zondag 26 januari 2014

Gevecht tegen windmolens


De wieken malen door

 geen stoppen, dag en nacht

 altijd maar de gedachten aan

 wat ons morgen weer wacht

 soms heel erg langzaam, tergend

 dan weer vlug, heel gezwind

 op het ritme van mijn hartslag

 gedreven door de levenswind

 

 ik wil ze soms stoppen

 niets om aan te denken, niets om op te kroppen

 maar ze laten zich niet vertellen, niet commanderen

 ik hoop alleen dat op een dag

 ze mij niet met hart en ziel in hun bewegingen verteren

 

Hallo lieve mensen,

 

Allereerst eens goed nieuws !!!

Ik moest donderdag morgen naar de cardioloog voor de uitslag van de stress test van vorige week. Ik hoefde deze keer eens niet telang te wachten en geen co pay, dat was het eerste goede nieuws. De dokter kwam binnen en zei meteen, de stress test kwam terug als normaal, alles werkt goed, mijn hart doet wat het moet doen en geen blokkades te zien. Ik kan niet uitdrukken hoe opgelucht ik was, tenslotte heb ik genoeg aan wat we nu hebben en mijn grootste angst was dat er wat mis was en dat er een ingreep moest gedaan worden of zo maar nee hoor, gewoon doorgaan met mijn drie pillen per dag en over 9 maanden terug komen. Alleen op mijn vraag of hij wat kon voorschrijven voor mijn vaak slapeloze nachten antwoordde hij dat hij dat wel kon maar dat ik beter naar de huisarts kon gaan, je zou zo denken dat de cardioloog het veiliger kan doen aangezien het toch wat moet zijn wat samen met mijn andere medicatie gaat maar och. Daarna even naar Michaels om mijn 38 lappen af te geven voor de aktie ‘ keep America warm’ zodat ze er lappendekens voor de daklozen kunnen maken – is gisteren gebeurd maar ik moest werken. Ze waren zeer onder de indruk van mijn bijdrage.

Toen ik na de hele verdere dag werken naar huis wilde rijden, je raadt het al, de auto wilde niet starten, tweede keer deze week en Lester was zo aardig om hem even een jumpstart te geven door de accu’s te verbinden, ik ben zo blij dat ik de kabels een aantal geleden daarvoor gekocht heb. De eerste keer was dinsdag toen ik even stopte bij de winkel om brood en eieren te kopen, we waren zonder en Martin, als hij kan eten, heeft graag een ontbijtje, soms het enige wat hij eet op een dag. Het was al donker toen, half zeven en iedereen scheen het te druk te hebben om een handje te helpen. De manager van de store was buiten met de winkelwagens aan het spelen maar toen ik hem om hulp vroeg zei hij gewoon, daar heb ik geen tijd voor, ik kan de winkel niet alleen laten, je moet maar iemand anders vragen. Hij bleef wel nog zo’n 10 minuten buiten om wat papiertjes op te rapen en zo, wat een service. Ik vroeg een aardige jongeman om hulp en ja hoor, geen probleem. De reden voor al dit gedoe met de auto, waarschijnlijk zijn de klemmen die op de accu zitten uitgeloederd, de auto is tenslotte 22 jaar oud en daardoor lekt de accu energie, het gekke is dat dit meestal alleen gebeurd als ik laat naar huis ga en het gekke, de autolichten gaan wel aan, we moeten kijken of we het kunnen vervangen, Martin is echt niet in staat om het te doen en ik kan de auto geen dag missen.

Ik heb deze week tenminste geen uur werk gemist en de vrije FMLA dagen van de vorige week zijn allemaal netjes omgezet in vakantie dagen dus gewoon betaald.

Donderdagmorgen gaf ook onze converterbox voor tv ontvangst plotseling de geest, het rode lampje ging aan en de tv uit, tenminste geen kanalen meer. Ik snel op amazon want daarop had ik een bedrag tegoed dankzij wat Campbell’s bijdrages. Een box was snel besteld en in plaats van zaterdag werd hij vrijdag al geleverd. Na aansluiting bleek dat de oude antenne die we gebruikten ons maar een kanaal gaf dus vandaag moet ik erop uit om een antenne te halen want ik wil vanavond wel graag mijn favoriete programma’s bekijken.

Vrijdag morgen om negen uur zat ik aan de telefoon want we hadden nog steeds niets gehoord van de goedkeuring van de injecties voor Martin’s hoofdpijn aanvallen die lustig doorgaan (afgelopen nacht was het echt heel erg, hij had er drie). Ik had vrij maar voelde me ellendig want ik had heel slecht geslapen en was echt niet in de stemming voor enig drama.

verzekeringsdame : nee mevrouw we hebben geen formulier van uw dokter ontvangen voor goedkeuring voor injecties of wat dan ook (heb ik twee weken al bij de dokter gevraagd).

 Assiste huisarts : ik weet van niks mevrouw

 ikke : ik wil een afspraak vandaag, het is zeer urgent

 zij : we zijn volgeboekt vandaag

 ikke : maar het is belangrijk en vertel me niet de volgende week want de toestand is onhoudbaar, we kunnen zo niet doorgaan

 zij : maar we hebben geen plaats vandaag

 ikke : laat me even de telefoon aan mijn man geven zodat hij het kan uitleggen zodat u het snapt.

Martin vertelde haar in mis te verstane woorden, luister, ik heb stage 4 kanker waaraan ik zal sterven en ik heb cluster migraines en verga van de pijn dus jij gaat er nu voor zorgen dat ik vandaag nog de dokter kan spreken, even later zei ze, ok, als u voor 10 uur hier kan zijn, kan de dokter u vanmorgen zien.

 

naar de dokter dus, natuurlijk een co pay betalen van 15.00, geen discussie mogelijk (als ze hun werk goed gedaan hadden, hadden wij helemaal niet daar hoeven te zijn) maar ik heb ook geen energie vanmorgen om wat te discussieeren dus laat maar gaan. We worden vrij snel binnengeroepen, wegen, bloeddruk, temp (gewicht is nu 133 lbs - 60 kilo met kleren en schoenen aan) en dan in het kamertje op de dokter wachten, dat duurt net even langer dan een uur en natuurlijk komt hij binnen als Martin net op het toilet is. Ik vertel hem precies wat ons dwars zit, hoe hij 10 dagen geleden mij aan de telefoon verzekerde dat hij er direct werk van zou maken maar nu komt hij met het excuus dat hij niet zo maar over de telefoon recepten veranderd zonder de patient te zien (waarom doe je het dan?) en dat daarom de verzekering wel eens kon dwars liggen en hoe ik ook praat, het helpt niet. Ik vraag hem op een gegeven moment, mijn man heeft misschien nog maar een paar maanden te leven, vindt U niet dat U en ik er voor moeten zorgen dat die leefbaar zijn en zoveel mogelijk zonder pijn. Dat kan hij natuurlijk alleen maar beamen maar daarna gaat het gewoon door, hij kan niet dit en dat en Martin erbij later in het gesprek, nog eens hetzelfde. Tegen die tijd voel ik me ziek, hoofdpijn, misselijk en ik wil alleen maar naar huis. Met nog een belofte om er zo snel mogelijk werk van te maken gaan we weg en op dat moment besluit ik dan ook, dacht ik er al over over deze dokter ook als mijn huisarts te nemen, nee, ik heb het vertrouwen nu verloren. Martin kan niet zomaar veranderen omdat alles via deze dokter gaat en zo snel van dokter veranderen wordt met argus ogen bekeken door de overheid, dokter shoppen is strafbaar en een andere dokter zal je ook niet zo snel als patient aannemen en ik wil niet nog eens door de molen.

 

Het is dus steenkoud, dit weekend gelukkig geen vorst en aangenamer maar we hadden helemaal geen hout meer en zaten in de kamer met dekens en de kleine heater aan die behoorlijk vonkt dus waarschijnlijk ook bijna op, de grotere hebben we in de badkamer staan. Ik kan goed tegen de kou, gewoon drie dekens op bed en sokken aan maar Martin heeft het heel koud, vooral na een lange slapeloze nacht. Hij praatte met zijn oude baas en die heeft dus afgelopen week al een paar keer een kleine vrachtje hout gebracht, de kamer is zoveel gezelliger als er een vuur in de open haard brandt. Ook zorgt het voor afleiding voor hem, af en toe opstaan om in het vuur te poken, gewoon voor de fun.

Ik had hem al een lange dikke das gehaakt en nu is daar gisteren een muts bijgekomen, toen hij hem pastte zei hij direct, wow het lijkt wel of ik een kacheltje op mijn hoofd heb. We zijn erop voorbereid dat met de komende zwaardere chemo aanstaande dinsdag hij toch echt zijn haren gaat verliezen en dan is het tenminste niet zo kaal en koud op zijn hoofd.

Vrijdag avond stond hij erop dat ik een halve Xanax nam om eens een hele nacht door te slapen en nou, dat werkte, ik ging om 10 uur naar bed, lekker warm en knus en hij maakte mij  zaterdagmorgen om 10 uur wakker, ik moest tenslotte om 12 op mijn werk zijn en voelde mij heel lekker vol met energie.

 

Ik ben ook nog aan het wachten op de beloofde hulp van de vakbond, ze zouden het bekijken of ze wat kunnen doen, ik heb geen idee wat maar alles is welkom.

Op een gegeven moment moet je toegeven dat je het niet alleen kunt en als er wat aangeboden wordt moet je dat gewoon aannemen, trots zijn is goed maar je moet ook kunnen toegeven dat je dat opzij moet kunnen zetten en dan ben je gewoon dankbaar dat er mensen zijn die willen helpen. Nu is Amerika ook daarin een vreemd land, mensen zeggen heel snel, als ik je kan helpen moet je het maar zeggen maar ergens verwachten ze dan toch dat je zegt, dankjewel maar nee dankjewel als je begrijpt wat ik bedoel en als je gericht wat zou vragen kijken ze je ineens heel vreemd aan.  Dat is precies de reden waarom ik niet graag om hulp vraag, de vakbond is anders, dat is een grote organisatie en ik betaal tenslotte elke maand een bijdrage dus het komt niet echt uit iemand eigen beurs.

 

Vandaag heb ik een klein jubileum, het is precies 5 jaar geleden dat ik bij at&t begon en komende week krijg ik een kadootje daarvoor, mijn zilveren oorbellen met parels. Ik ben er erg trots op dat ik de vijf jaar heb gehaald, het was niet altijd gemakkelijk en vooral de laatste maanden was het soms hard door de omstandigheden maar ook is het soms goed dat ik kan gaan werken want als ik druk ben met klanten om hun problemen op te lossen denk ik even niet aan alle dingen die er spelen, even afleiding. Stephanie zei laatst, ik denk dat je vrije dagen hebt als je komt werken en ik wist meteen wat ze bedoelde.

 

Zaterdag is Anne jarig, ze is mijn petekind en wordt 21 jaar, ik kan me nog de dag herinneren dat Hay, haar vader mij opbelde op het werk bij de Edah en zei, je krijgt nog een kans om peettante te worden.  Lieve schat, van harte en maak er een hele speciale dag van !!

 

Ik ga er weer van tussen, Ian is blijven slapen en ik heb zin in een bordje rijstebloempap want mijn maagje knort zijn best. Fijne week voor jullie en de volgende week horen jullie wel weer hoe de chemo en zo verloopt.

 

Liefs…Mariet xxxxx

 

 

 

 

 

 

 

 

zondag 19 januari 2014

Er zijn nog tien wachtenden voor u


soms kun je niet zeggen

 wat je voelt

 niet goed uitleggen

 wat je bedoelt

 maar je ogen spreken

 tonen vreugde of verdriet

 die ander heeft geen woorden nodig

 zegt nooit, mijn lief, ik snap het niet

 we hebben zoveel zinnen, zintuigen

 niet alleen woorden maar ook een gebaar

 gewoon even knijpen in je hand

 er zijn voor elkaar

 

Goeiemorgen lieve mensen,

 

Het is weer koud, net alsof de natuur een spelletje met ons speelt, het ene weekend loop je in de korte broek, nu zit ik hier in pyama en daarover de dikke badjas en mijn warme slippers. Het is koud in de slaapkamer, de raam open voor frisse lucht maar lekker warm in de woonkamer waar Martin al maanden op de bank slaapt, als hij slaapt want dat is erg weinig op dit moment. Hij wordt nog steeds geplaagd door verschrikkelijke hoofdpijnen en krijgt vooral ‘s nachts geregeld aanvallen.

Afgelopen vrijdagmorgen zag ik ze dan eindelijk weer, na een hele lange tijd, ijsbloemen en wel op de auto, er scheen heel veel vocht in de lucht te zitten want alles was wit en een dikke laag ijs op de auto. Dan is het toch weer handig dat ik zomaar zelfs met mijn ogen dicht in de kast kan graaien en me lekker kan inpakken met een muts en sjaal. Op vrijdag morgen brandde er ook een lekker vuurtje in de open haard, ik had 30 blokken eikenhout op de kop getikt en Martin genoot zichtbaar van de warmte. Hij is zo mager en heeft heel veel moeite om zich warm te houden, zit soms op de bank gewikkeld in een deken met zijn capuchon op en als het heel erg wordt zelfs met de dikke handschoenen aan. Het is niet dat het zo koud is in huis maar hij wordt gewoon niet warm.

Hij is heel erg ziek geweest, deze week, met chemo nummer 8. Vooral woensdag was erg, misselijk, overgeven, daarbij de hoofdpijnen en ik moest werken. Toen ik thuiskwam was hij dan ook helemaal murw van alles en dat doet zo’n pijn, om dat te zien en niks te kunnen doen. Gelukkig had ik dinsdag wel zijn pillen kunnen krijgen en daar moest ik heel wat voor doen.

Nadat ik hem bij de chemo had afgezet belde in eerst de verzekering, nee ze hadden nog geen aanvraag voor goedkeuring van de dokter gekregen voor de injecties. Ik was om te ploffen dus weer bellen met de dokter. Zo ging dit dus :

Avmed (verzekering) : mevrouw wij hebben het formulier afgelopen donderdag opgestuurd, toen uw huisartsenpraktijk gebeld en uitgelegd dat het urgent is en om zo snel mogelijk de papieren terug te faxen, ze zeiden dat ze het formulier ontvangen hadden.

Huisartsen praktijk : mevrouw, ik zie hier niks liggen maar mijn collega Tory was er waarschijnlijk aan het werken en die heeft vrij vandaag dus ik kan niks voor u doen, u kunt het beste morgen terug bellen als ze er weer is zodat ze het kan nakijken.

Ikke : maar het is urgent, er moet iets gedaan worden want mijn man heeft deze injecties nodig (ik zou heel graag door die telefoon grijpen naar een nekje, dit is elke keer hetzelfde verhaal, incompetent is het juiste woord), kan de dokter dan zolang nog een recept uitschrijven voor de tabletten zodat we tenminste iets hebben ?

Zij : nee mevrouw, de dokter schrijft niets uit tenzij hij de patient zelf ziet.

Ikke weer : maar de vorige week deed hij dat wel nadat ik anderhalf uur gewacht had om hem te spreken, daar heb ik vandaag geen tijd voor, mijn man is in de kliniek voor zijn chemo.

Zij zette me in de wacht, kwam terug met de boodschap, ik heb een briefje voor de dokter geschreven hij zou u moeten terugbellen.

Wonder boven wonder belde hij mij een uur later terug en zei dat hij er voor zou zorgen dat de papieren zouden worden gefaxed ofschoon hij er een punt van maakte dat het niet wetenschappelijk bewezen was dat het zou helpen (nee maar wijk weten dat het werkt) en dat hij ook aa recept naar de apotheek zou sturen. Als je narcotica nodig hebt zijn ze allemaal best snel om je wat voor te schrijven maar anders, ho maar !!!!

berichtje van Walgreens : we kunnen uw bestelling niet uitvoeren want er zijn problemen met de verzekering (ja, dat weet ik, ze betalen hier niet voor) dus ik er naar toen, eindelijk na 15 minuten wachten aan de beurt, ik kom de bestelling ophalen. Weet u zeker dat u deze wil, de bestelling is voor 9 pillen (ze hadden er geen 12) en kost 303.00. Ok, hoeveel met een discount card, 96.00 mevrouw. Ok, die neem ik. Ja maar u moet er wel op wachten want als er twijfel is of u ze wil, maken wij de bestelling nog niet klaar, ik ga tegen de jongedame die de bestellingen klaarmaakt zeggen dat u ze wil, het duurt een paar minuten.

 45 Minuten later, wie zit daar nog steeds te wachten, ikke zegt de gek !!!

 Een rij van 10 wachtenden dus de eerste de beste gelegenheid die ik krijg voor een opening, naar de toonbank, hoe lang duurt dit nog, ik wacht al bijna een uur.

 De dame kijkt me ontzettend verontwaardigd aan alsof ze wil zeggen, hoe durf je ? Ze zegt op een besliste toon, nog een paar minuten mevrouw, ik ga het nakijken, ja ja dat zei iemand een uur geleden ook al. Dus ze loopt naar de apotheker en smiespelt terwijl ze mij wijst. Hij loopt naar achter en pakt een zak en wijst naar de dame en naar mij. Zij zal met u afrekenen. Oh, vergat ik te vermelden dat de jongedame een half uur voor dit tafereel met pauze ging en nog niet terug was, dat betekent, ja hoor, het was al die tijd al klaar maar niemand kwam op het idee om de bestellingen even na te kijken, ik had daar de hele avond wel kunnen zitten. Toen ik wilde betalen met mijn card was de pen om te tekenen weg en niks anders werkte dus gelukkig had ik genoeg bij me om te betalen.

 

Donderdag was het mijn beurt om eindelijk die stress test bij de cardioloog te doen. Nuchtere maag en pas om 11.30 daar zijn viel niet mee. Mum had Martin naar de kliniek gebracht dus daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Ook hoefde ik maar een paar minuten te wachten na het inchecken en toen uitkleden en een echo van mijn hart. Daarna op de tredmill, de lopende band en steeds sneller gingen mijn benen totdat ik niet meer kon, kreeg spontaan een geweldige hoofdpijn en stop, daarna weer een echo en 40 minuten later stond ik buiten, met pijn in mijn benen en geweldige honger. Aanstaande donderdag krijg ik de uitslag. Ik reed snel naar huis en heb de rest van de dag lekker gerelaxed met mijn lief die niet echt in de stemming was.

Vrijdag moest ik van 9 tot 6 werken maar om 12 uur kreeg ik dan eindelijk het langverwachte telefoontje van de oncoloog, dr Luke. Hij had goed en slecht nieuws, begon natuurlijk met het goede. De tumor in de endeldarm reageert goed op de chemo en is beslist kleiner maar….de uitzaaiingen in de longen zijn uitgebreid en de scan foto’s tonen aan dat de kanker nu ook in alle lymfeklieren zit, vooral in de oksels en nek. Hij raadde aan om de chemo cocktail te veranderen, meer aggressief spul erin wat betekent dat Martin er waarschijnlijk veel zieker en zwakker van wordt. Op 28 januari beginnen we hiermee, hij wilde het wel een weekje later doen nadat ik vertelde van de hoofdpijnen maar ik zei, nee hoor, laten we maar gewoon doorgaan met het schema wat opgesteld was  want nu heb ik alle dokters afspraken in weken dat we geen chemo hebben en verschuiven levert problemen op met plannen, ik moet tenslotte ook werken. Ik wilde Martin niet bellen om dit nieuws te vertellen, ik wilde ook niet wachten tot ‘s avonds dus ik nam de rest van de dag vrij en reed naar huis. Ik was blij dat Ian daar was en vertelde beiden wat de dokter had gezegd. Martin nam het, weer, nogal laconiek op maar later heb ik toch aan hem gevraagd wat dit met hem deed, tenslotte betekent dit eigenlijk dat de kanker vrij spel in lichaam heeft om overal te nestelen en ik hoop echt dat dit niet zijn hersenen is ofschoon, die hoofdpijnen doen me afvragen of dit niet al het geval is, de scan toont alleen maar het onderste gedeelte van zijn hoofd, niet alles. Terwijl de mannen wat via Netflix naar films en series keken, Martin meestal met zijn ogen dicht, kon ik eindelijk weer eens lekker kokkerellen, kip met kerry en tauge and nadat we gegeten hadden bracht ik Ian weer naar huis. Hij is vrij gesloten maar ik kon goed merken dat ook hij heel bezorgd is. Bij ons heeft hij een thuis al woont hij er niet en als hij zijn vader verliest, verliest hij in feite ook mij en dat thuis. Ik ben heel erg dol op hem, hij is een goede jongen met een groot warm hart.

Gisteren moest ik overdag werken omdat Opal niet langer deel uit maakt van ons team, haar manager heeft haar terug in haar team gehaald onder het mom van een slecht telefoongesprek waar haar manager naar luisterde. Gisteren was ze er echter en heeft gezellig bij me gezeten, ze had een nieuw apparaat om dassen en mutsen te maken, een soort breiplankje maar dan in een cirkel en het resultaat is werkelijk geweldig.


 

Er zitten 4 verschillende ringen in het pakket en een soort haaknaald en in feite in het hetzelfde idee als de punnikset van vroeger maar dan groter. Je kunt er niet alleen ronde dingen met maken maar ook lappen zoals voor sjaals. Aangezien ik vooral in deze dagen met mijn handen wat te doen moet hebben om af en toe mijn geest een beetje leeg te maken – piekeren is vreselijk als je het konstant doet en het niet kunt stoppen – en ik een kortings bon voor 50% en een tegoed bon had ging ik tussen de middag naar Michaels en scoorde het laatste setje, ze vliegen de deur uit maar kosten dan ook maar 14.95 dus als ik met het Michaels project voor de gehaakte lappendekens voor de daklozen klaar ben (ik heb al zo’n 20 lappen gehaakt in de afgelopen week) begin ik aan dit nieuwe speelgoedje, ik wil een col voor mezelf haken en misschien zelfs beenwarmers. Als ze goed lukken kan ik me voorstellen dat anderen er ook willen, weer eens even wat fashion introduceren bij de at&t collega’s misschien.

Na het werk reed in naar Walgreens, onze apotheek en warempel, de drie pillen die tekort waren afgelopen dinsdag lagen klaar, 29.26 armer maar in ieder geval blij dat hij iets had. Ook beloofde de jongedame dat er een bestelling van 12 meer klaargemaakt zou worden voor vandaag.

Thuisgekomen vertelde Martin me dat hij de hele dag bijna op het toilet had doorgebracht met erge krampen en hoofdpijn erbij. Hij lustte wel wat kippensoep dus dat snel opgewarmd met wat pasta erin om het meer body te geven en lekker opgekruld, hij op de bank en ik in de luie stoel, de zitting voelt te koud aan nu voor hem ondanks een deken, keken we naar Hancock met Will Smith. Toen het tien uur was nog snel het Minse Winse gedicht voor vandaag geschreven (zie boven) en onder de wol met drie dekens.

Vandaag, weer een nieuwe dag en het enige wat gepland is, is de apotheek en de bieb om wat films en documentaires op te halen en dan eens bedenken wat we eten vanavond.

 

We zijn bang, ik meer dan hij, ofschoon hij gaf toe toen ik vroeg dat hij soms paniek momenten, misschien niet het juiste woord, heeft dat hij niet meer voldoende tijd heeft om dingen te doen. Gisteren vertelde hij dat hij naar Nieuw Zeeland wil, we weten allebei dat dit niet gaat gebeuren maar erover praten is ook al fijn, ik heb hem het fotoboek uit de kast gehaald dat Lauri voor mij meebracht toen hij in 2004 ernaar toe is geweest. Ook zei hij nadat ik hem de uitslag vertelde op vrijdag : baby, you might be going home faster than you thought (lieveling, je zou wel eens sneller naar huis kunnen gaan dan je dacht). Heb ik al moeite om mijn tranen thuis in bedwang te houden soms, hij vindt het vreselijk als ik huil, het ergste is het op het werk als iemand vraagt hoe het met hem gaat of in de auto als ik alleen ben met mijn gedachten. Ik moet er gewoon nog niet aan denken dat ik hem niet meer bij me heb. We hebben elkaar zo laat in ons leven gevonden, ergens is dat goed want nu hadden we beiden de tijd om tot rust te komen en zo meer te genieten van dat vinden, van elkaar maar ik wil nog meer en langer bij hem zijn. 16 Maart zijn we zeven jaar getrouwd en we willen dit vieren, we hebben een etentje tegoed van AT&T, op 26 januari ben ik 5 jaar in dienst en behalve een kado dat ik al uit heb kunnen kiezen, is er 100 dollars voor dat etentje (had het liever cash maar ja) dus we gaan dit zo snel mogelijk doen, het hangt af van hoe de komende chemo gaat en hoe ziek hij is maar hij wil kreeft en krab en allerlei lekkere dingen en zelfs als hij niet mee kan, ik ga ervoor zorgen dat hij dit krijgt, lange leve de doggy bags.

 

We blijven hopen, geloven en dromen, dat neemt ons niemand af.

 

Liefs…Mariet xxxxx

 

 

 

 

 

zondag 12 januari 2014

Elke zwarte wolk heeft ook een zilver randje


de wind blaast over de velden

 regen druppels maken alles nat

 ik rij maar ben veel te veel in gedachten

 over alles, over wat

 deze laatste week gebeurde

 en hoe het me trof, heel hard

 opkrabbelen uit de hopen puin

 alles leek voor dagen alleen maar zwart

 waar is mijn zonnestraaltje

 waar is jouw blijde lach

 want dat is alles wat ik nodig heb

 om verder te gaan met mijn volgende dag

 

Hallo lieve mensen,

 

Het nieuwe jaar begint voor ons niet goed en ik ben nog steeds aan het bijkomen van een van de donkerste weken ooit.

Zoals ik de vorige week al schreef kwamen Martin’s cluster migraines weer terug en aangezien hij gemiddeld twee aanvallen per dag had waren de 7 pillen die we van de huisarts kregen zo op.

Cluster migraines, ook wel zelfmoord migraines genoemd is een fenomeen dat voornamelijk mannen treft, Martin heeft ze sinds zijn 18de jaar. Ze duren bij hem gemiddeld zo’n 14 tot 30 dagen en komen elke dag om dezelfde tijd. Hij heeft zo’n 30 tot 40 minuten de ergste pijn die je je maar kunt voorstellen, de moeders onder ons weten wat weeen kunnen doen, stel je de ergste weeen voor, 30 minuten aan een stuk en dan er nog een schepje pijn bovenop. De oorzaak is niet bekend en er is ook weinig aan te doen, alleen de Maxalt pillen of Imitrex injecties kunnen de aanval onderbreken en na de aanval ziet Martin’s gezicht eruit alsof hij een hersenbloeding heeft gehad, scheve mond en alles doet nog uren pijn. Hij voelt de aanval aankomen, ongeveer twee minuten of zo van tevoren, een van de symptonen is dat zijn lichaam hem verteld dat hij moet rondlopen maar aangezien hij te zwak is om lang op zijn benen te staan lag hij op gegeven moment in de keuken op de vloer rondjes te draaien met zijn lijf om toch de beweging te maken. Het is hartverscheurend om erlangs te staan in een donkere ruimte zonder hem te kunnen aanraken want hij kan absoluut niets verdragen op dat moment en helemaal niks te kunnen doen.

 


 

Een van de dingen die in het verleden wel eens een einde aan de cyclus maakten is een nieuwe bril. Hij klaagde al langer dat hij soms dubbel zag en moeilijk kon lezen, vooral na te veel op een scherm of in een boek te kijken. Zondag maakte ik dan ook direct een afspraak bij Lenscrafters voor een oogtest, de laatste was in november 2011 dus het werd weer tijd. Maandag moest ik werken en toen ik thuis kwam was hij helemaal kapot van maar liefst drie aanvallen gedurende de dag. Op dinsdag morgen hadden we om negen uur dan eindelijk de Pet scan. We moesten naar Baymeadows, het was ontzettend koud, de temperatuur was gezakt naar min 7 en Martin pakte zich flink in met twee dekens, de scan duurde 15 uur en ik vermakte me in de wachtkamer met haken en af en toe de oogjes sluiten. De techneut die de scan maakte beloofde ons dat de dokter de resultaten de volgende dag zou hebben en gaf ons foto’s en de dvd mee. Daarop waren teveel gele stippen en plekken te zien maar ook is moeilijk op te maken wat wat is, daar heb de expert voor nodig. ‘s Middags toch maar even Lenscrafters gebeld en ja hoor, we konden een dag eerder terecht dus om twee uur waren we daar en hoefden niet lang te wachten. Zijn ogen wergen opgemeten en daaruit bleek dat vooral het leesgedeelte sterk veranderd was. Ik zocht een montuur uit, Martin zat ondertussen in de auto want dat is redelijk confortable en warm en toen de mevrouw de glazen in de computer zette zei ze, die moeten we bestellen. Verdorie, hoe lang duurt het, twee tot drie dagen? Nee mevrouw, 14 dagen. Ik was even ontzettend in de put en zei, dat kan niet, dat mag niet, hij heeft ze zo snel mogelijk nodig. Ik legde uit wat er aan de hand was maar ze vertelde dat ze er helemaal niks aan kon doen. Even totaal in de put natuurlijk en dan komen al snel de tranen tegenwoordig.  Ik wist wel dat niks zin had dus snel naar huis. Ook belde ik de pijnkliniek waar we donderdag een afspraak hadden met dokter Patel en ik zou teruggebeld worden, we wachten nog daarop.

Woensdag morgen op weg naar 21st Oncologie voor een afspraak met dokter Luke, de uitslag over de scan maar, nee hoor, de foto’s waren er wel maar nog niet het verslag en de vergelijking van deze scan met de vorige en daar draaide het allemaal om. Martin was weer afgevallen, van 64 naar 61 kilo. De dokter zou bellen als hij de uitslag had, wij wachten daar nog steeds op. We vermeldden de cluster hoofdpijn en hij schreef een recept voor Maxalt, 30 pillen. Na een nieuwe afspraak te hebben gemaakt voor 5 februari weer naar huis, we stopten bij St Vincent’s ziekenhuis om bij hun apotheek te proberen de Maxalt te krijgen maar daar kregen we te horen dat er maar 12 per maand betaald worden door de verzekering, ik kreeg er dus 5 mee en als we alles wilden moest er $ 550.00 betaald worden.

Thuis gekomen snel wat eten en om 13.30 zei ik tegen Martin, als je je goed voelt, kunnen we misschien nu even naar de kapper, het is vast niet druk met deze kou, het was ‘s nachts weer min 7 geweest. Binnen 5 minuten waren we op weg en de haartjes waren in een mum van tijd geknipt zonder te hoeven wachten.

Een 40 tal minuten waren we weer thuis, ik zette hem af en ging op weg naar Walmart, ook zij hebben een opticien in huis om te kijken of ik niet eerder daar de bril kon krijgen maar de dame vertelde me dat zij niet met onze verzekeraar werkten en dat betekent volle mep uit eigen beurs. Ik kreeg een telefoontje van Martin om naar huis te komen, er was ingebroken ! Derde rkeer in twee jaar en al zijn pillen weg.

Toen ik thuis kwam vond ik mijn lief huilend op de bank, hij stamelde alleen maar, ik wil niet meer, ik kan niet meer. Samen hebben we even uitgehuild tussen al de pillen flesjes die overal in de grond lagen. De laatste pijnstillers weg, de slaappillen (Xanax, een soort Valium) weg, zijn tablet lag er nog, mijn pillen en alles andere niet eens aangeraakt. Het moet iemand zijn geweest die ons zag weggaan, kan niet anders. De achter schuifdeur niet meer op slot terwijl ik die toen we weggingen gecontroleerd had maar het is reuze gemakkelijk om hier binnen te komen, je hebt niet eens gereedschap nodig.

