Schilpad plat

Hae wilde euversjtaeke

nao de angere kantj van de sjtraot

heij al links en rechts gekeke

dach aan mooder's goeje raod

 

zoe sjnel zien puutjes um drooge

toet midde oppe sjtreep

toen zoog hae leeg komme, donderbiej

ich wed det hae um kneep

 

den maar truuk, hae haolde ut bienao

maar bienao is soms neet zat

de auto raakte um inne flank

en de sjilpad, die waas plat

 

noe ligt zien sjild in ozze göt

al laeg gegaete door de vleege

ich ving ut zoe zielig

wat un akelig inj

haet dit prachtige bies gekrege

 

Goeiemorgen lieve mensen,

 

We hebben augustus in ons midden verwelkomt, dat betekent hier de heetste tijd van het jaar maar zover valt het mee, we hebben al weken dezelfde temperaturen, met een gemiddelde 33 graden in de middaguren.Ook de nodige onweersbuiten ontbreken niet en deze week was het flink raak in Arlington, een gedeelte van Jax naar het oosten toe. Ze hadden noodweer met overstroomde straten en een heuse tornado die een paar huizen zo erg beschadigde dat de bewoners tijdelijk ergens anders onderdak moesten vinden. Gelukkig was het alleen maar materiele schade en werd niemand gewond.

 

Het huis dat we op het oog hebben werd afgelopen zondag bezocht na een afspraak te hebben gemaakt met Sylvia Albers, de makelaar die me trouw elke dag een lijstje met huizen te koop stuurt. Om half toen reden we voor, ze wachtte al buiten en aangezien Martin zich helemaal niet lekker voelde en ook een hekel heeft, heb ik gemerkt, aan die rondleidingen waren we binnen 15 minuten weer klaar. Het huis is echt heel erg groen, niet dat mij dat stoort en niet erg groot. Kleine woonkamer die vergroot kan worden door een tijdelijk wandje naar de family room te verwijderen, kleine keuken, wel redelijk nieuw en met alle apparatuur, kleinere slaapkamers dan die we nu hebben en maar een piepkleine badkamer met douche en bad in een maar die tuin doet het voor mij. Toen ik door de achterdeur stapte wist ik het al. De tuin is net zo groot als wat we nu hebben, geen bomen, omheind met een hoog houten hek en een dottig schuurtje. Het huis is heel goed onderhouden, dak vernieuwd in 2010 en ik wil het !!! Sylvia had haar broer bij zich die de dag ervoor met zijn gezin uit Israel overkwam voor vakantie. Hun ouders zijn Duits, uit Gelsenkirchen(de wereld is weer eens klein), haar moeder Joods, ze was in de oorlog in een kamp en ze emigreerden direct na de oorlog naar de States. We beloofden haar zo snel mogelijk te laten weten wat we deden en ze legde me uit hoe bieden en kopen gaat. Martin  en ik ontbeten bij Country Cabin en toen naar huis. Hij was er niet voor om te kopen en wilde nog op iets beters wachten, we zetten alle pro’s en contra’s op een rijtje en ik vroeg hem of hij zeker wist dat hij er geen spijt van zou kijken om die tuin te laten schieten en toen zei hij ineens, ok, jij wint, ga er maar voor. Ik mailde Sylvia met ons bod. De man die het verkocht vroeg 50.000, wij hebben 42.000 geboden. De gemiddelde prijs in die buurt die je kunt vergelijken met dit huis gingen voor 39.000 in de laatste maanden. De formulieren werden getekend en door gemaild (ik ben voor de zoveelste keer heel blij met de printer/scanner die we van Carla kregen) en nu afwachten. Hoe dat hier gaat? Je doet een bod en betaald money of good faith, een soort borg dat je serieus bent, dat is 500 dollars. Ik ben nog aan het wachten tot ik dat kan betalen. De verkoper krijgt het bod gepresenteerd en dan heeft hij 3 dagen om te beslissen of hij het aanneemt. Is dat zo, dan wordt het huis geinspecteerd voor termieten en schade, is dat ok dan krijgen we toestemming van de hypotheker om te tekenen en kunnen we verhuizen. Ik kreeg het rapport van de verkoper, hij is 85 jaar en hijzelf heeft het huis gekregen voor de prijs van – love and affection – en heeft er symbolisch 100 dollars voor betaald.

 

Dinsdagmorgen was ik te laat op werk, de acculader hield er mee op en ik moest eerst naar de winkel om een nieuwe te kopen, je wilt tenslotte weten voordat je vertrekt of die accu genoeg geladen is. Martin ging diezelfde dag terug naar de dokter omdat de pillen die hij kreeg voor geen meter werken en hem misselijk maken. Hij kreeg de dokter nooit te spreken, moest natuurlijk wel betalen en de assistente vertelde hem dat voordat de uitslagen van bloied en catscan binnen zijn, de dokter niks sterkers geeft. Nou dat humeurtje was helemaal niks natuurlijk toen ik thuis kwam.

Donderdag avond zou ik de barium, die hij moest drinken voor de catscan, gaan halen bij het center waar we vrijdag morgen om 8 uur moesten zijn maar er kwam een kinkje in de kabel. Halverwege hoorde ik een vreemd geluid en ja hoor, binnen 10 dagen een platte band, nee niet diezelfde als de vorige week. Ik kon net bij een tankstation parkeren en wat toen. Als je langs de weg staat met je knipperlichten aan kan iedereen zien dat er wat mis is en stopt wel iemand zoals de politie agent maar bij een tankstation is dat iets anders. Ik had al de reserve band langs de auto staan samen met de krik maar zielig kijken werkte niet echt. Na 5 minuutjes kwam er een mevrouw naar me toe lopen die zei, meid, je moet gewoon een man aanklampen. Het was heel komisch maar ik had weinig keus dus liep ik naar een man in een werktruck die stond te wachten op zijn collega die het tankstation binnen was gelopen. Ik vroeg hem of hij mij kon helpen met die band en hij sprong gelijk uit de truck enzei, ik heb een vrouw en die zou ook hulp nodig hebben. Binnen 5 minuten was het gepiept, hij maakte een klein krasje op de auto maar ik zei, geen zorg, dat interesseert  me echt niks. Ik was nog ruim op tijd om de barium containers op te halen.Twee plastic containers, ze deden me denken aan de plastic containers met kaarsen in die 7 dagen branden, vol met een witte vloeistof. De mevrouw die ze aan mij gaf raadde aan om maar bij mijn echtgenoot uit de buurt te blijven als hij dit dronk. Ik kwam dan ook thuis en het eerste wat ik hoorde, dat kan ik nooit drinken.Vrijdagmorgen toen ik om 7 uur opstond was echter container een al leeg en de tweede ging er bijna helemaal in. Toen met een hoop gemopper (en dat kan hij als geen ander) naar Roosevelt Boulevard naar het centrum. Een hoop papierwerk verbeterde de stemming niet, allemaal die overbodige vragen, waarom om 8 uur hier zijn als ik pas na 45 minuten aan de beurt ben, ik kan nooit zolang stil op mijn rug liggen etc maar toen hij dan om kwart voor negen aan de beurt was ging het best wel goed.

Om 11.40 moest ik bij de tandarts zijn. In de stoel werd eerst mijn tandvlees verdoofd met gel, ze zou over een paar minuten terugzijn met de tandarts voor de spuiten, die mag de assistente niet zetten maar ze lieten me daar 25 minuten wachten. Twee wattenstaafjes in mijn mond en gaasjes en maar zeveren. Ik had wel het ding bij de hand om speeksel af te zuigen maar het water bleef maar langs mijn kin druppelen en eindelijk kwam de dokter, zette de spuiten en toen gelijk beginnen. Het schoonmaken viel mee, veel minder pijnlijk en het duurde ook korter als de andere kant maar toen ik klaar was was het ondertussen twintig voor een. De dokter vroeg weer wanneer het gebit erin kon, ik vertelde weer, ik zet het even in de koelkast en ook dat de cardioloog mij verteld had te wachten op de stress test. De tandarts mevrouw zei dat ze contact wilde hebben met mijn cardioloog om uit te leggen wat er ging gebeuren en dat hij dan wel overstag zou gaan. Ik zei, niks ervan, ik legde uit wat n hoe, van de hartaanval, de medicatie en toen ging ze ineens heel anders praten. Terwijl een aantal weken geleden er nog geen sprake kon zijn van in gedeeltes trekken, alles in een keer was de enige manier, kon het nu ineens wel, eerst achter boven, eventueel in twee keer, dat laten genezen en dan de voortanden, onder was het minder urgent. Ik zei ok, maar eerst die stress test want ik luister in de eerste plaats naar mijn cardioloog, dat kon ze begrijpen.

Dus, wat met die tand met dat gat in, ze keek erna en zei, nu niet. Maar zei ik, dat heb ik de vorige keer er bij uit gehouden dat die of gevuld of eruit gaat vandaag, ik heb al dagen geen bloedverdunners geslikt. Ja zei ze, ok maar ze hadden om een uur lunch dus dan moest ik om twee uur terugkomen! Aangezien er niks anders opzat toog ik huiswaarts en was na een uur weer terug. Weer de gel, toen een paar gemene spuiten in mijn gehemelte en nadat ik twee bladzijden had getekend (om te voorkomen dat ik aanklaag voor verkeerde tand, verkeerde info etc) was het zo gepiept, nummer 5 rechts boven lang op de tafel, de wortel had een kronkel maar dat mocht de pret niet drukken. Toen kon ze ook zien dat de tand ernaast een gaatje had dus die mag er binnenkort misschien ook uit en dan kan ik niet meer zo glimlachen als ik gewend ben. Een gaasje werd op de wond gedrukt, ik kreeg er nog mee en een papier met de nabehandeling. Mij werd verteld dat ik heel dapper was (ik voelde me weer even 4 jaar oud maar kreeg geen lollie) en ik kon naar huis. Na een uurtje en nog een gaasje haalde ik alles weg, bah, al die troep in je mond is niks, het bloedde toen al niet meer maar ik moest alleen voorzichtig zijn met drinken en eten. Rijstebloempap voor avondeten is erg lekker en ik sliep als een roosje, geen druppel bloed op mijn kussen en gistermorgen om 8 uur weer op mijn werk. Stephanie had lekkere croissantjes van Panera meegebracht, de echte en die kon ik goed eten samen met mijn komkommersalade en tomaat en ei. De wond geneest heel goed (heb ik nooit veel problemen mee trouwens) en ik heb gisteravond al bijna normaal kunnen eten. Over een maand terugkomen voor controle van de wond !!! Ik vind het een beetje overdreven maar ja.

