Georgia on my mind

Sterren zijn oneindig

verlichten mijn donkere nacht

zo vertrouwd en zo ver weg

staan ze trouw op wacht

ze zeggen me, er is iets wat blijft

ook al ben jij allang weggegaan

ook jij bestaat uit sterrestof

en blijft zodanig eeuwig bestaan

Goeiemorgen lieve mensen

Een dag later dan jullie van mij gewend zijn, ik had andere dingen gisteren die ontzettend belangrijk waren, ik was niet thuis en ben even helemaal weggebleven van internet, geen mail, geen Facebook, zelfs geen telefoon want ik was niet bereikbaar, even helemaal uitschakelen.

Het was een lange en moeilijke week voor mij, afscheid en verdriet, ook bevrijding en verlichting, het lag allemaal heel dicht bij elkaar.

Afscheid van iemand die me heel lief was, verdriet om haar heengaan maar ook de verlichting dat er geen pijn meer is, geen lijden en angst, geen donkere nachten maar licht en liefde.

Woensdag moest ik mezelf alle moed inspreken die ik had om te gaan werken want het was precies 6 maanden geleden dat Martin overleed en mijn tranen zaten die dag heel erg hoog. Lori voelde het direct aan toen ik binnenkwam, ze kwam naar mijn desk en probeerde me op te fleuren. Ik worstelde door de hele dag, ging ook niet eerder naar huis.

Alles leek leeg en eens temeer vroeg ik me af, wat doe ik hier, waarom pak ik niet mijn spullen en ga terug naar huis maar ook daar kwam ik met mezelf weer uit, je moet tenslotte ook logisch denken, niet alleen met je gevoel, donkere dagen worden gevolgd door zonnige dagen al zijn die hier ontzettend heet.

Vrijdag middag zat ik weer buiten op mijn werk en ik praatte tegen mezelf, ok, ik heb na vandaag 3 dagen vrij en ik moet iets doen, een stem in mijn hoofd zei, Kelly, die stem bleef praten, de hele avond en was er direct toen ik zaterdag morgen opstond dus ik pakte mijn telefoon en belde Kelly.

Ik had geluk, ze had zaterdag en zondag vrij en zei direct, natuurlijk kun je komen, bel Misty maar en laat haar weten, ze is in McClenney, een vriend heeft een yardsale en ze verkoopt haar spulletjes en helpt.

Snel nog wat boodschapjes, film van Redbox wegbrengen en een cobler gemaakt van blauwe bessen die ontzetten goed lukte, tasje met pyama in de auto, wat te drinken voor de avond en op weg. Ik had niet eens mijn GPS nodig, naar McClenney is gewoon via de autoweg en Misty wachtte daar op mij, ik reed gewoon achter haar aan. Ze wonen bij McClenney, wat nog Florida is net over de grens in Georgia in een kleine gehucht genaamd Moniac, als er 20 huizen zijn is het veel, geen winkels, zelfs geen benzine station. Het is echt platteland, heel uitgestrekt en 's nachts kun je een speld horen vallen, een prachtige sterrenhemel (als het tenminste niet bewolkt is zoals zaterdag) en echt bloedjeheet, zaterdag middag was het

voor het gevoel 46 C maar gelukkig was er een pool, een vrij groot zwembad, het water was niet echt verfrissend maar het hielp een beetje.

Kelly en Misty wonen in een zogenaamde double wide, een prefab huis maar best wel heel ruim en mooi van binnen, overal stonden ventilators te draaien, airco op volle toeren, zo was het enigzins uit te houden, de twee meiden vonden het wel tof dat ik er was en ik kreeg heel wat knuffels, zelfs van het hondje Coco.

Wat we voornamelijk deden was praten, heel veel praten met lachen en tranen, herinneringen ophalen, ik had al onze oude foto's mee en ben weer heel wat wijzer geworden. Na een lekker avondmaal van spaghetti en knoflook brood aten we de cobler als toetje en toen een lekker koud flesje bier. Ik had er drie meegenomen maar na ee flesje was ik zo ontzettend moe dat ik om toen uur in het logeerbed lag. Het was een vreemde nacht met ontzettende krampen in mijn rechtervoet, met heel vaak wakker worden wat de laatste dagen ook thuis gebeurd maar evengoed uitgerust wakker worden, met vreemde dromen en altijd weer Martin in mijn hoofd en hart.

Zondagmorgen was Misty op tijd weg om kasten op te halen en de meisjes waren naar de kerk en zondagschool en toen hadden Kelly en ik eindelijk tijd om alleen te praten, dat gebeurt bijna nooit, altijd zijn er anderen bij en ik had daarom ook bewust Raini verteld dat ze niet mee kon.

Kelly was 14 en Martin was 12 toen ze vrienden werden, veel later veranderde dat en werden ze een stel, ze trouwden toen hij 19 en zij 21 was. Ze kent hem beter dan iemand anders op deze wereld denk ik en via haar heb ik heel veel antwoorden op vragen gekregen. Ze vertelde me dat ze zo blij was dat ik gekomen was en dat we vrienden waren. Ze vertelde me ook hoe hij haar diverse keren verteld had hoeveel hij van me hield en hoe dolgelukkig hij was dat we samen waren. 

Gistermiddag zei mijn stemmetje, nu is het tijd om naar huis te gaan. Ik vond mijn weg gemakkelijk terug en het werkte prima, binnen een kwartier nadat ik thuis was kregen we een hevige onweersbui over ons heen.

De rest van de avond heb ik nagedacht maar ook geprobeerd te relaxen, alles nog eens op een rijtje gezet, dingen opgezocht en vandaag heb ik een missie, een klad papiertje wat in mijn ogen heel belangrijk is, proberen te vinden, ik denk dat ik nu weet waar ik moet zoeken.

Heftig allemaal maar ook dat hoort erbij, luisteren naar stemmen in je hoofd kan ook heel verwarrend zijn, onrust veroorzaken en misschien je logisch denken beinvloeden maar ik weet dat ik op de goede weg ben.

Ik wens jullie allemaal een goede week

Mariet xxxx