Klein hummelke
kleine jong
ich heel dich veur de
ierste kier
en toen ich zachjes
un leedje zong
dees dich dien auge
aope
en keeks in die van
mich
toen ging de hemel
aope
en wat bleef waas
unne glimlach
op mien gezich
Halli hallo lieve lezers,
Wat weer een week van uitersten, van opperste frustratie tot
supergeluk en dan allemaal in een
dinsdag geperst.
Na een relaxed weekend met een rustige zondag was het
dinsdagmorgen voor Martin aan de chemo en bestraling te beginnen. Hij had er
helemaal geen zin in en liet dat ook heel duidelijk merken. Ik had dinsdag vrij
en had vanalles gepland, keuken eens goed poetsen als hij weg was want het zou
een paar uurtjes duren, die eerste chemo. Om kwart voor elf nog geen busje om
hem op te halen dus ik maar weer bellen. Er was een ongeluk op de Buckman
Bridge dus de bus was laat. Om kwart over elf werd hij dan eindelijk opgehaald
dus hij deed eerst bestraling om twaalf uur. Om half een, ik was net even bij
Walmart om wat boodschappen te doen, ging mijn telefoon, ik kon de frustratie
in zijn stem duidelijk horen ofschoon de verbinding slecht was, statisch en zijn
zinnen braken af. Kom me halen verstond
ik, ze willen 135.00 anders doen ze niks, ik heb niks bij me. Ik vroeg, waarom
brengen ze je niet thuis. Het bleek dat de chauffeur terug gepland was voor
ongeveer 4 uur en er dus niet was. Ik zei, heb je bij de balie gevraagd of er
iets anders geregeld kan worden en hij hing op. Een kwartiertje later, toen ik
thuis was belde hij weer, weer een slechte verbinding, kom me halen, waarom wil
je me niet komen halen. Hij had dus nog duidelijk niets gevraagd en ik hoorde
weer maar gedeeltes van wat hij zei en hij hing weer op. Even later weer, kom me halen, ik zit hier
vast dus ik pakte mijn tas en liep de deur uit, weer de telefoon en laat maar,
ik kom zo naar huis, heb vervoer, ik vertel wel als ik thuis ben.
Ik bellen, naar de locatie, wat is er aan de hand. Ja
mevrouw, de chemo is 137.00, nee ik weet niet waarom, of het voor een week is
of voor alles. Aangezien de financieel medewerkster CeeCee alles ziu regelen,
een nieuwe sponsor en zo, probeerde ik haar te bereiken, liet een verzoek
achter op haar voicemail om me zo snel
mogelijk terug te bellen. Dat deed ze een uurtje later. Ook zij wist niet
waarom dit bedrag, ze vertelde me dat ze geen sponsor had kunnen vinden, het bedrag
was te laag? Hoezo te laag, snapte er niks van. Zij vertelde ook, het is voor
de administratieve kosten en niet 137.00 maar 85.00 en per week voor de vijf en
een halve week. Ik vertelde haar, dat heb ik niet dus wat nu. Toen ineens zei
ze, wacht, jullie zijn al lang aan jullie eigen bijdrage, per familie 1200.00
en voor zijn persoonlijk behandelings bedrag van 4200.00 dus jullie zouden
helemaal niks hoeven te betalen. Ze zou
contact op nemen met de locatie en het regelen en mij terug bellen (gebeurde de
volgende dag). Toen nadat ik even mijn nieuwe autoband had geregeld en Martin
terug was, helemaal gefrustreerd en voornamelijk boos op mij omdat ik niet
gereageerd had op zijn vragen (die ik helemaal niet gehoord had door die
slechte verbinding) belde Kim, de medische assistente van de oncoloog over wat
er nu aan de hand was. Ze hadden haar verteld dat Martin helemaal niet naar de
chemo afdeling was gegaan maar direct de deur uit was gelopen. Ze zei, ik snap
het niet, ik dacht zo zijn jullie toch helemaal niet. Martin plofte bijna toen
ik het hem vroeg, ja natuurlijk was hij naar boven gegaan, de dame aan die
balie had hem tenslotte verteld van die eigen bijdrage. Kim zei ook, geen eigen
bijdrage, ik ben wel. Even later, je raadt het al, belde locatie dame,
misverstand, de gegevens waren niet de meest recente en vandaar die eigen
bijdrage maar nu was alles opgelost dus woensdag eindelijk ook chemo. Nee, we
konden niet de nieuwe week beginnen, het moest hand in hand, die chemo.
Ondertussen was Raini met Natalie en Darian naar de
gynacoloog voor Darian’s afspraak, ze was al op zondag naar de eerste hulp
geweest want de weeen waren terug maar ze stuurden haar toen naar huis. Nu, op
dinsdag middag werd besloten haar toch op te nemen, ze was 4 cm en duidelijk
klaar voor de bevalling. Darian belde me en zei, Mariet, we beginnen dus als je
wilt kun je komen.
Ik kookte nog eerst voor Martin en Ian want Martin wilde een
fatsoenlijk maal voordat de chemo weer zijn smaakpapillen zou aantasten en om
half zes kreeg ik op Facebook een berichtje van Natalie dat bij Darian de
vliezen gebroken waren. Om half zeven kreeg ze haar epidural, ruggeprik voor de
pijn. 70 Tot 90 procent van de bevallende vrouwen in dit land vragen en krijgen
die verdoving, waarom pijn lijden, zelfs een beetje denkt iedereen. Ik
verwachtte dat het nu wel sneller zou gaan maar om negen uur was het nog maar 5
cm. Nadat ik hier thuis alles had opgeruimd en me opmaakte voor een lange nacht
reed ik naar Orange Park ziekenhuis, ik kwam aan en zag een ontspannen sfeer.
