts vertelde me dat hij ontstoken was. Ook zou het misschien een probleempje
worden om hem te trekken want er zat een haak aan de wortel, misschien moest er
wat extra’s gebeuren, prijskaartje zou dan dubbel zijn. Ik zei, we gaan er maar
gewoon voor, doen en raad eens, hij kwam er gewoon heel gemakkelijk uit, de
spuiten zijn altijd het ergste. Een uurtje later weer een reuze gat in mijn
mond en 85 dollars armer weer naar huis, ik mocht de tand niet meenemend,
biologisch afval en zo. Om twaalf uur moest ik gewoon werken maar geen
telefoontjes want ik zeverde en kon moeilijk praten. Er was genoeg ander werk
te doen maar ik was niet ok. Door al de spanning voor woensdag en slaapgebrek
flipte ik even uit, een goed gesprek met Paula, een van de managers deed
wonderen, even kwam alles eruit.
Dinsdag voelde ik me beter en ging alles weer zijn gangetje.
Woensdag morgen moesten we om 10.40 bij de oncoloog
zijn, hij was een beetje gepikeerd vond ik, mede ook doordat de bloedresultaten
die 10 dagen eerder via bloedprikken bekend zouden moeten zijn geweest waren
nog niet binnen. Die moesten nu over. Hij vertelde alles recht voor zijn raap,
ja het is een grote tumor, ja we kunnen dit niet genezen. Op mijn vraag,
hoeveel tijd hebben we nog, zei hij, als de chemo aanslaat 50 procent dat hij
de twee jaar niet haalt, 50 percent van wel.Dat was even hard maar nu weten we
concreet wat we aangaan.
Hij adviseerde weer niet te opereren, alleen als de
tumor de darm gaat afsluiten – de chemo moet de tumor laten krimpen – hebben we
geen keus natuurlijk. Martin kan nu al kiezen voor de operatie, een darmomleiding
met een zakje en zo maar het is een grote operatie en heeft wel degelijk risico’s.
Martin maakt die keuze en zijn antwoord was dan ook, nee !!
Hij vertelde dat hij de volgende week met chemo wilde
beginnen dus belde hij even met de chirurg om een afspraak voor ons te maken
voor twee uur diezelfde middag. Ook schreef hij een aantal recepten, sterkere
morfine, percaset10 waar Martin van wist nu waar die te krijgen was volgens hem
en wat middelen voor de misselijkheid door de chemo. We hadden net tijd om even
wat te eten maar niet om de recepten op te halen en zaten om twee uur in de
wachtkamer bij de chirurg, om half 4 werden we in een kamertje gezet en een
half uur later zat mijn schat op handen en knieen omdat hij niet meer wist waar
te blijven van de pijn, hij had helemaal niks meer. Ik was het ineens allemaal
spuugzat en liep naar de balie om te vragen hoelang het nog zou duren eer de
dokter dan eindelijk kwam. 20 Dollars betalen en dan uren wachten op een dokter
alleen om een afspraak te maken, belachelijk. De balie dame bleef stoicijns en
toen brak ik, de tranen kwamen en een oudere assistente stak haar hoofd om de
hoek om te kijken wat er aan de hand was, Zeer kordaat pakte zij mij onder de
arm en we liepen terug naar Martin, zij zorgde ervoor dat de dokter direct kwam
en terwijl we met hem praatten en hij wat luisterwerk naar hart en longen
uitvoerde, belde de wonderwoman naar de ziekenhuis apotheek om naar de recepten
te vragen – ik wist niet dat je als buitenstaander in die apotheek terecht kon.
Ze vertelde me dat ze het spul hadden, hoe ik er naar
toe moest lopen en terwijl Martin alles met de dokter afwerkte liep ik naar
beneden. De dame achter de apotheek balie was super aardig, ze had net haar man
verloren aan longkanker en wist precies hoe ik me voelde. Hoera, ze hadden de
percaset10, de verzekering betaalde niet maar..je raadt het nooit, het kostte
me maar 48 dollars voor 120 pillen (ter vergelijking, ze vroegen twee weken
geleden voor 120 van een lagere dosering 130.00 bij Walgreens – wie maakt hier
het grote geld met medicatie denk je dan), ze hadden de pillen voor de
misselijkheid, alle drie soorten, alleen de morfine moesten we bestellen wat ik
niet deed, dan maar weer Walgreens proberen. Martin had ondertussen een
afspraak gemaakt voor de volgende morgen 6 uur om de chemo poort te plaatsen en
toen konden we eindelijk huiswaarts. Ik zette hem af en ging door naar Walgreens
waar ik 90 morfine tabletten kocht, kassa 10.00 dollars. Ook maakte ik gelijk
afspraken zodat ik in het vervolg de pillen kan ophalen en hij daar niet in de
rij hoeft te staan, geen probleem zei de apotheker.
Omdat ik om 5 uur opmoest probeerde ik vroeg naar bed
te gaan maar dat lukte van geen kanten, mijn hoofd en gedachten maalden op
volle kracht en om half twee stond ik maar weer op om thee te maken. Eindelijk
sukkelde ik in slaap maar ik was natuurlijk van geen kanten wakker om 5 uur.
Door een rustig en donker Jax naar het ziekenhuis waar ik Martin afzette na
alle papierwinkel te hebben ingevuld (waar is dit land zonder formulieren) en
toen naar huis, ontbijten en vanalles
regelen. Ik was veel te onrustig om even plat te gaan, belde met de assistente van
dr Luke, met de sociale verzekering en wat nog meer. Ik moest natuurlijk
eigenlijk gewoon werken die dag maar had ‘s morgens vrij gevraagd, om twee uur beginnnen. Even bij Susan aan om alle
nieuwtjes uit te wisselen en om half elf ging de telefoon, kom me maar halen.
Dus weer in de auto, iets meer verkeer en hij stond al in de rolstoel te
wachten bij de uitgang. Hij voelde zich uitstekend en had honger – hij had
moeten vasten sinds middernacht – dus we stopten bij Bob voor een ontbijtje.
Alles was goed gegaan en de morfine werkte uitstekend en hij werd er niet ziek
van. Hij had wat problemen met slikken maar dat had misschien te maken met de
slangen onder de huid die ingebracht waren.
Toen het tijd werd om te gaan werken voelde ik meer
vermoeid dan ooit en ik besloot om niet te gaan, een mailtje naar het werk en
dat was geregeld. Rond 5 uur viel ik in slaap en rond zeven uur in de morgen
werd ik wakker, uitgerust en klaar voor de nieuwe dag. Het was moeilijk om hem
alleen achter te laten, zal nog wel erger worden maar ja, weinig keuze en eenmaal op het werk ging de dag snel om.
Iedereen wilde natuurlijk weten wat er allemaal gebeurd was dus de dag vloog
om. Wel kreeg ik een telefoontje van
Social Security, ja die uitkering die we aangevraagd hadden, nee dat kon een
probleem worden, zolang niet gewerkt dus waarschijnlijk niks maar nog maar eens
invullen en ze zouden het nog eens bekijken – ambtelijke molens, ik haat ze –
en toen ik naar huis reed om 6 uur kreeg ik een telefoontje van thuis, Raini
kookt !!
Ik had de dag ervoor met Raini een onderonsje gehad
want volgens mij realiseerde zij zich niet dat deze ziekte van haar vader
ongeneesbaar is, ook vroeg ik om haar hulp en die van Ian die ze mij beiden
toezegden. Ze was dus op vrijdag ‘s morgens al gekomen en had de hele dag met
haar daddy doorgebracht en later ook Ian gehaald. Er waren steaks, gepofte
aardappelen en ik maakte nog gauw op verzoek komkommersalade. Het was gezellig,
ze bleven nog een deel van de avond en toen ik later Ian terugbracht naar huis
had ik ook even de kans om met hem van gedachten te wisselen. Raini had met
Martin een goed gesprek gehad vertelde hij mij, wat hij verwachtte en wat hij
wilde dat er gebeurde na zijn overlijden dus ik denk dat nu alles open ligt wat
ook voor minder stress zorgt hoop ik, het is tenslotte ook voor mij
gemakkelijker als zij weten wat er speelt. Misschien denken jullie, dat is al
allemaal zo vroeg, twee jaar is een lange tijd maar misschien hebben we die
niet en ik vind het belangrijk dat zijn kinderen weten wat er aan de hand is,
dat we compleet open kaart spelen zodat ze later niet zeggen, had me dat maar
verteld want ik wilde nog dit zeggen en dat doen.
Zaterdag, gisteren, werkte ik van 12 tot en 9 en toen
ik op weg ging was mijn schat, die een paar dagen geleden nog amper kon lopen
en verging van de pijn, het gras in de achtertuin aan het maaien, dat gras kwam
bijna tot mijn knieen en hij gaat dit in gedeeltes doen. Toen ik thuiskwam was
Raini weer geweest en had daddy op barbecue getrakteerd.
Ik stopte bij een yardsale en kon een mooie grote
disney theepot op de kop tikken voor Ravyn voor 50 cent (het zijn de kleine
dingen die het doen), in deze theepot hoort het plastic theeserviesje wat ze al
heeft.
En nu zit ik hier, het is net na zeven uur en ik ben
toe aan mijn tweede kop koffie. Minse Winse is net voorbij, ze draaiden vandaag
voor ons de Beatles met In my life, een tekst die perfect past bij hoe ik me
voel dus voor de liefhebbers, hier is de link
Ik hoor Martin in de keuken bezig en ik verheug me op
een mooie zondag, misschien is hij vandaag goed genoeg om naar een park te gaan
en wat te wandelen. We hebben nog niks van de dokter gehoord wanneer we gaan
beginnen met de chemo maar ik verwacht dat we daarna wel even niet veel kunnen,
hopelijk maakt het hem niet te ziek dus vandaag nog even genieten. Hij is
begonnen met een dagboek bijhouden en het nieuwe katje dat ons geadopteerd
heeft en veel op zijn schoot zit houdt hem bezig. Gus, zoals ik hem genoemd heb,
kwam op het juiste moment in ons leven. Katten weten wat er nodig is denk ik,
hij is nog bang voor mij maar is dol op Martin en volgt hem als een puppy.
Ik wil jullie allemaal bedanken, jullie steun is
hartverwarmend en geeft mij de kracht om verder te gaan. Gistermorgen zat er
een kaart uit Nederland bij de post, de meiden van Office Depot hadden er een
regeltje en hun naam opgezet en mij verrast. Martin zei, vergeet niet te zeggen
hoeveel dit voor ons betekent en hartelijk dank, alweer, het zijn die kleine
dingen die de lichtstraaltjes zijn.
Heel veel liefs van Mariet xxxxx
Hallo Mariet,
BeantwoordenVerwijderenIk moet erg veel aan jullie denken. Ik hoop en bid dat alles goed gaat komen, en dat jullie nog sjaren samen gelukkig mogen zijn!!
Dikke knuffel van Thea ♥