vandaag
in
dit super heite Florida landj
Hallo
lieve mensen,
Vandaag
officieel 37.2 graden in dit zonovergoten en kurk en kurk droog land.
Voor het gevoel nog een paar graadjes erbij vanmiddag. Het hoogste
wat we de afgelopen week haalden was 43C maar daar gaan we vandaag
zeker overheen.
Afgelopen
week zaterdag na het garagesalen had ik al rode schouders maar zondag
in het zwembad kwam daar nog wat bij want natuurlijk als je een
badpak draagt zijn er ineens delen van je velletjke die normaal niet
aan de zon worden blootgesteld en dan gaat het snel.
De
bedoeling was om bij Darian te gaan zwemmen maar dat werd
gedwarsboomd door het idiote feit dat beide zwembaden op slot waren
en niemand wist waar de sleutels waren. Raini was ontzettend pissig –
dat gaat snel – en toen heeft darian met een vriendin gebeld die
hier even verderop woont in een trailerpark. De handdoeken in de tas,
met zijn allen in een snikhete auto en eindelijk, een mooi ruime
blauwe pool maar het water was een beetje soepig, toch zo'n 30C dus
echt verkoeling, nee dat was er niet. Ravyn en baby Josh hadden dolle
pret en we speelden en plonsten een uurtje of twee. Daarna naar huis,
ik had geen zin in eten en gelukkig hoefde dat ook niet. Ik was weer
flink verbrand op mijn schouders, nu is het meeste rood weg en mijn
armen zijn bruiner als ooit.
Ook
hoorde ik van Donna, aangezien de huurbaas er op stond dat de Kia weg
moest had ik haar laten weten of ze me kon vertellen of ze hem nog
wilde voor haar kleinzoon. Dat was niet het geval maar ze wist wel
iemand anders die interesse had en ik kreeg een telefoon nummer.
Direct bellen en ja hoor, mijn vraagprijs was goed en binnen een
uurtje was de Kia weg !!
Daarna
toch maar eens Lowe's gebeld over mijn deur, blijkt dat ze me niet
konden vinden op naam of telefoon nummer. Uiteindelijk na het nummer
van de kassabon gegeven te hebben, ja hoor, jammer mevrouw maar er is
niks voor u besteld, ja maar ik heb al betaald en al. Sorry mevrouw,
we gaan dat alsnog doen en bellen als ie er is...ja ja, dat heb ik al
eens gehoord.
Dinsdag
op mijn voicemail een bericht, uw deur is er, kom maar halen en we
helpen u met de deur in de auto te doen.
Woesndag
avond – want dinsdag moest dat gras voor gemaaid worden, heet of
niet – Susan opgetrommeld met haar station car en wij naar Lowe's.
En weet je wat, ze konden de deur niet vinden !!! Het duurde bijna
anderhalf uur voordat de deur in de auto lag en wij eindelijk
huiswaarts keren konden. Ik had voor een manager gevraagd en al maar
nee hoor mevrouw, we hebben geen manager nodig, we regelen het wel
voor u.
Thuisgekomen
dacht ik, dit pik ik absoluut niet dus bellen naar de customer
service en een klacht indienen. Vrijdag kreeg ik een telefoontje van
een manager ter plaatse, excuses natuurlijk, smoesjes waarom het niet
gelukt was, maar ook de belofte om er zeker werk van te maken – ik
heb gezegd, eerste en laatste keer voor mij bij Lowe's want er zijn
heus nog wel andere winkels. De deur staat nu in de garage en ik
wacht op Ian om hem in te hangen.
Nu
wat anders, dinsdag op mijn werk kreeg ik een verrassend bericht, de
quintile van mei, van alle tech support medewerkers in het zuid
oosten van de US, maar liefst negen staten en we praten over duizend
plus medewerkers was ik geeindigd als nummer zes !!! Lori straalde
van oor tot oor en zij dat ze het een formidabele prestatie vond.
De
volgende morgen een berichtje in mijn facebook mail van Paul Weelen,
mede eigenaar van uitgevery TIC in Maastricht, mijn tekst
gecombineerd met een gedicht genaamd Grenze verlegge is opgenomen in
het nieuwste Platbook, nummer 14 alweer en mijn boekje is onderweg
naar hier.
Daar
doen we het voor, de lichtpuntjes op hete dagen maar eigenlijk op
elke dag. Dat kan een leuk bericht zijn maar ook gewoon een
vlindertje, een liedje op de radio of hele mooie wolkenformaties in
een verder strakblauwe lucht.
Dat
moet ook wel want ik kreeg ook een paar verdrietige berichten deze
week die ik nog even moet laten zakken en plaatsen, ik voel me zo
machteloos als mensen vechten tegen de akelige ziekte die kanker heet
en waar ik zo goed bekend mee ben, je wilt helpen maar je kunt zo
weinig en soms klinken woorden zo vlak, ze zijn al honderduizend keer
gebruikt maar bij mij zijn ze ontzettend gemeend en ik wilde wel dat
ik iets nieuws kon verzinner, hoe gemakkelijk is het dan als je
gewoon naar iemand toe kunt lopen en die persoon een dikke knuffel
kunt geven, dat zegt soms zoveel meer als woorden.
Twee
vrouwen die zoveel moed hebben, zoveel liefde en die ik ontzettend
bewonder in hun strijd en hoe ze er mee omgaan, ik hou van jullie
allebei !!