 

Over komkommersalade gesproken, de afgelopen week gebeurde er iets bijzonders. Ik kreeg op Facebook een friends request van iemand wiens naam mij heel bekend voorkwam, Hub Moens en toen ik zijn pagina opende en de foto’s bekeek wist ik het meteen, de foto’s toonden hem nu natuurlijk maar ik kon me weer die jongen voor de geest halen die ooit heel lang geleden bij mij in de klas zat op Blariacum in Blerick. Hij liet me weten dat hij mijn blog vond doordat hij op google naar een resept voor komkommer salade aan het zoeken was, hoe bijzonder is dat !!!

 

Donderdag op het werk moesten we bij Joe komen, ons werd verteld dat de grote baas had besloten dat we als team voor het centrum minder produktief waren (niet dat we ons werk niet goed doen), we zijn bijna konstant code red, te weinig mensen aan de phone (geen wonder als ze iedereen ontslaan voor belachelijke dingen) en dat we dus met ingang van maandag (morgen) voor halve dagen terug aan de telefoon gaan. Natuurlijk moeten we ook tevens nog dezelfde taken afwerken, ben benieuwd hoe dat gaat lopen. Ik ga dus morgen middag een paar uurtjes meeluisteren met collega’s want ik ben sinds september 2012 niet meer aan de telefoon voor inkomende gesprekken geweest en er is ontzettend veel veranderd qua systemen.Natuurlijk, we zijn hier niet blij mee maar we kunnen nog steeds ons eigen schema vaststellen als groep en krijgen ook nog steeds extra betaald maar nu moeten we ook al onze cijfertjes halen en kan Lori zomaar besluiten om mij weer helemaal terug te halen als mijn cijfers niet goed zijn of als ze mij nodig heeft om de teamcijfers op te krikken.

 

We hadden een slachtoffer in de straat, in het begin van de week lag er ineens een grote schildpad met een geplet schild midden op de weg en later in onze goot. Dit was een waterschildpad, diezelfde die bij jullie in de dierenzaak te krijgen zijn in een plastic bakje met een palmpje alleen was hij wat groter, omgeveer een doorsnee van 30cm. Binnen no time was het dier bedekt met dikke zwarte vliegen, het schild was aan de zijkant open en je kon dus precies zien hoe het er van binnen uitzag. De geur was minder in de dagen erna maar nu ligt er een leeg schild met zielig verschrompelde beentjes, kop en staart.

Aan de andere kant van het huis was het weer druk met de kolibries, er bleef er zelfs een zitten op een paaltje, net lang genoeg voor een foto. Ook onze tuingast, een schattig zwart met wit katje dolt rond, het is net of het een wit slabbertje voorheeft en als ik buiten ben wordt ik bespied. Ik laat zo nu en dan wat eten voor het katje achter, ik schat het op zo’n 12 weken oud en heel erg parmantig.

in het midden van de foto op het paaltje, een kolibrietje

mijn mandarijnen boompjes

 

Er zijn twee kerken in de buurt te koop, gebrek aan parochianen is debet aan de verkoop van de kerk een straat verder, van de andere weet ik de situatie niet. Kerken, daar moest ik gisteren ook aan denken toen ik de krant las via internet en zag dat Ellie Kusters overleden was. Ellie was jarenlang de organiste van de kerk in Panningen en een goede vriendin van Ma Janssen. Ze kwam veel bij Lauri thuis en muziek was haar lust en leven. Ze speelde in de kerk toen wij trouwden en ik weet nog dat ze I don’t know how to love him uit Jesus Christ Superstar speelde op ons verzoek. Ze was de zus van de koster uit Kessel, Leo Niessen.

 

Onder het genot van een twee kop koffie, nog voorzichtig drinken, rond ik dit verslag af. Een van harte gefeliciteerd voor Charissa Wijnands die op 7 augustus jarig is, verder voor mijn petekind Ruud die op 11 augstus 30 jaar wordt, net terug is van drie weken Amerika met vader Jan en nu gaat samenwonen met zijn vriendin Klari, wij wensen jullie alle geluk. Op 12 augustus is Helene jarig, mijn lieve vriendin uit Egchel, ook voor haar van harte en een dikke knuffel !!

De volgende week zijn we er weer met hopelijk heel goed nieuws aangezien we vrijdag voor de uitslagen van de tests naar de dokter gaan en ook nieuws hoop ik over het huis.

Fijne week en dikke knuffel…Mariet xxxx