Zondagsgevoel

As se nao baove kieks

 En doe zuus allein maar laeg

 Den zeuk es nao ein leegske

 Zeuk noa wat dich bewaegt

 De glimlach van ein kindj

 De raegen op dien gezich

 De sjterre die blinke in elke nach

 De leefde, die se veuls veur mich

 

Hallo lieve mensen

 

Vandaag ga ik alleen maar positieve dingen schrijven want ik ben daar echt aan toe, er zijn minder leuke dingen gebeurd deze week maar die sla ik gewoon eens eventjes over. Sommige mensen denken misschien, het is niet goed je af te sluiten voor de minder leuke dingen van het leven maar vandaag moet dat even, ik wil een fijn gevoel hebben vandaag, morgen zien we dan wel weer.

 

Allereerst Martin, het gaat goed, de dialyse doet zijn werk en zijn nieren zijn zich flink aan het bekomen. Hij is op een dieet (dat is niet een van zijn favoriete woorden maar goed). Dat betekent zo weinig mogelijk zout (4 gram per dag max) en verder alles met mate. Nu is het ziekenhuis eten niet alles dus vanmiddag ga ik wat lekkers voor hem koken dat hij mag hebben en neem dat mee. Ik heb hem al voorzien van flesjes water want zoals ik al eerder schreef, er zit chloor in het kraanwater hier en de ijsblokjes hebben diezelfde smaak dus lekker water uit de kraan – nee niet echt en vooral als je zoals hij anti biotica krijgt heb je toch al niet je normale smaakpapillen werken. Ik ga elke morgen als hij geen dialyse heeft even langs voor het werk en dan nog na het werk ook even, mag maar een half uurtje voor sluitingstijd dus ik maak lange dagen maar hij fleurt er geweldig van op, mag nu ook eventjes 30 minuten naar buiten om te roken en we hebben een geweldig terrasje ontdekt waar de verpleegsters eten en waar gerookt mag worden, lekker in het groen onder grote parasols en hij geniet zichtbaar van de zon en frisse (nou ja rook) lucht. De dokter wil hem niet ontslaan voordat het ziekenhuis hem kan plaatsen voor outpatient dialyse.

Ik ben dus elke avond laat thuis, dan kijk ik eventjes een stukje film (onze tv is afgesloten doordat Chris de rekening niet meer heeft betaald maar ik keek toch al bijna nooit dus dat is niet erg) en ik ben zo blij dat ik internet op tijd heb omgezet naar mijn eigen verbinding. Vrijdag en zaterdag hebben Chris en ik samen de yardsale gehouden met ontzettend veel spulletjes, van ons, van hem en ook nog andere spulletjes, de opbrengst op vrijdag was 35 dollars en gisteren helemaal nul komma nul, ik heb nu een hoop aan de straat staan, meestal spulletjes die nat zijn geworden toen de garage overstroomde, hele dozen goede boeken die nu dus een massieve klomp leesvoer zijn en helemaal bedorven maar ook die zijn te vervangen. Het gevolg is, ook van allemaal de kartonnen dozen die we geplet hebben en die woensdag met de recycling meegaan, dat de garage in een keer een heel stuk leger is.

 

Ziekenhuizen, echt, je staat van sommige dingen te kijken hier. Martin heeft een grote kamer, een eigen badkamer met wc en douche, ook heel ruim en natuurlijk tv en zo. Elke dag belt de dietiste via de huistelefoon met de vraag wat hij wil eten en je kunt niet alleen kiezen maar als je bijvoorbeeld drie maal daags een broodje hamburger wilt kun je dat gewoon bestellen. Alles komt in aparte kommetjes, jello, fruit, sla, noem maar op, er is bij ieder maaltje een broodje en twee bakjes ijsthee of appelsap. Elke dag als ik daar kom moet ik dus over de kraamafdeling waar de security erg hoog is, je moet je melden voordat ze de deur openmaken en meestal is er wel een bedje met een nieuwe baby te bewonderen. Ook als ik weg wil van zijn afdeling moet ik dat melden bij de zusterspost omdat het een gesloten afdeling is waar de patienten dus niet weg kunnen behalve als je zoals Martin eigenlijk niet by de psychiatrische patienten hoort. Afeglopen week was ik met Crystal aan het kletsen, zijn overdag verpleegster en ik vertelde dat ik uit Nederland was. De dag erna kwam ze naar me toe, jij bent toch Hollandse, er is een mevrouw binnegebracht die ook Dutch is, op kamer 263 en ze heeft helemaal geen bezoek, zou je het leuk vinden om even met haar te babbelen. Dus ik er naar toe, ze heet Mia en is achteraan in de zestig, ze woont al sinds 1963 in Amerika en was geboren in Apeldoorn maar haar ouders komen oorspronkelijk uit Schiedam. Ze leerde haar man, een Amerikaan, Apeldoorn kennen maar haar ouders lieten haar wachten tot ze 20 was om te emigreren. Haar zoon werd hier geboren in november 1963, een maand ouder als Martin dus maar toen hij nog heel jong was verliet ze haar man, ze vertelde me dat hij een alcoholist was en mentally abusive. Ze heeft haar zoon helemaal alleen opgevoed, hij heeft een hele goede IT baan en reist veel. Ze woont in Green Cove Springs, ongeveer 10 km van mijn werk en heeft haar hele leven al psychische problemen en nu ook had haar zoon haar de vorige dag laten opnemen, kon er niet goed achterkomen waarom precies maar ja, ze was wel verward. Het gekke was dat ze de meeste tijd toch Engels tegen me praatte en ik dan in het Nederlands antwoordde. Ook had ze moeite met tijdlijnen, ze vertelde me dat ze was gevallen, van een stoel toen ze een gordijn ophing en dat ze daarom was ontslagen maar toen zei ze dat dit in Scheveningen was gebeurd en wat haar moeder daarvan vond terwijl ik dacht toen ze begon te vertellen dat dit de reden van opname was. Ze gaf me haar telefoon nummer, here mijn phone nummer meid so you can call me J en ik beloofde de volgende dag even langs te komen maar toen ik dat ook deed bleek dat ze alweer naar huis was, ze wilde niet blijven en dan moeten ze haar laten gaan. Ze is sinds 1963 hier maar heeft nog steeds dat zware accent dus Crystal was stomverbaasd dat ik dat niet had, temeer toen ik haar vertelde dat ik sinds 2008 hier was.

 

Als je bij het ziekenhuis naar buiten loopt, de parkeerplaats, die niet echt heel groot is, rijden er vrijwilligers rond die stoppen en aanbieden je naar je auto te rijden, wat een service. Ook de mensen aan de balie die je kunnen vertellen in welke kamer een patient ligt zijn allemaal vrijwilligers, meestal bejaarden.

 

De laatste twee dagen hebben we geen druppel regen gehad maar dat verandert de komende week met Isaac in aantocht. Eerst leek her er eventjes op dat hij onze kust zou opkomen maar hij is iets naar het westen afgebogen, hij zal vanavond de Florida Keys bereiken , de eilanden groep aan het zuidelijkste puntje, bekend vakantie gebied met name voor duikers. Ik zag niet zolang geleden de klassieker Key West met Humphrey Bogart en Lauren Bacall die zich hier afspeelt en waarin een hurricane ook een hoofdrol speelt. Daarna za Isaac zich opwarmen in de Golf van Mexico en aan kracht winnen voordat hij land bereikt, waarschijnlijk in de west panhandle en Alabama hoe sterk, dat moeten we maar afwachten. Wij krijgen zeker veel regen hiervan.

http://jacksonville.justweather.com/hurricane/#position=209%2Fw458

 

Afgelopen week heb ik ook de grootste vlinder ooit gezien, tenminste voor mij, hij was zwart en geel en zo groot als mijn hand, hij kwam af op Carla’s lila bloemen, zij weet wel als ze de foto’s ziet hoe de grootte verhouding is. Nu is het niet gemakkelijk om zo’n diertje op de foto te krijgen vooral als ze niet stilzitten maar je kunt toch wat zien.

 

Het is weer op voor deze week, ik was al om half vijf op en heb al lekker met Rob, Sylvia, Fenna en Eline gekletst via skype en ik ga nog effe plat voordat ik weer naar Martin ga. Ik wens iedereen een geweldige week inclusief mezelf natuurlijk en tot schrijfs…Mariet xxx