Pikzjwarte
heurkes
un leef
klein gezich
wat unne
riekdom is ut toch
zo'n
pasgebaore wich
de mooder
in traone
de vader
trots as mer ken zien
opa's en
oma's tantes en omes
idderein laefde
meij, met vreugd en pien
en noe de
besjuute met muuskes
tante Laura
bakte keekjes, hiel klein
en ich, ich
wins uch vuul geluk
met Jolie,
unne perfecte naam veur dit kiendje zo moeij, zoe fijn
Hallo lieve
mensen
Deze week
werden we verblijd met het nieuws van de geboorte van Jolie, dochtertje van Rolf
en Caroline Peeten-Gielen. Caroline is de dochter van Vijo van os Ine dus na
kleinzoon Siem nu een kleindochter, proficiat allemaal. Ik keek met verbazing
naar de foto’s van een heel mooi kindje met heel lang pikzwart haar, altijd weer
een verrassing als je kale of blonde babies gewend bent zoals in onze familie.
Bij Eline beginnen nu pas de haartjes te groeien en die is al een jaar geweest
maar het was niet anders bij Rob en Frank en ook ikzelf was een laatkomertje
wat betreft haren.
Deze week
vloog weer voorbij, de hitte is iets minder maar de luchtvochtigheid lijkt niet
af te nemen en gisteren zei mijn lichaam ook, stop dus na weken weer eens
eerder naar huis. Ik had de afgelopen week wat heibel op het werk over dat ziek
zijn, mijn FMLA voor begin juni was afgekeurd omdat ik de benodigde papieren
niet had opgestuurd. De laatste keer dat de dokter mijn briefje had ingestuurd
was laatst januari en dat moet dus elke 6 maanden gebeuren maar tot mijn
verbazing kreeg ik laatst juni (na 5 maanden) al het verzoek, dat me even door
de vingers glipte in een lading email om het te laten vernieuwen. Dinsdagmorgen
met een vaartje naar het dokterskantoor, papieren gedropt en 25 dollars want
anders vullen ze geen letter in maar de dame die dit moest doen was nieuw dus
het duurde nog tot donderdag voordat het gefaxed werd. Nu heb ik gisteren een
heleboel uitgeprint en ik ga deze afwijzing aanvechten, 6 maanden zijn er geen
5 in mijn boek en dat zullen ze me toch wel even moeten uitleggen.
Donderdag
vierden we op het werk dat ons centrum, OPFL (Orange Park, Florida) 5 jaar
geleden werd geopend en we werden getrakteerd op fried chicken van Bojangles
met bruine rijst, mac and cheese, spercieboontjes en een biscuit, het toetje
was mierzoete taart die ik met liefde taart liet. Iedereen was al dagen bezig
dat kip van Bojangles iets fantastisch is maar eerlijk gezegd kan ze volgens
mij niet tippen aan Church’s die net iets smakelijker en smeuiger is
Een week of
twee geleden vermeldde ik dat ik een Barbie huis had opgepikt in de straat, aan
de curb gezet voor de vuilnis ophaaldienst en dat het er zo mooi uitzag, nou ik
heb het schoongemaakt en met pijn in mijn hart verkocht. Ik had het op
craigslist gezet met foto natuurlijk en woensdag kreeg ik een mailtje of het
nog beschikbaar was, een man kwam het ophalen voor de 7de verjaardag van zijn
dochtertje, ik had 30 dollars gevraagd, hij bood 26 (dat had hij bij zich) en
de handel werd gesloten. Zo zie je maar, het geld ligt in de straat en ik ga
zeker door met naar dit soort koopjes uit te kijken.
Chris heeft
eindelijk een baan gevonden, weliswaar miserabel betaald en dirty maar ja,
beter als niks. Hij werkt in een van die shops die banden verkopen, tweedehands
(dat is waar ik altijd mijn banden laat verwisselen) en hij moet dus de hele
dag bandje af bandje op doen. Als hij thuiskomt is hij da nook behoorlijk
zwart, hij werkt van 8 tot 7 en vangt daar 50 dollars voor plus de fooien. Het
is ook zwart, onder de tafel en hij vertelde me, het loon is belachelijk maar
het is beter dan thuis rondhangen en niks verdienen.
Ik zaq
gisteren op het werk (was vrijdag vrij maar daarover een beetje later) dat mijn
schema veranderd was met ingang van komende donderdag. Op die dag komt wave 57
(nieuwe collega’s) op de vloer en samen met 3 andere mentoren ga ik deze groep
begeleiden en klaarstomen voor naar hun nieuwe teams te gaan. We hebben sinds maart
een groot aantal nieuwkomers en ik verheug me op deze nieuwe uitdaging. In mijn
groep mentoren zit ook Stephanie, mijn collegaatje die van oorsprong uit
Dortmund komt, ze is net terug van drie weekjes Duitsland samen met Joshua en
Romy, haar kids. Ze is ontzettend leuk en we lachen wat af, kletsen in het
Duits en niemand snapt er ook maar iets van natuurlijk.
Vrijdag was
ik dus vrij, planning was yardsalen maar Martin wilde dat ik met hem naar het
plasma center in Orange Park ging zodat hij kon doneren. Ik vroeg ook maar weer
eens voor de zekerheid, nee ik kan niet doneren omdat ik in Europa gewoond heb
en daar hebben ze mad cow disease !!!. Ik moest zo’n uurtje wachten en liep wat
rond, winkel in winkel uit en toen hij naar buiten kwam, 25 dollar rijker
gingen we lunchen bij CiCi’s, een pizzazaak waar je onbeperkt pizza kunt eten
voor 5.99. We begonnen met een salade, niet luxe of zo maar smakelijk en vers,
daarna heb ik alle pizza’s geproefd die ze hadden, hun breadsticks waren erg
lekker en als toetje cinnamon rolls. Ik heb ‘s avonds helemaal niks meer gegeten,
zat nog vol van de lunch. Yardsalen moest dus wachten tot zaterdag op weg naar
werk en ik vond weer een kleinood (voor mij althans) een kleine glas in lood
raamhanger met molens en schaatsers in klederdracht, dat hangt nu bij mij te
pronken, kostte me een heel kwartje, 25 cent maar zo mooi.
Met mijn
moeder gaat het zachtjes aan toch meer achteruit, ik heb haar zondag aan de
telefoon gehad, ze klinkt zo zacht en kwetsbaar en zegt na een paar zinnen niet
veel meer, dan is het net of ze even niet meer kan dus ik houd het altijd kort,
emotioneel putten die paar minuutjes haar en mij echt uit . Het lontje is bijna
op denk ik, het kaarsje zal zachtjes uitgaan maar mijn wens is, laat het nog
even branden tot December ofschoon ik dan ook me realiseer, als dat zou mogen
gebeuren dat ze er in December nog is, hoe hartverscheurend wordt dat afscheid
dan voor haar en voor mij, hoe het gaat, de pijn is er al, het afscheid nemen
begon lang geleden voor mij op het moment dat ik de beslissing nam om te
verhuizen maar afscheid nemen doet ook pijn als je dichtbij staat, als je haar
elke dag ziet want sterven is definitief, het neemt een geliefde persoon weg
die je nooit meer ziet, nooit meer spreekt, nooit meer voelt. Ik ben zo
dankbaar dat mijn zus en broers zo zorgzaam voor haar zijn, dat ze omringt is
door mensen die haar dierbaar zijn.
Dat was een
hevig gedeelte, even tranen maar dat hoort ook bij het leven, loslaten
Allemaal
een fijne week, geniet van elk moment, van iedereen die een bijzondere plaats inneemt
in jouw leven, de gewone dagelijkse dingetjes die je laten glimlachen want dat
is de echte rijkdom
Liefs…Mariet
xxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten