ozze zomer is nog lang neet euver
wae puffe nog os bes
de aircondition op volle krach
naeve mich un keule fles
met water det is vanzelf sjpraekend
al det sokkerwater is neet good
ut maakt dich hyper, is sjlech veur de lien
en mugge haojje mier van zeuter blood
half augustus, nog werm toet kerst
de trui blief inne kas
de topjes, die belaeve hoegtij dage
en ze neme auch neet zoevuul plaats in, inne was
Goeiemorgen lieve vrienden,
Deze week was een zoals ze hier zeggen, eye opener. Ik
ben een hoop aan de weet gekomen, leuk en beslist ook minder leuk, dat is zeker
dus hier gaan we dan weer, het verslag.
Allereerst aan het begin van de week werden we, alweer,
onaangenaam verrast. Toen Martin dinsdag thuiskwam was het een zootje in de
huiskamer en je raadt het al, ongewenst bezoek. Er was geen geld in huis en de
inbreker was voor de rest maar geinteresseerd in een ding, pillen. Mijn pillen
lagen op de grond, de zijne, echte stevige pijnstillers – 5 dollars per stuk of
meer op de zwarte markt – waren foetsie. Dat betekent geen verlichting tot
komende vrijdag dus balen. Je kunt dit huis gewoon niet zo afsluiten, je hoeft
maar even tegen een dichte raam te duwen en je bent binnen. We hebben allebei
het idee dat dit geen onbekende was maar iemand die op de hoogte was van de
situatie maar bewijzen kun je niks natuurlijk.
Vrijdag morgen om acht uur zaten we weer bij Signet, na
een hele stapel papieren te hebben ingevuld – hebben die mensen nooit gehoord
van archiveren en gegevens bewaren in de computer – werd er contract vloeistof
in Martin’s ader gespoten en 15 minuten later stonden we weer buiten – uitslag volgt
komende vrijdag bij het volgende doktersbezoek.
Na diverse gesprekken, met zus Ine, met andere mensen,
gebruik van google en wikipedia ben ik ervan vast van overtuigd dat Martin de
ziekte van Crohn heeft. Alle symptomen kloppen precies. Alles beter dan kanker
denk ik maar, als dit zo is en hopelijk geeft de dokter daar een antwoord op,
moet hij zijn dieet stevig gaan aanpassen, niet gemakkelijk. Morgen gaan we
bellen voor een afspraak voor het maag en darm onderzoek, daar kregen we deze
week ook een brief over, de dokter had zijn huiswerk goed gedaan.
Ook hadden we vrijdag een afspraak met de hypotheker,
half uurtje door verkeer, over de Buckman Bridge, eindelijk persoonlijk kennis
maken met Julieana en een uur later stonden we buiten met eindelijk een
duidelijke blik op het gehele proces.
Als je in Nederland een hypotheek afsluit/sloot, mijn
ervaring is natuurlijk van een heel aantal jaartjes geleden, is er veel van de
kosten verwerkt in die hypotheek. Niet hier, officieel 10% voorschot voorop
cash, daarvoor had ik dus een eerste kopers subsidie aanvraag ingediend. Nu
betekent dat geen extra kosten maar als die andere dingen die mij niet verteld
waren. Nu is het beslist zo dat mensen die dit werk elke dag doen, vergeten
snel dat een leek is wat het woord zegt, een leek.
Notaris, schattingen, belastingen, zegeltje hier en
daar, alles bij elkaar 2400.00 dollars. 400 vooraf en dan de rest bij het
tekenen van het contract, kassa !!! Verder nog 350.00 naar de makelaar voor
onderzoek op mankementen van het huis en bewijzen dat je zo’n 1000.00 op je
rekening hebt voor de eerste twee hypotheek aflossingen en daar mag je pas weer
aan nadat de koop is gesloten. Ik dacht, ik heb deze vragen al weken gesteld,
wat gaat het kosten en nu ik het eindelijk dan op papier zag schrok ik toch
wel. We gingen met een kater gevoel naar huis want hoe we het ook draaiden, we
komen tekort. Nu blijkt na een gesprek met Sylvia, onze makelaar gisteren aan
de telefoon dat de enige manier om mijn good faith money terug te krijgen dat
ik al betaald had is om de hypotheek aanvraag afgekeurd te krijgen, ook iets
wat niet goed gecommuniceerd was. Dus, nog niet helemaal besloten dat het niet
doorgaat maar in mijn hart al afscheid genomen van het groene huis, er komt wel
weer een kans en ik ga er dan in met heel wat meer ervaring en kennis. Weet je,
als het niet zo bestemd is, moet je het niet tegen alle keer in door willen
duwen en Martin bekende me gisteren dat hij eigenlijk helemaal geen pijn heeft
als het niet doorgaat, hij had toch veel aan te merken op dit huis - vertelt
hij me nu achteraf, leuk he J
Lichtpuntjes waren er beslist ook, een heel fijn
gesprek met de liefste zus van de wereld, Ine, gisteren op skype. Ik heb dat
gewoon heel erg nodig soms, mailen is geweldig maar even een stem die me weer
moed geeft om alles bijeen te rapen en verder te gaan. Ine voelt dat feilloos
aan maar ze kent me dan ook door en door en is er altijd voor me, zou alles
voor me doen zonder te vragen en dat is een heel bijzondere band.
Verder op het werk gaat het lekker, aan de telefoon is
helemaal niet zo erg als ik dacht, ik zag er erg tegenop maar ik krijg geen
bedrijven met ingewikkelde opstellingen meer en zover ook geen nare gesprekken.
De vakbond is eindelijk ingegaan op het att aanbod voor
het contract voor de komende 3 jaar, wij als leden moeten er natuurlijk nog wel
over stemmen en de details zijn nog niet naar ons gecommuniceerd maar ik heb
gehoord, 6% loonsverhoging over 3 jaar, dat betekent 2% per jaar (wow dat is
nog eens een bedrag), verder aanpassingen in de medische verzekeringen en de
bonusbedragen worden verhoogd. Dat is leuk als tenminste de drempel niet te
hoog wordt gelegd, we wachten met spanning af om alles te weten te komen. Ook
werd bekend gemaakt dat de winst bonus die we in oktober krijgen zo’n 1600.00
dollars zal zijn, gaat natuurlijk wel belasting van en het is net te laat voor
het huis maar ik denk maar, dat gaat naar het volgende project.
Ik vermeldde eerder de Buckman Bridge, het is een lange
brug over de rivier, 4 banen aan elke kant, mensen rijden als een gek daar en
er gebeuren geregeld zware ongelukken. In Nederland kende in het fenomeen niet
maar ik heb hier al veel mensen gesproken die als de dood zijn om over een brug
te rijden, ze zouden liever 20 km omrijden als over die brug. Ik geniet van
bruggen, een wijds uitzicht naar alle kanten, een gevoel van vrijheid, al dat
water dat er uitziet als kwikzilver in de zon, nooit geen probleem. De brug is
bijna 5 km lang, bijna meer een dam, en de breedte per richting is bijna 11
meter. Aan de ene kant kijk je over een super brede river, de Maas is er een
beekje bij, naar het centrum van Jax met zijn skyline, aan de andere kant zie
je op een mooie heldere dag – en dat hadden we vrijdag – de electriciteits
centrale van Palatka, zo’n 40 miles naar het zuiden.
We hebben nog steeds een gast in onze tuin, een jong
katje, zwart met een wit befje, net een slabbertje en witte buik. Zij/hij is
heel nieuwsgierig en zit vaak aan de achterdeur naar binnen te kijken. Ushuaia
weet niet goed wat ze er aan moet. Ik heb een zak kattenbrokken gewonden met
het opruimen van de kast in de oude kamer van Chris die over het hoofd werd
gezien met verhuizen dus onze kleine gast, ik noem hem/haar Rascal (deugniet)
heeft geluk, behalve de brokjes staat er ook restjes van ons eten op het
programma. Ik weet het, is eigenlijk niet goed voor een kat maar je kostje bij
elkaar scharrelen op de straat, dan eet je wat er is.
Het belooft weer een warme dag te worden al wordt er
ook regen voorspeld, whats new, gisteren hadden we een stevige onweers storing
die overtrok nadat ik terug was van at&t na 20.00 uur. Ik hoop tenminste
voor een tweetal droge uurtjes want ik heb een hele stapel was en raak door
mijn topjes heen. Ik kan niet alles meer
naar het werk dragen, sommige topjes bracht ik mee toen ik verhuisde en je kunt
je voorstellen na 5 jaar intensief dragen is er een rafeltje hier en daar.
Talking about that, je gelooft niet wat mensen dragen naar het werk, te enge
kleding, heel normaal, sommige staan erop alsof ze naar de disco gaan, kort,
bloot, doorzichtig en met hakken schoenen, ik word duizelig als ik ernaar kijk.
Andere dragen verschoten shirts, met gaten of verfplekken en soms komt er
iemand naar het werk, op een dag dat het zo’n 30 tot 35 graden wordt in een
spijkerbroek en lange mouwen, jasjes, zelfs een trui want – het is koud
binnen -, de airco staat op 23 graden,
perfecte temperatuur voor mij.
Och ja iedereen is anders en al die variaties maken de
wereld interessant, met die gedachte sluit ik voor vandaag af. Op 24 augustus
is mijn jongste zoon Frank jarig, hij wordt 32 jaar en ik wens hem een hele
fijne dag, proficiat lieve schat. Toen hij geboren werd, thuis legde de
vroedvrouw hem op mijn buik, hij hield op met schreeuwen en keek mij aan, de
band tussen moeder en zoon, heel bijzonder !!
Fijne week allemaal en …wordt vervolgd
Mariet xxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten