Matthew...oftewel hoe je een orkaan doorstaat

de wind huilt mijn naam
voorzichtig, ik kom eraan
blijf binnen, ga vooral niet buiten staan
ik word gestuurd, mij treft geen blaam

de wind schreeuwt mijn naam

Goeiemorgen lieve mensen vanuit een zonnig en minder warm Jacksonville.

Allereerst wil ik iedereen bedanken die zo meegeleefd heeft met ons gedurende de laatste dagen, via mail, via facebook vooral, het doet goed om te weten dat jullie daar aan de andere kant van de oceaan in de gaten houden wat hier gebeurt en meeleven !!!

Het wat er natuurlijk al dagen aan te komen, de meldingen vanuit het Caraibisch gebied voorspelden niet veel goeds maar altijd die hoop dat het afdraait naar de open oceaan en ons niet treft. Nu kun je natuurlijk absoluut Florida niet vergelijken met eilanden zoals Haiti waar mensen leven in hutjes van hout met golfplaten daken en waar de media toch veel minder is dan hier. Afschuwelijk dat ruim 800 mensen omkwamen door dit natuurgeweld.

Woensdag was ik vrij en na met Susan naar de therapie te zijn geweest begon ik aan de voorbereidingen voor deze orkaan die ons nu zeker ging treffen. Ik kocht nog een extra tray met 28 flessen water, je kunt nooit genoeg daarvan hebben en brood, batterijen, twee zaklampen, boter, melk zodat we in ieder geval voor de komende dagen genoeg op voorraad hadden. De overheid hield iedereen reuze goed op de hoogte, adviseerde fantastisch, ook vooral dat bijvoorbeeld je geen stroom kon hebben voor verschillende dagen en dat is het grootste probleem denk ik, geen stroom dus je diepvries en je koelkast gaan uit met alle gevolgen van dien, geen airco – Raini had het niet meer met dat bericht – en ze konden zelfs je water afsluiten om verontreiniging te voorkomen. Geen stroom is ook geen internet of tv dus ik had mijn radio op batterijtjes bij de hand.

Ian werd ingeschakeld voor het buiten gebeuren, stoel in de garage, alle planten onder mijn plantentafel knusjes bij elkaar – ik vergat mijn grootste ananas en dat is dus het enige slachtoffer dat hier viel – en het terras helemaal schoon, gras randjes geknipt zodat het water snel wegkon en alle potten die ik wilde bewaren in het schuurtje. De vuilnisbak was vol van spul dat gewoon allang weggegooid had moeten worden.

Donderdag om 9.30 werken en toen ik op het werk kwam was de boodschap gewoon, wij blijven open, jullie zijn essentieel voor at&t dus morgen wordt er gewoon gewerkt – morgen zijnde vrijdag, de dag dat de orkaan ons zou treffen. Ik zei, niks dervan, ik kom niet, zeker weten van niet. Mijn manager was vrij dus gelukkig misschien want ik was zo boos om al die, andere centra worden gesloten omdat er wat in de stad te doen is en van ons verwachten dat wij komen werken onder deze omstandigheden, bull sh*t !!!

In mijn eerste pauze hoorde ik dat de mensen van beneden om 2 uur naar huis konden en vrijdag en zaterdag vrij zouden zijn, ze zijn niet zo essentieel als wij en daat maakte me nog bozer, als het gevaar voor hen er is, waarom zouden wij dan door dit gevaar op moeten draven. Gelukkig draaide de stemming om toen we om 12.45 te horen kregen dat we konden vertrekken op Etime, niet verplicht en niet betaald en dat we vrijdag ook niet hoefden te komen. Sommige mensen waren ook daar niet gelukkig mee, tenslotte betekent anderhalf dag missen een flinke hap uit je salaris en er zijn heel veel mensen – zoals ik ook eens met Martin – die van paychech naar paycheck leven en geen ruimte hebben voor verlies.

Het was al beginnen te regenen eerder de vorige avond en dat maakt alles erger want de grond was doorweekt en dan hebben bomen meer kans om om te waaien

Ik liet Susan weten dat ik naar huis mocht, ze maakte zich zorgen over mij en toen ik thuis kwam vond Raini die vrij was natuurlijk dat we niet een orkaan konden doorstaan zonder snacks dus weer naar de winkel waar al geen flesje water, geen brood en geen blikjes spaghetti en zo te krijgen waren.

Daarna vulde ik een grote plastic krat in de badkuip – want die sluit niet waterdicht af – met water en nog een emmer voor mijn badkamer, als het water afgesloten zou worden hadden we in ieder geval genoeg om de toiletten te spoelen voor een paar dagen.

Iedereen was rusteloos en ik had zoiets van, kom maar op, des te eerder is dit over.

Vrijdag morgen, meer wind, meer regen maar het ergste werd verwacht tussen 2 en 6 en met name rond 5 uur als het oog voorbij zou gaan. Gelukkig voor ons had het gewiebeld, voordat het West Palm bereikte maakt het oog een kkleine draai naar het oosten, toen weer terug naar het westen maar net genoeg voor het oog om buitengaats te blijven, zo'n 20 km van de Beaches van Jax wat een super verschil maakte.

Het licht flikkerde een paar keer en tot twee keer toe viel de sateliet verbinding van de tv even weg, voor een paar minuutjes geen beeld maar kwam snel weer terug. Ik ben totaal onder de indruk van dit, Martin wilde nooit tv via de schotelantenne, hij zei, als het regent is het direct uit maar Susan verloor kabel tv vroeg vrijdag middag en had het pas weer terug op zaterdag middag, wij op die paar minuutjes na, verloren nooit het tv signaal. Ook viel de stroom niet uit, ook een wondertje want op de JEA – onze Essent- kaart was iedereen rondom ons heen zonder stroom en dat bleek later waar te zijn.

Ik hield mijn tablet en mijn phone vol opgeladen in het geval van stroomuitval en natuurlijk kon ik ook altijd opladen in de auto, mijn tank was totaal gevuld en ik was voorbereid.

Misty en Kelly en de meiden waren hun trailer ontvlucht, iedereen in een trailer had advies gekregen om te evacueren want die zijn natuurlijk veel meer kwetsbaar dan een stene huis. Ik had ons huis aangeboden maar ze zijn richting westen gereden en hebben in Alabama een motel gepakt, nu zijn ze weer thuis. Natuurlijk zouden Georgia, Noord en Zuid Carolina ook getroffen worden.

April met vriend en Ravyn werden geevacueerd en zijn naar vrienden landinwaarts gegaan.

Darian was aan het uitfreaken, Raini bleef haar bellen om hier te komen met de kindjes donderdag en ik zei, ik ga haar halen als ze wil maar ze wilde niet. Politie was aan de deur gekomen met het advies om thuis te blijven, ze woont in een gebied dat lager ligt maar haar straat overstroomt niet. Josh wilde ook dat ze thuisbleef en weigerde haar hier te brengen maar mijn aanbod van halen werd dus afgeslagen. Raini emorm kwaad, ik vertelde haar, als Darian zich veilig voelt waar ze is, moet je haar laten en Josh zal zich ook beter voelen als zij en hun zoontjes bij hem zijn, Raini keek me aan en zei met een venijnige blik, who cares what Josh thinks !! Ik dacht, oi oi, dat wordt leuk.

Vrijdag dus, die chips waren zo op, ook de ijsjes en ofschoon er genoeg te doen was, tv, internet, was iedereen gespannen en rusteloos. Het werd erger met de windvlagen en de regen viel zo hard dat de schoorsteen begon te lekken en het water in de kamer druppelde dus bakken en badlakens aangesleepd om het onder controle te houden. Ook nu bewees dat werk aan de beek voordat Hermine langskwam zijn nut, de straat overstroomde nooit, zelfs niet close.

We bleven tv kijken, naar het nieuws, naar alle updates en naar de status en toen het oog eindelijk voorbij was was er de opluchting ofschoon we toen de hardste windvlagen kregen.

Raini begon te mopperen, is dat alles, hebben we daarom zoveel energie gestoken in voorbereiding – ze bedoelde eigenlijk dat Ian en ik dat het meeste hadden gedaan want zij had alleen met Ian de diepvries uit de garage in de kamer gezet voor geval de garage zou onderlopen en Star...die is de hele dag in bed gebleven. Ik zei, we hebben geen extra geld uitgegeven – behalve aan de snacks en die had ik betaald – en ik ben blij dat het niet erger was en dat we allemaal ok en veilig zijn, ik werd hoe langer hoe meer gefrustreerd van haar houding, ze had een hele hoop meer drama verwacht denk ik en dat viel tegen, voor ons liep het af met een sisser ofschoon ik die sisser nooit meer mee hoop te maken want het emotionele proces is behoorlijk vermoeiend. Ik zei, 4 mensen in Florida zijn dood door dit, een miljoen mensen geevacueerd, zonder stroom, zonder water, vernielingen overal – vooral bij de stranden is er heel veel vernietigd, daken weggeblazen, wegen onbegaanbaar, huizen een meter onder water.

Ze antwoordde, nou ja , ik bedoel, ze waarschuwen en dat wordt het uiteindelijk toch niks, ik zei, doordat ze waarschuwden waren wij voorbereid en met ons vele anderen, het had zoveel erger kunnen zijn, dat was mijn laatste woord dat ik erover sprak met haar.

Door de straffe wind liep ik voordat het donker werd nog even naar Susan, een paar foto's maken van ons huis en haar tuin die een beetje onder water stond – gisteren was alles weer weg. Gelukkig was daar ook alles ok, ik had woensdag geholpen al haar planten in het schuurtje te zetten en werd daarbij flink op handen en voeten door mieren gebeten die in een van de potten hun nest hadden en dat zag ik te laat.

Vrijdagavond kregen we dan ook een telefoontje van manager Lori, zaterdag wordt er niet gewerk, ik zie je maandag weer.

Ik lag er vroeg in vrijdag avond, was moe van alle spanningen en het hele gedoe met gevolg dat ik gistermorgen al om half zes klaarwakker was. Buiten in het duister aan de deur stonden drie uitgehongerde katten te miauwen dus eerst die gevoerd en toen lekker koffie en een sigaretje.

En wat doe je dan op zo'n day after...je kijkt buiten wat rond, ruimt binnen op, kijkt naar beelden, uren lang van vernielingen, bomen geveld, op huizen, op auto's, mensen en hun verhalen, hun zorgen over huisdieren die achterbleven en zo.

Ook reed ik even naar Tom en Myra, zij hadden Martin's mum bij zich in huis gehaald donderdag maar die was rond de middag al weer naar huis gegaan om te kijken of haat kat en de vogels alles goed doorstaan hadden. AT&T belde me of alles ok was ofschoon ik dat al via mail had laten weten, erg attent !!

Raini ging weg met een vriendin, Star ging werken en Ian werd door Allen opgepikt dus ik had het rijk alleen gisteravond en genoot van de rust en keek naar the Hobbit, Battle of 5 armies en toen vroeg naar bed met een lekkere fles bier en een firebal neut...ik sliep voortreffelijk !

En nu is het zondag, morgen begint de werkweek weer en rapen de restjes en de eindjes weer gewoon op. Het verbaast me altijd, na een storm, aardbeving, hoe de natuur gewoon verdar gaat alsof er niks gebeurd is, we hebben een blauwe lucht, zonnetje schijnt, de vogels zingen en de vlinders dansen, de natuur staat niet stil bij wat er verloren ging en dat is veel meer dan we ooit zullen weten denk ik, al die dieren, insecten, kleinste levenswezentjes die gewoon in stilte sterven, niemand die daar bij stilstaat maar de natuur kent de rouw periode niet die wij als mens ervaren, ze gaat gewoon verder...

Vandaag zijn er twee hele lieve mensen jarig, Kim Wijnhoven in het verre Breda en Anny Everaerts in Panningen, allebei van harte en een hele fijne verjaardag !!!

En ik, ik kan hurricane van mijn lijstje schrappen, been there, done it. De vier mensen die overleden in Florida kunnen het niet navertellen. Een mevrouw van 58 kreeg een hartaanval en de ambulance kon niet bij komen. Een vrouw bleef in een trailer, een boom viel erop en weg was haar toekomst, gewoon door een verkeerd besluit. Een ouder echtpaar verschool in een kelder – die hier erg zeldzaam zijn -en kwam om het leven door koolmonoxide vergiftiging van een defecte generator toen de stroom uitviel, je moet die dingen nooit binnen hebben, altijd buiten.

En vanavond denkt even bijna niemand in de rest van het land aan orkanen en overstromingen want dan is het tweede presidentiele debat op tv en ik ben benieuwd want Trump ligt onder vuur door heel veel lompe, ondoordachte uitspraken over vrouwen – zijn excuus, ik was veel jonger, niet volwassen (hij was 59 toen) en zelfs zijn eigen partij laat hem vallen.

De wereld draait door, het circus gaat gewoon verder …...

Liefs...Mariet