Ik heb direct 911 gebeld en ze zouden een agent sturen, die kwam dan ook twintig minuten later maar had het verkeerde huisnummer doorgekregen dus nog eens bellen nadat Susan me gebeld had dat iemand naar ons gevraagd had in de buurt maar zij had te laat door dat het voor ons was. Tien minuten later was de agent er, hij nam alles op en legde uit dat ze met diefstal van pijnstillers heel voorzichtig omgingen omdat veel mensen opgeven dat hun medicatie gestolen is terwijl dat niet zo is, alleen om maar meer van de dokter te rkijgen. Hij zou de technische recherche langs sturen die dan ook later kwamne voor de vingerafdrukken. We wisten al dat dit vergeefse moeite was, hij vond alleen maar gedeeltes van afdrukken en net als de vorige keren horen we hier ook niks van, zeker weten. Trouwens die pillen zijn allang weg, geslikt of verkocht.

Nadat de politie weg was zaten we allebei verslagen op de bank en ik zei tegen mijn lief, we need a miracle right now (we hebben nu meteen een wondertje nodig). Vijf minuten later gaat de telefoon, Lenscrafters, de bril is klaar. Ik was stomverbaasd en vroeg, is dat zeker, gisteren zeiden ze 14 dagen. Nee mevrouw, u kunt hem nu ophalen dus in de auto en ja hoor.

Het tweede wonder van de dag kwam in de vorm van een paar fantastische mensen, ik ken ze al allemaal een geruime tijd door dezelfde chatroom waar Martin en ik ons troffen in 2002 maar het merendeel heb ik nog nooit ontmoet en ze zijn verspreid over de hele wereld, Australie, Amerika, Europa. Ze storten geld op mijn paypal rekening, om te helpen en Martin en ik waren helemaal stil van zoveel warme helpende handen.

Via een kennis kregen we toch wat vervanging zodat hij niet helemaal zonder was want donderdag moesten we naar de pijnkliniek. Dokter Patel gaf toestemming om de eigen bijdrage op rekening te zetten want tenslotte begint in januari het hele circus met zelf betalen weer opnieuw en ineens kost de visite in plaats van 9.50 van vorig jaar 94.00. We legden uit wat er gebeurd was en de dokter schreef recepten voor de morfine en de de percaset, natuurlijk niet zoveel als we graag wilden maar hij kon niks schrijven voor de migraines, de kliniek behandelt rugpijnen en hij mag dus niet eens een middeltje voor een snotterneus schrijven. Ik zou om twaalf uur moeten werken maar belde dat ik later zou komen wat er moesten pillen gehaald worden. De beide recepten werden bij St Vincent gevuld, ze hadden alles op voorraad maar omdat we al een pijnstiller hadden gehad minder dan 30 dagen geleden,, vergoedde de verzekering wel de morfine voor het grootste gedeelte maar de percaset moest ik zelf betalen, 70 dollars, kassa.

Omdat ook de migraine medicijnen maar 5 pillen was probeerde ik via de huisarts de Imitrex injecties te krijgen zodat we de tijd kregen om Martin’s ogen aan de nieuwe bril te laten wennen. Ik belde al vroeg op donderdag morgen de praktijk en de assistente zou de boodschap doorgeven aan dokter Michel en hij zou terugbellen. Toen ik net na een uur wilde gaan werken, had ik nog niks gehoord. Ik kwam langs de praktijk dus liep naar binnen, natuurlijk was iedereen met lunch en ik zat daar om twee uur, de tijd dat ik wilde beginnen met werken, nog steeds. Ik belde at&t dat ik toch niet kwam die dag, FMLA is een fijne oplossing voor zo’n moment (FLMA is een plan waar je voor moeten goedgekeurd, als jezelf een chronische aandoening hebt of he hebt een familie lid dat hulp nodig heeft kun je onbetaald verlof krijgen zonder dat dit konsekwenties voor het behoud van je baan heeft, je moet het steeds opnieuw aanvragen en het moet worden goedgekeurd, ook heb je elke 6 maanden weer een erslag van je dokter nodig om de aanvraag te vernieuwen) Toen de assistente terugkwam van lunch kreeg ik op mijn vraag of de dokter terug was het antwoord, I don’t know. Ook vertelde ze me op mijn vraag waarom ik nog niet terggebeld was dat de dokter het heel druk had en dat hun computer systeem plat lag, ja ja altijd wat daar.Ze wist het nog steeds niet toen er al drie patienten naar binnen geroepen werden maar gelukkig stak de dokter even zijn hoofd om de deur van de wachtkamer voor iets anders en toen was het snel gepiept. Hij schreef een Imitrex receptje en ik kon eindelijk op weg naar Walgreens en hun apotheek omdat de apotheker daar in het verleden al helpen kon met zaken die onbereikbaar leken maar jammer genoeg was hij niet daar. Na een tijd in de rij vertelde jongedame me daar dat de Imitrex niet kon worden verstrekt zonder een aanvraag van de dokter. Nu had ik al hetzelfde gehad met de Maxalt die doker Luke voorschreef en toen ik zijn medische assistente Kim (beslist niet een favoriet in mijn boek) vroeg om die aanvraag door te faxen weigerde ze dat pertinent, waarom? Geen idee maar zei vertelde me kort en bondig dat ze niet zou bellen, niet zou schrijven, niet zou faxen. Ik zag dus de bui alweer aankomen met de assistente van dokter Michel en belde even buiten in de auto met de verzekering. Ja mevrouw, uw dokter moet een formulier met de reden voor medische noodzaak doorfaxen anders krijgt u het niet vergoed, we vergoeden ook maar 6 injecties per maand. Ik werd even heel erg boos, ik vertelde haar dat ik niet snap waarom ik elke maand al dat geld voor Martin’s verzekering betaal en als hij dan iets dringend nodig heeft wat niet een narcotica is, hij het niet krijg en ik door allerlei hoepels moet springen ervoor. Ze voelde wel mee en zei later dan ook dat ik alle reden had om so upset te zijn, zij zou zelf de dokter bellen en het formulier doorfaxen, op deze manier kon het spoed worden, heeft drie dagen nodig om goedgekeurd te worden in plaats van de 14 (blijkt een magisch cijfer te zijn in dit land) dagen. Ik maar weer bij Walgreens naar binnen en ja hoor, weer aansluiten in de rij met tien mensen voor me. Eindelijk weer aan de beurt vroeg ik aan het meisjes wat het zou kosten om de inhecties zelf te betalen,  $212.00 per twee mevrouw !!! De 7 Maxalt pillen waren maar (!) $ 112.00 dus nam ik die dan maar mee, beter iets dan niets. Dat gaf ons wat meer tijd om op die injectie goedkeuring te wachten. Het was na vijven toen ik eindelijk thuis kwam en op de bank kon relaxen en genieten van wortelstamp met worst en spekjes die ik voor het eerst hier gekookt had op dinsdag, restjes zijn nog lekkerder soms.

 

Martin en ik hadden nu ook tijd om te praten want het was niet niks wat we in een sneltreinvaart te verwerken hadden en hij vertelde me dat hij niet snapt hoe ik alles regelde, hoe hij toch mij ooit had kunnen krijgen en dat als het niet voor mij was, hij al lang opgegeven had. Ik had een verrassing voor hem, gedurende al mijn trips naar de dokters en apotheek en zo vond ik 4 kwartjes en bij het tankstation waar ik benzine tankte besloot ik in een opwelling een kraslot van een dollar te kopen en tot mijn grote verrassing won ik 40 heuse dollars daarop. Dat betekende dat ik met dat geld zijn basgitaar die hij een maand geleden had verpand gisteren kon ophalen.Hij is zo blij als een kind daarmee. Ondanks alle tegenslag zijn er toch geluksmomenten, we hebben elkaar, we hebben fantastische mensen die ons steunen en zo maar spontaan helpen, we hebben elkaar.

Vrijdag en zaterdag heb ik gewoon gewerkt en kwam erachter dat ik die verloren onbetaalde dag van donderdag na goedkeuring om kan zetten naar een vakantie dag dus dat ga ik zeker doen.

 

Op dit moment is de situatie dat de aanvallen niet over zijn. Martin is bang om te gaan slapen omdat REM slaap en dromen aanvallen uitlokt en ja hoor de Maxalt pillen zijn op dus hij moet er gewoon door maar het lijkt minder erg te worden of misschien klamp je je daar gewoon aan vast, wanneer begint het gewoon weg te gaan. Ook lijkt het alsof aanvallen eraan komen maar ze vervagen en de ergste pijnen zetten niet door.

 

Komende dinsdag beginnen we weer aan een chemo kuur en moet ik weer een dokter vinden die de Xanax vervangt, gelukkig heb ik het politie rappport dus hopelijk geeft dat niet teveel rompslomp.

Ondertussen gingen we van superkoud voor Florida naar 25 graden op vrijdag en zaterdag, niet gek dat iedereen ziek is maar komende week op donderdag is er weer vorst.

 

Gisteren was ik even bij Michaels want ze hadden hun knopen pakketjes in de uitverkoop voor maar 25 cent per pakje en daar zat een mevrouw te werven voor haakcursussen die ze geven, we kwamen even aan de praatr en zij vroeg me toen ik vertelde dat ik haak om mee te werken aan een dekenproject voor de daklozen. Je mag rechthoekjes haken van 7 bij 9 inch (18x23 cm) en zij maken daar lappendekens van. De dekens worden in elkaar gezet op 25 januari dus ik ben al ijverig bezig met resten garen die ik toch niet gebruik voor andere dingen.

 

Vandaag gaan we rustig aan doen, slaaptekort is er zeker, al dit piekeren is niet goed voor mij en ik heb komende donderdag de stresstest bij de cardioloog om te kijken of er geen blokkades van aders zijn dus ik wil optimaal fit zijn voor dan.

Het was een heftige week maar we zijn er nog, we steunen elkaar en er zijn ook zoveel lichtpuntjes, we gaan gewoon verder

 

Heel veel liefs van Mariet XXXXX

 

 

zondag 5 januari 2014

Knallend het nieuwe jaar in !!!


waar ben je in je dromen

waar ga je toch naar toe

kun je daar rennen in de wind

en wordt je niet meer moe

van elke stap, met elke zucht

schijnt daar de zon in een altijd blauwe lucht

 

mag ik mee

mee naar je dromenland

samen genieten van de magie...

gewoon samen zitten, hand in hand

voor eventjes, op de vlucht

weg van de zorgen, weg van die donkere wolken lucht

 

als je wakker wordt

je ogen uitwrijft en weer terug bent in alledag

kus ik je zacht en fluister

dromen, mijn schat, dat mag

 

Hallo lieve mensen,

 

Het mag nog vandaag want het is nog niet Driekoningen dus van Martin en ik, een Zalig Nieuwjaar en de allerbeste wensen, moge liefde, geluk en gezondheid de boventoon voeren voor jullie in 2014

 

Wij zagen het nieuwe jaar met slaperige oogjes, Martin had een chemobehandeling op de laatste dag van het jaar en dat is altijd een drukke en vermoeiende dag voor ons allebei dus ik lag er om 11 uur in maar net voor middernacht kwam hij even de slaapkamer in gehobbeld om mij met een dikke kus happy new year te wensen. Daarna werden we even wakker gehouden door een paar idioten die buiten in de straat met zwaar kaliber pistolen stonden te knallen.

De week begon met een drukke zondag, vanalles op het programma, ik wilde gebruik maken van mijn kadootje van Kim op het werk, een 20 dollar giftcard die ik bij Sam’s Club ook kon gebruiken, aangezien Susan een card heeft om bij deze groothandel te shoppen en zij zondag alleen was, haar man moest werken, gingen we samen op weg. Ze nodigde mij uit om eerst te gaan ontbijten bij Denny’s, nooit eerder geweest maar het was lekker. Ik bestelde het Hobbit Hole ontbijt van hun Hobbit kaart. Twee toast met eieren in de midden van een dikke snede toast, hash browns (gesnipperde aardappel) met kaas en spek. Ik kon het maar half op en de rest diende maandag als lunch op het werk. Met een grote zak aardappels, mandarijnen voor Martin en nog was kleine dingetjes waren we een uurtje later weer thuis. Raini was naar het werk dus ging ik Ian en Ravyn halen zodat de kleine meid haar kerstkadootjes dan toch eindelijk kon uitpakken. Ze was helemaal in de wolken, maar liefst drie Disney jurken (Ian’s kadootjes stonden ook bij ons onder de boom)en allemaal de andere spullen, ik had voor haar een veter knutselpakket en dat was een schot in de roos. Kort daarna kwamen een kennis van Ian (ex vriendin)Colleen en haar dochtertje Jocelyn die net iets ouder is als Ravyn. Colleen is 7 maanden zwanger, ze is net weer alleen, haar vriend had losse handjes en zij was zo verstandig om voor haar en de kids te kiezen. Ook had ik Shannon, Raini’s ex uitgenodigd. Ze had het er heel moeilijk mee dat Raini haar net na de Kerst egdumpt had en was heel blij met haar kadootjes, een knuffeldeken en een mooie vlinder hanger met ketting. Zij had een grote zak mandarijntjes voor Martin bij zich dus die had weer even vitamientjes genoeg om van te smikkelen.
 
Ravyn in haar Rapunzel jurkje, kadootje van Santa
 

 

Woensdag, de eerste dag van het nieuwe jaar begon dan eens eindelijk met redelijk uitslapen, tot maar liefst half negen en aangezien het de hele dag regende was dat verplicht binnen blijven, de auto bleef staan en ik was echt de hele dag in badjas, films kijken en gewoon lekker relaxen.

 

Donderdag moest de chemo pomp er weer af, mum zou Martin meenemen maar ineens stond mijn schoonzus Myra voor de deur, mum had haar gebeld dat ze zich niet lekker voelde. Martin niet zo blij want hij en Myra, nee, niet bepaald vriendjes maar ja, ik moest werken dus dan toch maar. Achteraf viel het erg mee, ze waren snel weer terug en het was allemaal vlekkeloos gegaan.

 

Vrijdah had ik met Ken mijn vroege dienst voor zijn late gewisseld want we moesten dus naar de huisarts voor de afspraak die eerder al gewoon verplaatst was omdat ze de Kerstweek gesloten waren. Onze afspraak was om 8.45, we waren netjes op tijd en zaten en zaten. Allerlei mensen liepen binnen die prompt de buitendeur openlieten terwijl het buiten ijskoud was, min twee en ik ergerde me meer en meer. Om half tien liep ik naar de balie en vroeg hoe lang het nog zou duren. Ik kreeg een boze blik van de receptioniste, die op een mierzoet toontje vertelde dat het haar zo speet (klonk zo onecht als maar kon) en dat de dokter nog niet eens binnen was. Het lag op mijn tong om een scherp antwoord terug te gene in de trant van, waarom dan zo’n vroege afspraak maar ik deed dat maar niet, waarom energie verspillen ? Net na half tien kwam de dokter binnen en om kwart over tien waren we dan aan de beurt. Martin was op gewicht gebleven en anders dan vragen hoe het ging was er niet veel om over te praten. We moeten hem elke drie maanden zien voor de verzekering tevreden te houden. Wel begonnen we over het feit dat Martin ineens weer donderdag middag een cluster migraine aanval kreeg, de eerste na ruim 2 jaar rust op dat gebied. Hij schreef Maxalt voor, dat is een pil voor onder de tong om te nemen als hij een aanval voelt aankomen en een zware pijnstiller voor de effecten na de aanval, het is dan net alsof hij een stroke heeft gehad, scheef gezicht en pijnlijke gewrichten. Dus maar weer naar de apotheek met een bang hart want tenslotte begint het nieuwe jaar ook met nieuwe deductables  (eigen bijdrage voor afspraken en apart voor medicijnen)voor de verzekering en dat betekent dat de eerste tweehonder dollar voor onze eigen zak zijn.  Ik had een recept voor 7 Maxalt tabletten voor een week, kassa, 212.00 dollars maar gelukkig hoefde ik maar 32.00 te betalen, de rest voor de verzekering, de pijnstiller dat een sterk narcotica is was maar 7 dollars. Door al dit geren en wachten was ik een uurtje te laat op mijn werk, viel me nog mee. Daar was het een gekkenhuis na de feestdagen, superdruk en stressig.

Mijn manager zou vrijdag oma worden van haar eerste kleinkind, een jongetje en is op dit moment bij haar zoon en schoondochter in South Carolina, ze komt dinsdag weer terug.

Ook kwam vrijdag eindelijk het telefoontje voor de Pet scan, die is komende dinsdag morgen dus komende week wordt het weer druk, dinsdag die scan, woensdag de oncoloog voor de uitslag en in de middag worden Martin’s ogen getest voor een nieuwe bril, hopelijk zijn dan de migraines weer over, in het verleden heeft dat altijd geholpen en dan donderdag de pijnkliniek.

Ook werden we deze week verrast met een onverwacht pakje in de post van Ted en Mart uit Panningen, een mooi boekje, lekker geurtje en masker en chocolade, bedankt, wat een leuke verrassing !!

 

Gisteren toen ik naar mijn werk ging lag buiten tegenover ons huis in de goot de callico kat die ik al weken voer, ik had haar Belle genoemd, ze was heel erg aanhankelijk. Ze had een bebloed kopje dus waarschijnlijk geraakt door een auto. Haar grote ogen staarden naar de lucht, niks wat we meer voor haar konden doen. Ik weet tenminste wel dat ze de laatste weken geen honger heeft geleden.

 

Toen ik moest tanken was er consternatie bij het tankstation, iemand had in een truck getankt en was weggereden zonder de slang te ontkoppelen en weer terug te doen in de pomp, gevolg, de hele slang was losgerukt en de tankstation bediende moest erg lachten hiermee, hoe dom mensen kunnen zijn.

 

Ik had een relaxte dag op mijn werk, Martin’s das afgemaakt en een dunne das voor binnen voor mij gemaakt met twee grote pompoms, lekker de radio aan, had ik vorige week al gedaan voor de top 2000 maar gisteren heb ik de hele dag naar Radio Nostalgica geluisterd op Steph’s computer.

Vandaag moet ik proberen nog wat hout voor de open haard te bemachtigen, het wordt koud. Dinsdag morgen verwachten ze min 7 evenals woensdag morgen, lekker dat ik vrij heb voor beide dagen al moeten we op tijd naar de dokter. Ik heb afgelopen week een konijn gekocht, bijna niet krijgen maar ik vond hem bij een kleine familie slagerij die allerlei aparte vleesproduchten verkoopt zoals alligatorstaart en wild. Het konijn was goedkoper dan ik dacht en aangezien ik al eeuwen geen konijn gegeten heb staat dat vandaag op het menu, alleen nog spruitjes kopen want die moeten er voor mij bij. Dat wordt ons nieuwjaarsdiner, op de dag zelf hebben we chicken en dumplings (gekookte kip in saus met pasta), witte rijst en black eyed peas (een soort witte boon met een zwarte stip, ze zeggen dat als je dit eet op de eerste dag van het nieuwe jaar, het geluk brengt) gegeten dat Susan bracht.

Martin ligt nog te slapen op de bank, lekker warm onder twee dekens en ik probeer zo stil mogelijk te zijn, koffie moet maar even wachten totdat hij wakker is.

Vandaag ook proberen een hoop was weg te werken, met al die regen en de kou niet mogelijk deze week.

Ik ben met een nieuw project begonnen, ik heb zoveel herinneringen aan vroeger dat ik er al langer over dacht om alles een op te schrijven en dat begin werd deze week gemaakt. Ik het project ‘De geest van gisteren’ gedoopt en heb zover 4 hoofdstukken af. Mijn broers, zus en Marianne zijn proeflezers en zover zijn de reachties heel erg leuk.

 

Dat was het weer voor vandaag, volgende week weer nieuwe avonturen dus tot dan !!!

 

Liefs..Mariet xxxxx