Na
een hete week en na een paar goede nachten want uiteindelijk ben ik
gezwicht voor de hitte en heb 's nachts de airco en de ventilator aan
moest ik gistermorgen al om zes uur op, Raini moest om 6.45 naar het
werk gebracht worden en daarna zouden mum en Myra me even na zevenen
komen ophalen om naar Ocala te rijden, een ritje van ongeveer 2 uur.
Onderweg stoppen we altijd halverwege om bij Krystal's een hapje te
eten, niet mijn keuze want ik doe geen hamburgertjes als ontbijt maar
ze hebben wel lekker rosti sticks en met een pakje jus d'orange erbij
was het toch lekker.
Rond
10.00 uur kwamen we uiteindelijk aan in Pedro, zo heet het plaatsje
waar tante Bertha woont, piepklein, out in the country op ongeveer 15
minuten van Ocala. Het is gewoon heerlijk daar op het platteland,
overland grote boerderijen met voornamelijk paarden, je krijgt een
soort Dallas gevoel als je de uitgetrekte weien met de witte hekken
erom heen ziet.
Tante
Bertha woont in een klein huisje in een grote tuin, heel wild zoals
ik dat graag zie, met een reuze eikeboom met varens en mos erin en
een bos erachter. Haar tuin is vol met klimmende lelies, varens en
passie bloemen op de hekken, je ziet er meer vlinders dan ergens
anders en het is gewoon een plaatje. Ik zou me heel goed kunnen
voorstellen om daar te wonen. Ze is de enige zuster van mum en 80, ze
heeft kanker gehad maar ging door allerlei behandelingen zoals chemo
en op dit moment is de kanker in remissie, een stilstand die hopelijk
lang duurt. Ook had ze recent wat problemen met haar hart en ze heeft
een stent ingezet gekregen. Ze was altijd heel fragiel maar mede door
het feit dat ze niet meer zo rondrent en ook haar medicatie had ze
een paar kilo erbij en dat stond haar goed.
Ze
is een lief mens en kent haar zus denk ik beter dan iemand anders.
Zij en ik waren een tiental minuten alleen in haar keuken en toen
vertelde ze dat het haar so peet van Martin maar dat ze heel goed
begreep dat hij zijn moeder en broer niet meer wilde zien die laatste
maanden en ze zei : you are a good wife, you looked after him and did
everything according to his wishes, I am so glad that you were there
for him. Dat voelde zo goed, weinig woorden nodig om te snappen wat
ze bedoelde.
De
zussen hadden geen zin om ergens anders naar toe te gaan – normaal
gaan we yardsalen, dan naar de begraafplaats midden in het veld waar
hun ouders en tante Bertha's man Paul rusten en dan eten – dus Myra
en ik trokken er alleen op uit. Zij verontschuldigde zich dat ze druk
had proberen uit te oefenen op mij en dat het niet zo bedoeld was, we
klaarden wat dingen maar yardsalen, die vonden we nooit alleen een
Good Will winkel met heel veel nieuwe en tweedehands spulletjes
vooral kleding
Daarna
stopten we bij Red Lobster, kregen lekker sweet tea en een voorafje
in de vorm van een pizza met krab en kaas en tomaat, heerlijk gewoon
terwijl we op onze betslling wachtten. We deelden de rekening en
togen terug naar de zusjes die samen een legpuzzel maakten en aten.
Daarna trok ik de tuin in meet een schop en een emmer om wat planten
uit te graven, passie bloem, de lelies en een plantje wat mijn moeder
vroeger altijd in potten had op de vensterbank en wat gewoon door het
hele bos van tante Bertha groeit, hopelijk slaan ze aan want de lange
rit naar huis in de hitte zal duidelijk niet goed zijn geweest. De
auto volgeladen met zakken en emmers en pakken, God weet wat er
allemaal in zit, een mooie vissenkom die in het schuurtje stond en
die ik van haar kreeg en de polanten togen we om kwart voor vier weer
richting Jacksonville. Halverwege weer een stop, deze keer voor een
overheerlijke ananas milkshae en rond zeven uur was ik weer thuis,
direct de plantjes in de grond en alles goed water geven, Vrijdag
hadden we wat regen gehad maar veel te weinig, gisteravond hoorde ik
donder maar geen druppel water.
Ik
vond mijn bed vrij vroeg en genoot van een serie op Netflix en voor
de afwisseling twee flesje Stella Artois en sliep tot vanmogen half
tien.
Vandaag
doe ik helemaal helemaal niks, ik kijk tv en verroer verder geen vin
want buiten is taboe behalve dadelijk snel even de was ophangen.
Morgen
ga ik een strijd aan met de belastingdienst, de IRS, ik heb twee
weken geleden al mijn achterstallige belasting van afgelopen jaar in
een keer afgelost en nu beginnen ze ineens geld van mijn rekening af
te halen terwijl ik al een regeling voor 4 termijnen had met hen, zal
interessant worden, eerst maar eens zien hoe lang het duurt om met
een persoon te spreken.
Op 26 juni is Lauri jarig, ik wens je een fijne dag en proficiat !!
Op
naar de volgende uitdaging, ik hoop alleen dat het minder heet wordt
maar dat ziet er niet naar uit voor de komende 10 dagen
liefs...Mariet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten