Er zijn nog tien wachtenden voor u

soms kun je niet zeggen

 wat je voelt

 niet goed uitleggen

 wat je bedoelt

 maar je ogen spreken

 tonen vreugde of verdriet

 die ander heeft geen woorden nodig

 zegt nooit, mijn lief, ik snap het niet

 we hebben zoveel zinnen, zintuigen

 niet alleen woorden maar ook een gebaar

 gewoon even knijpen in je hand

 er zijn voor elkaar

 

Goeiemorgen lieve mensen,

 

Het is weer koud, net alsof de natuur een spelletje met ons speelt, het ene weekend loop je in de korte broek, nu zit ik hier in pyama en daarover de dikke badjas en mijn warme slippers. Het is koud in de slaapkamer, de raam open voor frisse lucht maar lekker warm in de woonkamer waar Martin al maanden op de bank slaapt, als hij slaapt want dat is erg weinig op dit moment. Hij wordt nog steeds geplaagd door verschrikkelijke hoofdpijnen en krijgt vooral ‘s nachts geregeld aanvallen.

Afgelopen vrijdagmorgen zag ik ze dan eindelijk weer, na een hele lange tijd, ijsbloemen en wel op de auto, er scheen heel veel vocht in de lucht te zitten want alles was wit en een dikke laag ijs op de auto. Dan is het toch weer handig dat ik zomaar zelfs met mijn ogen dicht in de kast kan graaien en me lekker kan inpakken met een muts en sjaal. Op vrijdag morgen brandde er ook een lekker vuurtje in de open haard, ik had 30 blokken eikenhout op de kop getikt en Martin genoot zichtbaar van de warmte. Hij is zo mager en heeft heel veel moeite om zich warm te houden, zit soms op de bank gewikkeld in een deken met zijn capuchon op en als het heel erg wordt zelfs met de dikke handschoenen aan. Het is niet dat het zo koud is in huis maar hij wordt gewoon niet warm.

Hij is heel erg ziek geweest, deze week, met chemo nummer 8. Vooral woensdag was erg, misselijk, overgeven, daarbij de hoofdpijnen en ik moest werken. Toen ik thuiskwam was hij dan ook helemaal murw van alles en dat doet zo’n pijn, om dat te zien en niks te kunnen doen. Gelukkig had ik dinsdag wel zijn pillen kunnen krijgen en daar moest ik heel wat voor doen.

Nadat ik hem bij de chemo had afgezet belde in eerst de verzekering, nee ze hadden nog geen aanvraag voor goedkeuring van de dokter gekregen voor de injecties. Ik was om te ploffen dus weer bellen met de dokter. Zo ging dit dus :

Avmed (verzekering) : mevrouw wij hebben het formulier afgelopen donderdag opgestuurd, toen uw huisartsenpraktijk gebeld en uitgelegd dat het urgent is en om zo snel mogelijk de papieren terug te faxen, ze zeiden dat ze het formulier ontvangen hadden.

Huisartsen praktijk : mevrouw, ik zie hier niks liggen maar mijn collega Tory was er waarschijnlijk aan het werken en die heeft vrij vandaag dus ik kan niks voor u doen, u kunt het beste morgen terug bellen als ze er weer is zodat ze het kan nakijken.

Ikke : maar het is urgent, er moet iets gedaan worden want mijn man heeft deze injecties nodig (ik zou heel graag door die telefoon grijpen naar een nekje, dit is elke keer hetzelfde verhaal, incompetent is het juiste woord), kan de dokter dan zolang nog een recept uitschrijven voor de tabletten zodat we tenminste iets hebben ?

Zij : nee mevrouw, de dokter schrijft niets uit tenzij hij de patient zelf ziet.

Ikke weer : maar de vorige week deed hij dat wel nadat ik anderhalf uur gewacht had om hem te spreken, daar heb ik vandaag geen tijd voor, mijn man is in de kliniek voor zijn chemo.

Zij zette me in de wacht, kwam terug met de boodschap, ik heb een briefje voor de dokter geschreven hij zou u moeten terugbellen.

Wonder boven wonder belde hij mij een uur later terug en zei dat hij er voor zou zorgen dat de papieren zouden worden gefaxed ofschoon hij er een punt van maakte dat het niet wetenschappelijk bewezen was dat het zou helpen (nee maar wijk weten dat het werkt) en dat hij ook aa recept naar de apotheek zou sturen. Als je narcotica nodig hebt zijn ze allemaal best snel om je wat voor te schrijven maar anders, ho maar !!!!

berichtje van Walgreens : we kunnen uw bestelling niet uitvoeren want er zijn problemen met de verzekering (ja, dat weet ik, ze betalen hier niet voor) dus ik er naar toen, eindelijk na 15 minuten wachten aan de beurt, ik kom de bestelling ophalen. Weet u zeker dat u deze wil, de bestelling is voor 9 pillen (ze hadden er geen 12) en kost 303.00. Ok, hoeveel met een discount card, 96.00 mevrouw. Ok, die neem ik. Ja maar u moet er wel op wachten want als er twijfel is of u ze wil, maken wij de bestelling nog niet klaar, ik ga tegen de jongedame die de bestellingen klaarmaakt zeggen dat u ze wil, het duurt een paar minuten.

 45 Minuten later, wie zit daar nog steeds te wachten, ikke zegt de gek !!!

 Een rij van 10 wachtenden dus de eerste de beste gelegenheid die ik krijg voor een opening, naar de toonbank, hoe lang duurt dit nog, ik wacht al bijna een uur.

 De dame kijkt me ontzettend verontwaardigd aan alsof ze wil zeggen, hoe durf je ? Ze zegt op een besliste toon, nog een paar minuten mevrouw, ik ga het nakijken, ja ja dat zei iemand een uur geleden ook al. Dus ze loopt naar de apotheker en smiespelt terwijl ze mij wijst. Hij loopt naar achter en pakt een zak en wijst naar de dame en naar mij. Zij zal met u afrekenen. Oh, vergat ik te vermelden dat de jongedame een half uur voor dit tafereel met pauze ging en nog niet terug was, dat betekent, ja hoor, het was al die tijd al klaar maar niemand kwam op het idee om de bestellingen even na te kijken, ik had daar de hele avond wel kunnen zitten. Toen ik wilde betalen met mijn card was de pen om te tekenen weg en niks anders werkte dus gelukkig had ik genoeg bij me om te betalen.

 

Donderdag was het mijn beurt om eindelijk die stress test bij de cardioloog te doen. Nuchtere maag en pas om 11.30 daar zijn viel niet mee. Mum had Martin naar de kliniek gebracht dus daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Ook hoefde ik maar een paar minuten te wachten na het inchecken en toen uitkleden en een echo van mijn hart. Daarna op de tredmill, de lopende band en steeds sneller gingen mijn benen totdat ik niet meer kon, kreeg spontaan een geweldige hoofdpijn en stop, daarna weer een echo en 40 minuten later stond ik buiten, met pijn in mijn benen en geweldige honger. Aanstaande donderdag krijg ik de uitslag. Ik reed snel naar huis en heb de rest van de dag lekker gerelaxed met mijn lief die niet echt in de stemming was.

Vrijdag moest ik van 9 tot 6 werken maar om 12 uur kreeg ik dan eindelijk het langverwachte telefoontje van de oncoloog, dr Luke. Hij had goed en slecht nieuws, begon natuurlijk met het goede. De tumor in de endeldarm reageert goed op de chemo en is beslist kleiner maar….de uitzaaiingen in de longen zijn uitgebreid en de scan foto’s tonen aan dat de kanker nu ook in alle lymfeklieren zit, vooral in de oksels en nek. Hij raadde aan om de chemo cocktail te veranderen, meer aggressief spul erin wat betekent dat Martin er waarschijnlijk veel zieker en zwakker van wordt. Op 28 januari beginnen we hiermee, hij wilde het wel een weekje later doen nadat ik vertelde van de hoofdpijnen maar ik zei, nee hoor, laten we maar gewoon doorgaan met het schema wat opgesteld was  want nu heb ik alle dokters afspraken in weken dat we geen chemo hebben en verschuiven levert problemen op met plannen, ik moet tenslotte ook werken. Ik wilde Martin niet bellen om dit nieuws te vertellen, ik wilde ook niet wachten tot ‘s avonds dus ik nam de rest van de dag vrij en reed naar huis. Ik was blij dat Ian daar was en vertelde beiden wat de dokter had gezegd. Martin nam het, weer, nogal laconiek op maar later heb ik toch aan hem gevraagd wat dit met hem deed, tenslotte betekent dit eigenlijk dat de kanker vrij spel in lichaam heeft om overal te nestelen en ik hoop echt dat dit niet zijn hersenen is ofschoon, die hoofdpijnen doen me afvragen of dit niet al het geval is, de scan toont alleen maar het onderste gedeelte van zijn hoofd, niet alles. Terwijl de mannen wat via Netflix naar films en series keken, Martin meestal met zijn ogen dicht, kon ik eindelijk weer eens lekker kokkerellen, kip met kerry en tauge and nadat we gegeten hadden bracht ik Ian weer naar huis. Hij is vrij gesloten maar ik kon goed merken dat ook hij heel bezorgd is. Bij ons heeft hij een thuis al woont hij er niet en als hij zijn vader verliest, verliest hij in feite ook mij en dat thuis. Ik ben heel erg dol op hem, hij is een goede jongen met een groot warm hart.

Gisteren moest ik overdag werken omdat Opal niet langer deel uit maakt van ons team, haar manager heeft haar terug in haar team gehaald onder het mom van een slecht telefoongesprek waar haar manager naar luisterde. Gisteren was ze er echter en heeft gezellig bij me gezeten, ze had een nieuw apparaat om dassen en mutsen te maken, een soort breiplankje maar dan in een cirkel en het resultaat is werkelijk geweldig.

http://media-cache-ak0.pinimg.com/736x/52/18/8f/52188fc07cc94c00d8bb2d7ff0b76965.jpg

 

Er zitten 4 verschillende ringen in het pakket en een soort haaknaald en in feite in het hetzelfde idee als de punnikset van vroeger maar dan groter. Je kunt er niet alleen ronde dingen met maken maar ook lappen zoals voor sjaals. Aangezien ik vooral in deze dagen met mijn handen wat te doen moet hebben om af en toe mijn geest een beetje leeg te maken – piekeren is vreselijk als je het konstant doet en het niet kunt stoppen – en ik een kortings bon voor 50% en een tegoed bon had ging ik tussen de middag naar Michaels en scoorde het laatste setje, ze vliegen de deur uit maar kosten dan ook maar 14.95 dus als ik met het Michaels project voor de gehaakte lappendekens voor de daklozen klaar ben (ik heb al zo’n 20 lappen gehaakt in de afgelopen week) begin ik aan dit nieuwe speelgoedje, ik wil een col voor mezelf haken en misschien zelfs beenwarmers. Als ze goed lukken kan ik me voorstellen dat anderen er ook willen, weer eens even wat fashion introduceren bij de at&t collega’s misschien.

Na het werk reed in naar Walgreens, onze apotheek en warempel, de drie pillen die tekort waren afgelopen dinsdag lagen klaar, 29.26 armer maar in ieder geval blij dat hij iets had. Ook beloofde de jongedame dat er een bestelling van 12 meer klaargemaakt zou worden voor vandaag.

Thuisgekomen vertelde Martin me dat hij de hele dag bijna op het toilet had doorgebracht met erge krampen en hoofdpijn erbij. Hij lustte wel wat kippensoep dus dat snel opgewarmd met wat pasta erin om het meer body te geven en lekker opgekruld, hij op de bank en ik in de luie stoel, de zitting voelt te koud aan nu voor hem ondanks een deken, keken we naar Hancock met Will Smith. Toen het tien uur was nog snel het Minse Winse gedicht voor vandaag geschreven (zie boven) en onder de wol met drie dekens.

Vandaag, weer een nieuwe dag en het enige wat gepland is, is de apotheek en de bieb om wat films en documentaires op te halen en dan eens bedenken wat we eten vanavond.

 

We zijn bang, ik meer dan hij, ofschoon hij gaf toe toen ik vroeg dat hij soms paniek momenten, misschien niet het juiste woord, heeft dat hij niet meer voldoende tijd heeft om dingen te doen. Gisteren vertelde hij dat hij naar Nieuw Zeeland wil, we weten allebei dat dit niet gaat gebeuren maar erover praten is ook al fijn, ik heb hem het fotoboek uit de kast gehaald dat Lauri voor mij meebracht toen hij in 2004 ernaar toe is geweest. Ook zei hij nadat ik hem de uitslag vertelde op vrijdag : baby, you might be going home faster than you thought (lieveling, je zou wel eens sneller naar huis kunnen gaan dan je dacht). Heb ik al moeite om mijn tranen thuis in bedwang te houden soms, hij vindt het vreselijk als ik huil, het ergste is het op het werk als iemand vraagt hoe het met hem gaat of in de auto als ik alleen ben met mijn gedachten. Ik moet er gewoon nog niet aan denken dat ik hem niet meer bij me heb. We hebben elkaar zo laat in ons leven gevonden, ergens is dat goed want nu hadden we beiden de tijd om tot rust te komen en zo meer te genieten van dat vinden, van elkaar maar ik wil nog meer en langer bij hem zijn. 16 Maart zijn we zeven jaar getrouwd en we willen dit vieren, we hebben een etentje tegoed van AT&T, op 26 januari ben ik 5 jaar in dienst en behalve een kado dat ik al uit heb kunnen kiezen, is er 100 dollars voor dat etentje (had het liever cash maar ja) dus we gaan dit zo snel mogelijk doen, het hangt af van hoe de komende chemo gaat en hoe ziek hij is maar hij wil kreeft en krab en allerlei lekkere dingen en zelfs als hij niet mee kan, ik ga ervoor zorgen dat hij dit krijgt, lange leve de doggy bags.

 

We blijven hopen, geloven en dromen, dat neemt ons niemand af.

 

Liefs…Mariet xxxxx