Zondagsgevoel

As se nao baove kieks

 En doe zuus allein maar laeg

 Den zeuk es nao ein leegske

 Zeuk noa wat dich bewaegt

 De glimlach van ein kindj

 De raegen op dien gezich

 De sjterre die blinke in elke nach

 De leefde, die se veuls veur mich

 

Hallo lieve mensen

 

Vandaag ga ik alleen maar positieve dingen schrijven want ik ben daar echt aan toe, er zijn minder leuke dingen gebeurd deze week maar die sla ik gewoon eens eventjes over. Sommige mensen denken misschien, het is niet goed je af te sluiten voor de minder leuke dingen van het leven maar vandaag moet dat even, ik wil een fijn gevoel hebben vandaag, morgen zien we dan wel weer.

 

Allereerst Martin, het gaat goed, de dialyse doet zijn werk en zijn nieren zijn zich flink aan het bekomen. Hij is op een dieet (dat is niet een van zijn favoriete woorden maar goed). Dat betekent zo weinig mogelijk zout (4 gram per dag max) en verder alles met mate. Nu is het ziekenhuis eten niet alles dus vanmiddag ga ik wat lekkers voor hem koken dat hij mag hebben en neem dat mee. Ik heb hem al voorzien van flesjes water want zoals ik al eerder schreef, er zit chloor in het kraanwater hier en de ijsblokjes hebben diezelfde smaak dus lekker water uit de kraan – nee niet echt en vooral als je zoals hij anti biotica krijgt heb je toch al niet je normale smaakpapillen werken. Ik ga elke morgen als hij geen dialyse heeft even langs voor het werk en dan nog na het werk ook even, mag maar een half uurtje voor sluitingstijd dus ik maak lange dagen maar hij fleurt er geweldig van op, mag nu ook eventjes 30 minuten naar buiten om te roken en we hebben een geweldig terrasje ontdekt waar de verpleegsters eten en waar gerookt mag worden, lekker in het groen onder grote parasols en hij geniet zichtbaar van de zon en frisse (nou ja rook) lucht. De dokter wil hem niet ontslaan voordat het ziekenhuis hem kan plaatsen voor outpatient dialyse.

Ik ben dus elke avond laat thuis, dan kijk ik eventjes een stukje film (onze tv is afgesloten doordat Chris de rekening niet meer heeft betaald maar ik keek toch al bijna nooit dus dat is niet erg) en ik ben zo blij dat ik internet op tijd heb omgezet naar mijn eigen verbinding. Vrijdag en zaterdag hebben Chris en ik samen de yardsale gehouden met ontzettend veel spulletjes, van ons, van hem en ook nog andere spulletjes, de opbrengst op vrijdag was 35 dollars en gisteren helemaal nul komma nul, ik heb nu een hoop aan de straat staan, meestal spulletjes die nat zijn geworden toen de garage overstroomde, hele dozen goede boeken die nu dus een massieve klomp leesvoer zijn en helemaal bedorven maar ook die zijn te vervangen. Het gevolg is, ook van allemaal de kartonnen dozen die we geplet hebben en die woensdag met de recycling meegaan, dat de garage in een keer een heel stuk leger is.

 

Ziekenhuizen, echt, je staat van sommige dingen te kijken hier. Martin heeft een grote kamer, een eigen badkamer met wc en douche, ook heel ruim en natuurlijk tv en zo. Elke dag belt de dietiste via de huistelefoon met de vraag wat hij wil eten en je kunt niet alleen kiezen maar als je bijvoorbeeld drie maal daags een broodje hamburger wilt kun je dat gewoon bestellen. Alles komt in aparte kommetjes, jello, fruit, sla, noem maar op, er is bij ieder maaltje een broodje en twee bakjes ijsthee of appelsap. Elke dag als ik daar kom moet ik dus over de kraamafdeling waar de security erg hoog is, je moet je melden voordat ze de deur openmaken en meestal is er wel een bedje met een nieuwe baby te bewonderen. Ook als ik weg wil van zijn afdeling moet ik dat melden bij de zusterspost omdat het een gesloten afdeling is waar de patienten dus niet weg kunnen behalve als je zoals Martin eigenlijk niet by de psychiatrische patienten hoort. Afeglopen week was ik met Crystal aan het kletsen, zijn overdag verpleegster en ik vertelde dat ik uit Nederland was. De dag erna kwam ze naar me toe, jij bent toch Hollandse, er is een mevrouw binnegebracht die ook Dutch is, op kamer 263 en ze heeft helemaal geen bezoek, zou je het leuk vinden om even met haar te babbelen. Dus ik er naar toe, ze heet Mia en is achteraan in de zestig, ze woont al sinds 1963 in Amerika en was geboren in Apeldoorn maar haar ouders komen oorspronkelijk uit Schiedam. Ze leerde haar man, een Amerikaan, Apeldoorn kennen maar haar ouders lieten haar wachten tot ze 20 was om te emigreren. Haar zoon werd hier geboren in november 1963, een maand ouder als Martin dus maar toen hij nog heel jong was verliet ze haar man, ze vertelde me dat hij een alcoholist was en mentally abusive. Ze heeft haar zoon helemaal alleen opgevoed, hij heeft een hele goede IT baan en reist veel. Ze woont in Green Cove Springs, ongeveer 10 km van mijn werk en heeft haar hele leven al psychische problemen en nu ook had haar zoon haar de vorige dag laten opnemen, kon er niet goed achterkomen waarom precies maar ja, ze was wel verward. Het gekke was dat ze de meeste tijd toch Engels tegen me praatte en ik dan in het Nederlands antwoordde. Ook had ze moeite met tijdlijnen, ze vertelde me dat ze was gevallen, van een stoel toen ze een gordijn ophing en dat ze daarom was ontslagen maar toen zei ze dat dit in Scheveningen was gebeurd en wat haar moeder daarvan vond terwijl ik dacht toen ze begon te vertellen dat dit de reden van opname was. Ze gaf me haar telefoon nummer, here mijn phone nummer meid so you can call me J en ik beloofde de volgende dag even langs te komen maar toen ik dat ook deed bleek dat ze alweer naar huis was, ze wilde niet blijven en dan moeten ze haar laten gaan. Ze is sinds 1963 hier maar heeft nog steeds dat zware accent dus Crystal was stomverbaasd dat ik dat niet had, temeer toen ik haar vertelde dat ik sinds 2008 hier was.

 

Als je bij het ziekenhuis naar buiten loopt, de parkeerplaats, die niet echt heel groot is, rijden er vrijwilligers rond die stoppen en aanbieden je naar je auto te rijden, wat een service. Ook de mensen aan de balie die je kunnen vertellen in welke kamer een patient ligt zijn allemaal vrijwilligers, meestal bejaarden.

 

De laatste twee dagen hebben we geen druppel regen gehad maar dat verandert de komende week met Isaac in aantocht. Eerst leek her er eventjes op dat hij onze kust zou opkomen maar hij is iets naar het westen afgebogen, hij zal vanavond de Florida Keys bereiken , de eilanden groep aan het zuidelijkste puntje, bekend vakantie gebied met name voor duikers. Ik zag niet zolang geleden de klassieker Key West met Humphrey Bogart en Lauren Bacall die zich hier afspeelt en waarin een hurricane ook een hoofdrol speelt. Daarna za Isaac zich opwarmen in de Golf van Mexico en aan kracht winnen voordat hij land bereikt, waarschijnlijk in de west panhandle en Alabama hoe sterk, dat moeten we maar afwachten. Wij krijgen zeker veel regen hiervan.

http://jacksonville.justweather.com/hurricane/#position=209%2Fw458

 

Afgelopen week heb ik ook de grootste vlinder ooit gezien, tenminste voor mij, hij was zwart en geel en zo groot als mijn hand, hij kwam af op Carla’s lila bloemen, zij weet wel als ze de foto’s ziet hoe de grootte verhouding is. Nu is het niet gemakkelijk om zo’n diertje op de foto te krijgen vooral als ze niet stilzitten maar je kunt toch wat zien.

 

Het is weer op voor deze week, ik was al om half vijf op en heb al lekker met Rob, Sylvia, Fenna en Eline gekletst via skype en ik ga nog effe plat voordat ik weer naar Martin ga. Ik wens iedereen een geweldige week inclusief mezelf natuurlijk en tot schrijfs…Mariet xxx

 

 

 

De engeltjes waren nog niet op

ich sjpeul songpop met Brigit

en auch nog met Marij

ut is bes waal versjlavend

det sjpelle facebook greij

 wae klikke, ut is ein leeve lust

op titels en op name

en as wae ut neet wete

gaon ich mich eg neet sjame

 de leedjes oet alle jaore

van bloes toet rock toet sjmart

kan deer neet genog van kriege, ech

kan neet wachte toet de volgende ronde weer sjtart

Hallo lieve mensen

Ik kan me zo voorstellen dat het daar puffen is dit weekend, uitzonderlijk dat het daar warmer is dan hier, we hebben vandaag een comfortabele 33C wat aan de lage kant is voor Jacksonville maar ik herinner me augustus 2003 toen ik de eerste keer hier was en Europa ook een hittegolf had en het hier ook niet echt zo warm was als normaal. De temperaturen die jullie nu hebben zijn hier heel normaal voor juli en augustus.

Ik had de afgelopen week wel wat anders om aan te denken als de warmte of het weer, ik heb er bewust niks over gemeld eerder om op de eerste plaats niemand ongerust te maken en ook omdat we eigenlijk niet echt wisten wat er ging gebeuren maar nu toch even het verhaal.

Toen ik dinsdag thuis kwam om 20.30 was Martin niet thuis, elke keer als ik hem belde ging het naar de voicemail en aangezien Chris me vertelde dat ik Barbara moest bellen deed ik dat. Uiteindelijk kreeg ik haar te pakken, toen was het al bijna 9 uur. Ze vertelde me dat Martin in slaap gevallen was in haar huis op de vloer terwijl hij haar tv repareerde en dat ze wel een deken over hem heen zou leggen dus hij kon blijven zo lang hij wilde. Ik vroeg , in slaap en ze zei, ja hij snurkt dat het een lieve lust is. Toen gingen bij mij alle alarmbellen rinkelen, Martin snurkt niet !!! Ik sprong in de auto en reed er naar toe. Hij lag in een van de slaapkamers in foetushouding op de koude stenen vloer en inderdaad, hij snurkte. Zijn gezicht leek opgezwollen en de kleur was helemaal verkeerd . Ik kon hem niet wakker krijgen. Ze vertelde mij dat hij al zo lag vanaf ongeveer 15.00 uur (niet te geloven dat ze niet merkte dat er iets mis was, het had hem zijn leven kunnen kosten) dus ik probeerde maar weer om hem wakker te krijgen door hem met water en ijsblokjes in te wrijven en na 5 minuten vroeg ik haar om 911 te bellen. De ambulance mensen kwamen heel erg snel, minuten later en begonnen gelijk met hun werk. Eerst werd bloeg geprikt want ze geloofden mij niet echt dat hij geen suikerziekte had, ze dachten toen dat hij misschien een beroerte had gehad. Ze namen hem mee naar de ER (emergency room dus eerste hulp) van Orange Park ziekenhuis en ik volgde in een van de auto’s van Barbara die ze me ter beschikking stelde omdat de onze nu eenmaal niet betrouwbaar is. Ze was helemaal van slag. Het werd een lange nacht, toen ik daar aankwam en bij hem mocht was hij wel weer bij maar wist helemaal niet wat er gebeurd was, heel verward en doodmoe. Natuurlijk duurt het uren voordat je echt een dokter ziet, er worden allerlei testen gedaan, rontgenfoto’s, bloed, urine, enfin je kent het wel en op een gegeven moment zakte hij weer weg, zijn hart ging op hol en de dokter moest hem weer wat inspuiten om hem terug te brengen wat hem heel ziek maakte. Om zes uur ‘s morgens had ik het helemaal gehad en ging ik naar huis voor een douche en koffie (leve de senseo) want ik moest ook om 10.45 werken. Na 4 uurtjes meldde ik me ziek en ging weer terug, hij lag nog steeds op de ER, ik had eerder geprobeerd info te krijgen maar ze hadden me geen pinnnumer gegeven en zonder dat kun je bellen wat je wilt, je krijg er geen woord uit. Hij zag er al veel beter uit en was alerter, ik bleef tot de avond en toen naar huis en naar bed. Toen ik donderdag voor het werk ging was hij overgebracht naar de ICU (intensive care unit) omdat hij medicijnen kreeg in een infuus wat niet op gewonen kamers gegeven kan worden om hem wakker te houden. Nog steeds was het niet duidelijk wat er precies aan de hand was, het kan zijn dat dit een reactie was op medicijnen die hij neemt voor zijn rug of toch een beroerte? De zusters ontwijken mijn vragen en ik zie natuurlijk nooit een dokter als ik daar ben en eerlijk gezegd is er maar een ding belangrijk, beter worden en mee naar huis. Donderdag werkte ik de hele dag en aangezien ICU bezoektijden heeft tot 22.00 uur kon ik er na het werk nog even binnenlopen. Was hij ‘s morgens vrij wakker, donderdagavond was het weer mis, reageerde amper, steeds suf en ik ging naar huis met geen goed gevoel. Vrijdag was ik vrij en voordat ik naar Martin gin, liep ik even bij Barbara binnen. Ze begon te huilen toen ze me zag en zei maar steeds, I am so sorry. Toen haar moeder uit de kamer was vertelde ze me dat ze die morgen om 4.30 een telefoontje van het hospice had gehad van een verpleegkundige die haar vertelde dat het veel slechter ging met Jack, Barbara vroeg of ze moest komen en de zuster zei tegen haar dat ze dit zelf maar moest beslissen dus Barbara ging terug naar bed en hoorde later die morgen, net voordat ik langskwam dat Jack overleden was. Ze zijn niet getrouwd maar wonen zo’n 5 jaar samen dus ik vroeg over haar rechten en zo maar ze had nergens een antwoord op, ze wilde hem zien maar op mijn vraag of ze gebeld had of dat kon begon ze weer te huilen, ze is een van die mensen die geen beslissing neemt maar de zaak maar de zaak laat. Jack heeft zijn lichaam ter beschikking gesteld aan de wetenschap en wordt na gedane zaken gecremeerd.

Vrijdagmiddag een paar uurtjes in het ziekenhuis, er was een ultrasound gemaakt van lever en nieren want die werkten beiden niet goed. Hij verveelde zich natuurlijk rot en dacht echt dat ik iemand kon ompraten om hem in een rolstoel naar buiten te rijden om te roken, hij heeft nicotine pleisters maar toch. En geloof me, Martyin’s charme kennende zou hij inderdaar iemand kunnen ompraten om dat te doen J

Gistermorgen voor het werk ging ik ook even langs, hij was niet meer op de ICU (toch even schrikken als je dat niet weet en je een lege kamer binnenloopt)maar op een gewone kamer, wat je gewoon noemt, op de tweede verdieping langs de verloskamers (ik zag gisteren twee pasgeboren babietjes, helemaal ingewikkeld, zo snoezelig)naar een gesloten afdeling waar je niet zomaar binnenkomt. Het is voor psychische patienten dus ik direct gevraagd, wat heb je uitgespookt maar het bleek dat zij de overflow kamers hebben als er geen gewoon bed beschikbaar is, het is er lekker rustig en de kamers zijn heel ruim en comfortable met eigen badkamer en zitje. Meneer lag prinsheerlijk in bed tv te kijken, ik had hem sweet tea meegebracht en ik mocht zijn ontbijt opeten want hij hoefde niks, hij heeft amper gegeten sinds het gebeurde. Gisteravond besloot ik eerder te stoppen met werken zodat ik nog even langs kon gaan want de dokter zou die middag komen. Zijn lever werkt weer normaal maar de nieren, dat is een ander verhaal. Ze komen wat beter op gang maar het is nog niet zoals het moet zijn. Zijn benen en voeten zijn gezwollen en deed me direct denken aan een tijdje geleden toen hij dat ook had. De dokter vertelde hem dat er waarschijnlijk nierdialyse moet worden gedaan, het zou tijdelijk zijn maar dat zou hij vandaag horen, waar en wanneer. Dit alles zou ook verklaren waarom hij zo lusteloos en moe was de laatste tijd, zijn lichaam werd langzamerhand vergiftigd en de pillen hielpen daar beslist niet aan mee. Ik realiseer me hoe langer hoe meer hoeveel geluk we hebben gehad, hij lag daar zo’n 6 uur of misschien nog langer op de grond en had gemakkelijk kunnen overlijden, we hebben blijkbaar nog meer dan een engeltje dat op ons past.

Hoe gaat het nu verder, ik ga er vanmiddag weer naar toe en hoop dat te horen dat hij mee naar huis mag. Ik probeer zoveel mogelijk te relaxen, wetende dat hij daar in goede handen is. Je zult denken, wie betaalt dit allemaal, ikke niet. Martin is niet op mijn verzekering en zijn  credit is al allerbelabberst dus dit kan er ook nog wel bij. Gelukkig heb ik bij dit ziekenhuis het idee, het maakt niet uit of het ooit betaald wordt of niet, ze zorgen heel goed voor hem en dat geeft me een goed gevoel.

Of we ooit precies zullen weten wat dit allemaal in gang heeft gezegd, ik weet het niet en het maakt ook niks uit zolang hij maar beter wordt en weer bij me terug is. Dit zal waarschijnlijk wel gevolgen hebben voor die nieuwe baan, dat is jammer maar zijn gezondheid is het allerbelangrijkste, we zijn er toe zover gekomen en zullen dat ook wel weer overwinnen.

Frank, je bent bijna jarig en ik wil je van harte feliciteren, je blijft altijd mijn jongste, mijn knuffeltje, ik zend je een dikke kus XXXXXXX

Allemaal en fijne week gewenst, houd het hoofd koel en tot de volgende keer en vergeet niet…maak je geen zorgen over kleine dingen en tenslotte zijn alle dingen kleine dingen (oud Indiaans spreekwoord)

Mariet xxxxxx

Gekkenwerk

as de waereld ten einde lupt

en alles gaet vervage

bie waem zou ich den ut leefste zien

in die letste dage

bie mien leef van waem ich zoevuul haoj

dae mich sjnapt en wermt en kent

of bie mien kinjer euver zie-e

mien hertedeeve van begin toet end

wat is ut toch moeilijk

wat is ut soms zjwaor

mien hert oeteingetrokke

noeits un antwoord klaor

want waem wet, wennier miene tied geit kome

die besjlissing waerd noe einmal neet door mich genaome

Hallo lieverds

Jullie denken misschien, wel een beetje zwaar, dat gedicht, voor een mooie zondagmorgen maar door alles met moeder en zo ga je toch nadenken over hoe het eens zal zijn. Ook lachen wij er wel eens over maar die Maya kalender eindigt toch op 21 december en wat als er iets van waar is.

Ik woon heel graag in Jax maar sommige dingen die gebeuren  zetten me toch wel aan het denken, Amerika is gekkenwerk.

De vorige week schreef ik dat een crew onze tuin verbouwde en Martin heeft verschillende keren geprobeerd de mensen die verantwoordelijk zijn te bellen maar kreeg nul op zijn rekest, ze waren er niet, ze waren in vergaderingen, ze zouden terugbellen, nou dat laatste kun je wel vergeten. Dinsdag was hij bij Jack om Barbara te helpen met her verplaatsen van meubelen. Hij belde me op een gegeven moment dat hij een gemeente truck had gespot, een man maakte foto’s van huizen en tuinen en ja hoor, een paar minuten later stopte hij voor ons huis dus ik de stoute schoenen aan en op de raam van de truck kloppen. Tom, zo heet hij vertelde mij dat hij die tuinarchitecten had gestuurd omdat hij op 23 juli (toen ik in Kessel was) had geconstateerd dat onze voortuin ok was maar dat het gras in de achtertuin te lang was. Volgens hem was een waarschuwing niet nodig want die was al in mei afgegeven. Nu kun je in discussie gaan met zo’n man maar hij beriep zich op wetten voor Jacksonville (blijkbaar kan elke gemeente zijn eigen wetjes maken) die ik niet via google kon traceren. Ik verzocht hem mij te volgen in de tuin en met eigen ogen te zien wat er gebeurd was. Hij was het met me eens dat je echt stom moet zijn om tomatenplanten aan te zien voor onkruid maar had foto’s van before en after en wees op die foto’s mijn lantana’s aan die in omzoomde perkjes staan als onkruid. Toen ik vertelde van de vuilnisbakken zei hij dat dat hem verontrustte. Hij vertelde me dat dit grapje ons 200 dollars aan gemeente bijdrage gaat kosten en zo’n 200 dollars aan kosten voor het maaien en snoeien zelf. Die rekening komt niet naar ons maar naar Bob want de eigenaar is verantwoordelijk dus dat wordt nog wat want Bob flipte al uit over die waarschuwing. Officieel zouden wij zelfs ons stekkie kunnen verliezen maar we zullen zien (vinden jullie het gek dat ik al een hele week slecht slaap?). Hij  vertelde me voor hij weer verder reed dat de contractor, het tuinbedrijf mij zou bellen over de afvalbakken. Ik verzocht erbij te zetten dat dit ‘s morgens voor 10 uur moet gebeuren want dan vertrek ik naar mijn werk. Prompt ten ik het gebouw van at&t inwandelde om twintig voor elf (moet om 1045 beginnen) ging mijn telefoon, een dame over de schade. Nadat ik haar erop wees dat ik gevraagd had om voor tienen te bellen zei ze, ja dat zie ik hier (duh!!!). Ze beloofde me dat ze de volgende dag dus woensdag voor 10 uur zou bellen. Je raadt het misschien wel, woensdag geen telefoontje, donderdag geen telefoontje. Vrijdag om 9.05 belde ik naar hetzelfde nummer en kreeg de office manager aan de lijn, ze was niet een ster in klantvriendelijkheid en ik was behoorlijk geirriteerd. Ze vertelde me dat het normaal was om alles te snoeien wat te hoog was, gras, onkruid, bloemen etc, ook werden vuilnisbakken gezien als debri (normaal het woord voor rotzooi, afval maar in dit geval schijnbaar bedoeld als, het staat in de weg). Op mijn verzoek om met de dame te praten die gebeld had vertelde ze op een heel hautane manier dat ze van niks wist, ze had geen idee wie het was (ik had jammer genoeg geen naam want ik had niks om te schrijven), ze zou het nakijken en me terug laten bellen. Tot vandaag nog niks gehoord dus ga ik maandag morgen eens flink op de kist slaan en ik probeer ook Tom te achterhalen, zijn naam staat op de waarschuwing. Ik heb met verschillende mensen gepraat die al heel lang in Jax wonen en iedereen was stomverbaasd dat dit alles zo maar kan, ze zouden het voor de rechtbank brengen enzovoort maar ja, als je geen advocaat (ping ping) meebrengt heb je geen kans. Ik heb het idee dat de gemeente Jax een wet heeft ontdekt die geld opbrengt al is het maar een schijntje. Wordt vervolgd !!!

Deze week begon de gekte pas goed met het stemmen, nee nog niet voor een president maar voor allerlei andere dingen als schoolraden, rechtbank personeel en congres lees een soort eerste/tweede kamer voor de US. Sommige mensen kunnen vervroegd stemmen, dat gebeurt veel bij bibliotheken en het was gisteren dan ook een drukte van belang bij de twee die ik voorbijrijdt op weg naar werk. Een tiental mensen stonden te zwaaien en met borden langs de weg en op de opritten. Verkiezingscampagnes kunnen hier vrij aggressief zijn en ook op tv wordt de tegenstander in de pan gehakt met van allerlei dingen, zelfs in hun prive leven, geen heilige huisjes hier. Er worden miljoenen en miljoenen hieraan uitgegeven terwijl kinderen verhongeren en de criminaliteit hoogtij viert maar dat lijkt voor de politiek niet zo belangrijk op dat moment. In Nederland ben je een nummer maar in Amerika ben je maar een fraktie van dat nummer.

Maar goed dat ik zo’n optimistje ben want ik denk wel eens, wat doe ik in Godsnaam toch hier maar dan slaat Martin een arm om me heen of blaast een kus mijn kant uit en dan vervagen die gedachten weer snel.

Ook een vervolg op het drama Chris en dames. Een week geleden verzekerde hij me dat hij en Nikki het langzaam aan deden, niet overhaasten maar ik vraag me een week later wat er langzaam is aan het feit dat ze sinds die eerste keer elke nacht hier heeft geslapen, gisteren bleven ze de hele dag in bed, ze waren naar een punk concert geweest en hadden beiden duidelijk een fikse kater. Raini heeft een nieuwe auto en kwam gisteren langs om de airconditioner die ze drie weken geleden voor Chris kocht omdat ze toen nog de hoop koesterde dat zij weer samen zouden komen opgehaald samen met Ian om hem terug te brengen naar de winkel en zo tenminste een gedeelte van de centjes die ze hem leende terug te krijgen, misschien kan hij nu ook eerder mijn schuld aflossen aan mij want die loopt stiekem ook op, hij werkt wel maar ik zie er niks van, toch even op aanspreken vanmiddag als ze wakker aan aanspreekbaar zijn. Dat betekent waarschijnlijk dat de vriendschap tussen Raini en Chris definitief voorbij is al weet je nooit met die kids, het zal wel voor vreemde situaties zorgen denk ik, toen Emily hier woonde weigerde Raini om ons te bezoeken en bleef ze echt weken weg. Zijzelf heeft een nieuw liefje ondertussen, een meisje uit Orlando, afgelopen week reed ze drie keer er naar toe (3 uur heen, 3 uur terug) en ze is stapelverliefd.

Wat weten kids van liefde vraag ik me dan af, ze zien iemand en zijn meteen stapel, de liefde van hun leven tot er iets gebeurd, zelfs een belachelijk kleinigheidje kan dit veroorzaken en opeens haten ze die ander en de liefde smelt als sneeuw voor de zon, twee weken vinden ze weer een ander love of my life.

Vandaag moet ik ook bellen voor mijn nieuwe internet via at&t en wel Uverse. Ik kon het bestellen voor een speciale prijs als werknemer, 30 dollar per maand en een gratis modem ofschoon de dame van sales een creditcheck voor me deed om te kontroleren of ik geen borg van 100 dollar moest betalen (gratis = voor niks in mijn boeken). Ik kreeg het modem en er zou een monteur langskomen op donderdag, Martin de hele dag thuis gebleven maar niks hoor. Ik belde vrijdag want mijn broadband lampje bleef rood knipperen op vrijdag, ik had al gemeld dat de att box buiten aan de muur helemaal kapot was en tegen de avond kwam een andere att man op de deur kloppen. Ik nam hem mee naar buiten naar die box en hij was het met me eens, no way kon je daar een signaal van krijgen, alle kabels dood dus gisteren zou er iemand langskomen om dat te vervangen en de kabels na te kijken die hier ondergronds lopen blijkbaar. Martin weer de hele dag thuisgezeten maar weer, niemand op komen dagen. Ik wil van Comcast internet af maar we houden de tv dus ook dat wordt vervolgd.

Martin is al een aantal dagen bij Barbara gaan helpen, voornamelijk het vorig weekend want Jack die in een hospice was(is) zou thuiskomen en er zou een speciaal bed worden bezorgd op dinsdagmorgen dus moest er ruimte gemaakt worden. Als je denkt aan een vol huis, vermenigvuldig dat dan met 5 en je hebt haar huis, overal dozen en zakken, echt een puinhoop met 7 katten en drie honden en overal kranten op de grond tegen ongelukjes en zo. Na heel veel gesjouw stond het bed en Jack werd dinsdagmiddag afgeleverd en gind donderdag middag weer terug naar het hospice want ze kon het niet aan. Hij zworf in die twee dagen door het hele huis en verborg overal pillen, wist niet waar hij was en wie zij was en hield haar twee nachten lang wakker dus ze belde op, kom hem maar weer halen. Ze voelt zich ontzettend schuldig en dan is er een oplossing, de pil.Martin heeft haar twee keer gesproken sinds donderdag en beide keren huilde ze de hele tijd en was ze nauwelijks aanspreekbaar, hij vertelde me dat ze behoorlijk in de olie was van die pillen en hij kon nauwelijks verstaan wat ze zei.

Gisteren op het werk afscheid genomen van Chris in mijn team, na 135 sollicitaties binnen at&t kreeg hij eindelijk zijn droombaan, hij moet er alleen voor naar Texas voor verhuizen, hij gaat werken voor een team bij Uverse, salarisstrookje zal 2.5 maal zoveel aangeven als nu maar ik gun het hem van harte, hij was zeker toe aan een veel betere baan met zijn opleiding en achtergrond. Hij moet op 19 augustus in Texas verschijnen op het werk dus dat betekent 7 dagen zijn hele hebben en houden in te pakken, in een verhuiswagen te stoppen en helemaal naar Texas te rijden en daar zolang in een motel te wonen tot hij woonruimte heeft. Wat een gedoe, voor Amerikanen heel gewoon maar ik moet er niet aan denken.

Ik wil vandaag afsluiten met mijn lieve vriendin Helene een hele dikke knuffel te sturen voor haar verjaardag vandaag, geniet van je speciale dag en ik zal later proberen even te bellen. Ook wens ik Ine en Mart een succesvol schooljaar toe want dat begint morgen weer voor hen.

Ook wij maken ons weer op voor een nieuwe week met nieuwe kansen en wensen voor jullie hetzelfde, veel geluk

Liefs…Mariet xxxx

Ps, ik kon het gisteren niet laten om dit mee te nemen, handpainted!!!!

Het engeltje op onze schouder

Een laatste vaarwel

De vogels vliegen verder

 ze nemen mijn zomer mee

 ik zie ze in de verte verdwijnen

 vervagen over de zee

 ik zwaai ze na en zucht heel diep

 ze komen vast wel weerom

 tot het einde van mijn winter

 zijn hun stemmen hier nu stom

De wolken drijven verder

 met hun donkergrijze last

 ik duik dieper weg in mijn jas

 en hou je stevig vast

 de schelpen vergruizen

 onder onze ferme stap

 de grijze hemel valt op ons neer

 als een zware loden kap

We lopen langzaam verder

 langs het stille verlaten strand

 jij fluistert een vraag in mijn oor

 ik warm me aan je hand

 thuis wacht de warme kamer

 een bed en liefdesspel

 ik draai me nog een keer om

Hallo lieve mensen

Allereerst nog eens hartelijk bedankt voor al de lieve woorden en berichtjes die ik mocht ontvangen met het overlijden van mijn moeder, het geeft me heel veel troost dat zoveel lieve mensen meeleven.

Het was me weer een week zeg en dat begon al op zondag, gauw genoeg nadat ik het vorige verslag schreef. We zouden richting beach rijden met Jack’s vrachtwagentje die Martin zaterdag avond had opgepikt bij Barbara en waar hij eerst de benzine leiding moest oplappen want die was geknapt. Omdat het al laat was en er niks meer open was kreeg hij een stuk slang van de buren, geen echte benzine leiding maar het zou wel werken. Toen we rond half tien wilden vertrekken startte de motor niet, accu leeg terwijl toen hij het probeerde een uurtje van te voren er nog niks aan de hand was. Balen dus en aan de oplader dan maar maar dat gaat niet in 5 minuten. Carla even gebeld dat het iets later werd en na een tijdje toch op weg. Rijden in zo’n vrachtwagentje midden door Jax geeft me echt de kriebels dus ik was heel blij om eindelijk in hun straat te arriveren waar ze al stonden te wachten. Ik voelde me best wel rot dat het zo lang duurde, het was warm. In een sneltreinvaart werd de grill op de bak getild en toen de rest, mooie planten (ananas met baby, hibiscus) en nog wat dozen en bakken. De achterklep ontbrak dus de heren besloten dat het niet raadzaam was om alles vol te stouwen en Carla en Marcel zouden het restant afzetten bij ons. We vertrokken weer vol goede moed maar kwamen niet verder dan de hoek van de straat en toen sloeg de motor af en roken we de benzine geur. Martin gebruikte even wat sterke taal en open ging de motorkap. De leiding was geknapt net waar de slangklem zat, dus teruglopen naar het huis en bij de buren werd wat gereedschap gevraagd. Met een mesje en een schroevendraaier werd het geheel weer even gerepareerd en we stopten meteen op Beach Blv bij een auto onderdelen zaak waar we een echte benzine leiding kochten. Terwijl Martin, zittend op de motor die slang verving viel het slangklemmetje uit zijn hand en was foetsie. Oh oh, de taal werd nog wat minder bedoeld voor kinderoren en ik moest giechelen, hij vond het niet grappig. Ik zei, ik ga wel even een klemmetje halen maar nee hoor, hij moest en zou degene die hij liet vallen vinden, principe kwestie en na 5 minuten zoeken kwam hij op de proppen, binnen in een vliegwiel gedeelte. De slang die er in zat had een dikke blaar en zou zeker weer binnen een kilometer of zo geknapt zijn dus meteen vervangen was een goede keuze. Carla noemde het in haar verslag een engeltje op onze schouder en ik ben het helemaal met haar eens. Verder ging de reis en eindelijk kwamen we thuis aan en konden alles afladen. De grill ging direct naar buiten en is trouwens al een aantal keren gebruikt, reuze handig om niet met houtskool te hoeven klungelen. Na een tijdje kwamen Carla en Marcel en Marcel aanrijden, ze hadden nog een aantal dozen en plastic bakken met spulletjes uit het huis, toen Martin en ik naderhand alles openmaakten en opborgen voelde het net als Sinterklaas en een kerstpakket tegelijk, allemaal lekkere dingetjes die ik goed kan gebruiken, kruiden, bakspullen (Koopmans appeltaartmix, yummie) en vanalles voor in de keuken en badkamer bijvoorbeeld. De onze ziet er als nieuw uit met de nieuwe douchegordijn en bijpassende badmat en met name met de nieuwe keukenhanddoeken ben ik ontzettend blij want de mijne waren flink aan het verslijten en de Nederlandse Hema kwaliteit kennen ze hier blijkbaar niet.

http://www.appliance.net/wp-content/uploads/char-broil-4-burner-gas-grill.jpg

niet precies onze grill maar lijkt er heel veel op

Samen met Carla, Marcel en Kevin nog even op de foto voor hun huis

Maandag begonnen we aan een nieuwe week, vol goede moed natuurlijk en het liep goed. Juli werd afgesloten en al mijn nummertjes zijn weer puik. We kregen eindelijk het nieuwe schema voor augustus en toen begon het gemor. Ik kreeg dezelfde uren als voor juli, 9-6 en zaterdag 11.30 tot 8.30, niets te klagen al had ik zaterdag liever wat eerder. Jocqueline, mijn buurvrouw was minder fortuinlijk, ze had maandag/vrijdag van 10.45 tot 7.45. Nu heeft ze een zoon, Ian van 9 en die moet naar de dagopvang en dadelijk begint de school weer die voor hem 20 km van hun huis ligt dus die tijden waren niks voor haar. Je kunt echter niet protesteren over je schema en de enige manier is ruilen met iemand anders en dat was onmogelijk. Ik heb op een gegeven moment over mijn hart gestreken en haar aangeboden om te ruilen, ze kon het niet geloven dat ik dat wilde doen en vroeg me zeker drie keer of ik het wel zeker wist, ja hoor, doe nu maar, nu hoeft ze alleen voor de vrijdag een oplossing te vinden en dat zou geen probleem zijn, ik wilde mijn vrije vrijdag houden en zij de zaterdag natuurlijk.

Soap, dat was het hier de laatste weken zeker met Chris. Net voor ik naar Limburg vloog was Emily al uitgetrokken na dagen radio stilte en nachten wegblijven. Ze claimde dat ze terug was bij haar ouders in St Marys, Georgia en van daar naar haar werk in Jax reed maar Martin en ik geloofden dat verhaaltje voor geen meter. Nadat ik terug was stond ze ineens voor de deur toen Martin Chris was ophalen van zijn werk en bij haar een leuk uitziende knul. Ze vertelde dat Chris wist dat ze kwam om haar laatste spulletjes op te halen. Ze vroeg me of ik wilde helpen met haar entertainment center (stereo en zo) maar ik vertelde haar dat ik echt niet ging helpen terwijl ik niet wist wiens spullen dit waren en dus kwam de jongeman mee helpen. Ze graaide links en rechts (zelfs mijn haardroger werd waarschijnlijk meegenomen en is nog niet terug) en toen ik vroeg, heb je nu alles knikte ze en vertrokken ze weer. Het bleek dat de twee van buiten uit ook Chris zijn a/c raamunit (die eerlijk gezegd zij gekocht had) meegenomen hadden. Ze had echter al haar pannen en nog andere keukenspullen achtergelaten (garage sale!!!) en Chris met een gebroken hart. Hij liep als een zombie door het huis, wilde niet eten, was binnen de kortste tijd 7 kilo kwijt en deed dingen die verliefde gedumpte mensen doen, constant over die ander praten, tranenmuziek draaien en zichzelf een hele hoop wijs maken over hoe mooi de relatie was en is. Hij bleef hoop houden dat ze zich zou bedenken, dat ze hem zou bellen dat alles ok was maar uiteindelijk confronteerde hij haar toch en zei ze, ik wil niet dat het uit is (terwijl ze al zo’n een week bij die andere vent woonde) en toen , ja hoor het hoge woord kwam eruit, het is OVER !! Ondertussen was Raini weer maar al te graag in de lege plek in Chris zijn leven gesprongen, ze besteedde het geld voor haar electriciteits rekening (de stroom werd prompt afgesloten in haar huis) aan een a/c voor haar beste vriend en trok in voor de rest van afgelopen week tot ze vrijdag haar stroom weer terugkreeg. Het ging precies 3 dagen goed, we waren aan het wachten op de plof (ze zijn 1 jaar samen geweest en er was geregeld bonje) . Donderdag kwam Nikki naar ons huis, Chris had haar leren kennen via een dating website (liefdesverdriet gaat ook snel over) en Raini was ontzettend kwaad want zij wilde zijn vriendin zijn en zag met lede ogen de concurrentie. Na een hevige discussie die in het hele huis te horen was en tranen met tuiten vertrokken Chris en Nikki naar haar huis en Raini bleef achter. Vrijdagmorgen had het zich weer een beetje gelegd maar Raini heeft daarna geen nacht meer hier door gebracht, Nikki wel natuurlijk dus we hebben weer twee tortelduifjes op de bank, ze kijken samen tv en ik mag Nikki, veel socialer dan Emily en niet zo’n attitude. Ze werkt in een auto onderdelen zaak (hoe typisch is dat), woont in de buurt en rijdt een mooie witte Mustang. Ze is netjes, laat geen zooitje achter in badkamer en keuken en is beleefd. Chris is helemaal happy en zo blij dat Emily hem gedumpt heeft zegt hij en Emily, ze woont dus samen met die jongen die ze via werk heeft leren kennen, minder dan 4 weken geleden.

Nu onze tuin, een verhaal op zich. Ja het gras moest nodig gemaaid en de planning was voor dinsdag omdat het maandag regende, de hele middag. Dinsdag was Martin even bij Barbara met de fiets, ik was op mijn werk, toen hij een telefoontje kreeg van Susan, ze doen wat in je tuin. Hij kwam net op tijd terug om de naam van het bedrijf op te schrijven. Ze hadden de voortuin gemaaid, de struiken bijgesnoeid, de achtertuin was een ravage. Het gras was gemaaid ja maar ze hadden meteen ook mijn tomaten, bonen, bloemen en cantaloupe meloenen om zeep geholpen. Alles spullen die in de achtertuin lagen zoals onze houtvoorrad voor de smoker, tuinstoelen, autobanden en onze vuilnisbakken was aan de straat gezet en later opgepikt. Ik kon wel huilen, mijn tomaten waren net aan het rijpen en de bonen zorgden voor een groen gordijn rond ons tuinhuisje en nu was het een kale vlakte. Zelfs de verhoogde border met mooie blauwe bloemen waar de kolibries komen eten was helf weg, met een strimmer er door heen. Martin heeft een paar dagen geprobeerd de eigenaar van dit bedrijf die voor de gemeente werkt te pakken te krijgen maar hij was er steeds natuurlijk niet, nog niet of net weg. Uiteindelijk kreeg hij de ambtenaar op de gemeente aan de telefoon die hem aanraadde om met zijn baas te praten want die was absoluut niet te toleren, je moet eerst een waarschuwing of drie krijgen voor ze dit mogen doen (misschien adres verwisseling?) maar vrijdag was die baas niet bereikbaar dus word vervolgd. Ik wil tenminste mijn vuilnisbakken vergoed hebben, ze kosten 20 dollars per stuk en ik wil antwoord op de vraag, wie beslist wat ik in mijn achtertuin heb staan aan hout en zo als we een 2.5 meter hoge schutting er rond om heen hebben.

Vrijdag vrij en de laatste volle dag in Jax voor Carla, haar man Marcel en zoonlief Kevin voordat zaterdag alles weer richting Schiedam  vloog na een tweejarig verblijf in Jacksonville. Ik vond het heel fijn dat ze hier waren, we hadden veel contact voordat ze verhuisden en nadat ze hier waren neergestreken, weliswaar helemaal aan de andere kant van Jax, hadden we toch leuke ontmoetingen en uitstapjes. Ik zal dat missen, het lekker Nederlands kletsen en samen giechelen over wat Amerikanen toch allemaal doen aan gekke dingen. Wij zijn even haar contactadres voor nog achterstallige post en zo en vrijdag kwamen ze naar ons met de laatste spulletjes uit hun huis. Ik heb nu een echte Senseo (en dankzij Car een hele hoop pads ervoor) en ook een goeie stofzuiger en een printer die met mijn windows 7 pc werkt. Martin snuffelde door de kruiden natuurlijk en is erg in zijn sas met allemaal de flesjes met sausjes en zo. Na de diepvries en koelkast spullen te hebben opgeborgen gind het richting Longhorn’s want we waren uitgenodigd voor een afscheids etentje.  Het was vrijdag en spits etenstijd dus we moesten maar liefst 45 minuutjes wachten op een tafeltje, buiten op een bankje maar die tijd vloog voorbij en al gauw zaten we aan een eigenlijk te klein tafeltje met ons vijven te smullen, zij hadden steak, ik nam (alweer) de forel met stukjes kreeft en garnaal, het was zoveel dat ik het helemaal niet op kon en dus had ik gisteren op het werk een lekkere lunch van de restjes, sla, forel en hun overheerlijk brood. We tafelden gezellig en toen was het tijd om afscheid te nemen, even slikken en bedanken, niet te lang want we wilden beiden geen tranen en uitzwaaien. Ik hoop ze in december te zien en ze zijn hier altijd van harte welkom hoor !!!

Gisteren om 3 uur ging hun vliegtuig richting Washington en daarna richting Schiphol en ik moest er gistermiddag een paar keer aan denken. Carla vertelde dat ze inmiddels contact had gelegd met een Limburgs gezin uit Geleen die misschien deze kant opkomen dus we wachten maar even af. Zo begon ook onze kennismaking, zij las mijn blog en mailde mij voor informatie over de verhuizing en zo krijg je er weer hele fijne vrienden bij.

Ik ben er helemaal warm van geworden, de temperatuur helpt daar ook aan mee hoor en we gaan ons opmaken voor een relaxte zondag, niks moet, alles mag en voor de komende week en wat die weer brengt. Twee tropische stormen (Ernesto en Florence) op de oceaan, geen idee wat die gaan brengen voor ons en een flinke wolkenband die ons de komende dagen veel regen brengt volgens de deskundigen.

http://jacksonville.justweather.com/hurricane/

Afsluiten ga ik met Ruud van harte te feliciteren met zijn verjaardag op 11 augustus, hij is mijn petekind, op vakantie op dit moment maar ik heb vanmorgen toch een Bagger United plaat laten draaien bij Minse Winse want hij de zanger van die band.

Tot de volgende week and stay safe !!!  Mariet xxxx