Het was een grote kamer waar de bevalling zou plaatsvinden, heel huiselijk met
stoelen en een bank. Josh was er natuurlijk,
zijn moeder, Kelly, Raini en Natalie. Darian was 9 cm nu en lag confortabel
in bed. De verpleegster was alles aan het klaarzetten, het bedje, de apparatuur
en liep weg.
wachten !! |
nog even ontspannen |
de ruime verloskamer |
Rond half elf zei Darian dat ze een drukkend gevoel had in
haar onderlijf en ze belde voor de zuster, die constateerde dat ze volledige
ontsluiting had en toen kregen Darian en Josh het even helemaal te kwaad,
tranen, spanning kwam eruit. De zuster vertelde dat ze een een proef ging doen
met persen, de ruggeprikvloeistof was bijna op en ze moest besluiten of er een
nieuwe zak aan moest of dat ze binnen een uur zou bevallen en dan was dat niet
nodig. Kelly en ik stonden erbij met dat proef persen en we zagen duidelijk het
hoofdje van de baby dus ja hoor, de dokter kwam erbij en ik moest de kamer
verlaten samen met Natalie en de moeder van Josh. Er mochten maar drie personen
blijven voor de bevalling en dat zouden Josh, Kelly en Raini zijn. Wij
verlieten de kamer even voor elven en gingen naar buiten. We kwamen terug om
twintig over elf maar moesten nog tot 23.35 wachten tot Josh naar buiten kwam om
te vertellen dat baby Josh er was. Hij was om 11.11 geboren, 6 minuutjes persen
was voldoende geweest en we konden terug komen. Eindelijk zagen we hem dan,
puntgaaf, een hele mooie kleinzoon, ruim 7 pond geluk !! Ik maakte foto’s van
Darian en Josh, Darian was direct aan het voeden gezet en iedereen straalde.
Rond half een besloot ik naar huis te rijden, ik moest weliswaar laat werken op
woensdag maar ik was heel moe na al het gedoe van eerder. Na iedereen nog een
knuffel te hebben gegeven naar huis met de eerste foto’s.
eindelijk dan, daar is hij, Darian met baby josh en de verpleegster |
oma Kelly, heel blij ! |
moeder en zoon |
trotse papa Josh met baby Josh |
even naar oma kijken |
Woensdagmorgen voor het werk eerst even naar het ziekenhuis
dat zo goed als op mijn weg naar werk ligt. Kelly en Josh hadden de nacht
doorgebracht bij Darian en eindelijk mocht ik het hummeltje dan vasthouden. Hij
had de eerste nacht al goed geslapen, de kersverse ouders en oma minder en de
volgende dag zou Josh besneden worden, een normale procedure hier bij
pasgeboren jongetjes. Later op donderdag kwamen ze naar huis en vanmiddag komen
ze op bezoek, tenslotte heeft Martin hem nog niet gezien, alleen op foto’s.
Martin heeft helemaal niks met babies maar ik wil toch een paar foto’s maken,
alleen voor eigen album op zijn verzoek trouwens.
![]() |
eindelijk kon ik hem vasthouden |
![]() |
en daar weer thuis !!! |
Op het werk is het hectisch, morgen, maandag krijgen we
(misschien) hoog bezoek dus er werd gepoetst en versierd. Gisteren was ik in oranje
vanwege Koning(Willem)dag en aangezien
oranje ook de at&t kleur is werd er gelijk een foto gemaakt voor op een
bord, ik hoop deze later ook te krijgen.
Gisteren heb ik ook 3 uurtjes overtijd gedraaid want de centjes
gaan hard, Martin heeft veel pijn door het bestralen, hij is verbrand, allemaal
blaren en niet op een plek waar je die zou willen dus hij heeft extra
pijnstillers nodig.
De komende week draai ik weer mijn normale werktijden
schema, van 9 tot 6 en ik heb donderdag vrij want dan moeten we naar de pijn
kliniek voor de maandelijkse check en nieuwe pillen, dan de week daarna heb ik
op zaterdag vrij en wil een yardsale doen. Ik heb tenminste een goed schema
gekregen en zal waarschijnlijk de volgende week zondag, als het aangeboden
wordt, nog extra werken. Hopelijk voelt mijn lijf niet zo moe meer als ik weer
een regelmatig schema heb.
Vandaag is Ted Nijsen jarig, ze woont op Stox met Mart en ze
is een trouwe lezer, ze stuurt ook altijd heel erg lieve mailtjes, Ted, bedankt
daarvoor, ik leer ze altijd met plezier !!
Op 29 april is mijn lieve broer Mart jarig, van harte broer
en een hele fijne dag samen met Katrin.
Ik ben er weer helemaal doorheen, mijn onderwerpen lijst is
afgewerkt, ik ga nog even terug naar mijn nest. Raini en Natalie slapen
natuurlijk nog. Raini was gisteren op de eerste dag van Rockville in Metro park,
vandaag de tweede dag. Natalie moet werken en kon niet mee, Raini is vast erg
verbrand, gisteren en vandaag 31 graden, heel zonnig en dan in een massa mensen
staan de hele dag zonder schaduw, dat zal pijnlijk zijn. Grote namen op het
festival dus ze geniet !!
De enige band die ik graag zou zien is Staind maar om daar
een hele dag voor uit te trekken, nou nee, ik kijk wel op youtube !!
Hele fijne zondag gewenst en tot schrijfs….liefs van Mariet xx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten