Drama kan bevrijdend zijn

Dramatiek van een zomerse dag

Lang voordat de geelkoperen zon de wereld vandaag echt in brand zet, had ik het gevecht al verloren.
Mijn nacht met de zure zweetsporen op mijn lakens was lang, mijn huid brandde als vuur van te lang in de zon gisteren. Te lang was 20 minuten maar de reusachtige reus aan de zinderende hemel heeft niet langer nodig om mijn melkwitte huid te kleuren, te verbranden, daar waar normaal geen zonlicht haar raakt.
Mijn schouder, waar ging het mis, ik weet het niet eens maar de pijn is echt, ergens binnenin is er iets stuk gegaan in dit lijf dat de laatste weken verstek lijkt gaan, mij plagend met pijnen, met hoestaanvallen en snot, heel veel snot.
En nu vandaag, een hitte die je niet ontsnapt, je kunt rennen maar ze achervolgt, jaagt je op als een verschrikt dier , een hert met reusachtige ogen in het midden van een brandend woud, wetende dat er geen wonder gaat gebeuren. Het hert weet dat alles wat wacht dood heet, de hitte, de vlammen die likken aan je bestaan.

Even ontsnapte ik, even mijn ogen dicht op de bank met nostalgie als kompaan in de vorm van muziek uit mijn jeugd...even....
En terwijl ik naar buiten loop, de oven in en de kat bewonder en benijd omdat zij schijnbaar geen last had van deze golf van hitte en gewoon op de stoep zich helemaal uitstrekt denk ik, waar is het einde aan deze waanzin en terwijl in het gras een scherpe punt van een takje zich roekeloos in de zijkant van mijn voet boort schreeuw ik in stilte.....

Goeiemorgen lieve mensen

Gisteren schreef ik bovenstaand stukje, er is waarheid in het stuk maar merendeels wilde ik mezelf bewijzen dat ik iets dramatisch kon schrijven, met woorden, zinnen die we normaal niet gebruiken, dramatisch taalgebruik, een literair stukje, over the top en ik denk dat het redelijk gelukt is.

Wat een week, ik ben er wel trots op dat behalve dat uurtje op donderdag waar ik eerder naar huis ging, ik bijna de hele week gewerkt heb en het was niet gemakkelijk.

Die verkoudheid plaagt me nog steeds, de heup is ineens weer helemaal goed maar werd vervangen door de schouder maar later meer daarover.

Het was weer even wennen, elke dag aan de telefoon, mensen die aardig zijn maar ook sommige die tegen je schreeuwen, mensen die je sweetness noemen zoals Martin altijd deed en dat bracht tranen in mijn ogen want ik mis hem zoveel, sommige dagen is het bijna ondragelijk, die pijn maar dat komt natuurlijk ook omdat ik me niet lekker voel en heimwee heb, niet alleen naar Kessel maar ook naar mijn dagen met hem.

Woensdag hadden we met het team een potluck en het was lekker, die loempia's van Berna (afkomstig van de Phillippijnen) en de kaas dip van Ashley, om je vingers bij af te likken.

De dagen regen zich aan een en dus alleen donderdag ging ik eerder naar huis, ik had een paracetamolletje genomen en werd heel misselijk ervan.

Vrijdag was het al erg warm, we gaan naar de 40C vandaag en morgen en gelukkig kon ik vrij krijgen om 12 dus ik had al mijn zwemspullen in de auto en reed naar Darian.

IK had haar en de jongens nog niet gezien sinds ik terug was, grote Josh was ook thuis, hij had begin afgelopen week een blindedarmontsteking, hij werd dinsdag geopereerd omdat het gesprongen was.

IK deed mijn badpak aan en liep de trapjes af, het water in en ineens, mijn rechter schouder deed ontzettend pijn, net alsof ik mijn sleutelbeen gebroken had. Ik hield me zo rustig mogelijk in het water, meestal gewoon drijvend op mijn rug en na 45 minuten zat ik nog even in de stoel langs het bad om met Darian te praten.

Thuisgekomen deed het echt heel zeer, autorijden is niet prettig met zoiets maar ik heb geen idee waar zoiets vandaan komt, van de ene op de andere minuut.

Vrijdag nacht was afzien, ik kon niet slapen, ik kon niet op mijn zij, dat deed zeer aan allebei de kanten, elke beweging die ik maakte was alsof iemand een mes in mijn schouder stak.

Gistermorgen ben ik eerst pijnstillers gaan kopen, aangezien ik niet alles mag met mijn hartmedicatie besloot ik voor arthritis pillen en ik moet zeggen, gisteren had ik erg veel baat bij

Ik kon tenminste funktioneren, het deed nog pijn maar niet zo erg en ik heb redelijk geslapen vannacht maar vanmorgen is alles anders. De pijn zit meer in de schouder kap en de pil zover doet niks dus dadelijk nog maar eentje. Ik mag er zes in 24 uur.

Ik wil niet naar de dokter, nog niet, mijn bovenarm knaagt maar het is rechts . 

Gelukkig heb ik morgen ook nog vrij in verband met Memorial Day, Darian heeft me uitgenodigd om weer te komen zwemmen maar ik kijk het eerst even aan, ook ben ik in de 15 minuten in haar stoel verbrand, lekker rood van voren waar normaal geen zon komt, krijg je als je laag uitgesneden badpakken draagt !!

Als dit nog een paar dagen zo blijft ga ik toch maar een afspraak maken, ik kan zo niks, zelfs de was ophangen is een probleem om maar van poetsen te zwijgen .

IK wil Maud Wijnhoven van harte proficiat wensen met haar verjaardag op 30 mei, heel veel plezier met je mannen !!

Op 31 mei is het elf jaar geleden dat ik in het diepe sprong en hier kwam om te blijven, nu is het anders maar we laten ons verrassen door het lot....ik kom altijd wel ergens op mijn pootjes terecht, dat hebben Melly en ik gemeen.

Liefs van Mariet