de maan werpt schaduwen
in een kille november
nacht
het is alsof ze
fluistert
ik breng verrassingen
die je niet verwacht
ik breng
herinneringen
aan dagen van weleer
en dan denk ik aan
lang gelee
aan een winteravond
vol met sfeer
ik liep door het
donker
sneeuw sierde de
daken
weet niet meer
waarheen of waarvoor
maar voelde me vreemd
veilig, geen kwaad zou mij raken
Hallo lieve lezers,
Ik hoor net op de radio dat het vandaag de feestdag van St.
Hubertus is en dat bracht weer even wat herinneringen terug. Vroeger, toen ik
nog een jong meisje was kwamen mijn tantes An en Drika uit de Reuver met hun
kids van over de Maas naar Kessel en we gingen allemaal samen naar de kerk om
de zegen van Hubertus af te smeken. Hij is natuurlijk de patroon van de jacht,
het hert met het kruis tussen het gewei en zo maar wat het met kinderen te
maken heeft, ik kon het niet vinden. Er staat een beeld in de kerk en ik
herinner me vaag de zegen. Ik geloof dat het bescherming zou geven tegen
kinderziektes. In mijn herinnering was het eerder in het jaar maar ja, dingen
vervagen na meer als 50 jaar. De schutterij in Kessel is naar Hubertus
vernoemd, ooit was mijn opa Hanssen lid en in de dertiger jaren won hij een
echt Chinees theeservies met schieten. Jaren stond dat in mijn moeders kastje,
toen ik mijn Zeeuws theekastje kocht in Biggekerke gaf ze het aan mij omdat het
zo mooi paste. We kochten er een theepotje bij want er was natuurlijk voor ik
het kreeg het nodige gesneuveld. Toen ik naar hier verhuisde was de vraag, wat
ermee te doen. Meenemen was nooit een optie, het is superdun porcelein en ik
vond dat het in de familie moest blijven. Rob en Frank geven allebei niks om
dit soort dingen dus ik heb alles aan Marianne gegeven, het is tenslotte ook
haar opa Hanssen en nu is het op de perfecte plek !!
We hebben een behoorlijke hectische week achter de rug.
Chemo en een doktersbezoek waar ik geweldig tegenop keek na het drama aan de
telefoon en in de praktij met de pillen, de vorige week.
Vol goede moed gingen we dinsdag naar de praktijk, Martin
was vergeten dat hij daar urine moest inleveren dus dat werd alweer mopperen
(hij kan er soms wat van) dus ik liet hem daar acher, hij stuurde mij eigenlijk
gewoon naar huis en tot mijn grote verbazing belde hij om half twee al om hem
te halen. Even had ik de kriebels dat er wat mis gegaan was, dat was een uur lvroeger
dan ik gecalculeerd had maar hij zat buiten op de stoep met zijn tasje en de
slang in de poort. Thuis gekomen kookte ik een lekker potje en hij at met smaak
dus dat ging zover goed. De volgende morgen had hij veel pijn maar was niet
misselijk. Ik ging een uurtje eerder weg op het werk, was heel erg moe.
Donderdag kon mum niet mee, ze was met David naar tante Bertha in Ocola en zou
daar een paar dagen blijven, David ging weer terug naar huis in Texas. Martin
moest om 10 uur weer terug in de praktijk zijn om de slang te ontkoppelen, ze
lieten ons een uur wachten dus ik kon 12 uur werken niet halen, een uurtje te
laat.
In de loop van die donderdag werd Martin toch ziek,
misselijk maar niks overgeven. Hij was
ontzetten slap en moe en elke stap was hem teveel. Ik had ervoor gezorgd dat
hij een lekker broodje gezond had voordat ik ging werken.
Vrijdagmorgen geen verbetering, we moesten om 11.40 bij de
dokter zijn voor de evaluatie. Gelukkig maar tien minuutjes wachten deze keer.
Op de weegschaal, nog maar 140 pond (63 kg) dus weer wat kwijt en zijn
bloeddreuk was 89/65 dus veel te laag.De dokter deed nog een meeting en toen
was het een beetje hoger. We hebben voornamelijk over het verloop gepraat, wat
nu en natuurlijk medicatie. Martin gaf aan dat de ocycodin 10 niet werkt maar
de dokter vertelde dat hij niet meer dan een keer per maand een recept mag
uitschrijven. Op onze vraag waarom dan de dosis kregen we weer geen duidelijk
antwoord, ik gaf het maar op om dat te ontrafelen. Hij zei dat we misschien in
de toekomst een pijndokter moesten bezoeken want die kunnen iets meer met
recepten. Ik dacht, niks toekomst, nu dus Dr. Luke gaat dat voor ons regelen,
we kunnen een telefoontje verwachten voor een afspraak. Ook is deze dokter
waarschijnlijk veel dichter bij ons huis. Martin werd veel zieker tijdens het
consult dus die verdween al snel naar het toilet wat mij de gelegenheid gaf om
even met de dokter alleen te praten en nog maar eens de situatie uit te leggen,
hij kan niet met pijn omgaan en heeft een heel hoge tolerantie que pillen. De
dokter pakte zijn recepten boekje voor morfine maar ik vertelde hem snel dat ik
nog een receptje had dat ik nog niet gevuld had, zo had hij tenminste niet het
idee dat we pillen krijgen om te verkopen, iets dat ongetwijfeld in zijn brein
opkwam op gegeven moment. Ook vroeg ik
hem over hennep olie dat zou verzachten bij pijn en chemo maar hij had er nog
nooit van gehoord. Ik heb de indruk dat Amerikaanse doktoren niet zoveel bezig
zijn met alternatieve spullen. Myra heeft de olie gevonden trouwens, ik moet
hem nog ophalen.
Terwijl Martin buiten op de bank wachtte maakte ik de
volgende serie afspraken. De volgende chemo is op 17 november en dan slaan we
twee weken over. Laatste week van november is het Thanksgiving en de praktijk
in dicht op donderdag en vrijdag (heb ik ook vrij trouwens) dus de dokter zei
al, laat jullie maar eens lekker genieten van die feestdag zonder chemo in zijn
lijf. Dus dan weer op 3 december – 5 december (mijn zestigste verjaardag) en
dan op 17 december (zijn 50ste verjaardag – 19 december, dan op 31 december en
2 januari van alweer 2014. Op vrijdag 6 december gaan we terug naar de dokter,
dan maakt hij een afspraak voor een PET scan om te kijken wat de tumor doet en
natuurlijk de vlekken op de longen, dan gaan we ook bekijken of er geopereerd
moet worden en eventuele bestraling.
Mijn agenda is dus vol voor de komende twee maanden, daar
komt ook nog de pijnkliniek bij dus ik ga mijn tandarts afzeggen anders krijg
ik het allemaal niet rond. Na het
trekken van die hoektand gaat het trouwens redelijk met mijn gebit.
Op de terugweg van de dokter ging ik langs het ziekenhuis om
dat morfine recept af te geven, ik had het expres uitgesteld want we hadden net
twee weken tevoren morfine gehad maar een ding kan mijn schat, pillen slikken,
zoals gezegd, hij kan absoluut niet met pijn omgaan. Ik liet mijn telefoon
nummer achter voor het geval er iets zou zijn want ze zeggen altijd, 20, 30
minuten en het is klaar maar je zou zomaar terug kunnen komen en te horen
krijgen dat ze het niet kunnen uitgeven. Wel wist ik dat het er in ieder geval
was. Na Martin thuis af te hebben gezegd draaide ik me gelijk weer om maar
moest ondanks dat het langer dan 30 minuten was nog steeds wachten maar toen
kreeg ik de morfine en ja hoor, nog steeds via de verzekering (de verzekering
heeft een limiet van hoeveel per maand ze vergoeden) dus 10 dollars later was
ik 90 morfine pillen rijker. Ik voel me altijd een beetje onveilig met die pillen, ze gaan voor 10 dollar per
stuk op de zwarte markt dus verberg ik ze altijd, ook kun je hier in de
problemen komen als je een potje pillen hebt met iemand anders zijn naam maar
de kans dat iemand mij aan houdt is natuurlijk minimaal, braaf meisje dat ik
ben, ik kan natuurlijk ook wel bewijzen dat we getrouwd zijn en op hetzelfde
adres wonen maar het zou allemaal zo’n rompslomp zijn. Ik stopte wel even op de
terugweg bij de barbecue man op Wilson en nam een rib sandwich mee, vier sneden
brood met een royale portie rundvlees ribjes met veel saus. Hij deed er nog een
schepje kleine stukjes vlees bij die van de botten gevallen waren en Martin
smulde er heel erg van. De rest van de dag, want het was ondertussen al 4 uur was ook snel om. We hadden een film van
Susan geleend, R.I.P.D met Jeff Bridges en Ryan Reynolds, ontzettend
entertaining, een mix van Ghost, Ghostbusters en Men in Black.
Ik had ondertussen ook in de mail de card van Cancer Care of
America, we waren approved !!! Dat betekent dat ze voor een jaar tot 24 oktober
2014 alle chemo gaan betalen dus geen 93.30 per keer meer, wat een opluchting.
Van de disability hebben we nog niks gehoord, de status online zijn nog steeds
dat ze de medische feiten aan het onderzoeken zijn, zover de belofte, het kan
binnen 10 tot 14 dagen bekend zijn bij kanker stage 4, het is nu meer dan 6
weken geleden.
Ik heb de volgende week zaterdag vrij en had het plan om mee
te doen aan de arts en crafts markt in Orange Park, het was er erg gezellig de
vorige keer maar wat denk je, hij was al geweest, niks communicatie en zo. Dus
nu gaan we een yardsale doen om tenminste een heleboel spulletjes kwijt te
raken hopelijk die in de garage plaats in nemen. Ook staat ons huis veel te
vol, ik ga afscheid nemen van een hoop spulletjes. Ik heb de tafels al
gereserveerd bij Susan, hopelijk wordt het goed weer. Dan ga ik ook bekijken
voor een zondag op Ramona Flemarket, mijn armbandjes stapelen zich op, ik vind
ze hoe langer hoe leuker en ben benieuwd of ze te verkopen zijn. Amerikanen
zijn rare lui, maar dat wisten we al, smaak is af en toe ver te zoeken.
Gisteren op het werk had Sabrina catlitter cake gemaakt, een
recept voor Halloween. Het is een mix van chocolade en gewone cake met pudding,
kruimels geserveerd in een echte kleine kattebak met een kattenbak schepje, de
drolletjes zijn gemaakt van koekje met chocola en het ziet er misschien niet
uit maar was heel erg lekker.
Martin genoot gisteravond van het Florida-Georgia game, de
Georgia Bulldogs wonnen met 23-20, ook zijn Noles (Florida State University)
wonnen dik en het was zo mooi om hem te horen lachen en aanmoedigen op de
couch. Nu ligt hij weer plat, moe en misselijk, hopelijk gaat het strakjes wat
beter.
Na een regenachtige dag gisteren is het nu helder maar
frisjes, de tijd is hier vannacht ook verzet, mijn wekker radio doet dat
automatisch, toch handig, die techniek.
Ik wil afsluiten met Jacques alvast van harte te feliciteren
met zijn verjaardag komende zaterdag, wij maken ons op voor een chemo vrije week.
Oh ja, ik ga de foto toevoegen van de laatste echo van
Darian’s baby, heel duidelijk is het gezichtje van de kleine spruit te zien.
Liefs…Mariet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten